As. Wspomnienia legendarnego dowódcy Dywizjonu 303 (okładka  twarda, wyd. 04.2024)

Książka ta zasługuje na przeczytanie nie tylko ze względu na opis walk w czasie kampanii wrześniowej, oraz we Francji i podczas walk w bitwie o Anglię, i osobistych przeżyć jednego z najlepszych pilotów tamtych czasów. Ale także, aby nigdy nie zapomnieć iż Ci ludzie walczyli i przelewali krew, za Polskę za kraj, w którym dzisiaj żyjemy i który przez tak wielu jest opluwany i zdradzany.

Bardzo dobra kśąszka świetnie opisane bitwy lotnicze i wogule całą tą kśąszka jest świetnie napisana

ta ksaszka morze byc ardzo cekawa

Wow, jest co czytać! Zacznę od sloganów: Lektura obowiązkowa dla każdego fana lotnictwa. Tej książki nie może pominąć ten, kto interesuje się II wojną światową. Wspaniała literatura wspomnieniowa. Takie hasła trafiłem w recenzjach, bo byłem ciekaw, jak inni postrzegają tę lekturę. Dla mnie historyka, miłośnika lotnictwa (mój ojciec był oficerem lotnictwa, nie pilotem), samolotów wojskowych, historii i czytelnika pierwszej mojej lektury o Dywizjonie 303 pióra Arkadego Fiedlera był to obowiązek. Bo prawdą jest, że as lotnictwa Witold Urbanowicz wspaniale walczył i jeszcze lepiej pisał. Książki legendarnego pilota "Początek jutra" – opisująca walki powietrzne w kampanii wrześniowej 1939, "Świt zwycięstwa" traktująca o Bitwie o Anglię z kokpitu myśliwca Dywizjonu 303 najpierw jako pilota, a potem dowódcy oraz "Ogień na Chinami" będącej opowieścią jedynego Polka walczącego przeciwko Japończykom w grupie „Latające Tygrysy", ukazały się już dwukrotnie w wydawnictwie Znak w latach siedemdziesiątych XX wieku i w pierwszej dekadzie XXI roku. Za każdym razem nie chronologicznie. Tym razem krakowskie wydawnictwo przygotowało nie lada gratkę — wszystkie trzy książki chronologicznie w jednej oprawie pod tytułem "As". Czyta się to, będąc cały czas w ciągu chronologicznym, co na pewno pozwala by jeszcze lepiej i pełniej poznać dokonania pułkownika Urbanowicza oraz rozwój jego jako człowieka, wojskowego, pilota i dowódcy. Mimo stresu, mimo chwil niezwykłego napięcia i ocierania się o śmierć Witold Urbanowicz znajdował czas na takie refleksje: „Loty myśliwca są fascynujące, zwłaszcza podczas wojny. Szybkość, zwrotność, manewr, nurkowanie, wznoszenie się pod dużym kątem i sam atak. Nawet czasami przebijanie chmur jest wielką przyjemnością. Kilka razy w czasie walki wpadłem w chmury w korkociągu i wyszedłem bez trudności. Oczywiście trzeba być bardzo wlatanym, by mieć pewność, że nic groźnego się nie dzieje. Wielką przyjemność w czasie walki daje poczucie, że stanowi się jedną całość z samolotem. Zwykle mocno się przypasywałem. Dawało mi to wrażenie, że mam własne skrzydła, których użycie tylko ode mnie zależy: że to nie są martwe płaty. I moc silnika jest moją nadnaturalną siłą. Nie czułem się nigdy gościem w swoim samolocie”. Stawiamy sobie w czasie lektury pytanie: - Co czuje człowiek, kiedy zestrzeli samolot wroga? Pewnie radość z pokonania przeciwnika, ze zniszczenia samolotu i pilota, który może wcześniej bombardował Warszawę lub konwoje uciekających bezbronnych ludzi z ewakuowanych miast. „W pewnym momencie zauważyłem zestrzelony bombowiec niemiecki. Dymił (…) I nagle wyskoczyły z bombowca trzy malutkie kukiełki ludzkie (…) Wystarczyło tylko wziąć je na celownik, nacisnąć spust karabinów maszynowych i pozbawić życia trzech Niemców. I być w tym momencie wątpliwym zwycięzcą! Śmierć człowieka i jego narodziny przejmowały mnie zawsze do głębi, odczuwałem je jako rzecz świętą. A jednocześnie strzelałem do Niemców w samolotach. Nigdy nie czułem do nich nienawiści. Oglądałem ich zbrodnie w czasie bombardowań w Polsce i w Anglii. Ale nie chciałem hodować w sobie nienawiści, tak jak robili to Niemcy. Strzelając do nich, przede wszystkim wytrącałem im broń. Przy tej okazji pozbawiałem ich życia. Nie byłem z tego dumny. Ale sami do tego nas zmusili"- pisze Urbanowicz. Z wynikiem 15 pewnych i jednego prawdopodobnego zestrzelenia jako jedyny Polak znalazł się w pierwszej dziesiątce najskuteczniejszych pilotów alianckich tej bitwy. Według oficjalnej statystyki, z wynikiem 17 pewnych i jednego prawdopodobnego zestrzelenia, znajduje się na drugim miejscu na liście najskuteczniejszych polskich asów myśliwskich (za Stanisławem Skalskim). Sam Urbanowicz podawał inną liczbę swoich zwycięstw powietrznych. Tak pisał na ten temat: „Pytano mnie nieraz o moje konto zestrzeleń w czasie II Wojny. Różne źródła podają różne cyfry, więc przedstawiam stan faktyczny. W bitwie o Wielką Brytanię zestrzeliłem 17 samolotów, na Dalekim Wschodzie 11, z czego 6 samolotów w czasie walk, natomiast 5 samolotów podczas ataków na lotniska japońskie w Chinach i na Tajwanie, w momencie ich startu lub lądowania.” Takich książek jak AS się nie recenzuje, takie książki można jedynie polecić lub nie. Ja gorąco namawiam do przeczytania, jestem pod wrażeniem sprawności i lekkości pióra w opisywaniu emocji i historii oraz kreślenia tła zdarzeń. Nie ma w nich ASA, jest żołnierz, który wykonywał postawione mu zadania, nawet wtedy kiedy był dowódcą. Polecam na wakacje dla tych, którzy kochają literaturę wojenno-wspomnieniową, ale uwaga jeśli wybieracie się samolotem (nomen omen), pamiętajcie, byście nie mieli problemów z nadbagażem. To kawałek ciężkiej w wadze i lekkiej w czytaniu literatury. Egzemplarz recenzencki Współpraca barterowa