Czerwone szpilki (okładka  miękka, wyd. 06.2016)

Z powrotem w Ruczaju Dolnym. Wioska już ledwie przypomina zaścianek na końcu świata. A i sama Antonina jest już inną kobietą. I choć porozwodowa trauma dawno minęła, serce Antosi nadal szuka ukojenia. U czyjego boku Tosia znajdzie szczęście? Czy będzie to nowy wójt, czy przyjaciel? A może kochanek z dalekiego kraju?


Energiczna Antosia, która właśnie została babcią, wraca do swej wiejskiej ostoi. Z radością obserwuje efekty rewolucji obyczajowej, jaka za jej sprawą przetoczyła się przez Ruczaj Dolny. Dom kultury działa pełną parą, a zrzeszone wokół niego kobiety coraz odważniej odkrywają swoje talenty. Rodzi się mała przedsiębiorczość, która przybliża maleńką wioskę ku wielkiej Europie. Wydawać by się mogło, że Tosia osiągnęła wszystko, czego kobieta po przejściach może zapragnąć. Ma dom, przyjaciół i ciekawą pracę. W jej sercu jednak nadal tli się samotność, która nie pozwala czerpać radości z odniesionych sukcesów. Mężczyźni, owszem, adorują Antoninę, lecz czy któryś z nich zdoła rozpalić płomień w jej sercu?


„Dobry wygląd to podstawa szerzonej przez Antoninę ideologii. Uważała bowiem, że kobieta, oprócz spełniania rozlicznych funkcji społecznych, ma być zwieńczeniem dzieła niezbadanej siły stwórczej, nazywanej przez wielu Bogiem, przez innych Allahem, Buddą czy Wisznu i jak tam się komu podoba. Niezaprzeczalnie kobieta jest, była i zawsze będzie najbardziej wysublimowanym, wyrafinowanym i niedoścignionym tworem żywym zesłanym na tę planetę. Dodać należy, że jej doskonałość nie powinna się ograniczać jedynie do wyzwalania doznań wizualnych. Ma łagodzić obyczaje, tępić zło, wpływać na lepsze losy świata za pomocą ładnego wysławiania się, umiejętności negocjacji, jak również wielu cech składających się na enigmatyczne pojęcie zwane charyzmą.” (W. Szymanowska, „Czerwone szpilki”)



Trzecia część „sagi obuwniczej” przynosi podsumowanie nowego życia Antoniny. Dzielna kobieta w czerwonych szpilkach stara się nie ugiąć karku w obliczu codziennych trosk, co sprawia, że czuję wielki do niej szacunek. Każdej kobiecie życzyłaby tyle pogody ducha i determinacji w dążeniu do celu. Antonina jest dobrym przykładem tego, że nie wiek jest dla kobiety ograniczeniem, a jej wyobraźnia. Innymi słowy, jeśli jesteś w stanie coś sobie wymarzyć, możesz to osiągnąć, jeśli odważysz się zrobić pierwszy krok. I kolejny. I kolejny…


Stałe elementy powieści Wandy Szymanowskiej? - Piękno języka ojczystego, niebanalny humor i doskonała umiejętność psychologicznego wglądu w ludzką naturę. Bohaterowie są dynamiczni, zmieniają się, choć nie zawsze we właściwym kierunku. Akcja zaskakuje, przykuwa uwagę, a zakończenie powieści jest zupełnie nieprzewidywalne. Atmosfera powieści odróżnia jednak wyraźnie „Czerwone szpilki” od pozostałych części sagi. Antonina i pozostałe bohaterki powoli kończą poszukiwania swojego miejsca na świecie. Pojawiają się głębokie przemyślenia, znika beztroska egipskich plaż. Nie oznacza to, że z kart powieści wieje smutkiem, wręcz przeciwnie. Natomiast faktem jest, że czytając czuje się pewną zadumę, co tylko dodaje powieści głębi i uroku.


Rzadko sięgam po tzw. literaturę kobiecą, więc moja sympatia do „Czerwonych szpilek” świadczyć wprost musi o wyjątkowości tej powieści. Książka ta daleka jest od banału tanich romansideł, przez co - bliska mojemu sercu. Polecam ją kobietom w każdym wieku, gdyż każda z nas z pewnością odnajdzie w powieści Wandy Szymanowskiej cząstkę siebie.

Więcej recenzji na http://ksiazkilubie.blogspot.com/

Czy rozwódka w średnim wieku ma jeszcze szanse na szczęście? A może pozostaje jej już tylko samotna, nudna egzystencja? Wokół Antoniny wciąż bardzo dużo się dzieje i nadal szuka swojego miejsca w świecie. A niebieskie sandały porzuciła na rzecz czerwonych szpilek... Wyobrażacie sobie babcię w czerwonych szpilkach?!

Ze słonecznego Egiptu główna bohaterka udaje się do Berlina. Ayman jest niepocieszony, że już go opuszcza, ale musi przecież zobaczyć swojego wnuczka! Mogłaby zachwycać się tym nowym członkiem rodziny bez końca, chociaż wypadałoby kiedyś w końcu wrócić do domu. Tyle że nie jest pewna, gdzie tak właściwie jest ten jej dom... Po przyjeździe do Ruczaju znów ma ręce pełne roboty. Dom kultury działa już pełną parą i właśnie przygotowuje wizytę zagranicznych gości. Potrzebny więc będzie tłumacz, a do tego Antonina ma jeszcze przygotować recital. Ayman tymczasem zarzuca ją mailami, Edek ciągle czai się gdzieś w pobliżu, a nowy wójt coraz częściej zagląda w progi jej skromnej chatki. Mimo że dużo się dzieje, Antoninie zaczyna doskwierać samotność. Czy naprawdę szczęście odnajdą wszyscy oprócz niej?

Zanim zabrałam się za czytanie tej trzeciej, ostatniej części przygód Antoniny, zastanawiałam się, gdzie tym razem będzie toczyć się akcja. Kalosze w Ruczaju, sandały w Egipcie, więc szpilki... hmmm, stawiałam na Berlin, bo przecież w czerwonych szpilkach po wiejskich dróżkach nie będzie biegała - myślałam. No i trochę się pomyliłam, ale z drugiej strony niezmiernie ucieszył mnie powrót poznanych już wcześniej ruczajowskich postaci. Zwłaszcza Steni i jej charakterystycznego darcia się (w mailach nie miała okazji, więc zdążyłam już za tym zatęsknić). Wiele się jednak zmieniło i kilkoro bohaterów bardzo mnie zadziwiło (ale nie zdradzę Wam szczegółów, nawet na to nie liczcie).

Z wielką przyjemnością zatopiłam się w lekturze, próbując jednocześnie zgadnąć, jak zakończy się cała ta historia. Miałam parę teorii, które dość szybko upadły, ale... nie zawiodłam się. W głębi serca na taki właśnie finał liczyłam (chociaż nie obyło się bez większych i mniejszych zaskoczeń). Jeśli lubicie lekkie i niezbyt obszerne lektury, poruszające przy tym tematy z gatunku tych poważniejszych, polecam Wam całą tę trylogię. Nieważne, ile macie lat i gdzie mieszkacie. Dzięki historii Antoniny przekonacie się, że na szczęście zasługuje każdy. Musi tylko znaleźć w sobie siłę, by o nie zawalczyć.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Autorce!

https://ogrodksiazek.blogspot.com

"Nowe życie miało po prostu zapach rumianku i nagietka z lekką nutą rozmarynu".

Bardzo spodobała mi się ta część trylogii, tak jak się spodziewałam, to właśnie w niej główna bohaterka, po wielu życiowych perypetiach i bolesnych doświadczeniach, zdaje się łapać szczęście w swoje ręce. To już nie jest podporządkowana i bierna osoba, a energiczna, przedsiębiorcza i uśmiechnięta pięćdziesięciolatka, która potrafi głośno upomnieć się o swoje, z całą determinacją walczyć o należne od życia prawa. Autorka ciepło i wrażliwie ukazuje przemianę Antoniny w pewną siebie kobietę. Odpowiadają mi celowe niedomówienia w narracji, które niezwykle przyjemnie jest wypełniać własnymi przypuszczeniami i wyobrażeniami. Wspaniałe zakończenie, niby zaskakujące, a jednak nie za bardzo, bez zbędnych egzaltacji i uniesień, ale za to z całą realnością i prawdopodobieństwem zaistnienia. Wiele w tej powieści inspiruje do refleksji, optymistycznego spojrzenia na świat, radosnej wiary w uśmiech losu i szczęśliwe zbiegi okoliczności. Trzeba im jedynie trochę pomóc, aby trafiły pod właściwy adres.

Indywidualny i zabarwiony dobrym humorem styl pisania, ciekawe i interesujące postaci, intrygujące wydarzenia, wiele emocji, a wszystko wsparte kolorytem polskiej wsi i mentalnością jej mieszkańców. Zakochałam się w pierwszym zdaniu książki, wyzwoliło ono we mnie sympatyczne spojrzenie w przeszłość, wiele wspaniałych wspomnień i niezapomnianych chwil. "Czerwone szpilki" wnoszą pozytywną energię, przekonanie, że warto podjąć trud dotarcia do właściwej życiowej przystani. Czasami trzeba odważyć się i z całą stanowczością odciąć od bolesnych i raniących wydarzeń, wbrew przeciwnościom losu budować nowe życie, stopniowo wypełniać je szczęściem i spełnieniem. Właściwa droga zawsze wiedzie poprzez poznanie samego siebie, szczerość w przyjętym systemie wartości, szacunku wobec własnych pragnień i marzeń. Trochę mi żal, że to już koniec trylogii, że nie spotkam się więcej z sympatyczną Tosią, nie poznam jej dalszych losów. Jednak radośnie zapuszczam wodze fantazji i snuję własne domysły, co jeszcze może spotkać tę sympatyczną kobietę. Książka idealna na wieczorne zaczytanie, odciągnięcie uwagi od szarości dnia codziennego, jako dobry relaks, dawka optymizmu i źródło ciekawych przemyśleń.

bookendorfina.blogspot.com