Czarna Madonna (CD)

Kupiłam w ciemno tą płytę, jeszcze przed premierą. Pierwszą również, ponieważ zachwyciłam się zespołem podczas ich koncertów z Męskim Graniem. Krótko: zakochałam się w tej muzyce! Polecam.

Ekspresyjna i energiczna płyta z wyjątkowym, mocnym brzmieniem ;) Już czekam na kolejną płytę.

rewela

Kolejne "podróże do źródeł" Pana Tomasza,czyli odcienie rock-bluesa z domieszka nowych brzmień,czyli z ta wartością dodaną,na której, wiedząc z jego wypowiedzi, autorowi zależało.Nic dodać nic ująć...😎

Dobry album ale bez zachwytu. Singlowe "missisipi w ogniu" i tytułowa "czarna madonna" robią największe wrażenie.

Organek pojawił się w moim życiu, gdy już zaczynałam powoli przyznawać rację tym, którzy powtarzają w kółko to wyświechtane hasło „rock is dead”. Przynajmniej polski rock. Nie będzie już kolejnego Kultu, Maanamu ani Pidżamy Porno. No i niech nie będzie, bo jest Organek. Należę do tego wymierającego gatunku świrów, które słuchają płyt. Całych. Ograniczanie się do singli to jak rozmowa z kimś, gdy dociera do ciebie co trzecie zdanie. Dlatego nie wystarczyło mi „Missisipi w ogniu” powtórzone jakieś trzysta siedemdziesiąt dwa razy, ani „Ultimo”, ani nawet „Wiosna”. Musiałam wysłuchać „Czarnej Madonny” w całości. I nie żałuję, bo poza znanymi z radia singlami jest tu mnóstwo świetnej muzyki i błyskotliwych tekstów. Organek drugą płytą potwierdza, że sukces albumu „Głupi” to nie przypadek ani chwilowa moda. Mało tego. Możemy zaobserwować rozwój zespołu. Ten album jest bardziej bluesowy, odrobinę cięższy od debiutu. Organek wyraźnie odcina się od tego, co proponują dziś polscy wykonawcy. To prawdziwy rock bez lukru i niebanalne teksty bez cukru pudru. Moim ulubionym utworem na „Czarnej Madonnie” jest „Ki Czort”. Uzależniłam się od tej piosenki i nie mogę wyrzucić z głowy tego riffu. W rolę tytułowego czorta wciela się nasz narodowy diabeł, czyli Nergal. Tekst ma formę opowieści jak „O matko” albo „Głupi ja”. Tomasz Organek zdradza w niej sekret swojego talentu. Przyznaje szczerze „Duszę sprzedałem jakem Organek”. Bardzo kojarzy mi się to z historią Roberta Johnsona i jego rzekomego dealu z rogatym. Organek jest dowodem na to, że w tym kraju też można grać dobrego rocka. „Czarna Madonna” świadczy o tym, że polski rock ma się dobrze i będzie miał się jeszcze lepiej. Nie tylko Anglicy i Amerykanie znają tę najprawdziwszą z prawd, że blues jest rdzeniem rock and rolla. Panowie z Organka też o tym wiedzą.

Subiektywnie mogę powiedzieć, iż poziom utworów jest na wysokim równym poziomie, nie czuć znużenia słuchając każdej z piosenek. Oczywistym jest, iż dla każdej osoby poszczególne piosenki będą miały to coś, przez co będą ich słuchać częściej, aczkolwiek ciekawszym jest słuchać całego albumu od początku do końca, przeżywając coraz to inną podróż, powoli rozumiejąc dlaczego utwory są właśnie w takiej kolejności. Polecam zdecydowanie dla fanów rocka, jest dla niego jeszcze nadzieja w postaci Pana Tomka :)

Druga solowa płyta Organka, jak dla mnie w najmniejszym stopniu nie ustępuje, a wręcz uważam ją za bardziej dojrzałą od swojej poprzedniczki "Głupi". Płyta równa, pozwalająca odciąć się od świata zewnętrznego słuchając ją. W pełni polecam !!!

Zdecydowanie lepsza płyta niż poprzednia. Teksty wpadają w ucho i czasem idealnie pasują do danej sytuacji, w której człowiek się znajduje. W sam raz na dalszą podróż, sprawia, że nie zaśniesz za kierownicą! :)

Świetna płyta. Knopflerowskie brzmienie "Missisipi w ogniu", kapitalny "Ki Czort" z Nergalem. I na koniec dwa sztosy: "Ultimo" i tytułowa "Czarna Madonna" - hołd dla Kory. Zdecydowanie polecam