Żyć jak Wielki Szu. Biografia Jana Nowickiego (okładka  twarda, wyd. 11.2023)

My way Jana Nowickiego.Malo kto wie,że zanim został aktorem był górnikiem.Swietny aktor,żył wg.wladnej recepty,niczego nie udawal.Role-wielkie,Stary Teatr w Krakowie,film,kobiety ,syn,corka.Mial zgodę na śmierć jako naturalna część życia.Pił,palil- wrocil na stałe lata do Krzewentu na Kujawach.Ostatnia żonę Anne Kondratowicz była z nim do końca.Bardzo dobra biografia tego nietuzinkowego aktora i pisarza.

Pani Beatą Biały pisze dobre biografie.Czytalam"Słonca beż końca"- biografia Kory,"Niczego o mnie nie wiecie"- biografia Agnieszki Osieckiej- a teraz najnowsza"Wielki Szu"- opowieść o życiu Jana Nowickiego.Wszystkie polecam.

Płytko, pobieżnie - jak z Pudelka

Ciekawe, dobrze się czyta

Super

Poruszająca opowieść o życiu Jana Nowickiego.

Mawiał o sobie, że jest jak wagabunda, że ludzie i przedziwne koleje losu same niosą go przez życie, a wybory – nie zawsze oczywiste, często podyktowane były zupełnym przypadkiem (jak chociażby pójście do szkoły teatralnej). Wielki erudyta, gawędziarz, wiecznie zakochany admirator kobiet, nie zawsze obecny ojciec i nie do końca wykorzystany aktor. Spokojnie patrzący na rzeczywistość, „z dystansem mędrca, który wszystko wie, wszystko widział, niczemu się nie dziwi. Akceptuje. Ma w sobie zgodę na to, co przynosi życie. I dobre, i złe. Choć jemu przynosi głównie dobre. Ale może urodził się w czepku…” To opowieść o miejscach, wydarzeniach i najważniejszych ludziach w życiu, wśród których nawet po wielu latach zawsze najcieplej, wręcz z pietyzmem, wspominał matkę, W wytartym kapeluszu, z nieodłącznym papierosem w dłoni, zawsze nienagannie ubrany, władający piękną polszczyzną, do rana sączący wódkę w towarzystwie przyjaciół i zachwyconych nim rozmówców (nigdy się tak naprawdę nie upijał, co potwierdził syn Łukasz, nawet nie próbujący dorównać ojcu w tej materii), a jednocześnie tak normalny, swojski, „brat łata”, nasz człowiek i co dzisiaj już rzadko spotykane, do bólu szczery, ponad wszystko ceniący prawdę, nawet tę najokrutniejszą. Wybitny aktor, który wymościł sobie miejsce w panteonie największych polskich gwiazd, a jego role w filmach takich jak „Spirala”, „Wielki Szu, „Sztos” czy „Jeszcze nie wieczór” zapisały się w pamięci widzów już na zawsze, bo chociaż nie grał tyle, ile by mógł, to każda jego rola wyznaczała dobre trendy, była jak perła wrzucana do kinowej ruletki, zawsze mocna, odważna, charakterystyczna i przewrotna. Książka ta więc prowadzi przez losy Nowickiego od lat dzieciństwa, po okres dorastania, czas wyborów zawodowych i relacje damsko-męskie, aż po trudną starość, o której wypowiadał się z pewną akceptacją podszytą goryczą: „Wszystkie dekady mojego życia, ze względu na intensywność uprawianego zawodu, temperament czy wręcz jego nadmiar i wreszcie głupotę, przebiegły mi w sposób niezauważony [...] Aktor ma to do siebie, że żyje czasem zapożyczonym i zapożyczonymi egzystencjami. Bywa kimś innym. W związku z tym zapomina o sobie, ile ma lat, co go boli. Nie wiem, kiedy przeleciała mi pięćdziesiątka, siedemdziesiątka". W książce wspominają go najbliżsi z rodziny, znajomi, ludzie którzy zaznaczyli swój udział w jego życiorysie. Syn, Márta Mészáros, Anna Seniuk, Andrzej Grabowski, Jacek Fedorowicz, Krzysztof Zanussi, Marek Kondrat i wielu innych. Milczy ostatnia żona, Anna Nowicka, bo słowa same grzęzną w gardle…To przy jej boku znalazł spokojną, ostatnią przystań. Trochę brakuje mi w tej biografii poszerzenia wątku przyjaźni z Piotrem Skrzyneckim, a to był ważny kawałek życia bohatera. Zwłaszcza w późniejszym okresie życia, Skrzynecki i przyjacielskie rozmowy z nim, wywarły kolosalne wrażenie i wpływ na postrzeganie rzeczywistości przez Pana Jana. Śmierć przyjaciela wywarła na Nowickim ogromne piętno. Po odejściu szefa Piwnicy pod Baranami pisał do niego listy wydane w książkach „Dwaj Panowie” i „Między Niebem a Ziemią”, próbując się w nich uporać z brakiem, z tęsknotą za kimś dla niego bliskim i ważnym, ze śmiercią. Niby jej zaprzeczał, odsuwał, ale doskonale wiedział od najmłodszych lat, że jest to jedyna stała w życiu. Może zresztą myślał o niej więcej niż mijani ludzie, „pieszczotliwie nazywał ją przemijaniem, żeby nie brzmiała tak surowo i ostatecznie”. Marek Kondrat na pogrzebie Jana Nowickiego wypowiedział takie słowa: „Patrząc na nas, Janek powiedziałby: „Nie przesadzajcie z tą żałobą dzisiaj, dlatego, że pod tym uczuciem może niebezpiecznie kryć się pycha, że nas to nigdy w życiu nie spotka. A tak, jak wiemy, się nie stanie”. https://www.facebook.com/TatraLang/ To słowa świadomego, pogodzonego z losem c

Jan Nowicki. Wybitny człowiek, aktor wielu ról, mąż, ojciec, dziadek. Postać, którą większość z nas kojarzy z ekranu. Beata Biały i Wydawnictwo Rebis przychodzą do nas z biografią tego wybitnego aktora pod tytułem "Żyć jak Wielki Szu". Autorka książki skupia się na Janie Nowickim jako na człowieku a mniej jako na aktorze. Są to wspomnienia rodziny i przyjaciół. Był to nietuzinkowy człowiek, który lubił ludzi i nimi się otaczał. Od początku szedł własnymi ścieżkami i żył według własnego pomysłu. Jego dorobek artystyczny jest imponujący, ale nie wiedziałam że swój talent wykorzystywał również w twórczości literackiej. Książka opatrzona jest dużą ilością zdjęć Pana Jana oraz jego tekstami. Był fascynującym człowiekiem, który dokładnie rok temu od nas odszedł. Autorka go nie znała osobiście, ale widać szacunek i ogrom pracy jaki włożyła w tą biografię. Polecam

Jan Nowicki. Wybitny człowiek, aktor wielu ról, mąż, ojciec, dziadek. Postać, którą większość z nas kojarzy z ekranu. Beata Biały i Wydawnictwo Rebis przychodzą do nas z biografią tego wybitnego aktora pod tytułem "Żyć jak Wielki Szu". Autorka książki skupia się na Janie Nowickim jako na człowieku a mniej jako na aktorze. Są to wspomnienia rodziny i przyjaciół. Był to nietuzinkowy człowiek, który lubił ludzi i nimi się otaczał. Od początku szedł własnymi ścieżkami i żył według własnego pomysłu. Jego dorobek artystyczny jest imponujący, ale nie wiedziałam że swój talent wykorzystywał również w twórczości literackiej. Książka opatrzona jest dużą ilością zdjęć Pana Jana oraz jego tekstami. Był fascynującym człowiekiem, który dokładnie rok temu od nas odszedł. Autorka znała go osobiście, widać szacunek i ogrom pracy jaki włożyła w tą biografię. Polecam

Barwny i szczery obraz Nowickiego powstał z przytoczonych licznych jego opowieści, a także wspomnień rodziny i przyjaciół. W biografii dominuje obraz człowieka, nie aktora. Aktora można poznać w wielu wcieleniach. Człowieka zna niewielka garstka ludzi. Czytając miałam wrażenie, że Nowicki od zawsze był dorosłym i dojrzałym mężczyzną. Beata Biały tworzy niezwykły portret, niebanalnego człowieka, tym samym ocalając od zapomnienia. Czytajcie, warto.