Byliśmy żołnierzami (DVD)

Kolejna klasyka kina. Niestety przez cały film czuć ten sam smród przesłanki jakimi to Amerykanie są zbawcami. Dobrymi obrońcami prawości. Niezniszczalnymi. Po obejrzeniu sugeruję poczytać jak serio było. Ale to jak z Braveheartem. Ale i tak polecam.

Długo szukałem okazji, aby zobaczyć ten film. Minąłem się z nim w Stanach, później ponownie w Stanach miałem go w zasięgu ręki na DVD, teraz mogłem go zobaczyć w polskiej wersji dłuższy czas po premierze kinowej. Mogłem, zrobiłem to i nie żałuję. Dawno żaden obraz nie wywołał we mnie tak wielu emocji, tak wielkiego wzruszenia, takiej dawki łez.

Nie ma znaczenia, czy jest to średniowieczna Szkocja, desant w Normandii, interwencja zbrojna w Mogadiszu czy też wojna w Wietnamie. Wszędzie tam ginęli ludzi, wszędzie tam walczono oto, aby przetrwać, choć nie wszystkie walki były sobie równe i nie każda miała te same intencje. Jednak, jeśli mówi się o wojnie, trzeba wiedzieć, jak to zrobić.

Twórcy filmu „Byliśmy żołnierzami” swoje filmowe rzemiosło potraktowali bardzo poważnie, podeszli do tematu, do pierwszej, bardzo krwawej bitwy wojny wietnamskiej z wielkim szacunkiem. Nie zrobili z niej widowiska w stylu Rambo, pokazali historię w sposób mądry, przemyślany, inteligentny, pokazali inny wymiar wojny, która jeszcze wtedy nie była wojną, lecz było do niej bardzo blisko.

Jest w tym filmie równie wielka siła, jak w „Braveheart”, łączy je zarówno postać głównego bohatera, w obu przypadkach zagrana perfekcyjnie, jak też osoba scenarzysty, który tu był również reżyserem. Mel Gibson każdej z obu postaci, zarówno, jako przywódca Szkotów, jak też pułkownik 7 Dywizji Kawalerii Powietrznej, dał całego siebie, z każdą w sposób pełny się zintegrował, w każdą się wczuł, co można bez wątpienia zobaczyć.

Co ty wiesz o zabijaniu? Ja nic, i nigdy nie chciałbym się nic dowiedzieć, choć karabin miałem w ręku. Jednak nie oto chodzi, film wojenny ma tylko wtedy sens, gdy naprawdę ma w sobie przesłanie, kiedy opowiada o czymś w sposób mądry, kiedy oglądając desant w Normandii w „Szeregowcu Ryanie” nie wiedziałem, czy jestem w kinie, czy też na tej zimnej, upiornej, niesamowicie zmasakrowanej plaży. To jest sztuka, pokazać również ból w oczach żony, czy matki, która dostaje korespondencję, która musi wręczyć ją swoim przyjaciółkom.

Taki był wymiar tej wojny, poprzednich i następnych. Taki również kształt miał film, dwa fronty, pola walki i ludzkich serc. W każdym z nich rozgrywały się niesamowite dramaty, każdy z nich... Zresztą to trzeba zobaczyć, poczuć, zrozumieć, dopiero wtedy dotrze do nas sens tego, co nas otacza, a czego nie doceniamy.