Dobre ucho (okładka  miękka, wyd. 05.2024)

Powieść, w której trudne przeplata się z ciepłem wobec tego co bezbronne. Fala bezwzględnej krytyki miesza z potrzebą bycia wysłuchanym. Bo coś, co dla jednej osoby jest istnym trzęsieniem ziemi, dla drugiej może być nic nie znaczącym epizodem, a nawet żyjąc można czuć się martwym w środku. Oto bezgranicznie szczera historia Im Hae-su, szanowanej terapeutki pracującej w klinice od dziesięciu lat, która wraz z mężem Tae-ju planowała wyremontować ceglany dom. Obecność ukochanego stała się dla niej oczywistością, rutyną, której przecież nic zmienić nie może. A jednak życie, nie pytając o zgodę, tworzy swoje labirynty zdarzeń, w których próbuje zgubić człowieka. Pozornie zwyczajny dzień, sytuacja jakich wiele, zmieniają wszystko w okamgnieniu. Hae-su, po pobieżnym przeczytaniu skryptu, komentuje w programie telewizyjnym zachowanie średniej klasy aktora. Wypowiedziane słowa, nieoczekiwanie, zaciskają się na niej niczym kajdany. Na aktora wylewa się jad i mężczyzna w krótkim czasie popełnia samobójstwo. Machina zniszczenia rusza i nie ma żadnych skrupułów. Media społecznościowe buchają nienawiścią wobec terapeutki, nie zważając na zadawaną krzywdę. Zarzucają, że to Hae-su jest odpowiedzialna za śmierć. Prześmiewcze memy i hejterskie opinie stają się bluszczem, a zapadające decyzje, bez wysłuchania tej, której przyklejono etykietę "winna", niosą nieodwracalne skutki. Osąd wnika w życie uczuciowe, społeczne i zawodowe kobiety. Robi się ciasno, duszno i gorycz wlewa w każdą szczelinę. Nikt nie pyta o intencje, nie szuka wyjaśnień, a raz zasiane plotki, pomówienia, oskarżenia zaczynają nabierać rozpędu. Rozpętana afera, jak kula śnieżna, odbiera kobiecie wszystko co najcenniejsze, a niesione brzemię nie daje szansy na odkupienie. Przyszłość, którą miało się z kimś dzielić, zaczyna być pozbawiona nadziei. Bohaterka zamyka się w matni, wiodąc życie bez wyrazu, które równie dobrze mogłoby należeć do kogoś innego. Bo jak nigdy wcześniej, "czuje się osaczona. Uwięziona pośród niezliczonych słów; nieskończenie mnożących się, zmieniających i nakładających na siebie znaczeń oraz kontekstów. Gubi się w meandrach swego rodzimego języka, gdzie nic nie jest jednoznaczne. Chyba musiałaby nauczyć się nowej mowy. Gdyby tylko znała inny język, być może udałoby jej się znaleźć odpowiednie słowa, by zbić je w zupełnie obce wyrażenia i za ich pomocą zaprzeczyć, wyrwać się z potrzasku.". Ukojenie stara się znaleźć w pisanych listach, które nie wiadomo czy trafią kiedyś do adresatów. Czy rzeczywiście zasłużyła na wydany na nią wyrok? Czy działała z premedytacją? A może stała się ofiarą systemu, który za wszelką cenę musi znaleźć winowajcę? Mówi się, że czas rany leczy, bywa jednak i tak, że nie pozwala zapomnieć o błędach. Wspomnienia wiercą dziurę w duszy, tylko czy coś jest w stanie ją zasklepić? Na grunt kruchej codzienności Hae-su, w której brakuje czegokolwiek na czym mogłaby się oprzeć, wkracza dziewięcioletnia dziewczynka i opuszczone koty, które nie poradzą sobie same. Wystawiona na ludzką krytykę, sama przyciąga do siebie stworzenia narażone na ciosy okrucieństwa i to właśnie dziecięce uczucia oraz kocia nieporadność, paradoksalnie, odbudowują utracone siły. Niepostrzeżenie staje się komuś potrzebna, choć lokalna społeczność często nie spogląda na nią łaskawym okiem. Bohaterka nawiązuje relacje, które wgłębiając się w nie coraz bardziej, odsłaniają swoje, nie zawsze świetliste, tajemnice. Do czego prowadzi dławiąca człowieka irytacja i poniżanie? Czy długotrwałe poczucie osamotnienia i odrzucenia zawsze sprawi, że czara goryczy się przeleje? Otrzymujemy tu wielopłaszczyznowe studium człowieka, bo choć jest prostolinijnie, to wnikamy w najgłębsze zakamarki egzystencji i każdy z nas odczytać w nich może co innego. Ta warstwowa emocjonalność była przez Autorkę zamierzona, bo chciała by czytelnik mógł dostrzec całą paletę barw, zamiast spłaszczać zaistniałe zdarzenia i wciskać je wyłącznie w ramy czerni i bieli. Nie wszystko ma ostro zarysowane kontury i da się skategoryzować. Może nawet nic nie jest takie jakim się wydaje, choć stygmatyzacja tak lekko fruwa między ludźmi. Język, choć bez stylistycznej ekwilibrystyki, przenosi nas w prozę dnia, ale i w refleksje o tym, co liczy się w życiu najbardziej i czy w tłumie łatwo jest pozostać sobą. Do końca. Dotykamy fundamentów. Sięgnijcie po tę opowieść o tym, że tak łatwo jest kogoś skreślić, a tak trudno chcieć zrozumieć. Że to co było może doszczętnie wyniszczać jednego, drugiego pozostawiając obojętnym. O nienawiści, która nigdy nie szepcze dobrych rozwiązań, współczesnej sile przekazu medialnego i różnych obliczach prawdy. O tym, że słowa mogą pogrążać, ale i ocalać, a czasem to cisza mówi więcej niż one. Wreszcie o tym, że ostatecznie wystarczy prosty stolik, by znowu zacząć układać siebie, złociste zwierzę z czerwoną plamą na czole, różowym noskiem i główką wielkości pięści może scalić najbardziej potłuczony sens, a po żadnej burzy nie jest za późno na nowy początek.

👂⛩ Gdzieś w trakcie walki z chorobą dopadł mnie zastój czytelniczy. Tak. Mi również się on zdarza. Jakakolwiek wizja czytania czy to na kindlu, laptopie albo fizycznie z książką w dłoni powodowała u mnie wybuch szału. Z tego powodu w pewnym momencie się poddałam. I tak moje zdrowie wymagało większej uwagi niż jakiekolwiek zobowiązania. 👂⛩ Dopiero przedwczoraj coś zaczęło wracać. Czułam że zamiast bezmyślnie leżąc mam ochotę czytać. Dlatego uznałam że dobrze jest wrócić na początku do pozycji które wiem że, są gwarancją jakości same w sobie. Z tego powodu zaraz po pozycji do której ciągnęło mnie najmocniej (o tym następnym razem) zdecydowałam się na złoty strzał. A tym są zawsze pozycje od kochanej ekipy @kwiaty_orientu 🪷 👂⛩ Im Hae-su popełniła błąd. Błąd z gatunku niewybaczalnych. Kobieta wypełniając swoje obowiązki w trakcie pracy odczytuje skrypt który zawiera obszerną listę oskarżeń względem pewnego aktora. W skutek jej słów na mężczyznę spada potężna fala krytyki która zbiera najgorsze żniwo - ofiara jej słów popełnia samobójstwo. Wiecie co jest jeszcze gorsze? Oskarżenia były nieprawdziwe. Pozostaje więc pytanie kto zawinił? Im Hae-su? A może ktoś inny? Zaczyna się polowanie na czarownicę. Bowiem tłum który wcześniej wydał swój osąd teraz domaga się krwi. Ktoś za tą tragedię musi zapłacić. Życie Im Hae-su trzęsie się w posadach. Z znanej ekspertki spada na same dno. Traci pracę, ukochanego i status społeczny.. Kiedy jeszcze nikt pozornie nie znalazł winnego.. ot dla zasady, wszak tłum jest wiecznie głodny i teraz szuka winnych.. 👂⛩ Kobieta szukając ukojenia co noc pisze listy z przeprosinami za swój czyn. Wszak nie wypowiedziane emocje kłębią się w niej szukając ukojenia. Kiedy więc Hae-su czuje że dotknęła dna wtedy życie rzuca jej pod nogi maleńką szansę na odkupienie.. szansę w postaci małej dziewczynki i jeszcze mniejszego kotka.. 👂⛩ Dobre ucho jest książką perfekcyjną. Pobudziła mój czytelniczy glód dając mi problem do refleksji. Opowiada wszak o sprawach które mogą wydarzyć się w każdym społeczeństwie. Co jeżeli popełnimym błąd na oczach wszystkich? Czy to znaczy że ten sam tłum właśnie z tego powodu może nas osądzać? Gdzie szukać ulgi gdy wydaje się nam że nasze życie to jedno wielkie pasmo porażek? To cudowna historia. Historia dla każdego kto chociaż raz się zagubił. Bo każdy zasługuje na swoje odkupienie. A nadzieja umie schować się we wszystkim. Absolutnie polecam - zakochałam się w tym z całej duszy.

Podczas czytania tej pozycji, towarzyszyła mi jedna myśl. Jak książka o łapaniu chorego kotka, może być tak fajna?! No jak?! Okazuje się, że nieznane mi dotąd wydawnictwo @kwiaty_orientu , wydało pozycję, która mnie mocno zaintrygowała i po którą w końcu udało mi się sięgnąć. Ta historia ma lekko ponad 200 stron. Kiedy pierwszy raz ją zobaczyłam, pomyślałam, że pewnie wiele rzeczy zostało tu spłyconych, w końcu co można zmieścić na tylu stronach? To błąd! Nic tutaj nie jest ucięte, wszystko jest tak, jak powinno być. Co więcej, mamy tutaj poruszone ciekawe tematy, ratowanie wyżej wymienionego kotka, kobietę, na którą codziennie wylewa się hejt, a także pewną uroczą damę. Ta pozycja jest poruszająca i zmuszająca do refleksji. Przykro mi było czytać o kotku, który cierpi. Tak, jestem z tych osób, które rusza krzywdą zwierzęcia, a Rzep­ka była w ciężkim stanie. Dodatkowo moje serce poruszyła Se-i, wyjątkowa dziewczynka, która również pokochała tego kota. Jest ona bardzo rozwinięta, jak na swój wiek, a ma zaledwie dziewięć lat. Sceny z jej udziałem czytałam bardzo chętnie. Nie mogę zapomnieć też o naszej głównej bohaterce, Hae-su, która nie ma łatwego życia, popełnia ona fatalny błąd – odczytuje na antenie skrypt, który zawiera nieprawdziwe informacje. Po tym wydarzeniu na bohatera programu, pewnego aktora średniego kalibru, spada potężna fala krytyki, która doprowadza go do samobójstwa. Zaczyna się szukanie winnych. Im Hae-su z dnia na dzień z szanowanej ekspertki staje się wrogiem publicznym numer jeden. Reszta dzieje się już lawinowo – utrata autorytetu, wizerunku, pracy, ukochanego… to właśnie kobiety jest mi tutaj najbardziej szkoda. Jest ona samotna, namiętnie śledzi w Internecie doniesienia na swój temat, mierzy się z hejtem. Jest to bardzo ciekawa pozycja, chociaż początkowo wydaje się, że jest ona właśnie o polowaniu na kota, który walczył o przetrwanie. W rzeczywistości jest to lektura, która zmusza do zatrzymania się na moment, refleksji i ruszenia dalej, z pewnymi przemyśleniami. Zachęcam Was do zagłębienia się w treść.

Dzięki wydawnictwu Kwiaty Orientu szybko udało mi się ustalić, że literatura koreańska cechuje się przede wszystkim dwiema rzeczami: urzekającą ilością drugich „denek” w swoich opowieściach oraz zgrabną zwięzłością. „Dobre ucho” to jej kolejny przedstawiciel, który stuprocentowo potwierdza tę teorię. W mającej nieco ponad dwieście trzydzieści stron powieści jest więcej treści niż w niektórych książkach, które liczą ich sobie tysiąc. Opowiedziana w niej historia kobiety, która utraciła wszystko wskutek jednej pomyłki, porywa od pierwszej strony. Zajmuje umysł i absorbuje – szczególnie wówczas gdy dołącza do niej mniejszy, ale nie mniej znaczący, koci byt. Skrzywdzony przez życie mruczek, którego dalsza egzystencja jest niepewna. Czy uda mu się przeżyć? Czy żyć będzie Hae-su, na którą codziennie zewsząd wylewa się morze hejtu? „Dobre ucho” to bardzo udane połączenie książki obyczajowej z powieścią epistolarną, w której aż roi się od emocji i głębszych sensów. Paralele bywają tak samo często zasmucające, co krzepiące. Parzące chłodem oraz ciepłem. Przede wszystkim jednak książka ta udowadnia, że wytrwałość zawsze jest w cenie. Nieważne jak długo będziesz zmierzać do określonego celu – jeżeli tylko wytrwasz, w końcu go osiągniesz. A jeśli wówczas będzie przy Tobie koci towarzysz życia – lepszej ścieżki do sukcesu nie mogłeś sobie wymarzyć. Może sporo na niej zgubionej sierści, ale już nie zagubionej samotności; wszakże nic nie budzi sympatyczniej o trzeciej w nocy jak mruczek, który (co tragiczne) nie jadł już od całych pięciu minut i w ogóle to się nudzi, zrób coś, człowiek. 😉 8/10