Zawierucha. Garść popiołu (okładka  miękka, wyd. 05.2023)

Wszystkie książki Idy Zmiejewskiej są rewlacyjne. Ukazują codzienne życie mieszkańców w Warszawie podczas zaborów"Warszawianka" i podczas I wojny światowej "Zawierucha"Takie spojrzenie od wewnatrz. Jak się żyło zwykłym ludziom w niespokojnych czasach. Życie ukazane z perspektywy różnych klas społecznych. Pokazane rozterki, uprzedzenia oraz jak polityka wpływa na na codzienne życie. Czyjeś sukcesy, dramaty .. Niegodziwości zawsze pozostaje niegodziwością. Tak bardzo w dzisiejszych czasach jest nam potrzebny dystans, chwila zastanowienia co jest ważne.....Jedyne co mi się nie podoba to to że te książki za szybko się kończą i trzeba trochę poczekać na kolejny tom ...

Czekam na kolejny tom.

Świetna książka

Polecam.

Cieszę się, że mogłam dowiedzieć się co słychać u sióstr Keller, które pokochałam całym sercem za ich hart ducha, niezłomną wolę, a przede wszystkim za siostrzaną miłość, która dodawała im siły w najtrudniejszych momentach i pozwalała przetrwać. Zmieniają się czasy, zmieniają się także siostry, które w wyniku zdarzeń, często tragicznych coraz bardziej dojrzewają. Zmienia się też ich zachowanie, bo coraz częściej są zdane tylko na siebie. W tle wielka historia, niespokojne czasy dziejowe, w których kobiety zmuszone są same sobie radzić. Autorka cudownie opisuje obrazy życia ludzi z tego okresu, świetnie oddaje klimat epoki, odkrywając przy tym kolejne tajemnice. Trwa trzeci rok wojny. Zosia dzięki Witoldowi uniknęła zsyłki i od miesięcy uchodzi za jego narzeczoną. Czuje się obco w Piotrogrodzie i szuka sposobu, by wrócić do Warszawy. Zdaje sobie sprawę z uczuć Tarłowskiego i coraz cieplej o nim myśli, ale pojawienie się dawnej przyjaciółki wszystko komplikuje. Julia zachorowała na tyfus i tylko cudem uniknęła śmierci. Znajduje się daleko na wschodzie i nie ma możliwości kontaktu z rodziną. Jest zdana na samą siebie i by się utrzymać, podejmuje pracę szwaczki w znanym domu mody u Hersego. Pola ze względu na stan zdrowia zostaje wyekspediowana wraz z dzieckiem na mazurską wieś. Adela postanawia wyswatać swoją córkę z wdowcem Richterem. Nad kobietami nadal wisi widmo niewyjaśnionego bankructwa i śmierci Maksymiliana. W „Garści popiołu” Ida Żmiejewska kontynuuje losy sióstr Keller. Rok 1916, druga wiosna Wielkiej Wojny. Warszawą rządzą Niemcy i chociaż złagodzili nieco przepisy, to łupią mieszkańców bez litości, którzy z każdym dniem cierpią coraz większą biedę. Kłopoty finansowe nie ominęły także rodziny Keller. Wielkanoc kobiety musiały urządzić bardzo skromnie, bo nie tylko nie miały pieniędzy, ale także ceny zmuszały je do oszczędności. Jak zawsze podziw budzi babcia Adela dystyngowana dama, która znanymi sobie sposobami potrafi wyjść z tarapatów, osiągnąć swój cel, a przy tym zachować godność i klasę. Ida Żmiejewska snuje przepiękną opowieść o kobietach z rodziny Keller, na tle historii Polski. Zręcznie splata ich losy z rzeczywistością tamtych czasów. Nie ubarwia, nie koloryzuje, przedstawia realia takimi, jakie były. Podziwiam talent autorki do tworzenia nietuzinkowych powieści, tworzenia postaci, które łatwo polubić i zrozumieć motywy ich postępowania. W „Garść popiołu” opowiada losy pięciu kobiet, twardych i dumnych, które mimo przeciwności losu, które wciąż je dotykają, pozbawionych męskiego wsparcia, majątku i złudzeń, nigdy się nie poddają. Autorka nie oszczędza swoich bohaterek, muszą sobie radzić nie tylko z przeciwnościami losu, ale dodatkowo nie zabraknie im także sercowych rozterek. Ida Żmiejewska przedstawia wiarygodne sytuacje, oparte na rzeczywistych wspomnieniach i tekstach źródłowych. Jak mało kto potrafi osadzić swoich bohaterów w historycznych ramach, malując pełen emocji obraz społeczeństwa i realiów epoki. Autorka opisuje życie takim, jakie było, przedstawia historię nie tylko z perspektywy bohaterek, ale także innych ludzi, którzy muszą sobie radzić z życiem. Ida Żmiejewska zachwyca niesamowicie i realnie przedstawionym obrazem epoki, którą zna się jedynie z kart historii, olśniewa wspaniale połączoną fikcją literacką z prawdą historyczną. Akcja 𝐺𝑎𝑟ś𝑐𝑖 𝑝𝑜𝑝𝑖𝑜ł𝑢 jest umieszczona w okresie, w którym sporo się dzieje, następują duże zmiany, jeśli chodzi o kwestie obyczajowe. Kobiety do pierwszej wojny światowej nie miały praw, pracowały tylko te biedne, gdyż dobrze usytuowanym nie wypadało tego robić. Gdy wybuchła wojna, mężczyźni poszli walczyć, a kobiety musiały sobie radzić same, wtedy status społeczny przestał mieć znaczenie. Trzeba było żyć i na to życie zarobić. „Garść popiołu” to fascynująca opowieść o sile kobiet żyjących w czasach ciągłej niepewności, o nadziei, odwadze i siostrzanej miłości. To piękna historia, która nie tylko wzrusza, przyprawia o szybsze bicie serca, ale nie pozbawiona jest też szczypty humoru, bez którego życie bohaterów byłoby szare i monotonne. Zakończenie powieści jest otwarte, więc nie pozostaje nic innego jak sięgnąć po kolejną część „Zawieruchy” i przygotować się na wspaniałą ucztę literacką na najwyższym poziomie.

Miłość jest przewrotna. Czasami pcha się do naszego życia oknem, kiedy nie może wejść frontowymi drzwiami, nawet jeśli wcale jej doń nie zapraszaliśmy. Bywa, że wydaje nam się, że przyniesie stabilizację i spokojną przyszłość, gdy tymczasem serwuje nam jedynie rozczarowanie. Zdarza się, że nie widzimy jej nawet wtedy, kiedy jest na wyciągnięcie ręki. Odrzucamy ją, żyjąc w przekonaniu, że wcale jej nie potrzebujemy; że osoba, która pała do nas tym uczuciem, jest nam obojętna. Przychodzi jednak czas, kiedy wszystko się zmienia. Kiedy na sprawy miłości zaczynamy patrzeć z innej perspektywy, ukształtowani masą doświadczeń. Pytanie tylko, czy wówczas nie jest już na nią za późno…? „Garść popiołu” zdaje się przypominać życiowy bilans zysków i strat, który analizują kobiety z rodziny Kellerów. Trudne wydarzenia, bolesna strata, rozdzielenie z bliskimi osobami, odcisnęły na nich trwałe piętno, z którego pokłosiem każda z nich próbuje sobie poradzić na swój sposób. Podobnie jak z niełatwymi realiami, które zmuszają je do walki o przetrwanie. Rządy Niemców, którzy, choć nieco łagodzą niektóre przepisy, nie zwalniają bohaterek od skutków zataczającej coraz większe kręgi biedy. Nieco lepiej zdaje mieć się przymusowo oddzielona od rodziny Zofia, która na co dzień przebywa w Piotrogrodzie pod czujną opieką Witolda Tarłowskiego. Słowo zawierucha idealnie odzwierciedla to, co dzieje się w tym tomie i mam wrażenie, że jej moc przybiera na sile. Nie tylko przez wzgląd na kobiece bohaterki, które, choć doświadczone przez los przejrzały w wielu sprawach na oczy, ile przez fabularne zawirowania, jakie autorka dla nich przygotowała. Tutaj akcja rozwija się w szybkim tempie, nie pozwalając czytelnikowi oderwać się od lektury. Zwłaszcza wówczas, kiedy do głosu dochodzą niektóre uczucia, których rozkwit śledzimy z wypiekami na twarzy. „Garść popiołu” to wciąż przede wszystkim opowieść o kobiecej sile i próbie przeforsowania damskiej niezależności w niesprzyjających czasach. Historia bohaterek, których losy osadzone są w nakreślonych z rozmachem realiach epoki, co niezmiennie koncentruje nań naszą uwagę. Z przejęciem obserwujemy, jak muszą zmagać się nie tylko z codziennymi trudnościami, ale także z własnymi emocjami. I zdaje się, że to właśnie te uczuciowe rozterki budują napięcie w trzecim tomie serii, bo czytelnik nie jest w stanie przewidzieć, w jakim kierunku rozwinie się akcja; czy kobiece serce zabije mocniej, czy postanowi odrzucić uczucie ze względu na demony przeszłości, które wciąż będą domagać się dojścia głosu. W nowej książce Idy Żmiejewskiej nie zabrakło również sekretu, który jest niejako klamrą spinającą wszystkie części, a jest on związany z próbą poznania przyczyn bankructwa i śmierci męskiego członka rodu. Autorka stopniowo odkrywa przed czytelnikiem poszczególne karty, krok po kroku uchyla rąbka tajemnicy, co staje się przyczynkiem do rozważań nad najbardziej prawdopodobną teorią. Pojawia się także wątpliwość, czy poznanie prawdy przyniesie oczekiwaną ulgę… Podsumowując: Chociaż bardzo chcielibyśmy, by życiowa zawierucha nieco oszczędziła bohaterów serii, których zdążyliśmy już polubić, to zdaje się, że nie jest to możliwe, o czym dobitnie w przekonaniu utwierdza nas autorka w najnowszym tomie. Zresztą nie tylko wojna, która jest najbardziej nieprzewidywalnym zagrożeniem, ale i przewrotny los nie mogą i nie dają nam takiej gwarancji. Zakończenie ponownie zostawia na ze znakiem zapytania i otwartą furtką do ciągu dalszego. Pytanie jednak, czy jest jeszcze nadzieja, że nie jest ono jednoznaczne i ostateczne? Czy też nasze oczekiwania spłoną w ogniu fabuły kolejnego tomu, pozostawiając po sobie jedynie… garść popiołu? Bardzo czekam na kontynuację, a z drugiej strony odrobinę się boję, czym jeszcze zaskoczy nas autorka.😅Nie mogę jednak zaprzeczyć, że bez względu na jej decyzję jestem zaintrygowana rozwojem wydarzeń. Polecam miłośnikom dobrych sag rodzinnych z historią w tle.

„Garść popiołu” Idy Żmiejewskiej to trzeci tom serii „Zawierucha”, której mam przyjemność patronować, a która po raz kolejny zabiera nas do Warszawy trawionej niepokojami działań I wojny światowej, gdzie siostry Keller będą musiały stawić czoła kolejnym tragediom, które spadną na ich rodzinę. Drugi rok Wielkiej Wojny coraz bardziej dotyka mieszkańców Warszawy, są problemy nie tylko ze znalezieniem pracy ale przede wszystkim z wyżywieniem, bo Niemcy reglamentują żywność, przez co warszawiacy cierpią biedę. Wprawdzie nie ma aż tak drastycznych przepisów utrudniających codzienne życie, narodowe demonstracje nie są tłumione, to jednak miasto traktowane jest jako magazyn towarów, które siłą są mieszkańcom wydzierane, jak choćby przez przymusowe oddawanie wszelakich przedmiotów z miedzi. Siostry Keller musza mierzyć się nie tylko z codziennymi problemami ale i kolejnymi ciosami, które na nie spadają. Najmłodsza Pola, wraz z babką i ciotką przejmują opiekę nad nowo narodzoną córeczką Niny. Zofia, która na skutek donosu dawnej koleżanki musiała uciekać do Rosji, coraz lepiej radzi sobie w Piotrogrodzie, gdzie liczyć może na pomoc zakochanego w niej Witolda Tarłowskiego. Julia po tym jak cudem uniknęła śmierci i porzuceniu przez męża, wraca do Warszawy i robi wszystko, aby pomóc rodzinie przetrwać trudne czasy. Jednocześnie postanawia za wszelką cenę odnaleźć Józefa Warlikowskiego i naprawić błędy przeszłości. Niespodziewanie pojawia się ktoś z przeszłości Klary Keller, który rzuci nowe światło na samobójstwo Maksymiliana i włamania, które kilkukrotnie miały miejsce w mieszkaniu Kellerów. Jakie sekrety skrywał Maksymilian i komu zależy na ich odkryciu? Czy siostry przetrwają wojenną zawieruchę i odnajdą ukochane osoby? Ida Żmiejewska kolejny raz przenosi czytelników do świata początku XX wieku, odmalowując drobiazgowo obraz epoki, pokazując niepokoje targające społeczeństwo, niepewność jutra, strach i biedę, które coraz bardziej dotykały mieszkańców Warszawy. Jednocześnie kreśli portret kobiet odważnych i zdeterminowanych, które trzymały się razem i wspierały się w trudnych momentach. Każda z nich na skutek tragedii, jakie je dotykają powoli dojrzewa, a to co rzuca się w oczy to ich samotność, pogłębiona sekretami, które niczym brzemię muszą samotnie dźwigać. Kiedy myślą, że limit tragicznych wydarzeń, jakie spadły na ich rodzinę powinien się wyczerpać, spada na nie cios, którego się nie spodziewały, a który jeszcze bardziej zbliży je do siebie. Poza tym, dojdzie jeszcze wątek śmierci ojca, która jak się okaże mogła mieć związek z tajnymi eksperymentami i notatkami, które zaginęły… Jest coraz więcej niewiadomych a sekrety skrywane przez Maksymiliana powoli zaczną wychodzić na światło dzienne… Reasumując: „Garść popiołu” to przepełniona emocjami wspaniała powieść o sile kobiet w czasie Wielkiej Wojny, wiernie oddająca klimat epoki, pokazująca rozterki bohaterów ale także ich dojrzewanie i codziennie zmaganie się z trudną rzeczywistością. To jedna z tych książek, której się nie odłoży do momentu przeczytania ostatniego zdania, po którym zostaje smutek i niedowierzanie. Jestem zachwycona tą historią i czekam na kolejny tomy perypetii sióstr Keller. ❤️

„Półmetek został przekroczony” – to słowa autorki Ida Żmiejewska - autorka, które padły w wywiadzie przeprowadzonym przez redaktora naczelnego Skarpa Warszawska Rafał Bielski dla InBook.pl. Wobec tego nie jest już żadną tajemnicą, iż dostępna, trzecia część sagi pt. „Zawierucha”, będzie miała kontynuację. Nie mogłoby być inaczej! „Tak bardzo chciałaby zobaczyć babcię, ciotkę i siostry. A przynajmniej dowiedzieć się, co u nich słychać […] Jak radzą sobie pod niemieckimi rządami?”. Już od ponad dwóch lat siostry Keller: Zofia, Nina, Julia i Pola, zmuszone są zakasywać rękawy w trudnych czasach. Ich kobieca, i zarazem rodzinna rewolucja, związana z obniżeniem statusu majątkowego, wciąż trwa. Mimo przeciwności finansowych, traumatycznej przeszłości, Wielkiej Wojny, prą w trudach do przodu. Niestety na ich drogach niejednokrotnie kładzione są kłody, które nie zawsze są do usunięcia. Co tym razem je czeka? Zimą 1916 roku Zofia przebywa w Piotrogrodzie. Mimo tęsknoty może liczyć na duchowe wsparcie Witolda Tarłowskiego. Czy na coś więcej? W Warszawie zaś, oprócz Julii, przebywają pozostałe panie. A do ich grona dołącza nowy członek rodziny. Wraz z ciotką Klarą, mieszkanki warszawskiej kamienicy, stawają na głowie, by zapewnić sobie podstawowe warunki do życia. A po wkroczeniu wojsk niemieckich do Warszawy, brakuje wszystkiego. Jedzenia, nafty, pracy. Zewsząd wyziera bieda. To niezwykle ciężki czas. Pomimo tych codziennych trudności kobiety wierzą, że poradzą sobie z całym światem. Czy aby na pewno? Kogo tym razem na swoich życiowych drogach spotkają? I jakim przeciwnościom losu będą musiały sprostać? „Grzebanie w tej sprawie może przynieść więcej szkody niż pożytku”. Jeden z najważniejszych wątków w tej sadze wraca jak bumerang. Czy zostanie wreszcie wyjaśniony? „Przyprowadźcie mi księdza. Tylko przystojnego”. Wspominałam już nieraz, iż to uczta czytelnicza dla mnie, że przyglądam się kolejnemu procesowi zmian, jakie zachodzą w bohaterkach. Ich rozterki, problemy, sensacje kryminalne, ba!, pojawienie się znanych (mowa o cyklu pt. „Warszawianka”) czytelnikowi postaci w ich życiu, stają się dla mnie emocjonalnymi wydarzeniami. Wraz z nimi śmieję się, rozpaczam, denerwuję. A co najważniejsze kibicuję im w działaniach. Przecież to kobiety z krwi i kości. Ze swoim zaletami i wadami. Które w dobie trudnych czasów walczą o niepodległość Polski. Potrafią wykorzystywać i przełamywać konwenanse nie tylko te towarzyskie. Tracę poczucie rzeczywistości, przenosząc się do Warszawy XX wieku. Czyż nie taka powinna być powieść? Pani hrabino trzeci raz kłaniam się w pas i składam jasną deklarację, iż nie mam żadnych obiekcji, może prawie, co do stworzonej historii. Zamiarujecie to przeczytać?

“Są takie noce, kiedy świat się kończy. Świat odchodzi i zostawia nas z rozszerzonymi źrenicami i bezradnie opuszczonymi rękoma”. Trzeci tom rewelacyjnej serii “Zawierucha”. Przenosimy się w czasie, jest rok 1916, Warszawa, w której rządzą Niemcy. Trudne, niepokojące czasy, bieda się szerzy, choroby, głód jest wszechobecny, a oprawca ciągle ma mało. Rodzina Kellerów jak wiele innych zmaga się z trudną codziennością. Dla czterech sióstr Niny, Poli, Juli, Zosi i ich ciotki Klary nastał czas smutku. Każda z nich nosi w sobie żal, tęsknotę, bolesną stratę. Nie jest im łatwo, ale mają siebie, mogą liczyć na siebie w każdej sytuacji. Z podniesioną głową idą naprzeciw przeciwnością losu. Wydaje się, ze trochę lepiej ma Zosia, która po przymusowym rozdzieleniu z rodziną przebywa w Petersburgu, opiekę nad nią roztoczył Witold Tarłowski. Liczne życiowe zawirowania, które przybierają tylko na sile. Wielowątkowa, a przy tym bardzo spójna opowieść, szeroka, wnikliwa perspektywa. Akcja toczy się swoim rytmem i intryguje. Fabuła ciekawie poprowadzona, ukazuje trudne relacje międzyludzkie i silne, charakterne kobiety, którym przyszło żyć w trudnych czasach. Styl autorki jest bardzo płynny, plastyczny, obrazowy, a przy tym lekki, powodował ogromną przyjemność z czytania. Pani Ida pisze z pasją, czuć stopniowo rosnące napięcie i wiedzę historyczną. Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Skomplikowane, autentyczne, rewelacyjnie wykreowane osobowości, cały czas miałam wrażenie, że razem z nimi przemierzałem ich kręte życiowe ścieżki. Siła tych kobiet jest wręcz namacalna. Stopniowo zachodzą w nich zmiany, pokonują własne słabości. Nieustannie zmagają się z przeciwnościami, jaki niesie im życie i niesprzyjający czas, a także z własnymi, czasami niezrozumiałymi emocjami. Autorka umiejętnie szarpiecie naszymi emocjami, stopniowo odkrywa przed nami tajemnice, a tych nie brakuje. Naszym bohaterom nie szczędzi dramatycznych przeżyć. Intrygujący, prawdziwy obraz minionej epoki, nastroje, jakie panowały w społeczeństwie, niepokój o jutro. Wartościowa, trudna, fascynująca seria o kobiecej sile, o odwadze, o solidarności. Głęboko porusza, trąci czułe struny, nie daje się odłożyć, choć na chwilę. Fikcja literacka idealnie współgra z prawdą historyczną. Zakończenie porusza, zostaje otwarte, więc jest nadzieja, na ciąg dalszy. Bardzo na to liczę. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)

Powróciłam do moich ulubionych bohaterek: Niny, Zosi, Julii i Poli. Przeżywałam z nimi wszystkie ich rozterki ale też i radości. Tyle się wydarzyło... Serce mi pękło w pewnym momencie ale dziewczyny świetnie sobie radzą. Każda z nich inna ale razem pokonują przeciwności losu. Trwa wojna a wraz z nią bieda i głód, który coraz bardziej ludziom doskwiera. Nawet święta Wielkanocne nie obfitowały w szynki czy inne specjały mimo, iż babcia Adela wyprzedaje, co może. Sprawa śmierci ojca dziewczyn, Maksymiliana, jest w trakcie rozwiązywania przez komisarza Górskiego i wszystko idzie w dobrym kierunku. Ostatecznego rozwiązania jednak nie otrzymujemy. Wojna rozdziela ludzi. Jedni uciekają, inni stają się niewolnikami, jeszcze inni stają do walki. Rodzina się dekompletuje i ludzie tracą poczucie bezpieczeństwa. Doskwierający głód powoduje destabilizację we wszystkich aspektach życia i utrudnia codzienne funkcjonowanie. Zaginieni członkowie rodziny próbują wrócić. Małżeństwo z wyboru lub nakazu a nie z miłości. Kobiety, które musiały przejąć część męskich obowiązków, bo mężczyźni byli na froncie. Dostarczane listy dają nadzieję, że bliscy żyją, bo to jest przecież najważniejsze. Życie ludzkie. Życie naszych bliskich. Na kartach powieści „Garść popiołu” pojawia się światełko w tunelu. Nadzieja na lepszy czas, bez wojny. Trzymająca się razem rodzina, w jakiejkolwiek formie by nie pozostała czeka na swoich bliskich a oni mając nadzieję, że tak właśnie jest, mają siłę walczyć każdego dnia o powrót na jej łono. Realia czasów wojny są nam często niezrozumiałe i obyśmy nigdy jej nie doświadczyli. Jestem zachwycona kolejną powieścią Idy Żmiejewskiej. Powroty do powieści Autorki są dla mnie zawsze fascynującą przygodą z historią. Język i styl prowadzenia opowieści o przeszłości, jej wartości w naszym codziennym życiu, o tle obyczajowo-społecznym jest empatyczny i niezwykle wyważony. Mocno współodczuwałam emocje bohaterów a przez to odbiór całej powieści był dla mnie niesamowitym przeżyciem. Serdecznie polecam Wam kolejną część cyklu „Zawierucha”. Ja pokochałam tę serię całym sercem. Zakończenie pozostaje otwarte, co sugeruje kolejny tom. I bardzo się z tego cieszę! Gratuluję Pani Idzie Żmiejewskiej kolejnej wspaniałej powieści. Dzięki Pani na nowo odkrywam fascynującą historię Polski.