Jazz Piano Masters (CD)

2-płytowe wydawnictwo zawiera 2 albumy wybitnego mistrza fortepianu Buda Powella : "Un Poco Loco" oraz "Celia".

Jeden z gigantów fortepianu jazzowego, Bud Powell, zmienił sposób, w jaki praktycznie wszyscy pianiści post-swingowi grają na swoich instrumentach. Zrezygnował z marszu lewą ręką, który wcześniej uważano za niezbędny, i używał lewej ręki do nieregularnego wypowiadania akordów. Jego prawa ręka często grała szybkie pojedyncze linie, zasadniczo przekształcając "słownictwo" Charliego Parkera na fortepian (chociaż rozwijał się równolegle do „Birda”).

Niestety, Bud Powell był poważnie chorym geniuszem. Na początku lat czterdziestych Powell był zachęcany i szkolony przez swojego przyjaciela Theloniousa Monka na jam session w latach 1943-1945 z orkiestrą Cootiego Williamsa. W incydencie na tle rasowym został pobity przez policję w głowę; Powell nigdy w pełni nie wyzdrowiał i przez resztę życia cierpiał na silne bóle głowy i załamania psychiczne. Mimo to w latach 1947-1951 nagrał kilka prawdziwych perełek dla Roost, Blue Note i Verve, komponując takie ważne utwory jak „Hallucination", „Un Poco Loco”, „"Bouncing with Bud," „Tempus Fugit”, i "Celia". Nawet na początku jego nieobliczalne zachowanie powodowało utratę okazji (Charlie Parker podobno powiedział Milesowi Davisowi, że nie zatrudni Powella, ponieważ „jest jeszcze bardziej szalony niż ja!”), ale gra Powella w tym okresie była często cudowna.

Załamanie w 1951 roku i hospitalizacja, która spowodowała leczenie elektrowstrząsami, osłabiły go, ale Powell wciąż był w stanie grać najlepiej od czasu do czasu, zwłaszcza na koncercie Massey Hall w 1953 roku. Generalnie w latach 50. jego Blue Notes znajdują go w doskonałej formie, podczas gdy w nagraniach Verve jest znacznie bardziej nieobliczalny. Jego ciepłe przyjęcie i długi pobyt w Paryżu (1959-1964) nieco przedłużył mu życie, ale i tutaj Powell spędził część lat 1962-1963 w szpitalu. Wrócił do Nowego Jorku w 1964, zniknął po kilku koncertach i nie przeżył 1966.

W późniejszych latach nagrania i występy Buda Powella mogły być tak intensywne, że aż przerażające, ale innym razem brzmiał dość smutno. Jednak jego wpływ na jazz (szczególnie na McCoy Tynera i Billa Evansa w latach 60.) był bardzo silny i pozostaje jednym z największych pianistów jazzowych wszech czasów.

Tracklista : 

CD 1 - Un Poco Loco :
1  Bud's Bubble
2  I'll Remember April
3  Nice Work If You Can Get It
4  All God's Chillun Got Rhytmn
5  Sonny Side
6  Bud's Blues
7  Sunset
8  Tempus Fugit
9  Celia
10  Cherokee
11  I'll Keep Loving You
12  Strictly Confidential
13  All God's Chillun Got Rhythm
14  Afternoon In Paris
15  Elora
16  Teapot
17  Ornithology
18  Un Poco Loco
19  A Night In Tunisia
20  Over The Raimbow

CD 2 - Celia :
1  So Sorry Please
2  Get Happy
3  Sometimes I'm Happy
4  Sweet Georgia Brown
5  Yesterdays
6  April In Paris
7  Fine And Dandy - Take 1
8  Fine And Dandy - Take 2
9  Strike Up The Band
10  I Want To Be Happy
11  Taking A Chance On Love
12  Tea For Two
13  Hallelujah
14  Parisian
15  Oblivion
16  Dusk In Sand
17  Hallucinations
18  The Fruit
19  A Nightingale In Berkeley Square
20  Just One Of Those Things
21  the Last Time I Saw Paris