Cień wiatru (okładka  twarda, wyd. 10.2017)

Książka mojego życia

Doskonała historia

Super książka

Rewelacja

Polecam

Ok

Carlos Ruiz Zafón wprowadził mnie w bajeczny, mglisty, urzekający świat XX-wiecznej Barcelony, do której z pewnością wrócę. Nie wiem czego konkretnie się spodziewałam, ale zostałam mile zaskoczona. ,,Cień wiatru" to powieść o powieści przeniesionej w realia życia. Książka wychwalająca książki i istotę czytania. Prowadzi nas do Cmentarza Zapomnianych Książek, magicznego miejsca, gdzie niejeden chciałby zajrzeć. Na kilka dni wyruszyłam w podróż do niezwykłego, pełnego mrocznych zakątków i zagadek świata. Postacie z czytanej w dzieciństwie Daniela książki wychodzą z kart i ingerują w życie chłopca. Barcelona przedstawiona przez Zafóna to piękne, urzekające miasto, w którym literatura odgrywa niesamowicie istotną rolę. Fermíno Romero de Torres to człowiek pełen blizn, psychicznych i fizycznych, a pomimo to wspaniały oraz życzliwy. Mężczyzna z ulicy, z przykrymi wspomnieniami, które każdy z nas chciałby pogrzebać głęboko w pamięci, zmienia się w niezwykle zaradnego, dobrego człowieka, będącego idealnym przyjacielem. Ma jasno ukierunkowane przekonania, poczucie humoru, cień ironii i pasję do wyśmienitych dzieł pisanych. Swoją obecnością wprowadza światłość w codzienność Daniela. Delektowałam się językiem, opisami, fabułą, miejscem akcji i postaciami. Można wywnioskować, że w ,,Cieniu wiatru" podobało mi się wszystko i to będzie całkowicie poprawny wniosek. Przez parę ostatnich miesięcy miałam wątpliwości odnośnie współczesnych książek i pisarzy. Nie mogłam trafić na nic odpowiadającego moim wymaganiom i guście. Z natury szanuję i bardzo cenię dawnych, nieżyjących już autorów oraz ich dzieła, więc poszukiwałam (i prawdopodobnie nadal to robię) tej niezwykłości, elementu czyniącego daną pozycję fantastyczną, wyjątkową. Uważam, że bardzo istotną cechą każdego pisarza powinna być oryginalność. Ten wyróżnik znalazłam u Zafóna, który otworzył przede mną drzwi, prowadzące do nadzwyczajnego świata. Carlos Ruiz Zafón zawiesił wysoko poprzeczkę. Ma swój niepowtarzalny styl, bogatą zasobność językową, umiejętność wprowadzania czytelnika w zachwyt, snucia historii i konstruowania przygód, które ciągną się latami. Dzięki temu wspaniałemu katalońskiemu pisarzowi nabrałam ochoty na czytanie więcej powieści obyczajowych. ,,Cień wiatru" to książka niebanalna, napisana na wysokim poziomie, gdzie bohaterowie są barwni i niejednolici. Tajemnica, którą owiany jest Julian Carax ciągnie się poprzez różne okresy życia i historii. Każdy ruch znajduje wiąże się z burzliwą, różnorodną przeszłością. Piękna historia, która skradła moje serce. Magiczna i nastrojowa, przepełniona prawdą oraz cudownymi cytatami. Naprawdę warto po nią sięgnąć. https://fantasmeslecture.blogspot.com/2018/01/witaj-na-cmentarzu-zapomnianych-ksiazek.html

Carlos Ruiz Zafon to autor, którego należy doceniać i który rzeczywiście został bardzo doceniony. Niemal cały czas gdzieś się pojawia. Ja ciągle miałam opory przed sięgnięciem po Jego twórczość. Potem trafiłam na Jego opowieści młodzieżowe i przeczytałam wszystkie. Bardzo mi się podobały, a szczególnie ich mroczny klimat i tajemnice. Jednak nadal jakoś średnio chciało mi się po ,,Cień wiatru". Ale ostatecznie zmotywowały mnie 2 rzeczy. Chciałam przeczytać coś bardziej wybitnego no i wydawnictwo chciało mi podesłać 4 tom, więc stwierdziłam, że będzie to dobry powód by w końcu zabrać się za książki Zafona. Tak więc w końcu w moje łapki wpadły Jego książki, brakuje mi jeszcze 3 tomu, ale zdobędę! Historia już od pierwszych stron zaczyna się naprawdę bardzo intrygująco i powiedziałabym z bardzo pikantnymi dodatkami, co mnie bardzo zaskoczyło, więc książka zapowiadała się naprawdę ciekawie. Niestety im dalej w las tym gorzej. Powieść z każdymi 40 stronami robiła się coraz bardziej nudna, spłowiała i traciła co chwila główny wątek. Głównym wątkiem była historia pewnej książki, na którą nasz główny bohater jako mały chłopiec trafił w księgarni. Potem przychodzi jakiś ziomek i żąda aby mu ją oddał tylko po to by mógł ją spalić i tu na dobrą sprawę robi się znów ciekawie, podążamy za prawdą by zaraz znów wylecieć z głównego wątku tylko po to by poczytać sobie o nudnym życiu i rozterkach głównego bohatera. Był nawet dłuższy moment, gdzie nie wracaliśmy do tematu książki i już zaczynałam sądzić, że autor zapomniał o tym. No niestety powieść mnie nie zachwyciła, ale... Doceniam ją za inne rzeczy. Po pierwsze: za ten piękny język autora. Książkę czyta się niemal poetycko. Te wszystkie zwroty, mądre przemyślenia i bogaty język to raj dla szarych komórek. Naprawdę rozpływam się nad stylem Zafona. Mam zaznaczone mnóstwo cytatów. A jeden z nich totalnie mnie rozwalił. ⬇ "W chwili kiedy zastanawiasz się czy kogoś kochasz, przestałeś już g kochać na zawsze." A po drugie: zachwycił mnie klimat powieści. Akcja toczy się w Barcelonie, więc to już jest samo w sobie ciekawe. Najbardziej jestem zauroczona miłością w tej powieści. To były czasy kiedy zabiegało się o kobietę w inny sposób, w ogóle myślało się i traktowało je inaczej (albo mi się zdaje). Ale te wszystkie romantyczne wątki i to jak bohaterowie (mężczyźni) ubiegali się o względy kobiety było urocze. Tak, więc książka mnie trochę wymęczyła, bo czytałam ją ponad 2 tyg., fabuła była słaba, ale i tak nie żałuję, że po nią sięgnęłam i mam zamiar kontynuować przygodę z Zafonem. Mam nadzieję, że dalsze tytuły bardziej przypadną mi do gustu.

Imperatorze, piszę do Ciebie po dość długiej przerwie – mam niewiele czasu ze względu na zamieszanie związane ze studiami, ale również z powodu bloga. Nikodem i jego przyjaciele wzięli sobie do serca pisanie recenzji i przez wakacje zasypali mnie tekstami, a ja nadal jeszcze wszystkich nie sprawdziłam… Ale staram się jak mogę i cieszę się, że zdobywam jednocześnie doświadczenie w zawodzie, znasz mnie przecież. Narobiłam sobie również zaległości czytelniczych, a te trudno zredukować do chociaż rozsądnych rozmiarów, więc na mojej półce nadal tkwi około 20 nieprzeczytanych tytułów. I oczywiście nadal kupuję nowe książki, bo bez tego trudno mi żyć. Tak, wiem, brzydko, ale te interesujące premiery wzywają… Właściwie, to kiedy tylko przyjdzie paczka, to napiszę recenzję najnowszej części Dworu cierni i róż, czyli Dworu skrzydeł i zguby Sarah J. Maas, byś mógł porównać moją opinię z opinią Kota (na której recenzjach, notabene, wyżywam się redakcyjnie). Nie piszę do Ciebie, Imperatorze by się tylko wyżalić na brak czasu i zaległości. Z dumą chciałam ogłosić, że czas jednak znalazłam i przeczytałam po raz kolejny Cień wiatru Carlosa Ruiza Zafóna z serii Cmentarz Zapomnianych Książek. Możesz zapytywać dlaczego czytam po raz kolejny znaną mi już książkę? Otóż jak już wspomniałam Cień wiatru jest częścią serii, a już niebawem wychodzi ostatni tom Cmentarza Zapomnianych Książek – Labirynt duchów. I muszę przyznać, że Zafón należy do moich ulubionych autorów. W załączniku przesyłam recenzję. Miłego czytania Rina http://zaczytanejeze.blogspot.com/2017/09/cien-wiatru-cmentarz-zapomnianych.html

Natrafiłam na powieść "Cień wiatru" Carlosa Ruiza Zafon przy okazji czytania innej równie fascynującej książki. Jestem dość wybredna jeśli chodzi o książki, ale ta wyjątkowo trafiła w mój gust i sprawiła, że sięgłam również po inne opowieści zaczerpnięte z serii Cmentarza Zapomnianych Książek. Jest to bardzo dobry sposób na zanurzenie się wtajemniczej Barcelonie przy równoczesnym zakochani się w niej i bohaterach tego fenomenalnego dzieła. Dodatkowym atutem są zdecydowanie złożone charaktery bohaterów jak i brak uczucia monotonii, które można spotkać u wielu innych autorów.