Ja, ocalona (audiobook mp3)

Pierwszą część bardzo miłe wspominam, druga to kontynuacja pierwszej ale także dobra książka. Trzecia niestety już nie tak dobra ale czwarta jest bardzo przyjemnym zwieńczeniem całej historii. Pani Katarzyna ma naprawdę niezłą wyobraźnię i bardzo miłe spędziłem czas przy tej serii. Polecam

Wspaniała, prześmieszna powieść o tym, że pech dla pechowca nigdy się nie kończy

Serdecznie polecam. Wciągająca i wartka akcja

Niepotrzebna, źle napisana, bez pomysłu na fabułę. Nie mogę uwierzyć, że "Ja, ocalona" powstała z innego powodu niż rzut na kasę. Seria zatrzymała się na etapie schematycznych powieści z 2010 i nigdy nie pozwoliła nam poczuć, że wybiła się z tego schematu. Seksistowskie momenty jeszcze bardziej dawały wrażenie, że nikt nie przeczytał tej książki przed wydaniem, a tym samym nikt nie był w stanie powiedzieć autorce, że cały pomysł na napisanie czwartej części to najgorszy pomysł z możliwych. Target tej książki nadal nie jest mi znany. Jako czytelniczka mocno związana z bazową trylogią kompletnie nie odnajduję się w świecie 10 lat po wydarzeniach z trzeciej części. Bardziej doświadczony czytacz najprawdopodobniej odłoży to po kilku stronach i nie będzie miał w sobie takich masochistycznych myśli jak ja. Również młodsi nie odnajdą się w historii pełnej niesmacznych podtekstów. Jeżeli nie lubicie motywu Mary Sue, seksistowskich żartów o głupiutkich dziewczynach malujących paznokcie, nieprzepracowaną zdradę w związku (nie chcę mówić dużo, ale relacja tej dwójki bohaterów stała się niesamowicie toksyczna, a autorka nie pokusiła się o psychologiczne analizy) oraz dram niczym z telenoweli to odradzam i przestrzegam.

Musze Wam powiedzieć, że ten tom, „Ja, ocalona” z pewnością dla wielu z nas był zaskoczeniem, jednak takim przyjemnym, któremu dorównywało zaciekawienie. Co zdecydowała się autorka nam przekazać? Jak zmienili się bohaterowie? Kim obecnie jest Wiktoria i jak wygląda jej codzienność? Wiele pytań wprost kłębiło się w mojej głowie, całe szczęście udało się w miarę szybko przeczytać książkę i dostać upragnione odpowiedzi. Twórczość Katarzyny Bereniki Miszczuk przypadła mi do gustu, mogę to powiedzieć pomimo tego, że nie miałam okazji przeczytać wszystkich książek, które wyszły spod jej pióra, ale nic straconego. Akcja powieści toczy się dziesięć lat po wydarzeniach z książki „Ja, potępiona”, co jest bardzo fajnym zabiegiem, czas zmienia nie tylko bohaterów, ale i sytuacje, w których się znaleźli. Każda reakcja, czy spostrzeganie problemu się różni, tak samo autorka, przez ten czas, kiedy napisała poprzedni tom, także dojrzała i zmieniła styl pisania. Co się działo z Wiktorią? Nie znajdowała się w Piekle i Los Diablos, jakby się mogło wydawać, ale w Arkadii, gdzie szkoli nowy narybek. Wiktoria uczy przyszłe anielice, aby toczyły efektywnie bój o ludzkie dusze. Z poprzednich tomów pamiętamy, jak sama pobierała piekielne nauki i musiała zapełniać Los Diablos nowymi mieszkańcami, czyli owymi duszyczkami. Wiktoria nie spotyka się już ze „swoim diabełkiem”. Nawet z Kleo straciła kontakt, a jedyną istotą z jej piekielnego towarzystwa, z którą rozmawia jest, nie kto inny jak Azazel. Ten to wie, jak się wkręcić w odpowiednie miejsce, nawet jeśli siedzi w więzieniu pobierając ciekawe nauki. Jej życie bardzo się komplikuje z chwilą wątpliwego „awansu”, kiedy zostaje przydzielona Azazelowi, jej zadaniem będzie pilnowanie diabła, aby za bardzo nie napsocił, co oczywiście się nie udaje. Co zrobi bohaterka? Jak zapanuje nad Azazelem, kiedy wizja apokalipsy staje się coraz bardziej bliska i realna spełnienia? W „Ja, ocalona” dzieje się wiele, czytelnik powraca z radością do świata, który przedstawiła nam Miszczuk w trzech poprzednich tomach. Bohaterka pomimo upływającego czasu nie straciła jednego, tendencji do wpadania w tarapaty. Pomimo jej zupełnie nowej funkcji i życia w Arkadii zaczęło się coś dziać. To „coś” narobi jej nieco kłopotów jednak właśnie na to liczyliśmy! Katarzyna Berenika Miszczuk oprócz dopracowania swojego stylu, wykazała się skrupulatnym i szczegółowym reserchem, dzięki czemu, powieść się czyta szybko i z dużym zaangażowaniem. Dobry humor powieści sprawia, że z lubością zatapiałam się stając wiernym obserwatorem kolejnych przygód bohaterów, których szczerze polubiłam. Książka mi się bardzo podobała, a co ważniejsze nie rozczarowała. Gdyby pojawił się w zamyśle autorki kolejny tom, to wiem, że sięgnęłabym po niego bez wahania. Mam nadzieję, że „Ja, ocalona” będzie dla Was, jak i dla mnie udaną podróżą do Arkadii.

Wspaniała kontynuacja poprzednich części. Każda poprzednia cześć jak i ta również oraz niesamowicie lekkie pióro autorki powoduje że niecierpliwisz się gdy zaczynasz czytać bo już chcesz wiedzieć co będzie dalej. W połowie książki zaczynasz się denerwować że jeszcze chwila i zacznie się kończyć. Po przeczytaniu dwóch trzecich z tomu wpadasz w panikę bo zaraz się skończy i co wtedy? Czytasz ostatnie wersy i popadasz w rozpacz bo wiesz ze to już koniec i nie wiesz jak długo przyjdzie Ci czekać na kontynuację i czy w ogóle będzie. Zawsze czekam z niecierpliwością na dalsze przygody naszych bohaterów.

Oh...tak! To jest poziom do którego jestem przyzwyczajona przy powieściach Katarzyny Bereniki Miszczuk. No i Pani Anna Szawiel też się świetnie spisała! Całą serię oceniam na3/5. Widać ogromny postęp i rozwój zarówno u autorki jak i lektorki. . Czy warto dla tej części męczyć się z 2 i 3? Hmmm chyba wolałabym spożytkować ten czas lepiej, ale nie żałuję, że poznałam tych bohaterów. Cała seria wzbudza we mnie mieszane uczucia... 4 część najlepsza, 2 dobra.

Kolejna część przygód bohaterki gdzieś pomiędzy niebem a piekłem. Problem w wyborze, gdzie Jej bliżej. Góra czy dół? Jednak co ważne? Przyjaźń i chęć czynienia dobra. Może być ono zarówno w piekle jak i w niebie. Pozytywną energia, dobrze się słucha. polecam

Jak wszystkie przeczytane czy tez przesłuchane książki Katarzyny Bereniki Miszczuk, tak i ta, wciągają tak bardzo, ze niejedyna w stanie oderwać się. Wtapiasz się w ten świat i odczuwasz niesamowitą pustkę gdy powieść dobiega końca!

Widać, że autorka wróciła po długiej przerwie. Ta część jest najmniej dopracowana. W poprzedniej części jakoś Wiktoria widziała postacie astralne z Tartaru, a w tej części nagle już nie ma takiej mocy.