Córka papieża (okładka  twarda, wyd. 10.2015)

Zabierałam się do tej książki mając nadzieję na ciekawą podróż w czasie, na wciągnięcie w ówczesne intrygi, na spędzenie kilku chwil w tamtym świecie. To co jednak otrzymujemy to nie ciekawa powieść historyczna , to raczej coś na kształt szkicu do takiej książki. Jeżeli miałabym do czegoś porównać formułę, to byłyby to "Sensacje XX wieku" Wołoszańskiego- trochę narracji z zewnątrz, do tego jakaś scenka i krótki dialog- taka jest ta książka. Wielka czcionka, dużo ilustracji, zbyt mało atmosfery. Dla mnie to szkic powieści.

Tak jak już wielu innych pisarzy -Fo podjął się zadania przedstawienia historii o "pierwszej kurtyzanie Rzymu"... Ale Fo w przeciwieństwie do innych - rehabilituje naszą główną bohaterkę , czyni to w sposób arcyciekawy i myślę - w końcu bliski prawdzie... przedstawia nam inną historię Lukrecji Borgii , niż ta jaką dotąd znaliśmy. Książkę czyta się z zapartym tchem, wprost trudno się od niej oderwać...No cóż, noblista potrafi :)... Aaaa... gdyby książka miała tytuł "Burdel w Watykanie", to też byłby trafiony. Polecam :)

dla mnie zbyt dokumentalna być może nie dorosłem do tego typu literatury ale nie zachwyciła mnie

W porównaniu z Rodziną Borgiów - nudna . książka jest bardzo estetycznie wydana

Na kartach swoich powieści uwiecznili ją Victor Hugo i Aleksander Dumas, Gaetano Dionizetti poświęcił jej operę, jedna z bohaterek telewizyjnego serialowego hitu sprzed kilku lat „Rodzina Borgiów”, Lukrecja Borgia, bo o niej mowa, stała się również bohaterką najnowszej powieści noblisty Dario Fo „Córka Papieża” wydanej nakładem wydawnictwa Znak Horyzont.

Zanim Rodrigo Borgia stał się jednym z najbardziej znanych papieży w historii Kościoła - Aleksandrem VI, już jako wicekanclerz doczekał się czworga nieślubnych dzieci z jedną ze swoich licznych kochanek Vanozzą Cattanei. Borgia tak kochał swoje dzieci: córkę Lukrecję i trzech synów: Cezara, Juana i Jofrego że wynajmował dla nich nawet „tatusiów”, samemu grając rolę „wujka” - ciekawy sposób okazywania ojcowskiej miłości.

Lukrecja od najmłodszych lat uczyła się greki, łaciny, francuskiego, hiszpańskiego, rysunku, muzyki i tańca, była niezwykle wyedukowaną i samodzielnie myślącą kobietą, co w tamtych czasach, nawet oświeconych, było czymś niecodziennym. Jeśli jesteś niezależna, a w dodatku twój ojciec i brat są niezwykle potężnymi ludźmi, posiadającymi równie potężnych wrogów, stajesz się obiektem plotek.
Lukrecja praktycznie całe życie musiała się mierzyć z niezwykle okrutnymi plotkami na swój temat m.in. kazirodczego związku z ojcem i bratem, rozwiązłości, trucicielstwa i wszelkich innych wszeteczeństw. Tak, Lukrecja była celem wielu plotek. A plotki te, przetrwały do czasów nam współczesnych w licznych powieściach i dramatach opisujących rodzinę Borgiów. A co jeśli to były tylko złe języki, jeśli żadna z tych plotek, albo przynajmniej znaczna ich część była wyssana z palca i miała na celu zaszkodzić jej ojcu i przeszkodzić z dnia na dzień coraz potężniejszemu bratu Cezarowi w realizacji jego celów? W obronie czci córki papieża staje Dario Fo. Przedstawia on Lukrecję jako piękną i inteligentną kobietę, która na swoje nieszczęście, zbyt często staje się pionkiem w politycznej grze uprawianej przez jej rodzinę. Kolejne małżeństwa Lukrecji, aranżowane na aktualne w danym momencie potrzeby, mają na celu zwiększenie wpływów papiestwa, a gdy układ sił się zmienia i koligacje rodzinne przestają być potrzebne, to kolejni mężowie usuwani są z otoczenia (często z pomocą skrytobójców). Lukrecja opisana w powieści to kobieta kochającą i pragnącą miłości – żona, matka, często kochanka, ale przede wszystkim osoba pragnąca żyć na własnych zasadach z dala od intryg ojca. Lukrecja staje się też na swój sposób osobą wpływową, pełniąc przez pewien czas funkcję „papieżycy” przekonuje kolegiów kardynałów do swoich idei.

Fo prowadzi czytelnika z niezrównaną narracją przez dzieje rodziny Borgiów, ich niezwykłej kariery, przywodzącą na myśl ówczesną wersję „kariery od pucybuta do milionera”, a w tym przypadku karierę dynastii Borgiów od tajnego skryby królów Aragonii do głowy Kościoła Katolickiego, rządzącego duszami przez jedenaście lat.
Autor idealnie pokazuje tło polityczne i społeczne renesansowej Italii. Jak się okazuje czasy współczesne autorowi powieści nie wiele różnią się od czasów współczesnych bohaterce jego powieści: w obu czasach królują nepotyzm i zepsucie, a zbrodnia jest tylko środkiem do osiągnięcia celu.

Wracając do narracji. Narracja przypomina sztukę teatralną z podnoszącymi się i opadającymi kurtynami po każdym akcie. Narrator pełni rolę demiurga, tworzącego świat swojej sztuki, dając swoim bohaterom fortunę lub skazując ich na potępienie, jednakże każda z postaci doskonale odgrywa powierzoną jej rolę. Autor posługuje się niezwykle obrazowym językiem, nie stroni od ironii i ciętej riposty, dzięki czemu książkę czyta się bardzo przyjemnie. Lekkie pióro autora powoduje, że czytelnik przenosi się w czasie i ogląda comedia dell’arte z Rodziną Borgiów i im współczesnych na scenie.

Na zakończenie na słów kilka uwagi zasługuje sama książka. Pięknie wydana w twardej oprawie, z okładką przywodzącą na myśl stare woluminy. Tekst obrazują rysunki i grafiki stworzone przez Dario Fo we współpracy z Jessicą Borroni i Michelą Casiere.

- Lukrecjo – czym zasłużyłaś sobie na takie traktowanie? Dlaczego ludzie współcześni Ci, na kartach historii, które przetrwały wieki uwiecznili Twój tak diametralnie zniekształcony portret? Nie rozumiem tego i myślę że Ty także, pomimo tego że od wieków otula Cię ciepły koc zaświatów. Mam nadzieję moja Droga, że tam gdzie jesteś teraz, w końcu znalazłaś sprawiedliwości. Lecz pozwól mi proszę, wstawić się w obronie Twej pamięci i spróbować obalić mit, który utworzyli inni próbując splamić honor oraz zszargać na wieki pamięć o Twym życiu.

Lukrecja Borgia urodziła się w Subiaco (Włochy) 18 kwietnia 1480 roku jako trzecie dziecko pochodzące z nieformalnego związku przyszłego papieża Aleksandra VI, Rodrigo Borgii oraz Vanozzy Cattanei. Z małej dziewczynki wyrosłą na piękną i utalentowaną kobietę. Czy właśnie te przymioty, wzbogacone faktem iż jej ojcem jest sam papież skierowały na nią falę nienawiści, która przez parę wieków utwalała obraz Lukreji jako „największej kurtyzany Rzymu” ? Prześledźmy zatem jej życie i spróbujmy odpowiedzieć sobie sami na pytanie kim była kobieta o której nadal tak wiele się mówi choć od jej śmierci minęło prawie sześć wieków.
W ciągu swojego życia trzykrotnie wychodziła za mąż. Każde małżeństwo było aranżowane przez jej ojca oraz brata i miało swój konkretny cel – korzyści polityczne. A gdzie miejsce na miłość? Niestety, na nią miejsca nie było. Oczywiście ten fakt nie jest zbyt szokujący jak na ówczesne realia, gdzie śluby „wyższych sfer” miały służyć powiększaniu majątków lub przynosić kolejne sojusze. Jednakże, moim zdaniem, przypadek Lukrecji jest szczególny, zapytacie pewnie, dlaczego?
Dlatego że pamiętamy o tej kobiecie i jej życiu do dnia dzisiejszego. Powstało dużo książek, kilka filmów i serial. W dalszym ciągu żyjemy jej życiem tak jak robili to ludzie za jej życia...
Przez wiele lat przypisywano Lukrecji wiele najgorszych cech i wad. „Największa kurtyzana Rzymu” wg Girolano Piruli, oskarżana o kazirodcze stosunki ze swym bratem oraz ojcem. Zrehabilitowana dopiero kilkaset lat później, przez ten czas funkcjonowała w masowej wyobraźni jako uosobienie największej rozpusty oraz upadku moralnego kobiety.

- Lukrecjo, patrząc na Twój portret skupiam się na Twych oczach. Jak wiele łez musiało z nich wypłynąć gdy raz po raz stawałaś się marionetką w rękach ludzi, których najbardziej kochałaś? Kiedy już wydawało się że musnęłaś ustami szczęścia, zaraz zostawało Ci to brutalnie odbierane. Podziwiam Cię, ponieważ miałaś siłę się za każdym razem podnosić i walczyć o siebie i swoje szczęście. Ludzie oceniali Cię źle, ponieważ widzieli Cię w rękach wielu kochanków. Lecz czy za szukanie miłości można kogoś tak srogo osądzać? Wiemy przecież, że w czasach w których żyłaś nie były to szokujące praktyki. Mówiąc dobitnie, każdy kogoś „tam na boku miał” ...

Jedna z najciekawszych kobiecych postaci historycznych, żyjąca u schyłku średniowiecza przechodzącego w dobę świetlanego renesansu – kobieta z krwi i kości, której życie inspiruje ludzi do dnia dzisiejszego.

- A teraz spij Kochana ... Pamiętamy o tym, kim naprawdę byłaś.
----------------------------------------
Dziś skończyłam czytać książkę Dario Fo - Córka papieża. Polecam gorącą tą pozycję, ponieważ sprawi Wam wiele przyjemności czytanie jej. Ciekawa historia opisana bajecznie wręcz prosty językiem potrafi oczarować. W dodatku jest na prawdę świetnie wydana, sama przyjemność trzymać ja w rękach :)

W pierwszej kolejności chcę podziękować wydawnictwu Znak za pierwszą książkę do recenzji. Jest mi niezmiernie miło, że zaufali mi Państwo.


W dziejach Polski i świata nie mało było osób wzbudzających sensację. Rodzinę, którą wziął na tapetę Fo, jest w pewnym sensie wyjątkowa. Dlaczego? Za sprawą niejakiego Rodrigo, który wspinając się po szczeblach „kariery”, w ekspresowym tempie osiąga papieską tiarę i przybiera imię Aleksandra VI. Staje się to za sprawą jego wysokiego rangą wuja, papieża, który za wspaniałe wyniki w nauce Rodriga, awansuje go coraz wyżej i wyżej. Rządy Aleksandra VI, które obejmuje po śmierci wuja, okazują się niebywale burzliwe, w naszych czasach nie miałyby racji bytu. Kardynał zakłada rodzinę, ma żonę i dzieci. Gdy nie może opiekować się osobiście potomstwem, zatrudnia w tymże celu najpierw pisarza apostolskiego a po jego śmierci literata. Rodrigo staje się dla dzieci cudownym, wyjątkowym wujem. Warto także dodać, iż nie był wzorem małżonka, ponieważ zdradził żonę z o wiele młodszą dziewczyną – przyjaciółką córki.


Sytuacja ulega diametralnej zmianie po objęciu przez Rodriga papieskiej tiary. Wtedy to wyjawia prawdę swemu potomstwu, iż jest ich biologicznym ojcem. Niestety nie wszyscy przyjmują tą wiadomość ze spokojem. Jego córka, Lukrecja, nie może przejść z tą wiedzą do normalności. Czas niewiele tutaj zmieni, ponieważ papież będzie potrzebował dziewczyny do niecnych zamiarów. A miało być tak normalnie. Lukrecja jest dobrze wychowana i pierwszy plan był taki, że będzie grzeczną, ułożoną panienką z dobrego domu. Od momentu, kiedy staje się potrzebna ojcu i bratu – Cezarowi – mam wrażenie, że jest kukiełką. Ma to swoje uzasadnienie, gdyż krewni kierują jej życiem. Wybierają za kogo wyjdzie za mąż, kiedy skończy się małżeństwo. Mało tego! Jej ojciec jest świadkiem nocy poślubnej córki i zięcia. Wydawać by się mogło, że będzie nieszczęśliwa, bo któż na jej miejscu był zadowolony? Lukrecja jednak nie jest zasmucona coraz to nowym mężczyzną u jej boku. Małżeństwo nie przeszkadza jej w romansowaniu. Jakoś nie zależy jej na wierności mężowi. Trzykrotnie przybierała nazwę „żona” a ile oprócz tego miała kochanków, nie sposób zliczyć. Zostaje również matką, ale macierzyństwo nie trwa długo, syn zostaje jej odebrany a drugie dziecko umiera.


Lukrecja mimo tego, że nie wyróżnia się niczym, sprawia, iż mężczyźni na jej widok zapominają języka w ustach i każdy ma ochotę na bliższy kontakt z dziewczyną.


Jakie sytuacje dotykają papieża Aleksandra VI oraz jego rodzinę?

Czy słusznie mówi się o Lukrecji: największa kurtyzana Rzymu?


Rodzina Borgiów nie ma hamulców, nie cofnie się przed niczym, aby zdobyć władzę i zaszczyty o czym opowiada Dario Fo w książce, która jest już bestsellerem. Opowieść na pewno spodoba się miłośnikom serialu o tejże rodzinie. Treści towarzyszą liczne obrazy przedstawiające bohaterów książki.


Styl autora nie jednokrotnie wydawał mi się ironiczny. Często też gubiłam się w nazwiskach i datach – było ich bardzo dużo. Niektóre wydarzenia były urywane a zaraz po nich następował zwrot akcji. Książka nie powaliła mnie na kolanach, nie przeczytałam jej jednym tchem, choć przyznam szczerze, iż tytuł bardzo intryguje. Spodziewałam się jednak większego skupienia na Lukrecji.

Wiele osób przedstawiało postać Lukrecji w bardzo niedobrym świetle. Gdybym nie przeczytała powieści Dario Fo, który skupił się na tej postaci to nadal należałabym do tego grona. Autor odkrył przede mną nieznane dotąd karty ukazując mi inne, nieznane mi oblicze Lukrecji. Podziwiam autora za to, że zapragnął obalić legendę na temat kobiety. Musiał zasięgnąć po sprawdzone źródła m.in. fragmenty dziennika oraz listach Lukrecji co jeszcze bardziej sprawiło, że książka stała się bardziej ciekawsza. Nie sądzę, żeby ktoś starał się obronić kobietę, którą oskarżano o kazirodcze związki z ojcem i bratem. Często ludzie nie chcą się mieszać w takie sprawy, gdyż to ich nie dotyczy, a autor nie zważając na nikogo zechciał nam przedstawić prawdę, która nie jednego zaskoczy. Swoją opowieść snuje z ogromną pasją, zaangażowaniem, pojawia się także lekka ironia, czuć było moc jaką włożył w stworzenie ,,Córki papieża". Powieść pochłania do reszty i każdego miło zadziwi.

Lukrecja już od najmłodszych lat była wrzucana zarówno przez ojca, jak i brata w wir finansowych i politycznych interesów bez krztyny litości. Jednak nikt nie przejmował się tym, co może myśleć mała biedna dziewczynka. Poza tym była kobietą, a to wyrok, który ma znaczenie dla ojca, przyszłego papieża i brata, przyszłego kardynała. Lukrecja była istnym pionkiem w grze, często traktowana była wręcz jak paczka okrągłych piersich i cudownych pośladkach. Nikt nie patrzył na jej potrzeby, czy jej podoba się taki układ, czy wręcz przeciwnie. Dla obu mężczyzn liczyło się tylko to jak najlepiej wykorzystać wdzięki Lukrecji i nie raz im się to udawało. Wydawało się im, że kobieta jest mała, bezbronna i nie poradzi sobie w życiu, jednak mile ich zaskoczyła. Dario Fo w swojej powieści to właśnie ukazuje. Przedstawia kobietę odważną, która potrafi walczyć o swoje dobra.

Miałam trudność z przeczytaniem tej powieści. Nie należy do najłatwiejszych. Trzeba mocno się skupić by zrozumieć, co tak naprawdę chce nam przekazać, więc nie każdemu przypadnie do gustu. Pomimo, że czasami miałam trudność w odnalezieniu się w historii uważam, że jest bardzo interesująca i wiele nauczy. W tle pojawiają się wątki historyczne co bardziej ubarwia powieść, do tego zawiera w sobie piękne portrety różnych ważnych osób z czego książka staje się jeszcze bardziej ciekawsza. Autor przedstawia nam prawdziwą kobietę, nie przerysowaną, nie dopracowaną na ostatni guzik. Pokazuje normalną, marzącą o prawdziwej miłości, piękną, inteligentną kobietę, która ma dość intryg jej własnego ojca.

Po przeczytaniu opisu na okładce nie spodziewałam się tak mocnej powieści. Dario Fo podjął się bardzo trudnego zadania co moim zdaniem wyszło mu perfekcyjnie. Książka dopracowana, pięknie oprawiona nie tylko na zewnątrz, ale i też w środku. Nie dziwie się, że ta konkretna powieść zdobyła Nagrodę Nobla. Zasłużyła na to. Dlaczego? Przekonajcie się sami.

"Plotka to plotka, ale dwie plotki to już legenda", tak jest i w przypadku czarnej legendy Lukrecji Borgii. Dotychczas nie mogłam powiedzieć nic dobrego w tym temacie, a to dlatego, że moja wiedza opierała się na obejrzeniu serialu o Borgiach. Po przeczytaniu książki "Córka papieża", noblisty Dario Fo zmieniłam zdanie. Dario Fo swoją powieść opiera na autentycznych fragmentach dziennika oraz listach Lukrecji.
Oskarżana o lubieżność, rozpustę, związki kazirodcze z ojcem i bratem, nazywana "największą kurtyzaną Rzymu". No cóż, czasy były takie, że rzadko, która kobieta miała lekko, a nasz bohaterka nie dość, że wywodziła się z rodu krwiożerczych Borgiów, to jeszcze była córką papieża Aleksandra VI, Rodrigo Borgii oraz siostrą dwóch braci Juana i Cezara.
Dorastając w tak przedziwnej rodzinie, gdzie przez 12 lat swego życia nie ma pojęcia, kto jest jej biologicznym ojcem. Od wczesnego dzieciństwa uczy się łaciny i greki. Inteligentna, a do tego urocza, co rzadko idzie w parze. Mając zaledwie 13 lat zostaje po raz pierwszy wykorzystana do celów politycznych swego ojca, zostaje wydana za mąż za Giovanniego Sforzę, mężczyznę dwa razy starszego od Lukrecji, kompletnie jej nieznanego. Kiedy małżonkowie wbrew logice układają sobie życie, brat Lukrecji krwawy Cezar próbuje Giovanniego zabić. Ostatecznie małżeństwo zostaje anulowane, ona sama musi oświadczyć, że nie zostało skonsumowane, on musi podpisać oświadczenie, że jest impotentem.
To jedynie namiastka tego, co znajdziecie w powieści "Córka papieża". Małżeństw z wykorzystaniem Lukrecji będzie więcej. Strach przed bratem Cezarem Borgią będzie się nasilał z każdym kolejnym jego morderstwem. Polityka, jaką prowadził Aleksander VI również nie będzie wpływała na dobrą opinię Lukrecji, a wszystko przez to, że Lukrecja tworzyła podstawę schodów prowadzących do władzy, była narzędziem w rękach ojca i brata.
Pod koniec XIX wieku naukowcy postanowili bliżej przyjrzeć się postaci Lukrecji. Większość z oskarżeń okazała się być nieprawdą. Niestety przez kilka wieków powtarzane kłamstwa zdołały się zbyt mocno ukorzenić, by z łatwością dziś można było je usunąć. Trzeba czasu i ludzi, którzy tę prawdę ukażą innym.

Dziękuję Wydawnictwu Znak za udostępnienie mi tej bardzo ciekawej pozycji.

Złą sławę Borgia zawdzięcza współczesnym sobie, którzy w swoich pismach sportretowali ją, jako wszetecznicę. Do garści prawdy dodano całe morze plotek i pomówień, które były wielokrotnie powtarzane.

Noblista i dramaturg - Dario Fo - postanowił rozprawić się z legendą Lukrecji Borgii. Napisał powieść pod tytułem Córka papieża, gdzie zadaje kłam plotkom i wyobrażeniom na jej temat. Jego Lukrecja jest bliska koncepcji i zdaniu współczesnych badaczy. To kobieta delikatna, niezwykle inteligentna, o świetnych zdolnościach organizacyjnych, spokojna, dobra i pobożna.

Książka włoskiego noblisty nie jest biografią w pełnym rozumieniu tego słowa. Nie jest też powieścią historyczną. Jest interesująco skomponowanym tekstem zawierającym w sobie elementy tych dwóch gatunków literackich.