Frida Kahlo. Biografia (okładka  twarda, wyd. 11.2018)

Ciekawe i co ważne bardzo dobrze przedstawienie życia artystki.

Książka tak samo barwna jak Frida Kahlo. Warta polecenia!

Jest okey ale jednak troszkę za mało.

swiętna ksiągka, polecam

Dla młodszych odbiorców

W s p a n i a ł a

aha

Gdyby ktoś powiedział mi kilkanaście lat temu, że będę z entuzjazmem chłonąć historię sztuki i że przyjdzie mi (bez przymusu) zgłębiać życiorysy znanych malarzy, powiedziałabym mu, że ogłupiał. Naprawdę. Ja, która na lekcjach plastyki potrafiłam jedynie narysować dom, trzy kwiatki i drzewo? Która, w przeciwieństwie do kolegów i koleżanek z klasy, nigdy nie cieszyła się na kolejne czterdzieści pięć minut tworzenia nikomu niepotrzebnych prac plastycznych. Kompletnie się do tego nie nadawałam. Właściwe ta kwestia się nie zmieniła – w naszym domu wciąż nie jestem właściwą osobą do pomocy przy rysowaniu. Od tego jest babcia. O, ona to potrafi! A ja… no cóż… ja czytam o tych, którzy potrafili stworzyć prawdziwe dzieła. A gdy w moje ręce trafiają takie biografie artystów, które same w sobie są małymi dziełami sztuki, to już w ogóle trudno jest mi się oprzeć. Tak właśnie było, gdy zobaczyłam zapowiedź książki Maríi Hesse "Frida Kahlo. Biografia". Kto nie kojarzy Fridy? Charakterystycznych, krzaczastych brwi oraz niezapomnianego wyrazu twarzy z autoportretu. Kto, myśląc o Fridzie, nie widzi przed oczami Salmy Hayek, wcielającej się w rolę artystki w filmie z 2002 roku ("Frida")? Wiele powstało już biografii Magdaleny Carmen Fridy Kahlo Calderón, jednak żadna dotychczas nie została wydana w taki sposób jak książka Maríi Hesse. Przepiękne, mocno działające na wyobraźnię ilustracje obrazujące życie malarki i jej wewnętrzne rozdarcie, robią duże wrażenie. Wszystko to wzbogacone treścią, która laika ubogaci wieloma istotnymi informacji, a dla znawcy stanie się swego rodzaju narzędziem do ich uporządkowania. Hesse skupiła się na tej najbardziej kobiecej kwestii – miłości. Frida, targana ogromnym uczuciem do Diego Rivery i niepotrafiąca odnaleźć się w monogamicznym związku, do dziś dostarcza wielu emocji tym, którzy postanowili zmierzyć się z jej twórczością i biografią. Jej historia, naznaczona bólem i – moim zdaniem – swoistą samotnością, jest historią trudną i wymagającą skupienia. W wykonaniu Hesse jest przede wszystkim zwięzłą i skupioną na najważniejszych aspektach życia Fridy mini-powieścią. "Frida Kahlo. Biografia" to książka wielowymiarowa. Dla jednych będzie swoistą encyklopedią, dla innych swego rodzaju albumem. Niewątpliwie malarka jest postacią, która – tworząc swoje dzieła – bardzo mocno wyrażała siebie, dlatego do opowiedzenia jej historii wystarczy rzetelna interpretacja jej obrazów. “Nigdy nie maluję snów ani koszmarów. Maluję moją własną rzeczywistość”. Właśnie te słowa, umieszczone na początku książki, towarzyszyły mi podczas lektury. Obrazy stawały się dla mnie słowami, niedługimi opowieściami, krótkimi autobiografiami. Ze szczególnym zainteresowaniem przyglądałam się obrazowi "Strzaskana kolumna". Bolało mnie moje ciało, wyobrażałam sobie rzeczywistość, którą artystka starała się umilić, korzystając z życia tak, jak mogła. Dlatego też uważam, że tę książkę można podsunąć jedynie bardzo świadomej młodzieży. Przerażające, szokujące, czasami nawiązujące do śmierci ilustracje wymagają dojrzałości i umiejętności interpretacji. “Maluję samą siebie, bo to ja znam siebie najlepiej”. Frida Kahlo znała siebie najlepiej, a María Hesse pozwoliła nam zajrzeć do życia bohaterki i stać się przez chwilę jego uczestnikiem. O tym, jak bardzo niebanalne było to życie, możecie się przekonać podczas lektury, do której zachęcam.

Kolorowy ptak, wulkan energii, tryskający emocjami od miłości do smutku, od śmiechu i śpiewu do milczenia i samotności. Jej życie przepełniał permanentny ból fizyczny przemieszany z nieustannym pragnieniem uwolnienia się od niego. Nie da się opisać historii Fridy Kahlo, a właściwie Magdaleny Carmen Fridy Kahlo Calderón, gdyż obiekt westchnień celowo mieszał fikcję z rzeczywistością, zmieniał wersję wydarzeń w zależności od sytuacji. „Frida uwielbiała opowieści, Frida wymyślała, Frida mówiła prawdę, Frida sama sobie przeczyła”. Więc może udałoby się namalować jej historię? 😁 Komiksowo-obrazkowy skrótowy przegląd najważniejszych wydarzeń z życia artystki znajdziemy w Biografii autorstwa Marii Hesse. Czy udanej? Dla osób poszukujących mocnych wrażeń na szybko, jak najbardziej będzie wystarczająca. Muszę zmartwić prawdziwych fanów nietuzinkowych i oryginalnych obrazów Fridy, pragnących dowiedzieć się więcej ciekawostek nie tylko z jej życia, ale także o osobach, z którymi dorastała, których kochała lub mocno nienawidziła, mających wpływ na całą jej twórczość, bo tego po prostu w książce nie ma. Rekompensatą mogą być oczywiście bogate ilustracje, którymi biografia jest okraszona, jak dobra kasza skwarkami, dobrze że miny brak 🤣😂 Cieszę się, że kontynuowałam przygodę z Kahlo, poznając jej malarstwo, oryginalne autoportrety, interesujące kolaże barw i kolorów. Obrazy jej nacechowane są cierpieniem i bólem fizycznym, mającymi źródło w jej prawdziwym życiu - w dzieciństwie choroba a później wypadek komunikacyjny, w którym pręt wbił się w jej ciało. Z pewnością Frida i jej twórczość jest bardzo inspirująca i ciekawa, ja przy okazji znalazłam motyw na kolejny tatuaż 🤭

Dla tego ilustratorskiego świata warto ją mieć, chłonąć, podziwiać. Z drugiej strony przeżywać, nie rozumieć, czuć gorycz. Bo taki był świat Fridy Kahlo. Malarki, pasjonatki i indywidualistki, wykraczającej poza artystyczne schematy, a jednak z rozerwanym na strzępy życiem. Chorobą, wypadkiem, niestabilnością, niekończącymi się romansami, zdradami, brakiem dziecka. Rozpad, przez który wydobywało się światło jej niewątpliwego talentu, który mnie poraża. Kultura meksykańska niczym fala wylewa się tu z każdej strony. Jest cały ocean niepokoju, mroku, rozczarowań, bólu, który wyłania się z nawet najmniejszego rysunkowego kadru. Lektura wagi ciężkiej, bo o kobiecie naznaczonej, pogubionej, doświadczonej, do której twórczości jednak wciąż się wraca, żeby dać się zachwycić, zadziwić, porwać. To historia nieustannego upadania, z którego rozkwitały malarskie kwiaty. Jakby na przekór. Choć językowo prosta to niewątpliwie nie dla dzieci, bo mogłyby nie udźwignąć tego bagażu. Za to dla tych, którzy cenią warstwę wizualną, wpadają w nią, smakują. Tu to ona - sama w sobie jest opowieścią, krzyczącą głośniej niż jakiekolwiek słowo. Czy mnie zainspirowała? Choć po tej przeprawie wiele we mnie niezgody i wewnętrznego oporu, to jednak umocniła w przekonaniu, że nawet z rzek cierpienia, kamienistych dróg, zabetonowanych wodospadów mogą wydobywać się krople piękna, determinacji i oddania siebie w całości. Na pewno przypomniała, że za marzeniami nie warto tęsknić, ale stawać się nimi. Pomimo. Na pewno wyszeptała, że nawet podeptane ziarno może zakiełkować, choć często to bolesne i dalekie od wyidealizowanych kadrów. Zobaczcie sami. Poczujcie. www.zyj-bardziej.pl