Dzieciństwo w cieniu rózgi. Historia i oblicza przemocy wobec dzieci (okładka  miękka, wyd. 07.2019)

Książka pokazująca, w jak dobrych czasach i miejscu żyjemy. Dzieciństwo ma ogromny wpływ na resztę życia, a jeszcze 100 lat temu dziecko stało najniżej w hierarchii społecznej.

Bezcenna książka, która obnaża źródła absurdalnej wiary w święty obowiązek bicia dzieci, oraz skutki bagatelizowania tej przemocy. Wiele osób, które były bite, mówi: "MI się od lania wcale nic nie stało". Takie twierdzenie świadczy o wyjatkowym egocentryzmie. Czy to doznana w dzieciństwie przemoc, sprawiła, że widzą tylko czubek swojego nosa? Zapewne tak, gdyż bicie nie wychowuje, nie uczy empatii i współczucia. Wielu dzieciom od bicia "stało się" wiele złego, i to o takich historiach opowiada ta książka. Anna Golus porusza wszystkie aspekty przemocy, również (przeważnie okryty milczeniem) problem seksualnych zagrożeń "klapsa". Zwraca uwagę, że "pupa", jest miejscem intymnym, bardzo wrażliwym erogennie. I chociaż już dawno udowodniono ze bicie dzieci prowadzić może do rozwoju sadomasochizmu, wciąż można spotkać chrześcijańskie poradniki, które udzielają instrukcji bicia i przekonują, że to nakaz samego Boga. Co ciekawe, propagatorzy "wychowawczych klapsów" zgodnie nakazują je wymierzać w "GOŁĄ PUPĘ". Powołują się przy tym na Biblię, w której... nie ma ani słowa o "gołej pupie" (jest natomiast mowa o kamieniu młyńskim dla tych, którzy gorszą dzieci). Przykładem takiego zgorszenia jest historia Beth Fenimore, ofiary poradnika pastora Roya Lessina. "Pobożny" rytuał bicia rozbudził i zdruzgotał seksualność Beth i nie jest w tym wcale osamotniona. Większość osób, które doznały podobnej seksualnej krzywdy, milczy z obawy przed kolejną traumą - niezrozumieniem i wyśmianiem. Chciałabym wiedzieć, dlaczego Kościół pozwala, by - zasłaniając się Biblia - naruszać intymność dzieci - choć powinien stać na jej straży? Mam nadzieje, że wszyscy, którzy pochwalają bicie dzieci i mieszają w to Boga - opamiętają się i zrozumieją, ze klapsy tak jak alkohol powinny być dozwolone tylko dla pełnoletnich. Oby książka Anny Golus zatoczyła jak najszersze kręgi światła, wszędzie, gdzie "zło jest nazywane dobrem".

Autorka jest znaną aktywistką występującą przeciw karom cielesnym. Niniejsza książka pokazuje, jak wielkim problemem ludzkości było i jest wychowanie przez karanie biciem. Czy będzie - to się okaże. Świadomość rodzi się wolno, a rys historyczny ujawnia, że karanie biciem jest niesamowicie silnie ugruntowane i zakorzenione na wielu płaszczyznach. Dzisiejsza nauka pozwala zrozumieć, jak destrukcyjne i niepożądane. Lektura bardzo ciekawa, pełna zaskakujących ciekawostek, porażających faktów i strasznych prawd. Jednocześnie czyta się lekko, bo Autorka nie wymachuje swoimi poglądami jak cepem ani nie uprawia szantażu emocjonalnego. Rzetelna faktografia i domieszka sarkazmu przemawiają do wyobraźni dużo lepiej i celniej.

Przebieg historyczny kar cielesnych - to przedstawia nam Anna Golus w swojej książce. Dowiadujemy się etapami, do czego zdolni byli bliscy, by ukarać swoje dziecko. I o ile pewne metody są nam znane, niektórzy rodzice nadal praktykują na swoich dzieciach zasadę "jestem starszy, silniejszy - więc mogę", o tyle historia przemocy sięgała znacznie dalej. Kiedy wyobraźnia rusza nam już po pierwszych stronach, dalej jest znacznie gorzej. Ja jednak podeszłam do tej książki jak do spisu czegoś, co na szczęście już minęło. Gdy czytałam o tym, jak dzieci były nie bite, a torturowane w imię dziwacznych wierzeń - łamałam się. Bo każda krzywda wobec człowieka boli, ale gdy widzimy cierpienie dziecka, które dopiero wkracza w ten świat i uczy się wszystkiego... To trudne! Trudno jest zrozumieć, dlaczego kara fizyczna wydaje się być dla rodziców dobrym rozwiązaniem. Książka świetnie pokazuje, jak takie traktowanie swojego dziecka, może wpłynąć na jego dalsze losy. Niektóre momenty były dla mnie wyjątkowo szokujące, kiedy w przeszłości żyło się w przekonaniu, że po karze cielesnej od razu trzeba dziecko przytulić, zapewnić o swojej miłości. We mnie rodził się wtedy bunt sprzeczności! Jak po takim potraktowaniu tego małego człowieka można mieć czelność tłumaczyć mu, że to z miłości? Dla jego dobra? W książce masa jest przykładów, od których może rozboleć głowa. Dziś wychodzimy z jaskini ciemności, choć i tak w dalszym ciągu dzieci są najłatwiejszym celem dla sadystów. Mimo wszystko, o wielu rzeczach nie wiedziałam. Próbowałam podejść na chłodno, zasłaniając się tym, że ja nigdy bym tak nie postąpiła. Przepadłam jednak prawie od początku, mając w sobie niesamowicie silne poczucie niesprawiedliwości. Mam nadzieję, że książka wzbudzi w każdym niechęć do tego, by podnieść rękę na dziecko.

Pani Golus chyba za mocno popłynęła w zerojedynkowym ujęciu przemocy. Nie jestem zwolenniczką bicia, poniżania i torturowania, ale czuję sporą niesprawiedliwość, czytając tony cytatów i skopiowanych zdań zwolenników tylko jednej tezy. Dlaczego nie zostało porównane kilka poglądów na jeden problem, skoro autorka twierdzi, że "opinia pana x jest bardzo kontrowersyjna", a tylko jego opinia jest przedstawiona. Chciałabym wierzyć w tę kontrowersję, ale średnio ufam ludziom, szczególnie tym, którzy przez 3 strony tłumaczą czym jest psychohistoria. Jednak jest światełko w tunelu - wiele ciekawostek, niektóre naprawdę mnie zszokowały. O wiele milej bym się czuła, gdybym znalazła "Dzieciństwo w cieniu rózgi" w formie artykułu, niż książki za 40 zł. Za ambitna cena, za krótkie nogi.

Spokojna, rzeczowa, wyważona książka z mocnym przesłaniem przeciw karceniu dzieci biciem, czyli po prostu przeciw stosowaniu tej odmiany przemocy domowej i równiez szkolno-wychowawczej. Czy w ogóle dziś jeszcze trzeba szeroko argumentować, że dzieci nie należy karać cielesnie? Okazuje się, że jak najbardziej! Moralnośc katolicka wdrukowała nam starotestamentowe zalecenia lania dzieci rózgami - jako przejaw troski i miłości rodzicielskiej! Dlatego tak trudno z tą podłością walczyc. Podziwiam autorkę i dziękuję za świetną książkę. Słuszne racje musza zwyciężyć! Dla dobra dzieci. Istot bliższych Bogu, niż najbardziej nawet świątobliwy czy nadęty swoją wielkością biskup.

Zachęcam Was do przeczytania tej książki, ponieważ zwala ona z nóg. Nawet nie sądziłam, ze opowieści o historii przemocy stosowanej wobec dzieci może być taka ciekawa. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego zestawienia i gwarantuję Wam, ze każdy z Was na pewno również doceni to zestawienie. Ta książka na pewno dostarczy Wam wielu emocji oraz wrażeń czytelniczych. Ja wielokrotnie podczas jej czytania wzruszałam się. Gwarantuję, ze nie będziecie się przy niej nudzili. Przemoc szczególnie wobec dzieci jest to niezwykle ważny temat, o którym trzeba mówić, dlatego polecam Wam tę książkę, bo warto!!!

Od czasów antycznych do współczesnych, dzieci są bite, wykorzystywane, poniżane, upokarzane, a przemoc fizyczna i psychiczna wobec nich uzasadniana. To ważna książka dla każdego i dla tych co mają dzieci jak i dla bezdzietnych, bo każdy przecież kiedyś był dzieckiem. Trzeba mieć świadomość jak bardzo można okaleczyć, że przemoc zostawia ślady i na ciele, ale i bardzo niebezpieczne, bo „niewidoczne” w psychice, a one mają ogromny wpływ na życie. I nie dotyczy to tylko patologii społecznych. Niestety nadal są zwolennicy klapsów... „Kocham. Nie bije” „Kocham. Nie daje klapsów” Polecam

Dzisiaj trudno się zgadzać z wychowawczym biciem dzieci, planowanym i pragmatycznym. A takie wzorce pokazuje Autorka, sięgając do historii ludzkości. Sam poznałem smak bicia w dzieciństwie. Wiadomo, ze prawnie jest w Polsce zakaz karania biciem, ale przecież nadal dzieci dostają w skórę i to całkiem powszechnie. Kościół nie pomaga, a nawet chyba cicho wspiera te bolesne metody. A przecież zadawanie cierpienia bliźniemu zawsze jest złem! Wielkie podziękowania dla p. Golus, że dzieci mają w Niej wspaniałą obrończynię i orędowniczkę. Bliższą, więc lepszą niż te niebiańskie.

Znalazłem w tej książce bogate źródło wiedzy o wymyślnych, ludzkich okropnościach przeznaczonych do karania. Wszelkie aspekty i pomysły na karcenie zarówno dzieci, jak i dorosłych są tu przedstawione z wielką dbałością o źródła i fakty. Jakkolwiek p. Golus jest znaną aktywistką ruchów obrony dzieci przez karami cielesnymi, to książką jest raczej wyprana z emocji. To czyni ją bardziej wiarygodną. Losy karanych rózgami, batem, łamaniem, torturami czy publicznym spaleniem działają na wyobraźnię i emocje czytelnika zależą tylko od poziomu jego własnej wrażliwości.