Dakota. Gdynia. Miasto cudów. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 07.2017)

Czy autor trzech niezwykłych powieści doczeka się honorowego obywatelstwa Gdyni? Jest to bardzo prawdopodobne, do gdyńskiego ratusza wpłynęła właśnie petycja w sprawie nadanie honorowego obywatelstwa. O kogo chodzi? Pewnie miłośnicy Gdyni już wiedzą, ale dla formalności chodzi o Michała Piedziewicza – autora książek: „Dżoker”, „Domino”, „Dakota”. „Urodziłem się zbyt późno, żeby zaliczać się do pokolenia które zmieniało historię (np. strajkami z roku 1988), ale i zbyt wcześnie żeby tamtych czasów nie pamiętać i nie przeżywać. Z wielkim sentymentem wspominam Trójmiasto przełomu lat 80/90, prężną sceną muzyczną, Aptekę, Pancerne Rowery, koncerty w Domu Kolejarza i Operze Leśnej. Dość oczywiste było wtedy żeby próbować grać – więc i ja z kolegami grałem (po piwnicach i garażach; choć zdarzyło nam się wystąpić także w Żaku i w Telewizji Gdańsk). Później studiowałem filozofię na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, między innymi u ks. prof. Józefa Tischnera czy profesora Tadeusza Gadacza. To wtedy nauczyłem się myśleć o świecie poważnie. Pracowałem jako kelner i sprzedawca win (w czasach, gdy jeszcze wino nie było modne…), przez kilka tygodni byłem dziennikarzem, a potem felietonistą sportowym (dziś pasjonuję się kolarstwem – marzę o tym żeby Gdynia, na bazie Cyklo Gdyni, została kiedyś organizatorem MŚ w tej dyscyplinie – oraz piłką ręczną; słowa te piszę zresztą w dniu, w którym rozpoczynają się „polskie” Mistrzostwa Europy). Wreszcie trafiłem do RMF FM – jako autor tekstów promocyjnych i satyrycznych (najbardziej dumny jestem z serii „Co w trawie piszczy”, której odcinki na antenie wspaniale odczytywali Dariusz Starczewski i Krystyna Czubówna). Bardzo wiele się tam nauczyłem. Dziś współpracuję między innymi z TVN – z przebojowym programem „Kuchenne rewolucje”. Mówi o sobie sam Michał Piedziewicz. Opis książek Michała Piedziewicza: Dżoker – Gdynia, czerwiec roku 1929. W rosnącym dynamicznie mieście przecinają się ścieżki młodej urzędniczki Łucji, jej rówieśnika, początkującego dziennikarza Adama Grabskiego, oraz Krzysztofa Wilczyńskiego – weterana wojen (choćby z bolszewikami), a współcześnie uczestnika przemytniczych wypraw nad granice z Rzeszą i Wolnym Miastem. Mijają lata, mimo szalejącego na świecie kryzysu Gdynia się rozbudowuje. W Gdańsku władzę przejmują naziści. Trwa zwycięski pochód kina mówionego, Polska zakochuje się w sukcesach Żwirki i Wigury (tym bardziej, że bohaterowie nader prędko giną w katastrofie), w morze wypływają kolejne transatlantyki. W rozpoczynającym nadawanie radiu usłyszeć można Kiepurę (jednego z najgłośniejszych śpiewaków światowych!), zaś w Zakopanym Witkacy na swych biletach wizytowych pisze brawurowe D.U.P.A.Panie w tym czasie zaczytują się w „Kurierze Metapsychicznym – Dziwy Życia”, albo w mrożącym krew w żyłach „Tajnym Detektywie”. Dżoker to opowieść o Polsce, która z jednej strony cieszy się odzyskaną niedawno wolnością, a z drugiej wierzy w świetlaną – wreszcie! – przyszłość. Opowieść o kryzysie, ale i o wojnie – w której nadejście trudno uwierzyć. Oraz o dziewczynie, która musiała stać się silna. Domino – Gdynia, sierpień 1939 roku. Choć nikt się tego po nim nie spodziewa, Konstanty Kotkowski, poważna figura lokalnego półświatka, wyrusza na front. To początek wielkich zmian nie tylko w życiu jego rodziny i przyjaciół, ale również w dziejach miasta – którego powstaniu i niebywałemu rozkwitowi przyglądali się od początku z tak wielkimi nadziejami.„Teraz jest inaczej, Krzysztof, zupełnie inaczej…” – pisze Łucja Wilczyńska do męża wiele lat później. To już czas Kabaretu Starszych Panów i Stawki większej niż życie w coraz powszechniej oglądanej telewizji, ale i pochodów pierwszomajowych, a wreszcie ogłaszanych przez władze drastycznych „zmian cen detalicznych artykułów spożywczych i przemysłowych”.„To straszne, lecz nasza córka przystała do komunistów” – kontynuuje Łucja, którą wielce poza tym martwi przedłużające się panieństwo trzydziestoletniej Anusi. Lecz wtedy to ona, a nie córka, otrzymuje nieoczekiwaną propozycję – spotkania z Adamem Grabskim, swą pierwszą miłością z dawnych lat… „Domino” to opowieść o pokoleniu, któremu wojnę wypowiedziała historia. O najtrudniejszych wyborach, niezwykłej woli przetrwania oraz o niespodziankach, jakie sprawia miłość. Dakota – Perypetiom Aśki przygląda się Łucja – jej babka, pamiętająca czasy powstawania Gdyni. Przygląda się również Marek, nieco zgorzkniały, bo ciężko doświadczony małoletnią miłością, młodszy brat. Wkrótce Aśka z Łucją pasjonują się telewizyjną debatą Wałęsa Miodowicz, a rzeczywistość nabrzmiewa do zmiany. Przychodzi wolność, z nią dobrodziejstwa wolnego rynku, a zamiast muzyki i miłości ważne zaczynają być kariery.„Dakota” to relacja z czasów, gdy świat nabrał rozpędu i chcąc nie chcąc trzeba było nauczyć się biec, choć tak łatwo było przy tym zgubić rytm.Powieść jest kontynuacją „Dżokera” (którego akcja toczy się w Gdyni lat trzydziestych XX wieku), oraz „Domino” – opowiadającego o wojennych i powojennych los

,,Dakota" Michała Piedziewicza to już niestety ostatnia część cyklu Gdynia. Miasto cudów, w której żegnamy się z bohaterami poznanymi w dwóch poprzednich częściach: ,,Dżokerze" i ,,Dominie". Gdynia, lata 80. XX wieku. Seniorka rodu Łucja ma już osiemdziesiąt lat, ale nadal tryska energią i chce odzyskać zabraną przez rząd komunistyczny kamienicę wybudowaną przez pierwszego męża Krzysztofa. Słucha debat politycznych i dzieli się wspomnieniami z siedemnastoletnią wnuczką Asią, która ma wkrótce zdawać maturę i wybierać studia. Asia przeżywa swoje pierwsze miłości i związane z tym rozterki. Spotyka się z rok starszym Tomkiem, który gra na gitarze w zespole młodzieżowym i zabiera ją na koncerty do Domu Kultury Kolejarz, ale też jej myśli zaprząta nauczyciel wychowania fizycznego Jacek, w którym kochają się wszystkie uczennice. Młodszy brat Aśki- Marek, też przeżywa swoje wewnętrzne rozterki, bo los nie szczędzi mu upokorzeń. Wkrótce rodzeństwo musi zmierzyć się nie tylko z wewnętrznymi dylematami, ale też ze zmienioną rzeczywistością w Polsce i nauczyć się w niej żyć na nowo. Michał Piedziewicz bardzo realistycznie oddaje rzeczywistość lat osiemdziesiątych XX wieku. Gdynia zmieniła się w porównaniu do dwóch poprzednich dekad. Zbrzydła, poszarzała, zrobiła się ponura, a na jej ulicach pojawili się ludzie w burych ubraniach biegający, by zdobyć coś do chleba. Załatwienie czegokolwiek graniczy z cudem. Dojścia, łapówki, popijawy. Kolejki w sklepach, gdzie brakuje podstawowego towaru i wyjazdy na wieś, by kupić po cichu kawałek mięsa od chłopa. A do tego piesze patrole z pałkami, milicyjne gaziki rozstawione na placach, przed dworcem oraz olbrzymie stary uzbrojone w armatki wodne. Fale protestów robotniczych i studenckich. Z Gdyni ludzie wyjeżdżają, podobnie jak z całego kraju. Wielu nie wraca do Polski, gdyż stan wojenny zastał ich w portach. Wielu schodzi z pokładów później w Rotterdamie, Londynie, Hamburgu. ,,Z kilkoma banknotami w kieszeni, czasem z adresem rodziny lub lata całe niewidzianego znajomego, i ten adres bywał ich jedyną polisą ubezpieczeniową na pierwsze dni wygnania. Wygnania, tak jest, wygnania, poniewierki okupionej porzuceniem rodziny, lecz wszędzie dobrze, gdzie was nie ma, komuchy, wszędzie dobrze, choć od domu daleko, byle od was z dala, od upodlonego przez was kraju, człowiek chce żyć, zwłaszcza ten, który wie, bo zobaczył, jak żyć można, bez -zdawałoby się- trudu, bez nerwów, a za to z nadzieją, że powoli i cierpliwie uda się do czegoś w życiu dojść-i wtedy się ściągnie rodzinę-bez konieczności płaszczenia się, bez strachu przed skundleniem, po prostu, zwyczajnie. Uciekało się przed systemem, ale też przed ludźmi, bo co ten z nimi robił, to właśnie było najgorsze." Czytelnicy, których dzieciństwo i młodość przypadły na lata osiemdziesiąte XX wieku będą zachwyceni książką. Autor przypomina wszystkie smaczki tego okresu, jak choćby listę przebojów Marka Niedźwieckiego, audycje Tomasza Beksińskiego, muzykę: Stinga, U2, Cocteau Twins, Bauhaus, The Kiss, The Cure, filmy: Gliniarz z Beverly Hills, Misja z Robertem De Niro, Obcy-decydujące starcie i wiele innych. Koncerty, wygłupy na manifestacjach i happeningach, rozprowadzane chałupniczo kasety trudne do zdobycia, wydawane w piwnicach zeszyty z tekstami i relacjami z występów. Koszulki domowej produkcji z własnymi obrazkami i napisami. Walki punkowców (sterczące sztywno grzebienie zlepionych na cukier włosów) ze skinheadami (wygoleni, w czarnych lub zielonych kurtkach, wysokich butach wiązanych białymi sznurowadłami). Gdyńscy bojówkarze ścigający swoje ofiary po ulicach, by im dołożyć z pięści. Autor doskonale oddał klimat nowych nurtów muzycznych. Prekursorzy muzyki pod szarymi kurtkami i ciężkimi szynelami widocznymi na ulicy nosili spodnie czerwone, żółte lub w pionowe biało-niebieskie pasy. Panny w ostrych makijażach i z tapirowanymi włosami. Pomimo szarej rzeczywistości istniał barwny świat muzyki. Na przykładzie zespołu Tomka można poznać z jakimi problemami borykały się zespoły muzyczne.Wystrugana w garażu przez lutnika amatora marna podróbka fendera stratocastera, ale i tak lepsza niż dostępne w państwowych sklepach muzycznych defile. Pałeczki do perkusji sprzedawane po 10 sztuk na miesiąc, które łamią się po kilka na jednej próbie zespołu. Problemy lokalowe, ściany obijane gąbkami i wytłaczankami po jajkach, by wygłuszyć dźwięki. Całość recenzji znajduje się tutaj: https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/2017/08/dakota-micha-piedziewicz.html

Akcja powieści toczy się w Gdyni, w latach osiemdziesiątych. W Gdyni doszło do czarnego czwartku, gdy strzelano do ludzi, a tak wielu niewinnych zginęło. Aśka- główna bohaterka powieści czasów Solidarności dobrze nie pamięta, gdyż miała wtedy dopiero dziesięć lat. Potęgę władzy na własne oczy zobaczyła później, kiedy z mamą znalazły się przy alei Zwycięstwa, gdzie zaczęły najeżdżać opancerzone wozy i zobaczyły żołnierzy wrogo nastawionych do zwykłych ludzi. Również jej babka Łucja, dobrze pamięta czasy powstania w Gdyni. Aśka znalazła zapiski babki. Początkowo jej listy z lat siedemdziesiątych wyglądały jakby były pisane do jej pierwszego męża. Kolejny zeszyt, który bardziej ją zainteresował, bo znajdowała się w nim korespondencja z władzami, jak można się było domyślać, w sprawie śmierci- drugiego z synów babki Łucji, czyli wujka Antoniego. Jego ponoć zabito-tak twierdziła Łucja, choć oficjalna wersja mówiła o samobójstwie. Kolejny zeszyt babki Łucji to swego rodzaju pamiętnik wspomnień, o jej pierwszych, najdawniejszych latach w Gdyni. Siedemnastoletnia Aśka zakochuje się w gitarzyście, tylko o rok od niej starszym. Młoda Aśka po jakimś czasie dołącza do grona zespołu, aby wspólnie tworzyć i posługiwać się poezją Gombrowicza. To dla młodych trudny okres w życiu, bowiem przez Polskę przechodzą fale protestów robotniczych i studenckich. Żądania robotników nie dotyczą tylko sfery ekonomicznej, lecz ich celem jest reaktywowanie NSZZ „Solidarność”. Komunistyczny reżim zdecydowany jest na użycie przemocy, pałek, gazów przeciwko strajkującym. Aśkę Tomek namawiał, aby brać udział w strajku, gdzie pełnili rolę kurierów i przez dziury w stoczniowych płotach szmuglowali listy i żywność, odzież i śpiwory, które dla strajkujących zbierano oraz materiały poligraficzne. Tę książkę szczególnie polecam młodzieży starszej i młodszej, aby poczytali o losach młodych zakochanych i o tych czasach, gdzie jeszcze grała muzyka MTV, a wszystko pojawiło się na ekranie. Książka, gdzie liczyły się pocałunki, wspólnie z ukochanym przesłuchiwane płyty, a potem już była tylko rozpacz, ogrom szczenięcych tragedii, przytłaczająca moc osobistych, zasłaniających resztę świata doświadczeń. Dakota to poruszająca opowieść o ówczesnych ludziach poczynając od babki Łucji i Krzysztofa, do Konstantego. Jacy byli? Z jednej strony zwykli ludzie na czarno-białych fotografiach, a z drugiej strony bardzo podobni do nas niesieni marzeniami i ambicjami. O nich właśnie trzeba pamiętać, bo co człowiek to inna historia, mniej lub bardziej dramatyczna opowieść. Bardzo zachęcam Was do lektury, bo to bardzo wartościowa książka, a zwłaszcza pod względem historycznym. Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

„Dakota” jest to powieść autorstwa Michała Piedziewicza, będącą kontynuacją porywającego „Dżokera”, którego akcja dzieje się w Gdyni lat trzydziestych XX wieku oraz „Domina” opisującego wojenne i powojenne losy miasta, jak i jego mieszkańców. Książka potrafi zaciekawić czytelnika już od pierwszych stron i sprawić, że od razu zżyjemy się z bohaterami, a w szczególności z niebanalną dziewczyną, Aśką. Aśka żyje w latach osiemdziesiątych XX wieku, ma siedemnaście lat i całe życie przed sobą. Zakochuje się w o rok starszym gitarzyście i spędza swój wolny czas w gdyńskim Domu Kultury Kolejarz. W życiu dziewczyny uczestniczy również jej babcia oraz młodszy brat Marek. Bohaterów niespodziewanie zaskakuje wolność, kapitalizm, a wraz z nim dobrodziejstwa, jak również liczne przekleństwa. Nie zdają sobie jeszcze sprawy, że przyjdzie im żyć w świecie, gdzie najważniejszy stanie się „wyścig szczurów”, robienie kariery i pogoń za wszechwładnym pieniądzem. Książkę czyta się dość lekko i szybko. Powinna przypaść do gustu miłośnikom powieści obyczajowych, lubiących opowieści o ludzkich losach i bohaterach z krwi i kości. Książka świetnie sprawdzi się dla młodzieży, aby mogli poznać nieco lepiej tamte minione czasy. Jest to opowieść o ówczesnych ludziach, ich problemach i ambicjach. Bohaterowie potrafią zaskarbić sobie sympatię czytelników, zaczynając od Aśki, babci Łucji czy Krzysztofa. Całość została napisana lekkim i barwnym językiem, sprawiając, że pochłania się ją niemal jednym tchem. „Dakota” jest rewelacyjną historią o Gdyni oraz jej barwnych mieszkańcach, którzy muszą zmagać się częstokroć z trudną, szarą rzeczywistością. Michał Piedziewicz dzieli się z czytelnikami swoimi przemyśleniami na temat tamtego okresu historycznego i zmusza nas do wielu przemyśleń. Jest to książka jak najbardziej godna uwagi, umiejąca nie raz chwycić mocno za serce. Polecam. http://fantasy-bestiarium.blogspot.com/2017/11/dakota-micha-piedziewicz.html