Faith No More. Królowie życia (i inne nadużycia) (okładka  miękka, wyd. 02.2016)

Panie Autor! Krowy pasać a nie pisać. Nie pamiętam abym kiedykolwiek tak się umęczyła, jak przy czytaniu tej książki. Instrukcja obsługi pralki jest dużo bardziej wciągająca. Żeby się łapać za takie tematy, trzeba umieć pisać. Pisać! A Pan Autor raczył zafundować techniki kopiuj-wklej okrasić je wygibasami słownymi, które w zamyśle pewnie miały być zabawne, a okazały żenujące i irytujące.
Napisanie ciekawej biografii jest trudne. Zwłaszcza w czasach kiedy wszystkie treści znajdziemy w internecie. Dlatego nie powinni się za nie łapać leniwi nudziarze. Tak Panie Macieju zanudził mnie Pan.
Czy znalazłam w niej coś czego nie wiedziałam? Niewiele.
Czy kupiła bym ją ponownie? Pewnie tak, choć tylko dlatego, że jestem książkowym gadżeciarzem.
Czy polecam innym? Hm! Są obrazki i ładna zakładka.

Styl autora pochodzący wprost z rockowych czasopism muzycznych nie przystaje do tematu. Głupkowate teksty I debnilne wtrącenia w książce na temat który naprawdę mozna zgłębnic z dużo większą powagą. Nie od dzis wiadomo, ze znajomosć mitologii rockowej to duiżo za mało, zebny zgłębnic fenomen FNM I Mike'a Pattona. Zrozumienie ich chorobliwej wręcz pogoni za oryginalnością I wkraczania na nieodkryte tereny wymaga znacznie szerszych horyzontów. Duże rozczarowanie.

Uwielbiam Band(-ę). Dzięki za super biografię. Książka napisana ze swadą, humorem i polotem. Elokwencja Autora godna uwagi, podobnie jak i historia, którą opowiada. Az chce się jeszcze więcej Faith No More dookoła. Cóż, mam nadzieję, że do jak najszybszego. ponownego spotkania...

Bardzo dobra pozycja, napisana lekkim piórem, z przekorą i swadą, pełna zarówno anegdotek jak i faktów obrazujących losy jednej z najbardziej niedościgle nowatorskich i oryginalnych orkiestr cięższego kalibru, jakie kiedykolwiek pojawiły się na muzycznej scenie. To także całkiem udana próba popełnienia przez Pana Macieja Krzywińskiego studium psychologicznego poszczególnych Muzyków ów zespół tworzących. Ponieważ karierę Faith No More znam i śledzę bardzo uważnie od samego początku, a w szczególności od czasu, gdy do kapeli dołączył Mike Patton, znacząco przyczyniając się do wielkiego sukcesu utworu "Epic", który wykopał grupie wrota do wielkiego świata, treść książki nie jest dla mnie szczególnie odkrywcza, natomiast jej wielki plus stanowi fakt - samego zaistnienia na rynku wydawniczym, co pozwala przybliżyć ten niezwykły zespół nowym, mniej znającym go odbiorcom. Na użytek co wrażliwszych pretendentów do roli nowych fanów, dyplomatycznie przemilczałabym raczej jednak... ujmę to - wątek gastronomiczny jednego z rozdziałów, zabrakło mi natomiast w książce - zatchnięcia się wręcz miłosnym upojeniem nad podmiotem badań, którego szukam u każdego dobrego biografa, i boli mnie niestety prześlizgnięcie się zaledwie Autora nad ostatnią jak dotąd płytą Faith No More "Sol Invictus", którą uważam - a naprawdę zespół i jego twórczość znam od dziecka, za wyjątkowo dojrzale zaaranżowaną przez doświadczonych Muzyków, mądrą życiowo, szczególnie zaangażowaną społecznie oraz politycznie w warstwie tekstowej i całościowo - wybitną. Dwie strony tekstu, jak na coś tak dobrego, to dla mnie stanowczo za mało, ale może przy większym zachwycie Autora, zabrakłoby już przekory i swady...

Książka interesująca i zabawna i do tego napisana w genialnym stylu. Jestem pod ogromnym wrażeniem wiedzy autora na temat muzyki. Oczywiście polecam.

Obowiązkowa lektura dla fanów zespołu!! Czekam na inne publikacje autora.

Najpierw odniosę się do Pani themonian. Coś mi mówi, że ta Pani nie przeczytała książki, o której się wypowiada. Może ją przewertowała i chce zabłysnąć oryginalną recenzją. A może lubi czytać instrukcje, jak twierdzi. Ta książka jednak instrukcją nie jest, dlatego nie wydała się Jej interesująca. Pani, która kolekcjonuje książki, które są dla Niej jedynie gadżetami, chyba nie powinna kusić się o pisanie recenzji. Poza tym ortografia także niezbyt, gdyż „kupiłabym” należy pisać razem. Jak można twierdzić, że autor zastosował technikę „kopiuj-wklej”? To tylko może świadczyć o złośliwości silącej się o napisanie recenzji oraz o tym, że nie przeczytała tej książki. Myślę, że nie należy przejmować się tego rodzaju recenzjami. Wprawdzie autor poprosił w swojej książce także o słowa krytyki, ale myślał chyba o rzeczowych słowach krytyki, a nie bezsensowne kalumniach, nie podpartych żadnymi faktami. Tak potrafi chyba każdy laik. Zawsze lubiłam czytać biografie. Czytałam zwykle biografię opisującą jednego człowieka. To jest biografia o zespole. Uważam, że taką biografię napisać nie jest łatwo. Słuchałam niektórych kawałków tej grupy. Trudno mi nawet powiedzieć, czy tę muzykę lubię. Jednak po przeczytaniu książki mogę stwierdzić, że poszczególni członkowie grupy stali mi się bliżsi no i bardziej zrozumiali. Trzeba nie lada kunsztu, by tak zręcznie przechodzić od faktów do psychicznej analizy poszczególnych postaci z jednocześnie dużą wiedzą merytoryczną. Myślę, że Pan Maciej sprawdziłby się także w innych gatunkach literackich, nie tylko muzycznych. Posiada zręczne „pióro”, dowcip, swój styl pisania. To ważne. Życzę by Pana wena twórcza nie opuszczała.

Dla przeciętnego czytelnika, ważne jest czy i jak szybko książka potrafi „wciągnąć”. Tę książkę polecam, ponieważ nie tylko „wciąga” , ale co ważne - budzi emocje. W sposób błyskotliwy, sugestywnie pobudzając wyobraźnię czytelnika , autor opisał czasy powstawania, przekształcania i rozwoju FNM. Przedstawił fenomen zespołu zahaczając o życie Ignacego Loyoli, barwne czasy „Miasta Aniołów” , a nawet posłużył się teorią Freuda. Napisał fajną Rzecz w sposób oryginalny i barwny o niemniej oryginalnej i barwnej kapeli. Przytoczył wiele, zgoła zupełnie nieoczekiwanych, a nawet szokujących porównań. Czyżby autor oprócz ogromnej wiedzy przedmiotu, posiadł także wiedzę z zakresu psychologii, zoologii czy futuryzmu? Na to wygląda. Nie żałuje czytelnikowi sugestywnego opisu scen z życia tej zaiste dziwnej grupy, której zachowania bywały kontrowersyjne, czasami wręcz ekstremalne. Nie powoduje tym samym odrzucenia od książki. Wręcz przeciwnie, czyta się ją z coraz większym zaciekawieniem. Cóż, miejmy nadzieję, że autor aktualnie nie spoczywa na laurach. Powołam się na ostatnie słowa książki: „nie obiecuję, że nie powtórzę czegoś podobnego”. Jestem przekonana, że wielu czytelników będzie trzymać autora za słowo.

do Pani "themonian". Pani pewnie lubi książki przyrodnicze, łąki, krowy... Jak się Pani tak męczyła to było przerwać czytanie, wyjść z chałupy i pójść krowy wypasać. Jak dla mnie książka git, pozycja obowiązkowa dla każdego fana FNM i nie tylko.

Chyba czytałam inną książkę niż przedmówca. Dużo informacji, o których nawet jako fanka nie miałam pojęcia, a na dodatek bardzo zabawny styl - kilka razy parsknęłam śmiechem :) Polecam.