Życiodajna śmierć. O życiu, śmierci i życiu po śmierci (okładka  miękka, wyd. 08.2021)

Gorąco polecam. Pomaga przejść traumę związana ze strata ważnych osób. …. I zrozumieć i doświadczyć życiodajnej siły śmierci…tylko trzeba się otworzyć na te prawdę, czego potrzebującym serdecznie życzę

Fantastyczna,poruszająca książka. Całkowicie zmieniła moje myślenie o śmierci,uspokoiła,nadała sens. Śmierć jako część życia.

Zupełnie inne, jeśli można tak powiedzieć, bardzo optymistyczne podejście do tematu śmierci. Książka daje nadzieję.

tytuł zupełnie niezgodny z założeniem , srednia, bardziej historyczna

Płakałem jak bóbr a rzadko mi się zdarza.

Taka sobie...

Ok

Jest jedna rzecz, która łączy wszystkich ludzi niezależnie od tego skąd pochodzą, ile mają pieniędzy albo w co wierzą. To śmierć. Jedyna stała w naszym życiu. Nieważne jak bardzo byśmy się starali, czego byśmy nie zrobili i tak wszyscy kiedyś umrzemy. Więc jak to jest, że większość z nas tak bardzo boi się śmierci? A skoro już jesteśmy tak przerażeni, to czy możemy się w jakiś sposób do niej przygotować, oswoić z nią? Na te wszystkie pytania postanowiłam poszukać odpowiedzi w "Życiodajnej śmieci" autorstwa dr Elisabeth Kübler-Ross. Ta książka to zbiór wykładów wygłaszanych przez Panią doktor w latach 90. Od tamtych czasów opieka hospicyjna niesamowicie się rozwinęła, między innymi właśnie dzięki jej pracy. Pokazała jak komunikować się z umierającymi i cierpiącymi dziećmi i dorosłymi. Przywróciła głos tym, którzy go stracili. Dała im szansę na pozamykanie niedokończonych spraw. Dla mnie temat śmierci zawsze był tematem trudnym. Już na samą myśl o odejściu bliskiej mi osoby, zbierały mi się łzy w oczach. Ta książka pozwoliła mi się trochę z nim oswoić. Jako pielęgniarka w przyszłości pewnie nie raz i nie dwa będę się stykać ze śmiercią moich pacjentów. Wtedy muszę być gotowa, aby jak najlepiej pomóc zarówno samemu choremu jak i jego rodzinie. Przede mną jeszcze długa droga, ale teraz czuję, że na tę wyprawę wyruszam w butach i z zapasem wody, a nie boso i z pustym plecakiem. To nie jest ten typ książki, którą można tak po prostu polecać, bo nikt raczej nie sięgnie po nią dla przyjemności. To książka, która ma szansę pomóc tym, którzy obawiają się śmierci swojej, bliskich, bądź pacjentów. Jednak jeśli zdecydujecie się po nią sięgnąć, muszę zwrócić waszą uwagę na jeszcze kilka rzeczy. Cała treść zrobiła na mnie pozytywne wrażenie, ale pojawiły się dwa fragmenty, z którymi nie mogę się zgodzić. Po pierwsze - romantyzowanie cierpienia. Oczywiście, że złe rzeczy, które nas spotykają czasem pomagają nam się rozwijać, czynią nas silniejszymi. Niemniej nigdy nie przyznam, że wszystko złe, co mnie spotkało wyszło mi na dobre. Gdybym mogła, to wielu z tych sytuacji wolałabym uniknąć. Po drugie mimo, że nigdzie nie zostało to jasno napisane, to wydaje mi się, że autorka była osobą wierzącą. Z tego powodu czasem prezentowała swój sposób podejścia do śmierci zgodny z zasadami wiary np. nie godziła się na eutanazję. Choć większość jej rad była uniwersalna, to przy niektórych fragmentach miałam ochotę powiedzieć do autorki - nie tak to musi wyglądać. Ale już za późno, żeby z nią porozmawiać...

'Życiodajna śmierć' to zbiór wykładów, które skłaniają do głębokich refleksji nad sensem naszego życia, do wspomnień o osobach, które odeszły. Pomaga w pewien sposób oswoić się z tym co nieuniknione i co czeka każdego z nas. Momentami książka jest bardzo wzruszająca, gdy autorka przytacza autentyczne wydarzenia. Były też fragmenty, których totalnie nie rozumiałam. Chyba nie potrafię wybiec myślami w aż tak abstrakcyjną stronę i zrozumieć czym jesteśmy po śmierci. Ta książka trochę kojarzy mi się z twórczością Reginy Brett. Też taka bardzo psychologiczna, z anegdotkami z życia autorki i osób, które spotkała. Na pewno po przeczytaniu tej książki dostałam takiego motywującego kopa, bardziej przyjrzałam się swojemu życiu i zastanowiłam czy wykorzystuję je na tyle ile mogę. Autorka przedstawia nam śmierć z pewnego dystansu, z punktu widzenia osoby postronnej. Próbuje przekazać czytelnikom, że każda śmierć ma jakiś cel, co może brzmieć trochę brutalnie. Daje wskazówki jak zatroszczyć się o osobę umierającą i jak z nią rozmawiać. Pisze o religii, interpretacji dziecięcych rysunków, widzeniu dusz w chwili śmierci... To wszystko było naprawdę bardzo interesujące. Szczególnie zainteresowała mnie teoria pośmiertnego życia i ponownego urodzenia się, gdy nie załatwimy wszystkich spraw za poprzedniego życia.