Akwitania (okładka  miękka, wyd. 11.2021)

Po opisie i autorce spodziewałam się dobrej książki, ale niestety rozczarowała mnie. Czytając ją byłam w pewnym momencie wręcz znudzona. Do tego "dopasowanie" wydarzeń historycznych do fabuły nie jest dobrym posunięciem, zwłaszcza gdy czytelnik to wyłapuje.

Nie zachwyciła mnie. Po przeczytaniu informacji od wydawcy spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Z pewnością nie jest to thriller.

Szkoda czasu. To chyba nie napisała autorka trylogii białego miasta.

Przyjemna lektura, nieoczywiste zakończenie.

super

" Najgroźniejszy nieprzyjaciel to ten, którego spotykasz co dzień, miła osoba, która zmusza cię do tłumaczenia sobie: "Nie zwierzaj mu się ze swoich słabości, bo jego troska nie jest szczera. On tylko sposobi się do walki, jeśli dostarczasz mu broń, użyje jej przeciw tobie, kiedy dojdzie do otwartej wojny". Człowiek, którego spotkała krzywda myśli o zemście, sądzi, że gdy jej dokona, zwróci mu to utracony honor i pozwoli zaznać spokoju. Zatraca się w knuciu intryg, pała nienawiścią i stopniowo pogrąża w amoku. Zemsta niestety nic nie zwróci, ani honoru, ani tego co się straciło. Wprost przeciwnie naraża na kolejne cierpienie, bo zemsta to broń obusieczna, dosięga też mściciela. "Sen uspokaja gniew; kto myśli o zemście, ten nie śpi.." – przysłowie arabskie Eleonora Akwitańska chciała się zemścić, za to co ją spotkało gdy miała osiem lat ze strony monarchów Francji, a jej żądza zemsty została spotęgowana śmiercią ojca w podejrzanych okolicznościach. Chciała zranić tych, którzy wcześniej zranili ją. Wyrównać rachunki, przywrócić sprawiedliwość. Jej odwet miał dotknąć rodu Kapetyngów, który ją skrzywdził. Z pełnym wyrachowaniem zaplanowała zemstę i postanowiła wyjść za mąż za najstarszego syna króla Francji Ludwika VI Grubego, którego uważa za mordercę swojego ojca. Uknuty tak perfidnie plan młoda księżniczka realizuje, ale w dniu ślubu spotyka spowiednika, któremu nieopatrznie się przyznała, że planuje zemstę i do sposobu, w jaki chce jej dokonać, a dodatkowo młody mnich okazuje się zupełnie kimś innym, niż myślała. Na domiar złego podczas wesela umiera król w identycznych okolicznościach jak jej ojciec. Ewidentnie bardzo komuś zależy, żeby na tronie zasiedli młodzi i niedoświadczeni władcy. Próby odkrycia prawdy spełzają na niczym, a dla młodej królowej stają się realnym zagrożeniem. Po świetnej Trylogii „Ciszy Białego Miasta” „Akwitania” bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, pomimo lekkich obaw. Jest to bardzo dobrze napisana i udokumentowana powieść historyczna, opowiadająca o niewielkiej części życia Eleonory z Akwitanii. Jej młodości i małżeństwie z królem Francji Ludwikiem VII. Prawie wszystko, co dzieje się w książce, wydarzyło się w rzeczywistości, to bardzo dobra powieść historyczna, świetnie napisana, którą się czyta z zapartym tchem. Zakończenie zostawiło pewien niedosyt, bo chciałoby się więcej przeczytać na temat tej niezwykłej postaci, jaką niewątpliwie była Eleonor, ale jej barwne i burzliwe życie, nie pozwoliło autorce na napisanie książki z większym rozmachem, wolała skupić się na pewnej części jej dziejów, co się jej doskonale udało. Fabuła w niektórych momentach jest fikcją literacką, wyraźnie oddziela się od faktów i dat historycznych, ale to nie jest zarzut. Te wszystkie odstępstwa są popełnione przez autorkę świadomie, żeby podkolorować i uatrakcyjnić akcję, bo nie jest to powieść stricte historyczna. „Akwitania” to powieść ze złożoną fabułą pomiędzy romansem a intrygą kryminalną, wprawioną w ramy historyczne. Autorka pokazała nie tylko historię Eleonor, silnej i odważnej kobiety jak na swoje czasy, ale także historię Akwitanii. Książka od pierwszych stron wciąga i tak zostaje do końca. Historia opowiedziana w pierwszej osobie w większości przez Eleonor, trochę przez Ludwika, a także przez inną postać dość ważną w fabule. Bezimiennego dziecka, mieszkającego w lesie pod opieką pięciu matek, którego tożsamość zostanie ujawniona na końcu powieści i wtedy dopiero okaże się, jak ważny był jego udział w tej historii. Autorka otoczyła powieść pewną aurą tajemniczości, nadając jej odrobinę charakteru thrillera, w którym spiski, konflikty, walki i kazirodztwo były na porządku dziennym. „Akwitanię” polecam wszystkim, którzy lubią powieści historyczne, ale ci, którzy szukają typowego thrillera, będą rozczarowani, bo nim nie jest, chociaż zaczyna się od morderstwa i jej czytanie wciąga jak najlepszy kryminał. Krótko mówiąc, „Akwitania” była niezwykle przyjemną i satysfakcjonującą lekturą i stanowi wielki hołd dla Eleonory Akwitańskiej, nie udaje jej biografii, jest to w pewnym sensie dzieło fikcji historycznej, które ma na celu pochwałę kobiety, która musiała być silna w tamtych czasach, w świecie rządzonym przez mężczyzn. Kobiety, której niesamowita odwaga, niezłomność i wielka determinacja w walce o siostrę i swój lud, robi wrażenie. „Bierz przykład z lwa. On nie płacze nad swymi ofiarami. Atakuj jak orzeł, zawsze z góry. Zadawaj śmierć jak skorpion, jego kolec wybiera, wstrzykuje truciznę jedynie nieprzyjaciołom godnym jego ataku”.

Dziś przychodzę do Was z opinia książki, która przeniosła mnie do roku 1137 i gdzie bawiłam się dobrze. * "Wyobraźnia tworzy potwory, które często bywają gorsze od rzeczywistości." * "Zabijanie to najprostrza rzecz na świecie, wystarczą intencja, odrobina wyobraźni, okazja, brutalna siła, niegodziwość i wściekłość, garść monet... Zabijanie nie jest cnotą, wyrządzenie krzywdy też nie. Wszyscy potrafimy to robić. Prawdziwa cnota polega na tym, że mamy ku temu motyw, ale powstrzymujemy. To jest rzeczywista siła, ale zdaje się, że mało kto podziela to przekonanie." Eva Garcia Sáenz De Urturi "Akwitania" Nie sądziłam, że tak porwie mnie historia z roku 1137, losy Eleonory, Raia, Ludwika oraz Chłopca. Cofnęłam się w czasie i to było niesamowite przeżycie. Rok 1137. Książę Akwitanii, najbogatszego regionu Francji, zostaje zabity w Composteli. Jego ciało przybiera niebieski kolor, nosi ślady normandzkiej tortury zwanej „krwawym orłem”. Jego córka Eleonora pała żądzą zemsty i z tego powodu wychodzi za mąż za syna króla Francji Ludwika VI Grubego, którego uważa za mordercę ojca. Ale król umiera podczas ich wesela w identycznych okolicznościach. Z pomocą Akwitańskich Kotów – szpiegów akwitańskiego księstwa – Eleonora i Ludwik VII próbują dowiedzieć się, kto chciał doprowadzić do tego, by na tronie znaleźli się młodzi i niedoświadczeni władcy. Historia jest napisana bardzo przyjemnym językiem. Szybko zapominamy o młodym wieku. Skupiamy się na intrygach, tajemnicach i opisaniu tamtych czasów. W tej książce jest spor wydarzeń, które miały miejsce. Może nie są tak opisane idealnie, ale niezmienna to faktu, że są to wydarzenia prawdziwe. Mamy także wiele drugoplanowych postaci, które jak się okazuje mają w tej historii swoje zasadnicze znaczenie. Książka jest napisana z trzech perspektyw. Eleonory, Ludwika i chłopca. "Akwitania" to głównie opowieść o legendarnej, charyzmatycznej kobiecie: Eleonorze Akwitańskiej. I choć poznajemy tylko wybrany etap jej intensywnego i długiego życia, ta nieprzeciętnej osobowość, jawi się jako wytrawny gracz, zawsze w ofensywie. Bo była to kobieta bardziej drapieżna niż mężczyźni. Działała na wszystkie 5 zmysłów swoich podwładnych. Emanowała siłą, światłem i blaskiem. Jej orężem były rozkazy, lubiła polować wyłącznie na rozjuszoną zwierzynę. Chłopiec, który został porzucony przez pięć swoich matek w lesie. Chłopiec, który nigdy się nie poddał, którego losy śledziłam uważnie i z niecierpliwością wyczekiwałam co wydarzy się dalej. Bardzo ważna postać jak dla mnie pełna cierpień jak i również tych dobrych emocji. Ludwik syn Grubego Króla, uważany za słabego. Losy które również czytałam wręcz z zapartym tchem bardzo polubilam Ludwika za jego ciepło i siłę którą w sobie nosił. Podsumowując dostaniemy tutaj intrygi, trucizny, morderstwa, śledztwo które wciąga, bardzo byłam ciekawa, kto dopuścił się dwóch podobnych morderstw. A najbardziej skradł mi serce tajemniczy chłopak, który mieszkał w mydlarni. Polecam jest naprawdę ciekawa i warta przeczytania szczególnie przez osoby, które lubią klimaty średniowiecza! Dla mnie mogłaby być trochę dłuższa. 🤭

„Uzyskałam dar bystrej obserwacji. Wydaje się, że to niewiele, ale to właśnie owa umiejętność uczyniła mnie niezwykłą kobietą i sprawiła, że włożyłam na głowę koronę”[1]. Zostać królową – prawdziwą, nie tylko „królową żoną” - w okresie średniowiecza mogła zostać jedynie prawdziwa „babka z jajami”. Przebiegła intrygantka, charyzmatyczna, silna i odważna osobowość. Taką kobietą zainspirowała się Eva García Sáenz de Urturi pisząc powieść „Akwitania”, a była to Eleonora Akwitańska. Eleonorę poznajemy kiedy ma 13 lat. Umiera (najprawdopodobniej otruty) jej ojciec, a ona ma zasiąść na tronie bogatego królestwa. Sąsiedzi ostrzą zęby na młodziutką królową i akwitańskie bogactwa. Jednak Eleonora nie zamierza potulnie patrzeć, jak rozkradną jej ciało i dziedzictwo. Rozpoczyna szeroko zakrojoną intrygę mającą na celu wzmocnić pozycję Akwitanii i pomścić ojca. Śmierć, gwałt i kazirodztwo – tak rozpoczyna się książka Evy García Sáenz de Urturi. Cóż, średniowiecze to nie były urocze czasy, ale dzięki temu są materiałem na efektowne powieści. W posunięciach bohaterów „Akwitanii” oglądamy wirtuozerię dyplomacji z bezpardonowym działaniem. Tu nikt nie obawia się „ostatecznych” rozwiązań. Dla mnie jednak najistotniejsze jest, jak została pokazana Eleonora. Być może nie ma ona jeszcze tej siły i charyzmy, jaką zasłynęła w dziejach, jednak nie zapominajmy, że bohaterka książki to jeszcze dziecko wstępujące na tron i uczące się „brylować” w męskim świecie władzy. W porównaniu do dzisiejszych trzynastolatków Eleonora wyda nam się nad wyraz dorosła, jednak nie ma co porównywać. Inne czasy, inne wartości, inne wychowanie – o tym nie możemy zapominać. Bohaterka imponuje opanowaniem, cierpliwością, determinacją. Czujemy, iż - o ile przeżyje (a z historii wiemy, że tak się stało) - możni będą musieli się z nią liczyć. Eva García Sáenz de Urturi opowiada fascynującą opowieść, gdzie losy poszczególnych postaci „nachalnie” się przeplatają, jakby byli na siebie skazani niezależnie od podjętych decyzji. Czytelnik otrzymuje również historię napędzaną zemstą. I właśnie w motywacji bohaterów czegoś mi zabrakło. W ferworze wydarzeń zaginęła gdzieś warstwa emocji, która to powinna rozbuchać w nich ową rządzę zemsty. Dodać do tego muszę drobne luki fabularne, co sprawia, ze czegoś brakuje mi do pełni szczęścia. „Akwitania” okazała się powieścią poprawną, acz nie fascynująca. Fabuła kręci się wokół niesamowitej kobiety, jaka byłą Eleonora Akwitańska. Bohaterka z bardzo bogatym życiorysem, przez co warto przenosić ją na grunt literatury. Jednak nawet tak ciekawej personie nie udało się samodzielnie „pociągnąć” fabuły. Eva García Sáenz de Urturi wykazała się wyobraźnią wymyślając kolejne intrygi, jednak miałam wrażenie, że coś jest niedopracowane. [1] Eva García Sáenz de Urturi , „Akwitania”, przeł. Katarzyna Okrasko, wyd. Muza, Warszawa 2021, s. 22.

„Czasem sztuka wojny nie polega na tym, aby wygrać, ale na tym by przegrywać”. „Akwitania” to opowieść o legendarnej, charyzmatycznej kobiecie: Eleonorze Akwitańskiej. I choć poznajemy tylko wybrany etap jej intensywnego i długiego życia, ta nieprzeciętnej osobowość, jawi się jako wytrawny gracz, zawsze w ofensywie. Bo była to kobieta bardziej drapieżna niż mężczyźni. Działała na wszystkie 5 zmysłów swoich podwładnych. Emanowała siłą, światłem i blaskiem. Jej orężem były rozkazy, lubiła polować wyłącznie na rozjuszoną zwierzynę. Wiele czynników złożyło się na to, że włożyła na głowę koronę. A za wszystko, co osiągnęła musiała zapłacić wysoką cenę.. Ta historia rozpoczyna się w roku 1137, w momencie, gdy 13-letnia Eleonora brutalnie i niespodziewanie traci ojca. Książę Akwitanii, najbogatszego regionu Francji, zostaje zamordowany. Eleonora pogrążona w rozpaczy z dnia na dzień musiała dorosnąć. Wściekłość skryta w zakamarkach jej duszy sprawiła, że w mgnieniu oka uknuła plan zdemaskowania mordercy. By tego dokonać postanowiła natychmiast wyjść za mąż za syna króla Francji Ludwika VI Grubego, którego to uważała za mordercę ojca. Przed ołtarzem ofiarowała mężowi bogactwo i ciało, ale nie serce i posłuszeństwo, oraz nie Akwitanię. Podczas wesela Ludwik VI Gruby umiera w identycznych okolicznościach co ojciec Eleonory. Z pomocą szpiegów akwitańskiego księstwa Eleonora i Ludwik VII próbują dowiedzieć się, kto miał interes w tym, by na tronie znaleźli się młodzi i niedoświadczeni władcy. Ona miała płomienny temperament, on był cierpliwy i ostrożny. Ich historia to warkocz splatający miłość z nienawiścią, wojnę i pokój. I choć to wszystko w dużej mierze fikcja literacka, czuć tu ducha średniowiecznych czasów, gdzie potęgą było bogactwo, władza i ogromne terytorium, gdzie nawet, a może szczególnie w zamkowych komnatach – ściany mały uszy, gdzie spiski, intrygi i tajemnice były nieodłącznym elementem życia, gdzie dobrze było mieć w kieszeni sakiewkę monet, by opłacić czyjąś wolę, życie, czy przyszłość – w zależności od sytuacji; bo tu wszystkie chwyty były dozwolone, bo choć wiadomo, że jakaś wojna była przegrana od pierwszej bitwy, liczył się spryt i szlachetna sztuka cierpliwości. Losy Eleonory Akwitańskiej – najbardziej wpływowej kobiety Francji i Anglii, stały się inspiracją tej nietuzinkowej książki. „Akwitania” to pięknie opowiedziana historia, która może zafascynować, zahipnotyzować i poruszyć nie jednego czytelnika. Thriller na miarę czasów o których opowiada. Z mroczną wielowarstwową zagadką i zaskakującym finałem, gdzie w tle jawi się morze zemsty, wierzchołki miłosnych wielokątów, krwawe wojny i nieuchronna śmierć. Polecam.

"Akwitania" swoją premierę świętowała ponad miesiąc temu, bo dziesiątego listopada, ale ja miałam z nią ogromny problem, ponieważ spodziewałam się po niej zupełnie czegoś innego niż dostałam. Po trylogii kryminalnej autorki myślałam, że to również będzie powieść w takim klimacie, a okazało się, że to zupełnie coś innego i przez to czytanie zeszło mi dwa razy dłużej niż zwykle. Czy to oznacza, że była beznadziejna? A może wręcz przeciwnie, tak dobra, że nie chciałam jej kończyć i sobie dawkowałam przyjemność? Tytułowa Akwitania to rejon Francji, do którego cofamy się aż do roku 1137. Tu był mój pierwszy szok, bo jednak nieczęsto czytam opisy z tyłu okładek i nie wiedziała, że to powieść historyczna. Ale cóż, jak już zaczęłam czytać i spodziewałam się po autorce świetnej książki, to postanowiłam przeczytać całą. Jak na tego typu opowieść przystało, przedstawione czytelnikowi zostają dwie rodziny, dwa rody, pomiędzy którymi musi dochodzić do tarć, a może i nawet wojen. Wszystko zaczyna się komplikować gdy zamordowany zostaje Książę Akwitanii. Jego córka postanawia się zemścić i cóż, nie wysyła od razu wojsk, nie pragnie rozlewu krwi, a wychodzi za maż za człowieka, którego uważa za mordercę. Koń trojański pomyślicie. I słusznie. Sprawa się komplikuje gdy ten umiera w dokładnie taki sam sposób jak jej ojciec tyle, że podczas ich wesela. Historia jest ciekawa I dosłownie tyle mogę o niej powiedzieć. To powieść historyczna, za którymi niekoniecznie przepadam, ale jeśli coś jest bardzo interesujące i wciągające, to z chęcią czytam czy oglądam ekranizację. Tym razem nie do końca coś zagrało i miałam nieprzyjemne uczucie, że się nieco nudzę. Wynagrodził mi to styl autorki, który uwielbiam i zagadka trudna do rozwiązania, ale ogólnie uważam, że był pomysł, a z realizacją nieco gorzej. Być może wynika to z tego, że "Akwitania" lekkim tematem nie jest i powinna być opisana rzetelnie i bardzo ciekawie. Czy research był porządny to ocenią osoby, które częściej sięgają po taką literaturę i się w tym temacie obracają, a ja tylko podpowiem, że autorka podsyca ciekawość i chce się czytać dalej, aby poznać losy bohaterów i rozwikłać zagadki dotyczące śmierci, ale gdyby powstała z tego seria, to niekoniecznie pędziłabym do księgarni po kolejny tom. Ot, dobrze spędzony czas, ale bez wielkiego wow. Myślę, że wiele osób po trylogii Ciszy Białego Miasta poczuła niewielkie rozczarowanie tak, jak ja, ale przypuszczam, że równie dużo osób jest zachwycone tą książkę. Dlatego nie mówię, że nie warto, bo warto. Zwłaszcza jeśli lubicie klimaty historyczne, zwaśnione rodziny i intrygi. Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Muza