Jedyna z archipelagu (okładka  miękka, wyd. 02.2022)

Cudo!!!😍😍

Przepiękna

Rewelacja

Doskonała

niezłe

Super

Ok

O tym, że Kristin Hannah należy do moich ulubionych autorek z pewnością nie muszę chyba nikomu przypominać. Zaczęło się zupełnie niewinnie – od lektury kultowego już Słowika… I nie mam innego wyjścia jak tylko napisać, że z każda przeczytana książka autorki absorbuje mnie, porusza i zostaje w pamięci na dłużej… Tym razem autorka w dość zwyczajnej na pozór historii poruszyła temat relacji międzyludzkich oraz szerokorozumianej miłości i wynikających z niej nieporozumień. I tak oto na kartach książki poznajemy rodzinę, którą przed laty porzuciła Nora. I choć okoliczności wskazują na to, że miało to związek z obraniem przez nią drogi kariery zawodowej, rzeczywistość jawi się nieco inaczej… Kuriozalne jest to, że Nora spełnia się radząc innym jak podtrzymać dobre stosunki rodzinne… Czy będzie potrafiła naprawić błąd z przeszłości?? Co takiego się wydarzy, że porzucone przed jedenastu laty córki zaufają jej ponownie?? Historia, która ukazuje nam, ze nie wszystko w życiu jest takie na jakie wygląda. Zmusza nas do zagłębienia się w problemy, do przyjrzenia się otaczającej rzeczywistości przed wydaniem osadu. Co więcej, każe dostrzegać nam, że nie wszystko jest czarne i białe. W życiu występuje cała paleta barw i uczuć, które należy się zauważać… Opowieść o stracie, o wybaczeniu, o odzyskaniu zaufania ale też o akceptacji zarówno siebie jak i odmienności innych. I choć książka moim zdaniem nie była najlepszą, która wyszła spod pióra autorki – warta jest przeczytania. Nie zabrakło emocji, nie zabrakło wzruszenia i chwili na zastanowienie się nad własnym życiem i nad tym, na co mamy jeszcze czas…

Dlaczego sięgam po książki Kristin Hannah? Bo żaden z autorów nie potrafi tak umiejętnie zagrać na moich emocjach i doprowadzić do wzruszenia. Nie jest to z pewnością powieść na miarę Słowika, czy Wielkiej samotności, jednak nadal potrafi poruszyć. Tym razem autorka nie zaserwuje nam nic nowego, a fabuła jest dosyć powtarzalna. Wielokrotnie powielany motyw rodzinnej dramaturgii, braku zrozumienia na linii matka - córka, proces zadawanych ran oraz ich zasklepiania. Na pewno wzruszy nas historia sklejania rozerwanych więzi, matka i córka - ich taniec poza czasem, każda w rytm własnej melodii. Na pewno zabrakło tu efektu zaskoczenia, fabuła jest niestety dosyć przewidywalna, momentami zbyt optymistyczna, aż mało wiarygodna. Nie mniej książka oferuje urokliwe opisy Wyspy Lopeza, gwarantuje też moc wzruszeń.

Czasami los potrafi nam pokrzyżować życie i chodź na początku jesteśmy bardzo tym zniesmaczeni dopiero z czasem jesteśmy w stanie dostrzec ,że pewne zdarzenia chodź nieprzyjazne kryją w sobie coś wartościowego. Wymaga to dojrzałości i czasem życiowego potknięcia aby zrozumieć głębszy sens. Wtedy jesteśmy wstanie zupełnie odmienić nasze życie oraz docenić to , co dotychczas odrzuciliśmy. Wspaniała historia o trudnych doświadczeniach, o relacji matki z córką, o przyjaźni, o nieprzemijającej niespełnionej miłości. Historia pokazująca ,że po burzy potrafi znów zaświecić słońce. Opowieść dodająca otuchy ,ale skłaniająca również do refleksji.