Atak na „Vermilliona”. Star Wars. Łowcy nagród. Tom 5 (okładka  miękka, wyd. 09.2023)

Łowcy nagród byli dla mnie od początku najsłabszym punktem komiksowej części uniwersum. Ogrom postaci, ciągła akcja, skoki mniejszy lokacjami, brak logicznego rozwoju bohaterów… tak w skrócie można opisać tę serię. Bez entuzjazmu podchodziłem do kontynuacji z myślą, że przeczytać po prostu wypada. Opis fabularny story arcu jest zawarty w tytule komiksu. Nasza rozbudowana grupa Łowców postanawia zaatakować flagowy okręt Szkarłatnego Świtu - syndykatu przestępczego na czele którego stoi Qi’ra. Iiii wypada… zaskakująco dobrze! Nareszcie ta seria wywołała u mnie uśmiech na twarzy. Akcja nie była nachalna, była łatwa do śledzenia i miała jakikolwiek sens! Każdy z bohaterów miał swoje pięć minut, które w pełni wykorzystał, na czele z naszym Cyborgiem. Czy jest to zasługa dobrego wątku z syndykatem? Być może, ale tego dowiemy się przy następnych tomach. Rysunki jak zwykle są poprawne. W dobie tak zaawansowanej technologii ciężko o oryginalność i jakikolwiek styl u rysowników. Wiele z nich jest ciężkich do odróżnienia i nie inaczej jest tutaj, lecz nie mogę się czepiać. Rysunki nie mają większych błędów. Niniejszy story arc jest dedykowany dla stałych czytelników. Odradzam go nowym, ponieważ zwyczajnie się nie połapiecie. Wyjadaczom polecam, a ja, po raz pierwszy w przypadku tej serii, mam ochotę na ciąg dalszy.

Seria Łowców nagród z zeszytem następnym schodzi coraz niżej, do bardzo kiczowatej historii o niczym.

Ta seria nie ma ani jednego złego tomu

ŹLE ZAPAKOWANY. POGNIECIONA

Świetny 👍

Swoją przygodę z komiksami o Łowcach Nagród z uniwersum Gwiezdnych Wojen, zaczęłam dzięki crossoverowi o nazwie Szkarłatne Rządy. Przyznam, wcześniej ich historie w ogóle mnie nie interesowały, jednak coś sprawiło, że postanowiłam dać temu szansę. I w taki sposób powstała recenzja dotycząca piątego tomu serii o różnych istotach, które za kredyty zrobią dla ciebie wszystko. Zwłaszcza ci, którzy nie posiadają kompasu moralnego. T’onga, która zajęła miejsce Valance’a pragnie poznać lokalizację „Vermilliona”, okrętu flagowego Szkarłatnego Świtu. Przetrzymują oni prawowitą dziedziczkę nie tylko Klanu Niepokonanych, ale i Lamentu Żałobników. Wszyscy mają nadzieję, że odnalezienie dziewczynki złagodzi konflikt tych dwóch frakcji. Vukorah, jako sojuszniczka Świtu, nie jest skora do współpracy. Pojawia się też nowy gracz, kolejny pionek Qi’ry i jej szkarłatnej organizacji. Dengar to zabójca na zlecenie. Jednak jego sława pozostawia wiele do życzenia. Przez wielu jest wyśmiewany, ale czy na pewno należy go lekceważyć? Komiks jest podzielony na dwie historie. Valance’a i reszty drużyny. Jednak ostatecznie zostają wysłani na tę samą misję, tylko że po innych stronach konfliktu. I mamy już pierwszy powód, dla którego sięgnę po kolejną część. Valance to naprawdę interesujący bohater. Śmiem twierdzić, że ma najlepiej działający kompas moralny ze wszystkich w tym komiksie. Jednak jego romans z imperialną Porucznik Haydenn, przyprawia mnie o mdłości. Mężczyzna nie sprawia wrażenia specjalnie zainteresowanego, w przeciwieństwie do niej. Mam nadzieję, że ta miłość spłonie niczym nogi Anakina na Mustafar. Fabuła mnie zainteresowała na tyle, że z wielką chęcią sięgnę po kolejną część. Bohaterowie są różni i bardzo ciekawi. Ponadto scenariusz Ethana Sacksa jest odziany w niesamowite rysunki Natachy Bustos i Paola Villanelli (jednak preferuję kreskę drugiego artysty). Więcej na: CzasoStrefa