Irlandzka księżniczka (okładka  miękka, wyd. 03.2021)

CIEKAWIE NAPISANA KSIĄŻKA.FABUŁA WCIĄGA KARTKA ZA KARTKĄ CZŁOWIEKA WCIĄGA CÓŻ AUTORKA NAPISAŁA DALEJ.M

Dobra książka:)

Ciekawe

1152 rok. Żona Dermota, króla Leinsteru w Irlandii rodzi Aoife. Piękna i sprytna dziewczynka będzie bardzo kochana i ceniona przez ojca. Użyje jej do odzyskania straconych ziem oraz pozycję w królestwie. Synowie niezbyt się do działań zbrojnych nadają – jeden jest zakładnikiem, a drugi podupadł na zdrowiu. W Anglii pojawił się nowy król, Henryk II, który próbuje rozszerzyć swoje zasięgi na zachód. Richard znalazł się po złej stronie podczas wojny domowej między matką Henryka II, cesarzową Matyldą, a jej kuzynem, królem Stefanem. Teraz Henryk siedzi na tronie Anglii, a Richard, który był jednym ze zwolenników Stefana, został wydziedziczony i pozbawiony łask nowego króla. Dermot bardzo chce odzyskać straconą pozycję, dlatego proponuje Richardowi układ. Oferuje mu rękę swojej córki Aoife, w zamian za pomoc w Irlandii. To nie jest jednak małżeństwo z przymusu, ponieważ, kiedy poznaje Richarda, okazuje się, że jest to człowiek, któremu może zaufać. Autorka otwiera przed nami świat średniowiecza, wprowadzając nas do żywego i barwnego życia królów. Historia rozpoczyna się w Irlandii, miejscu wojny. Znajdziecie tutaj wiele emocji, pasji, miłości i nienawiści. Następnie przenosimy się do Anglii, w której Aoife wychodzi za Richarda. Ta historia jest piękna i niezwykle dokładnie zbadana. Przedstawiony w powieści świat jest na tyle realistyczny, że czytając opisy, czujemy, jakbyśmy stali obok. Jest to pierwsza książka Autorki, którą przeczytałam, ale wiem, że spokojnie mogę sięgnąć po pozostałe, ponieważ styl pisania i język totalnie mnie zauroczył. Polecam!

Co prawda „Irlandzka księżniczka” nie posiada wielkiego rozmachu, rodem z powieści Gregory, lecz z całą pewnością można określić ją jako poprawną – zarówno pod względem stylistycznym, jak i chwytów fabularnych. Oczywiście ktoś mógłby zarzucić pewien prezentyzm w dialogach, ale to czepialstwo. Nie wiadomo, jak rozmawiali ze sobą ludzie w tak odległych czasach, zatem wszelkie dywagacje na ten temat są trochę bezsensowne. W powieści pani Chadwick dominują zmagania militarne, co powinno ucieszyć wszystkich, których nudzą powolnie snute intrygi i dworskie życie. Trzonem „Księżniczki” pozostaje „oręż” i to doskonale pokazuje, jak niespokojne były tamte wieki. „Irlandzka księżniczka” wciąga i to jej największy atut, w końcu przede wszystkim tego oczekujemy, sięgając po daną powieść. Nietrudno również poczuć sympatię bądź antypatię do bohaterów, mimo że często stanowią realizację pewnej cechy charakteru lub konkretnego wzoru osobowościowego. Podsumowując – o wyższości jednych autorów powieści historycznych nad drugimi można się kłócić bez końca, jednak spokojnie można polecić „Księżniczkę” każdemu, kto szuka trzymającej poziom rozrywki rozgrywającej się w czasach dawno minionych, a lekturę tej powieści potraktować jako wstęp do dowiedzenia się czegoś więcej o „Wyspach” u zarania ich państwowości.