Aboogi, płyta winylowa (Płyta Analogowa)

Na początku 2019 roku członkowie Imarhan zaczęli dosłownie kłaść podwaliny pod swój trzeci album. Kwintet Tuaregów budował od podstaw profesjonalne studio nagraniowe, pierwsze w swoim rodzinnym mieście Tamanrasset w południowej Algierii. Do marca 2020 roku studio zostało wypełnione wysokiej klasy sprzętem audio, niedostępnym dla większości muzyków w większości regionu Sahary. Grupa ochrzciła ją Aboogi, nazwaną tak od pierwszych półtrwałych struktur, które ich koczowniczy przodkowie zbudowali podczas zakładania osad i wiosek, rozpoczynając pracę nad pierwszym albumem, który udało im się nagrać na ojczystej ziemi. Naturalnym posunięciem było nazwanie powstałego zbioru piosenek "Aboogi", co było ukłonem w stronę nowej, wspólnej przestrzeni, którą stworzyli, jak również żywotności ich kultury i społeczności.

Różnorodność, piękno i zmagania z życiem w Tamanrasset znajdują odzwierciedlenie w piosenkach na "Aboogi". Po radosnym, eklektycznym Temet (2018, City Slang) – który według OkayAfrica „nie robi kolejnego kroku w muzyce Tuaregów, on wysyła go w hiperprzestrzeń” - Imarhan stworzył album, który jest tak spokojny i otwarty jak pustynia, z której się wyłonił.

„Aboogi odzwierciedla kolory Tamanrasset, których doświadczamy w codziennym życiu”, mówi lider zespołu Iyad Moussa Ben Abderahmane, znany również jako Sadam. „Dajemy przestrzeń wiatrowi i naturalnym energiom, słońcu i piaskowi. Chcemy wyrazić ich kolory poprzez muzykę.” W tych jednostajnych, kołyszących rytmach i cierpliwie brzdąkających gitarach akustycznych kryje się niesamowite ciepło, pochodzące nie tylko z naturalnego środowiska, ale także od otaczającej ich społeczności. To ciepło może pochodzić od saharyjskiego słońca i ludzi żyjących pod nim, wspieranych przez wiele pokoleń muzyków, którzy byli przed nimi, ale emanuje na zewnątrz, gdy Imarhan staje się wiodącymi ambasadorami swoich ludzi i kultury na całym świecie.

W miarę jak przynosili tę muzykę do nowych odbiorców w odległych zakątkach świata, muzyczna społeczność Imarhan również stała się globalna. "Aboogi" to kolaboracja z sudańską piosenkarką Sulafą Elyas, która dołożyła przepiękny wers po arabsku w żałobnym "Taghadart", a Gruff Rhys z Super Furry Animals śpiewa o wartości pokrewieństwa w "Adar Newlan" w swoim ojczystym języku walijskim. Ich lokalna społeczność Tamanrasset również dołącza do zespołu, w tym Abdallah Ag Alhousseyni z Tinarwen i poeta Mohamed Ag Itlale, znany również jako Japonais, filar artystycznej społeczności miasta, który zmarł krótko po tym, jak powstały te nagrania. Muzyczny świat Imarhan zawsze był szeroki, oparty na tradycyjnych dźwiękach Tuaregów, ale zaciekle indywidualistyczny i obejmujący wiele różnych stylów, z którymi się stykają. Na "Aboogi" wyłaniają się jako prawdziwie globalna grupa, zjednoczona ze swoimi współpracownikami w duchu oporu i zmian społecznych.

Choć trzon muzyki Imarhan opiera się na tradycyjnych rytmach i ozdobnikach zespołów weselnych Tamasheq oraz muzyce Assouf, której pionierem był Tinariwen, piosenki Imarhan są na wskroś współczesne, łącząc przeszłość z przyszłością. W "Assossam" śpiewają razem jednym głosem o frustracji Tuaregów w postkolonialnej południowej Algierii, ekonomicznie pozbawionych praw obywatelskich przez swój rząd, podczas gdy pieniądze i władza koncentrują się w Algierze, dwa tysiące mil na północ. "Adar Newlan" dotyka zmagań młodych ludzi z Tamanrasset: "Synowie mojego kraju są wyczerpani", śpiewa Sadam w Tamasheq, odnosząc się do opresyjnych praw, które kończą się uwięzieniem wielu młodych mężczyzn, zmuszonych do pracy, walczących o przetrwanie. Wciąż jednak sięgają do tekstów przodków, jak na przykład w "Tindjatan", opowiadającym o wielkiej klęsce poniesionej przez tuareską społeczność podczas wojny przed francuską kolonizacją. Pieśń wzywa do odwagi i solidarności, nawet w obliczu ruiny, podczas gdy gitary kreślą koliste wzory na tle natarczywych klaśnięć dłoni. "Musisz być solidarny ze swoim ludem za wszelką cenę, aż do końca" - mówi Sadam. Mądrość ta, podobnie jak muzyka, nabiera znaczenia, gdy jest przekazywana wciąż na nowo, uaktualniana przez każde kolejne pokolenie.

To mogą być ciężkie tematy, ale lekka, świąteczna muzyka na "Aboogi" zaprzecza jej ostremu poczuciu przekonania i sprawiedliwości. W tym tkwi złożoność, która sprawia, że muzyka Imarhan jest tak aktualna - piękno i spokój przeplatają się z walką i bólem serca, tworząc dynamiczne spojrzenie na życie tych, którzy zostali podporządkowani przez ponad wiek kolonializmu i nierównych rewolucji, ale zostali pobłogosławieni niezwykłą społecznością, sztuką i kulturą. Wraz z tym albumem i nowym studiem, które dzieli jego nazwę, Imarhan otworzyli swoje ramiona dla tych na całym świecie, którzy podzielają ich poczucie przekonania i otwartości, gotowi budować relacje z artystami i publicznością wszystkich pokoleń i środowisk w oparciu o głębokie zaufanie do siebie i innych. "Proszę", śpiewa Sadam w "Taghadart", "chroń moje zaufanie, od teraz do końca czasów".

Imarhan tworzą: Iyad Moussa Ben Abderahmane aka Sadam, Tahar Khaldi, Hicham Bouhasse, Haiballah Akhamouk, Abdelkader Ourzig

Tracklista:

1. Achinkad
2. Derhan
3. Temet
4. Tindjatan*
5. Asof
6. Assossam
7. Taghadart**
8. Laouni
9. Imaslan N’Assouf
10. Tamiditin***
11. Adar Newlan****

Z udziałem:

*Abdallah Ag Alhousseyni,
**Sulafa Elyas,
*** Mohamed Ag Itlale aka Japonais,
**** Gruff Rhys