Czerwony śnieg na Etnie (okładka  miękka, wyd. 03.2021)

Bardzo ciekawy duet. Pod każdym względem. Wnikliwy obserwator Paweł Smoleński i czuły poeta Jarosław Mikołajewski w podróży przez Sycylię, Smoleński po raz pierwszy, Mikołajewski po raz setny. Skrajnie różne spojrzenia, podobny poziom wrażliwości. Bardzo polecam do niespiesznej lektury, do smakowania słowa.

Obowiązkowa lektura dla kochających Sycylię. Dwa spojrzenia na wyspę słońca,, jedno poetyckie, piękne, drugie nieco szorstkie i rzeczowe. Nie jest to pozycja o cytrynkach, lazurze morza i temperamencie Włochów a o ich stosunku do uchodźców, orientacji seksualnych, odmiennego koloru skóry i wiary. Od Sycylijczyków powinniśmy się uczyć nie tylko o Dolce Vita a głównie otwartości , miłości i szacunku do drugiego człowieka. Podzielam zdanie burmistrza Palermo, że każdy kto zawita do stolicy Sycylii może czuć się jego mieszkańcem- tak się tam czuję bo taka jest Sycylia- otwarta na innych. Dzięki autorom rozumiem fenomen wyspy jeszcze bardziej i jeszcze bardziej za nią tęsknię.

Jestem "sprzedana" Sycylii i Włochom w ogóle, tak, że ta książka mnie, zafascynowała. Jeden z autorów jest pasjonatem miejsca, drugi mu dzielnie wtóruje. Świeża garść wiedzy o tym magicznym zakątku Włoch, gdzie, za Robertem Saviano można powtórzyć, że piękno mieszka się z piekłem. Gorąco polecam.

Z tą pozycją wiązałam duże nadzieje. Niestety się rozczarowałam. Uwielbiam Sycylię i jej klimat. Uważam, że książka zawiera zbyt wiele nawiązań do literatury, z którą nie miałam większego kontaktu. Pozycją ciężka w odbiorze.

Ciężko Mi sę odnieść. Może gdyby więcej było p. Smoleńskiego? Ale może nie mam racji. Jeszcze do niej wrócę, tak jak wracam na Sycylię..

Dla miłośników Włoch, Sycylii i wszystkiego, co wloskie. Czyli dla mnie.

Ciekawa, aczkolwiek momentami niemiłosiernie się dłuży

Świetna...szkoda,że tego duetu już nie będzie...

Niezmiernie ciekawa ksiazka!

Przez 4 lata jeździłam do pracy na Sycylię do małego miasteczka niedaleko Katanii i Etny. Kiedy rano wychodziłam na taras wulkan majestatycznie spoglądał na mnie i mówił: mam na Ciebie oko.😂 To właśnie wtedy pokochałam tę wyspę całym moim sercem i gdyby nie rodzina, z całą pewnością przeniosłabym się tam na stałe. Pokochałam tamtejszy klimat, duszną atmosferę wąskich uliczek, niesamowicie hałaśliwy targ, dialekt sycylijski, kuchnię i najlepsze na świecie słodycze! Poznałam tutaj niezwykle życzliwych ludzi i w głębi duszy wiedziałam, że tutaj jest mój drugi dom. Na każdym kroku stykałam się z historią i pięknem sztuki, a zwłaszcza rękodzieła. Kiedy będziecie jechać do Taorminy, po drodze mijać Was będą przepiękne kafle wbudowane w domy z symbolem trójnogiej meduzy i kwiatami. W samej zaś Taorminie obejrzycie teatr antyczny, a mnóstwo sklepików zapewni udane zakupy. No i niezapomniane widoki... A to tylko część Sycylii, bo jest jeszcze Palermo, Syrakuzy, Mesyna.. Tam, gdzie nie byłam- doczytałam. Niezapomniana Katania z przystankiem autobusowym i ogromną ilością bezdomnych, afrykańskich emigrantów.Uliczkami prostytutek wszelkiego rodzaju i podziemnym wejściem do dawnego miasta zalanego lawą. To na Sycylii zjadłam po raz pierwszy kaktusy, owoce morza i karczochy.To tutaj wypiłam hektolitry wina. To właśnie tu, chociaż obca, byłam swoja. Zielonooka blondynka w głęboko nasuniętej czapce, która rzadko kiedy wychodziła sama, bo budziła ogromne zainteresowanie wśród śniadych mężczyzn i wszystko mogło się wydarzyć, więc po co kusić los. Sycylia-wyspa turystów, uchodźców i kontrastów. Usiądźcie więc wygodnie w fotelu i pozwólcie autorom porwać się w tę epicko-poetycką podróż po krainie moich najpiękniejszych wspomnień.