Dziecko wojny (okładka  twarda)

Mocna pozycja, dobitna. Warto przeczytać i mieć na półce. Kolejna książka tej autorki, która dostarcza wiedzy i emocji. Nie można się oderwać - po przeczytaniu natomiast człowiek nie wie co ze sobą zrobić... Polecam!

Książka warta przeczytania. Wojna oczami dziecka. Czyta się szybko bo bardzo wciąga. Przeczytałam chyba wszystkie pozycje pani Romy

Wszystkie książki Ligockiej czytałam jednym tchem. Ta jest podsumowaniem, terapią trudów getta krakowskiego, wojny w dzieciństwie

Bardzo lubię książki p. Romy Ligockiej, dostarczają wiedzy, której nie ma w szkole.

Wspaniała pozycja. Zakupy szybkie.

,,I nie ma w życiu innej drogi do celu niż ta, którą przemierzamy własnymi zranionymi bosymi stopami codziennie i cierpliwie. A jednocześnie jest w nas ta niezaspokojona tęsknota, aby już, natychmiast oderwać się od ziemi, lecieć ku słońcu. Szybować w błękicie, płynąć lekko. Mieć skrzydła.” To konfesyjna, nostalgiczna i stonowana proza. Utkana z mozaik wspomnień. Mówi o traumatycznych wydarzeniach z kart historii, ropiejących ranach w sercu. Widok na Zagładę, okupację niemiecką, pożogę II Wojny Światowej, która pod powiekami zostawia obezwładniajacy strach, brak poczucia bezpieczeństwa, spokoju... przez reszty podróży po ziemskim padole łez.Roma Ligocka z ogromną estymą i jednocześnie czułością opisuje w jakich warunkach przyszło jej kwitnąć, dojrzewać, stawać się kobietą, artystką, poetką, matką. Obrazy malowane słowami kreślą brutalne, dantejskie sceny, jakich była świadkiem. To strzępy przeżyć wyszarpane z trzewi. Przefiltrowane przez pamięć. Jej dojmujące świadectwo. Studium samotności, wdzięczności za każdy kolejny darowany świt. W ,,Dziecku Wojny” uzmysławia jak kruche jest życie ludzkie. Jak mało znaczy, gdy w grę wchodzi wykonanie rozkazu, zły humor. Przypomina o wojennej zawierusze, nieuchronnym przemijaniu, wywozach, getcie krakowskim, walce o przetrwanie i rodziny przy boku, podnoszeniu się po upadku. Najtrudniejszej ze strat, bo w bliskich ludziach.Tu słowa utkane z cierpienia, przygniatającego lęku , poświęcenia, daru uciekania, miłości i bezbrzeżnej nadziei- znanych z poprzednich jej dzieł. Płakała. Ale już wyschło źródełko. Przywołuje kojące zapachy, podróże, obrzędy, wyjątkowe postaci. Nie zapomina, by naszkicować współczesność, jej dzisiejsze troski, portrety najbliższych. Krzyczy! By oddać życie, które nigdy się nie spełniło. Wydanie wzbogacone fotografiami wykonanymi przez Romę Ligocką w pacholęcych latach. To lekcja uważności dla kolejnych pokoleń. Kronika krańcowych doświadczeń, dzięki której zrozumiecie, że ,, nasza przeszłość, teraźniejszość, a może i przyszłość jest w nas jednocześnie.” Że nie warto marnować nawet godziny. Zaś czas nie koi ran. On przyzwyczaja do bólu. Uczy jak się z nim obchodzić. Wydanie dopełnia wrażeń. ,, Lecz moje życie nie było żartem, było szukaniem słów, które nadałyby mu sens. A dziś czuję się jak człowiek, który do końca pozostał niemy choć tak bardzo starał się mówić.”

Są książki, których z pewnych względów nie sposób oceniać i z całą pewnością mogę powiedzieć, że publikacje autorstwa Pani Romy Ligockiej należą do tej właśnie kategorii, a samej autorki chyba nie trzeba nikomu specjalnie przedstawiać. Najnowsza pozycja pisarki zatytułowana została „Dziecko wojny” i stanowi ona zbiór fragmentów z różnych dotychczas wydanych przez nią książek. Zaznaczyć należy, iż zawarte w niniejszym tytule teksty są ze sobą bardzo spójnie połączone. „Dziecko wojny” ukazuje dramatyczne losy małej dziewczynki, jej rodziny i otoczenia, które zostało wepchnięte w mroczne i zimne wojenne szpony. W moich oczach jest to również próba swoistego „utulenia” i zaopiekowania się przez dojrzałą Romę wciąż tkwiącą w niej przecież małą Rominką (jak zwracała się do niej Babcia). Autorka w sposób bardzo otwarty i szczery opowiada w niniejszej pozycji o swojej traumie i o wciąż powracających lękach. Pisze także o tym, iż w tamtych niezwykle dramatycznych czasach właściwie nie wolno było okazywać strachu ani innych emocji, które targały istotą ludzką. Taki stan rzeczy oczywiście nie pozostał bez echa i sprawił, że wielu z tych, którym udało się przetrwać jest lub było bardzo mocno straumatyzowanych. Nie jest to jednak wyłącznie opowieść o wojnie. Mowa w niej również o rodzinie i ludziach dobrej woli, którzy zazwyczaj z narażeniem własnego bezpieczeństwa i życia ratowali innych. Pani Roma Ligocka snuje także refleksje dotyczące tego, czym tak naprawdę jest dla człowieka dom, jakie ma dla niego znaczenie i czy jej samej udało się go odnaleźć po tym, czego doświadczyła w swoim życiu. Książka ta w moim mniemaniu jest mocno emocjonalna oraz głęboko poruszająca. Stanowi też dojmujące świadectwo tego, iż wojenna zawierucha nigdy nie powinna się powtórzyć, a niestety ponownie dzieje się tak naszą wschodnią granicą... Nie jest to lekka w czytaniu publikacja, mimo to zdecydowanie warto po nią sięgnąć, gdyż skłania ona czytelnika do różnorodnych refleksji nad życiem, człowieczeństwem i tym, jak duże znaczenie i wpływ na istotę ludzką mają odczucia i emocje – nawet te głęboko skrywane – a może właśnie one przede wszystkim. Polecam! * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2023/01/kiedy-ktos-zapyta-na-co-poswieciam.html

Nie liczyłam ile, do tej pory, przeczytałam książek Romy Ligockiej. Nieważna jest ilość. Najważniejsze są emocje i przeżycia, które za każdym razem towarzyszą mi przy czytaniu tej prozy. Na pewno wielki wpływ na taki odbiór ma fakt, że opisane wydarzenia Roma Ligocka przeżyła podczas II wojny światowej, pamięta je z perspektywy małego dziecka. Obraz przedstawiony przez pisarkę, a przede wszystkim ogromna wrażliwość maleńkiej dziewczynki jest wstrząsający. Jej przeżycia: strach, przerażenie udzielają się podczas czytania. Czułam się tak, jakbym to ja była prowadzona za rękę, obok wiecznie uciekającej mamy Romy. To ja słyszałam stukot podbitych, niemieckich oficerek, a moja niemoc i przerażenie były równie wielkie, jak Romy. Dziecko, które tyle lat po zakończeniu wojny krzyczy: „Oddajcie mi moje życie” jest niesamowicie samotne. Ten krzyk będzie ze mną, ilekroć popatrzę na okładkę tej książki. Ileż traum, obrazów pełnych krwi, śmierci, wiecznych ucieczek oraz paraliżującego strachu zostało w sercu Romy? Dlaczego nie potrafi do tej pory przespać całej nocy w spokoju i odprężeniu po trudach dnia codziennego? Dlaczego pewne obrazy nigdy nie znikną z jej wspomnień? Przejmujący smutek, wszechogarniający strach przed śmiercią, która czyhała na każdym rogu, pokonały radość i beztroskie dzieciństwo Romy. Na potrzeby tego wydania książki wybrano klika prac plastycznych autorki, z których patrzą na czytelnika dziewczynki. W ich ogromnych oczach odmalowane są: zdziwienie, ogrom smutku oraz śmierć i ból. Na samym końcu książki dowiadujemy się, że „Dziecko wojny” jest swoistą kompilacją tekstów Romy Ligockiej już wcześniej publikowanych. Opowiadania napisane do tego wydania noszą niezapomniane tytuły, są jak kamienie milowe, potrzebne do przetrwania wojny z jej niszczycielskim charakterem. A są to: Miłość – Wiara – Nadzieja. Polecam spotkanie z „Dzieckiem wojny”. Lektura jest wymagająca, ale przynosi wiele przemyśleń. Jednym z najważniejszych jest: „Nigdy więcej wojny!” Dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za egzemplarz recenzencki książki.

"Bo czas żadnych ran nie leczy, a już na pewno nie tych z dzieciństwa. Czas może tylko uczy nas rozsądniej obchodzić się z bólem, jakoś bandażować te rany. [...] Znów jestem dzieckiem, nieprzygotowanym do życia, któremu nagle coś odebrano. [...] Czasem jeszcze duszą mnie sny. [...] Samotności nie przysłonisz słowami. Tylko dotyk, czyjś ciepły oddech na policzku, czyjeś opiekuńcze ramiona - na chwilę, na mgnienie oka rozświetlą mrok." __ Niesamowicie przejmująca historia kobiety żydowskiego pochodzenia, która jako maleńkie dziecko przeszła przez piekło getta. To wspomnienia które nie tylko ukazują horror czasów II wojny światowej, ale także życie po wojnie i wpływ traumy na życie człowieka, który jako dziecko znał tylko ukrywanie się, strach, śmierć, samotność i smutek. Oraz myśl, że jest niepotrzebne, wszystko robi źle, a jego życie jest nic nie warte. __ Ta pozycja w dużej mierze jest "zlepkiem" kilku innych książek autorki, łącząca je w jedną bardziej ogólną, ukazującą wyrywki z różnych etapów życia autorki. W postaci poszarpanych wspomnień, często z przeskokami czasowymi, które momentami mogą utrudniać odbiór. Aby mieć obraz bardziej bogaty w szczegóły, należy sięgnąć do wcześniejszych Jej publikacji. __ Autorka jest przykładem, jakie spustoszenie w człowieku zrobiła wojna, szczególnie jeżeli w jej trakcie było się dzieckiem, które dzieciństwo straciło bezpowrotnie. Że tą traumę, strach i niepewność nosi się sobie do końca życia. Że wojna nie kończy się wraz z okrzykiem "wojna się skończyła! ". Bo potem jest próba powrotu do jako takiej normalności, koszmary i wciąż na nowo powracające pytanie - "to jak długo nie musimy się chować?" wypowiadane przez tysiące dziecięcych głosików, wzdrgających się na widok munduru czy chowających pod stół przy byle głośniejszym krzyku jeszcze wiele, wiele lat po nim. __ Wszyscy powinniśmy czytać więcej takich wspomnień, bo tylko pamięć o potwornościach jakie wojna przynosi w jej trakcie i po, może (mam nadzieję) w jakimś stopniu nas uchronić przed kolejnym, równie strasznym czasem..

Czy można zapomnieć o wojnie, o tym co się przeżyło, czy da się te wszystkie dni wymazać z pamięci? Roma Ligocka prowadzi czytelnika przez swojej wspomnienia ukazując z czym musiała się mierzyć. Jako mała dziewczynka, Żydówka polskiego pochodzenia „walczyła” na swój sposób z szarą, okrutną codziennością, a każdy owy dzień odbił swoiste piętno na jej duszy. Jak zauważyła sama autorka teksty zawarte w tej poruszającej książce to „kronika bólu nigdy do końca niewypowiedzianego.” To jakby karty wyrwane z pamiętnika, a każde kolejne wspomnienie coraz mocniej obrazuje cierpienie. „Dziecko wojny” to wiele historii, reminiscencji, opowieści jakby z innego świata, takiego, w którym ja na szczęście nigdy nie musiałam żyć. Podziwiam autorkę za odwagę, przelania na papier tych wszystkich myśli, bo z pewnością, kiedy pióro dotykało papier te echa przeszłości do niej wracały ze zdwojoną mocą…bo „czas wcale nie leczy ran.” Jak mimo strachu i bólu można przeżyć wojenne dni, jak odnaleźć siły na to, aby otworzyć oczy kolejnego dnia, który zwiastuje tęsknotę, stratę, niepokój, obawę? Zamykając książkę czułam ogromną pustkę, przerażenie, ale również wdzięczność za to, że poznałam tę dziewczynkę, która cały czas jest w sercu Romy Ligockiej. „Poziomko” podziwiam Cię.. Ta dziewczynka „nigdy nie umiała się bawić, cieszyć, głośno śmiać. Do dziś nie umie. Nauczono ją tylko uciekać, ukrywać. Zawsze ukrywać. Do końca. Bo trzeba przeżyć, cokolwiek by nas spotkało. I tylko to się liczy.” Czy będę miała odwagę sięgnąć po inne teksty autorki? Tak, choć z bolącym serem to chce poznać Cię jeszcze bliżej dziewczynko w czerwonym płaszczyku…