Firepower (CD)

Album jest genialny. To jest klasyczny Judas Priest. 14 utworów, prawie godzina dobrego heavy metalu. Ian Hill mówił przed premierą, że album będzie miał mocne brzmienie. Nie kłamał. Płyta brzmi potężnie, ale jest też bardziej melodyjna od Redeemera, moim zdaniem. Podczas gdy poprzednia płyta momentami przynudzała mnie trochę, tak "Firepower" jest jednym z tych krążków, przy którym nawet nie wiesz, kiedy ci zleci czas. Utwory są zróżnicowane: od szybkich numerów, jak tytułowy kawałek, przez piosenki dynamiczne, ale nie pędzące na łeb na szyję, kawałki wolniejsze z ciężkim riffem i zwalistą perkusją. Co ciekawe, nie ma tutaj typowej ballady. Zamykający całość utwór "Sea of Red" zaczyna się spokojnie. Całość trwa niemal 6 minut, ale mniej więcej od połowy wchodzi mocna gitara. Halford świetnie daje radę z wokalem, używa też częściej falsetu. Przyznam, że brakowało mi tego na poprzedniej płycie nieco. Na oklaski zasługują Ritchie i Scott. Solówki gitarowe stoją na bardzo wysokim poziomie, a Travis na perkusji wprost wymiata. Na "Firepower" nie ma zapychaczy, każdy utwór został dopieszczony i brzmi rewelacyjnie. Nawet minutowy instrumental "Guardians" jest znakomity. Zaczyna się pianinem, potem w tle słychać gitarę, a przy końcu utwór zamienia się w gitarowo-klawiszowy intrumental, płynnie przechodzący do kawałka "Rising From Ruins". Halford postawił tym razem na krótkie refreny, ale niesamowicie wwiercające się w głowę. Co niektórzy przed premierą wieszczyli, że "Firepower" będzie najlepszą płytą Priest od "Painkillera". Ja nie pokuszę się o takie stwierdzenie, ale z całą pewnością mogę stwierdzić, że jest to jeden z tych najlepszych krążków Judas w dyskografii. Jeden z moich absolutnie ulubionych albumów tej grupy. Do końca roku jeszcze daleko, ale nie sposób będzie pominąć tego krążka przy końcowych zestawieniach. Płyta warta ceny, z pewnością będę do niej często wracał.

Po prostu mnie zatkało. Nie spodziewałem się takiej świeżości i mocy na tym etapie Judasów. Myślałem, że british steel i stained class nie osiągną już tego pułapu. A tu zonk! Świetna płyta Bogów Metalu, świeża i co za energia. Każdy utwór jest inny (nie ma tu nic na jedno kopyto). Płytę słucha się płynnie i tworzy ona jedną całość. Po kilkudziestkrotnym odsłuchaniu stwierdzam, że Rob i spółka stworzyli po raz kolejny dobrą, ciężką muzykę. Cieszę się, że mam bilet do Katowic na ich koncert. Gorąco polecam zarówno Old-latkom jak i młodzieży.

Trudno będzie pobić początek roku w wydaniu Judas Priest, a tak !!!! Najnowsze "dziecko" tego zespołu pod tytułem "Firepower" jest bez wątpienia HITEM. Bardzo dobra, co ja piszę świetna płyta - utwory pokazują moc, siłę oraz to ,że Judas Priest są w mega formie, oby tak jak najdłużej. Bardzo dobrą cechą tych utworów, jest to że z każdym ich przesłuchaniem chce sie do nich wracać po nowe doznania, rozwijają się pokazując kolejne walory muzyki "Judasów". Jest kilka mega przebojów: Lightning strike, Children of the sun, Rising from ruins, Spectra i chyba najlepszy No surrender. W pełni Polecam !!!

Dla mnie czad. Rob jest w niesamowitej formie. Judasi w czystej postaci szybcy i agresywni. W porównaniu do Nostradamusa widać powrót do korzeni. Chociaż Nostradamus pomimo krytyki też mi się podoba. Cała płyta jest super zagrana. Są szybkie i wściekłe kawałki, no może nie aż tak jak w Demolition czy Painkiller, ale skóra też cierpnie. Są też łagodne ale nie usypiające. Całość wystrzałowa.

Świetna płyta, klasyczny Judas w najlepszym wydaniu. Na płycie praktycznie nie ma słabych kawałków. Tytułowy numer kojarzy mnie się z Painkillerem, moi faworyci to Never The Heroes, Spectre, i No Surrender. Zasłużona ocena 5/5.

Płyta świetna im starszy zespół tym mistrzowskie już płyty obowiązkowa trzeba ją mieć!

Jedna z najlepszych płyt jakie kiedykolwiek nagrał JUDAS PRIEST. Miłego odsłuchu

Mega Rewelacja ! polecam zastrzyk świetnej muzy za nie wielkie pieniądze

Rewelacyjna płyta. Serdecznie polecam.

Nie jestem fanem. Choć lubię British Steel i Painkillera, muzyka Judasów generalnie mnie nie zachwyca ("Wielka Muzyka będąc Wielką Muzyką i będąc Wielką nie może nie zachwycać – a więc zachwyca!" – że też se pozwolę strawestować Wielkiego Pisarza Polskiego). No taki już ze mnie metalowy Gałkiewicz... Firepower znęciła mnie odejściem od wielkich form, w których stronę Judasi podążali na poprzednich albumach jak ćmy do świecy. Po przesłuchaniu pomyślałem, że chcieli zrobić coś w rodzaju Trzynastki Black Sabbath (może na pożegnianie?) – niepretensjonalne, solidne utwory, oparte na ciężkich riffach. Ale o ile Trzynastka Sabbathów obezwładaniała, zwalała z nóg i po jednym odsłuchu pozostała w pamięci na zawsze, o tyle Firepower wlatuje jednym uchem, a wylatuje drugim. Tłumaczę to sobie w ten sposób, że Ozzy i Tony potrzebowali wieloletniej rozłąki, zakopania wielu wojennych toporów, żeby znów się spotkać i na nowo odkryć tę dawną muzyczną namiętność, która zrodziła fenomen Black Sabbath. A Rob i Glen... są jak stare małżeństwo z rozsądku. Od nieskończenie wielu lat razem. I tak właśnie ta muzyka brzmi - jest poprawna, czasami przyjemna, ale bez porywów. Można posłuchać. Fanatykom Judas Priest, którzy krzyczą, że bez JP nie byłoby Metalliki, nie byłoby Slayera, nie byłoby Morbid Angel, nie byłoby metalu w ogóle, mówię – zgoda, ale Panie i Panowie, czyż Człowiek nie pochodzi od małpy?