Córki Nipponu nie płaczą (okładka  miękka, wyd. 09.2009)

Książkę polecam,choćby ze względu, a może przede wszystkim za same opisy dawnej Japonii, jak dla mnie mającej największy smak właśnie do tego okresu. W klimacie powojennego Nipponu, walce komunizmu z kapitalistami doskonale widać nie dający się porównać do niczego honor Japończyków, szczególnie w życiu codziennym,czasami śmieszny, a czasami szokujący.. nie znający strachu nawet przed popełnieniem słodkiego harakiri, w cenę "zachowania twarzy"^^
Czegoś mi jednak brakowało w miłości gł bohaterów. Staram się zrozumieć podejście tak Yuriko i pozostałych, kochających w taki "cichy" sposób,tym razem szukałam wyjaśnienia w sztuce teatru kabuki, opisanej w książce, w kt najczystsza forma miłości i namiętności znajdowała ujście w.. zwykłej ciszy i dystansie między dwoma kochankami, podczas gdy np.amerykanie zrobili by z tego wylewne romansidło z elementami porno:)
Podsumowując to co po przeczytaniu książki budzi mój niedosyt, zamierzam odbierać jako coś, dlaczego właśnie warto ją przeczytać:)

Pozycja nie należy może do najlepszych, jakie czytałam, jednak nie żałuję, że dałam jej szansę. Czytam mało powieści pisarzy Wschodu, dlatego tym bardziej ucieszyłam się, gdy natrafiłam na tą pozycję. Uważam, że trzeba zgłębiać kulturę z różnych stron świata.

Główni bohaterowie są może trochę irytujący, jednak czytak nie jest też w prawdziwym życiu? Nie każdy z nas zawsze jest idealny ! Autorka starała się nakreślić rzeczywisty obraz ludzi po wojnie, różnic religijnych pomiędzy partnerami. Czy jednak jej się to udało? Przekonajcie się sami!

Odnośnie języku jakim posługiwała się autorka muszę szczerze przyznać, że niezbyt mi się podobał, musiałam bardzo zagłębiać się w fabułę, aby coś zrozumieć. Sam pomysł na akcję jednak mnie zachwycił. Dobrym sposobem było także krótkie przedstawienie bohaterów na początku książki, podanie ich profesji i więzów rodzinnych. Dzięki temu czytelnikowi łatwiej zorientować się w fabule.