Bezsenność w czasie karnawału (okładka  twarda, wyd. 10.2018)

„Każdy głupi wie, że w naszych czasach wołanie o litość budzi głównie wesołość. Przykro, że się ciekawość kończy, bo to był zawsze główny motor postępu” (s. 70). Ostatnia książka Janusza Głowackiego także tej ciekawości nie zaspokaja. Pisarz nie zdążył jej ukończyć, epilog napisała córka Zuza, a pozycja została wydana już po śmierci Głowackiego. Autor jeszcze raz potwierdził w niej swoją klasę niesamowicie wnikliwego obserwatora rzeczywistości i mistrza anegdoty. Spacer po Warszawie wywołuje refleksje i wspomnienia, nie tylko z czasów PRL-owskiej stolicy, ale również z czasów artystycznego życia w Nowym Jorku. Przez książkę przewijają się znajomi i przyjaciele Głowackiego. Od znanych twórców, jak Grochowiak, Stryjkowski przez Himilsbacha i Maklakiewicza, po Jadźkę – bufetową i panią Alę – kwiaciarkę. Opowiadania pisane żartobliwie i z humorem wydają się świetnymi zaczątkami czegoś , co można przekuć w całą historię, powieść. Pozostaje po nich niedosyt i chęć doczytania ciągu dalszego. Niesamowity jest sen o dżumie i o kopaczach grobów, którzy sprawdzali zdrowie mieszkańców Florencji: „Otóż ciekawa rzecz, że co bogatsi mieszkańcy Florencji woleli zostać w domach, w związku z czym, czekając na odwiedziny kopaczy, gromadzili dowody zdrowia pod postacią złota, srebra i klejnotów. A becchini [kopacze] nie byli żadnymi fanatykami i jeżeli ktoś zdiagnozowany w pierwszym momencie jako chory przedstawił odpowiednie dowody zdrowia, przyznawali się do błędu. Co więcej, okazywali często wielkoduszność i jeżeli nawet jakiś Florentczyk po przeliczeniu okazywał się niewystarczająco zdrowy, a miał ładną żonę albo córki i przekazał je do jednorazowego użytku, pozwalali mu zostać i cieszyć się rodzinnym szczęściem” (s. 29). Fakty, oniryzm i pełne ironii oraz sarkazmu, ale ciepłe spojrzenie na świat. To cechy pisarstwa Janusza Głowackiego. Żona pisarza Olena Leonenko – Głowacka twierdzi, że jest to najbardziej dojrzała książka w dorobku artysty. Pisarz zaś mówi: „Jak każdy człowiek przyzwoity, ludzi przegranych nie lubię wprost wyjątkowo, a dobroci to już mi nikt zarzucić nie może, poza wróbelkami. A zapisuję to wszystko naumyślnie z nadzieją, że wywołam u czytających poczucie nie żeby zaraz zrozumienia, ale wyższości. To już coś, bo takie poczucie, że się jest lepszym, pomaga, daje sporo radości i nadaje sens życiu. No nie aż tak jak zemsta, chęć odwetu, nienawiść, bo one to już bardzo pomagają. I człowiek nawet nie zauważy, jak to życie przyjemnie i szybko przeleciało”. Polecam bardzo!

Świetna książka , w moim przypadku skorzystałam z audiobooka, co uważam za wartość dodaną ze względu na fantastyczną interpretację Rocha Siemianowskiego, który wcielił się znakomicie w autora! Ostatni rozdział książki napisany przez najbliższych Janusza Głowackiego jest tak poruszający, że skłonił mnie do zakupu książki w wydaniu papierowym , aby jeszcze raz spokojnie przeczytać a potem puścić książkę w obieg , pożyczając znajomym.

Autora nieprzeciętny, nieniszowy to i pozycja literaturowa wspinającą się na wyżyny niebanalnego poziomu intelektualnego. Rewelacja to za mało wobec takiego kunsztu artystycznego jakim swobodnie włada owy pisarz i prozaik. Jestem pełna uznania.

Bardzo dobra , wartościowa książka.Każdy temat jest z sensem, po głębokich przemyśleniach. Należy ją czytać z dużą uwagą i refleksją. Wydana jest bardzo starannie i estetycznie.Całość oceniam bardzo wysoko

Książeczka niepotrzebnie wydana jest w twardych okładkach. Byłaby tańsza. Natomiast refleksje autora, którego miałem okazję poznać osobiście, jak zwykle interesujące.

Ostatnia pozycja w twórczości Głowackiego. Niedokończona, ale czyta się świetnie. Głowa był w formie do ostatnich dni.

Znakomita lektura!

Polecam

Ta książka jest dla mnie smutna, ale bardzo wartościowa. Wyczuwa się w niej typową zadumę i często skłania do refleksji. Jakby sama autor wiedział, że jest to już jego ostatnia książka. Jest w niej poruszane wiele tematów, ale wszystkie mają sens i należy czytać ją wyjątkowo uważnie, aby nie pominać żadnych ważnych informacji. Jest to dość krótka lektura, ale bardzo dobrze wydana i wszystko oceniam na duży plus. Niestety zostawia niedosyt, który jest spowodowany tym, że niestety nie udało się autorowi stworzyć zakończenia. Pokazuje to, jak kruche jest życie człowieka. Jednak mimo wszystko oceniam tę pozycję jako bardzo ważną i świetnie napisaną.

Bezsenność w czasie karnawału to dla mnie jedna z najbardziej wyczekiwanych książek ostatniego czasu. Z ogromną przykrością przyjęłam wiadomość o śmierci Głowackiego. Jest on niewątpliwie wielkim pisarzem, który miał ciekawe spojrzenie na rzeczywistość. Zawsze potrafił w punkt opisać to, co się dzieje. Jego ostatni scenariusz filmu "Zimna wojna" odniósł ogromny sukces. Wiem, że ta książka, którą pisał w ostatnich momentach swojego życia, będzie jedną z lepszych jakie wyszła spod jego pióra. Czekam na nią z ogromną niecierpliwością. Na pewno Głowacki mnie znowu zaskoczy. Odliczam już dni do premiery!