Hue of Evil (Remastered + Bonus Tracks) (CD)

W latach 80. Wolf Spider był jednym z ważniejszych polskich zespołów thrashmetalowych i stałym uczestnikiem słynnego festiwalu Metalmania. Wolf Spider był jednym z niewielu, którzy naprawdę zbliżyli się do bardzo wysokich standardów i dotarli na wyżyny mistrzów takich jak Coroner, Mekong Delta, Watchtower i Sieges Even. Trend ten rozpoczął się w naszym kraju od doskonałej płyty „Epidemie” Turbo, która otworzyła drzwi polskim kapelom, które wydały kilka wspaniałych opusów. „Hue of Evil” było właśnie jednym z pierwszych i jednym z najlepszych. To bez cienia wątpliwości wybitne dzieło, które pokazuje, w jaki sposób można zachować korzenie, a jednocześnie rozszerzyć je i dopracować w formie muzycznego dzieła sztuki, wzorując się zarówno na dawnych, jak i współczesnych wzorcach poważnej i przemyślanej strony mojego ulubionego gatunku, czyli technicznego thrash metalu. Album można najlepiej opisać jako ekscentryczny wkład w progresywne królestwo metalu, bez trzymania się na siłę jakiegoś konkretnego stylu. Jest to co prawda wciąż thrash, ale znacznie bardziej wyraźne jest podejście przypominające późne Deathrow, Living Death czy Despair. Niektórzy mogą uważać, że wokal Tomasza Zwierzchowskiego jest trochę przesadzony, jakby swobodniejsza wersja wokalu Alana Tecchio z Hades i Watchtower czy nawet Geddy’ego Lee z Rush. Prawdziwą frajdą płynącą ze słuchania tego albumu jest to, w jaki sposób dźwięki tych wysokich wokali wchodzą w interakcje z riffowymi smakami gitar Piotra i Dariusza, które pojawiają się na przemian z klasycznymi momentami speed metalu i progresywnego thrashowania. Zespół otworzył się też na elementy spoza metalu - jest też wyraźny wpływ jazzu i funku na całkiem sporą część albumu. Momentami „Hue of Evil” brzmi tak, jakby wspomniany Rush zaczął grać thrash metal. Oto album, który brzmi bardzo dobrze nawet teraz, miks był o wiele bardziej profesjonalny niż słyszeliśmy z innych polskich zespołów thrashowych tamtych czasów (Turbo, itp.). W wersji zremasterowanej Wolf Spider chłoszcze jeszcze bardziej! Płyta ta ma swoje prawowite miejsce jako jedna z wielkich tuzów polskiego technicznego / progresywnego thrashu obok wspomnianej wcześniej płyty „Epidemie” Turbo (1989), „Gloomy Experiments” Astharotha (1990), "Into the Unknown” Acrimony (1992) i „Catching Broadness” Geishy Goner (1992).

Fajny energiczny wczesny trash metal. Grają luźno melodyjnie równo dokładne precyzyjne riffy... warto poznać muzykę WS. Bez pretensjonalny polski trash... wcale nie nudny a energią przepełniony. PCSZCZYRK

Ten album zespołu Wolf Spider elegancko zremasterowany, samo wydanie choć trochę ubogie we wkładkę, broni się zawartością.

Bardzo dobry album. Fani nie będą zawiedzeni. Polecam też osobą, które szukają unikalnej muzyki w tym gatunku!

To tak jak przy poprzedniej recenzji wznowień WOLF SPIDER. Trzeba mieć, ale muzycznie dla mnie średnio...

Wspaniały polski metal