Historia spisana atramentem (okładka  miękka, wyd. 10.2016)

Bardzo ciekawa historia. Zawiera wątek romantyczny ale też przenosi nas w stare czasy. Bardzo podobała mi się ta książka i gdy jest zimno i szaro to wracam do niej z przyjemnością.

Ciekawa autentyczna historia kresowej rodziny.Niby dokument,a pasjonująca powieść.

Książka która zamówiłam przypadkiem, nie czytając opinii ani opisu. Urzekła mnie okładka... Już w domu przeczytałam opis i doszłam do wniosku że zamówienie jej był osporym bledem Okazuejcsie tym razem ze książkę można sądzić po okładce... Co prawda jest to dość spokojna opowieść ale przeplatanke się wątków wspoczesnycjc i historycznych dodaje jej uroku. Duże znaczenie ma tu też język i styl autorów dzięki któremu książka czyta się sama polecam

Super, jak każda książka tej pary

Czytam

Zrecenzować tę powieść to niełatwe zadanie. Z jednej strony serce krzyczy: Przecież uwielbiasz twórczość Marii Ulatowskiej! Jej sagi, ciepłe pióro, umiejętność zachwycania się drobiazgami... Ale zaraz serce zostaje stłamszone przez umysł, który z iście diabelską dokładnością stwierdza: Ale "Historia spisana atramentem" to nie jest tylko Pani Ulatowska i to widać. Coś czyni spustoszenie w umiejętnościach autorki przekazywania tych kropelek ciepła i niteczek radości... I cóż mam czynić? Jak żyć? :-) Sama historia ukazana w tej powieści jest bardzo ciekawa. Na przełomie XIX i XX wieku poznajemy Czesława - ucznia seminarium duchownego, trochę zagubionego we własnych uczuciach, ale ogólnie budzącego sympatię. Wędrujemy z nim przez całe jego życie. Wsłuchujemy się w jego rozterki rodzące się już w seminarium i towarzyszące mu do końca jego dni. W trakcie lektury nie mogłam odczepić się od znanego wszystkim wierszyka "Żuraw i czapla". Tyle tylko, że tu nie było dwóch postaci, a dwa wcielenia księdza Czesława. Jedno jest oddanym księdzem, wierzącym głęboko w sens posługi duchowej, a drugie obsesyjnie wręcz kocha kobietę i wie, że aby spełnić marzenia o miłości musi porzucić sutannę. Jak dla mnie problemem tego związku jest kobieta - Maria. Ona ślepo wierzy w obiecanki - cacanki Czesława i jak potulna owieczka znosi wszystkie jego humory. Ciągle tylko czytamy o obiecankach że wróci, o zaklinaniu: Czekaj na mnie! I ona czeka... Im dłużej Ona czeka tym mnie bardziej frustrował główny bohater, a moja sympatia dla niego topniała niczym masło na patelni. A już wyprawa do Paryża upewniła mnie w przekonaniu, że pogoniłabym takiego Czesława w diabły. Równocześnie z losami Czesława i Marii śledzimy współczesne losy dwójki przyjaciół - Matyldy i Janusza. Ten wątek wyjątkowo przypadł mi do gustu. Tu mamy zagadkę (szkoda, że łatwą do rozwiązania), której rozwikłanie wymaga podróży w odległe czasy. Ta wyprawa przez polskie dworki i pałace, przez coś, co właściwie już dzisiaj nie istnieje. Naprawdę, tu smakowałam każde słowo. Przyczynkiem do zagadki jest pamiętnik dziadka Matyldy opisujący... ehh skomplikowane to wszystko. Nie chcąc zdradzić szczegółów nadmienię, że jest skarb, nocna wyprawa, czarny charakter i wiele innych naprawdę ciekawych wątków. Powieść dla mnie jest trochę za długa. Opowieści o księdzu Czesławie często ciągnęły się i dłużyły, za to współczesny wątek czytałam szybko i żałowałam że się już skończył. Nie mogę powiedzieć, że to powieść niewarta polecenia, bo to nieprawda. Niewątpliwe jednak fani Marii Ulatowskiej nie znajdą tu tego, co tak magicznie urzekało w poprzednich powieściach.

Wielkim atutem książki są wyraziście nakreślone postacie ich charaktery, emocje i uczucia. Czasami nie mogłam zrozumieć Mani, która była dość bierna i pozwalała sobą drygować. Jej uległość momentami bardzo mnie denerwowała. Do głównego bohatera początkowo czułam sympatię, jednak z biegiem przeczytanych stron, zaczęłam odczuwać pewnego rodzaju irytację. Bohater chciał złapać dwie sroki za ogon, chciał posiadać bogatą parafię a równocześnie mieć przy boku ukochaną kobietę. W miłości czasami trzeba wybrać albo-albo, a Czesław miotał się do tego stopnia, że kiedy ucieczka z kraju nie przyniosła oczekiwanych rezultatów, powrócił na łono Kościoła, by zebrać nieco funduszy. Kolejnym wielkim plusem jest doskonałe oddanie klimatu historii i miejsc, w których rozgrywała się akcja powieści. Sami autorzy podążali śladami dziadka i odwiedzili wszystkie miejsca opisane na kartach książki. A były to miejsca niezwykłe, choćby Berdyczew, Żytomierz, Lwów czy w końcu i Paryż.