Dziecko z Kalkuty. Opowieść o miłości i spełnieniu (okładka  miękka)

Czytałam jednym tchem , wzruszająca, warto przeczytać, polecam

Polecam. Super książka.

Wzruszająca książka

Są takie książki wobec których nie sposób jest przejść obojętnie. Często do sięgnięcia po nie skłania nas piękna okładka, postać autora lub też wydarzenia, które opisuje. W moim przypadku zadziałało to ostatnie. Temat autyzmu jest mi bliski, Indie są krajem który darzę miłością a historię człowieka obdarzonego Orderem Uśmiechu, w dzisiejszych szarych i smutnych czasach, zdecydowanie warto jest poznać. Książka ta jest świadectwem na to, że dobrzy, troszczący się o los innych, ludzie są wśród nas i nieprawdą jest, że możemy ich spotkać wyłącznie na ekranach telewizorów, w fundacjach charytatywnych czy usłyszeć w radio. Wanda Wajda to osoba taka jak ja, również mieszkanka Warszawy, codziennie przemierzająca te same ulice. Być może nawet ją spotkałam na jakimś przystanku ale pochłonięta własnymi sprawami nie zwróciłam na nią uwagi? Ta książka powstała właśnie po to by otworzyć czytelnikom oczy na otaczający ich świat, w którym dobro i zło toczą nieustającą walkę, a dzięki takim ludziom jak mama Scholi, dobro wygrywa kolejną bitwę. Wanda jest kaleką, niepełnosprawną, niedowidzącą, niektórzy nazwą ją osobą gorszego sortu inni przyrównają do anioła, który zstąpił na Ziemię. Scholka jest kaleką, niepełnosprawną, ślepą, niektórzy nazwą ją osobą gorszego sortu inni aniołkiem. Ile ludzi tyle opinii, które często mogą ranić, ale jedna jest prawdziwa : obie kobiety razem tworzą rodzinę. Komórkę społeczną stworzoną wyłącznie z miłości, której udało się pokonać wszelkie przeciwności losu. I z uśmiechem czekać na następne. A te na pewno się pojawią, takie życie. Scholastyka została porzucona, jak tysiące dzieci w Indiach. Znaleziono ją na śmietniku, niedożywioną, owrzodzoną i czekającą na śmierć, jednak ta nie chciała nadejść. Pewnego dnia na drodze dziewczynki stanął niewidomy Bóg w postaci młodej turystki z Polski. Turystki, która nie tylko miała misję lecz i wielkie serce. Scholka wraz nową opiekunką przebyła długą drogę z Kalkuty do Warszawy, z ulicy do ciepłego domu, z krainy zapomnienia do ojczyzny nadziei. I tam rozwinęła skrzydła. Jestem osobą wierzącą jednak moja wiara dryfuje w kierunku deizmu. Nie jestem do końca przekonana czy Bóg, który stworzył ludzi i świat, nadal interesuje się ich losem. Jednak każda kolejna książka z rodzaju "Dziecka z Kalkuty" przekonuje mnie do tego, że jednak nie mam racji. Najprościej bowiem jest nie wierzyć, nie musimy wtedy zadawać sobie pytań o istotę Boga, o to dlaczego pozwala ludziom cierpieć, godzi się na niesprawiedliwość. Dlaczego pozwala niewinnym dzieciom umierać? Nieco trudniej jest wierzyć i nie wierzyć jednocześnie, nie podważać dzieła stworzenia lekceważąc rytuały. Jednak najtrudniej jest całkowicie zaufać Bogu, oddać się mu pomimo prób, które na nas zsyła. Mało kto potrafi wykazać się hiobową postawą i brać to co mu dają z uśmiechem na ustach. Wanda Wajda jest jedną z najodważniejszych osób o jakich czytałam. Od najmłodszych lat była bowiem doświadczana przez los, kilkukrotnie traciła wzrok, miała utrudniony dostęp do edukacji, przeżyła wypadek, który poskutkował kalectwem jednak się nie poddała. Mało tego, Bóg zawsze był na jej ustach, z uśmiechem szła ponad trzysta kilometrów z Warszawy do Częstochowy czy nie namyślając się zbytnio wyjechała w podróż do Indii by wraz z siostrami miłosierdzia pomagać niewidomym, porzuconym przez rodziny i świat dzieciom. Zapewne miała chwile słabości i zwątpienia jednak to wiara i nadzieja zawsze wygrywały. Człowiek, którego spotkała tragedia ma rzadko kiedy siłę do tego by dziękować Bogu za każdy kolejny darowany dzień. Pani Wanda nie błagała o odzyskanie wzroku, prosiła o siłę, modliła się o zdrowie i szczęście dla innych . Ze swoim losem się pogodziła. I wiecie co? Zostało jej to wynagrodzone. Ta książka jest dowodem na to, że warto wierzyć w cuda. Jedni powiedzą, że to łaska boska inni , że cud medycyny. Jaka jest prawda tego się nie dowiemy nigdy jednak wierzyć warto, w cokolwiek.

Autorka książki Wanda Wajda w swej autobiograficznej książce pt. ”Dziecko z Kalkuty” opowiada i daje świadectwo szczerej miłości, odwadze i spełnieniu się w życiu, do niewidomego, autystycznego dziecka. Sama Wanda jest niewidomą kobietą i adopcyjną matką niewidomej i autystycznej dziewczynki, którą zaadoptowała w Indiach i przywiozła do Polski, aby tu tworzyć małą, dwuosobową rodzinę. Mimo iż jej córka nie widzi, prawie nie słyszy, nie mówi i żyje w świecie, do którego nie mamy dostępu, Wanda jest z niej bardzo dumna. Opiekuje się nią, kocha ją miłością tak wielką i szczerą, jak rodzona matka, choć nią nie jest. Wanda nie urodziła Scholki, ale ich losy splotły się tak ściśle, tworząc szczególną relację miłości między dzieckiem i matką. Książka ta to nie jest opowieść o poświęceniu i litości, wręcz przeciwnie: o miłości, spełnieniu, dawaniu i braniu. Będzie to też opowieść o Bogu, bo czy bez Jego bezwzględnego wsparcia Wanda miałaby odwagę wziąć na siebie taką odpowiedzialność? Autorka opisuje też różne, niezwykłe miejsca: Bieszczady, z których pochodzi, Kraków, Laski, Bangalore, Kotagiri, Jeevodaya w Indiach i Warszawa. Miejsca te są niezwykłe, nie tylko z tego powodu, że maja przepiękne widoki, ale też dlatego, że mieszkają tam wspaniali ludzie, od których można się nauczyć, jaką wartość ma człowiek. Schola-córeczka Wandy, urodziła się jako wcześniak i została porzucona na śmietniku w Indiach, przez rodziców. Do ubranka miała przyczepioną kartkę z nazwiskiem i datą urodzenia. Po znalezieniu ważyła niespełna kilogram, miłość, choć trudniejsza od zwykłej, bo dziecko wymagało szczególnej opieki i troski. Gdy Schola po raz pierwszy wypowiedziała słowo ”mama”, w wieku pięciu lat, to Wanda była przeszczęśliwa. ”Niepełnosprawne dzieci to skrawek pokory i miłości dany nam wszystkim, a bez miłości i pokory życie nie miałoby sensu. Wspólne wędrowanie z tymi dziećmi to rodzaj rekolekcji, na których uczymy się siebie.” Autorka zaprasza Was Drodzy czytelnicy w podróż, którą jest Wandy i Scholi życie. Po przeczytaniu tej historii z pewnością zrozumiecie ile można dostać od małego, autystycznego, niewidomego, niedosłyszącego dziecka, z mnóstwem innych, ciężkich chorób. Bardzo fascynująca i przejmująca lektura, do której szczególnie zapraszam. Ta książka jest po prostu cudowna!