Wzlot i upadek. Hellblazer (okładka  twarda, wyd. 10.2021)

Pomimo sceptycznego nastawienia spowodowanego dość specyficzna kreską i nieco dziwnym formatem komiksu, po lekturze muszę przyznać że jest to wyjątkowo fajna historia. Relatywnie lekka (w porównaniu do innych helblazerów) ale z dostateczną dozą moralnej szarości która czyni historie głębszą niż większość w kategorii superhero

Coś niesamowitego. Nigdy wcześniej nie czytałem komiksu z Johnem Constantinem, bardzo dobre wprowadzanie do postaci. Na pewno wciągnę więcej.

Bardzo ciekawa fabuła, miło i przede wszystkim przyjemnie się czyta

Rysunki ładne ale fabuła miałka, taki by przeczytać i zapomnieć

Ładnie wydany ,przyjemna lektura👍

Absolutnie trzeba mieć !

Genialne, poleczam

Ok

NA SKRZYDŁACH ŚMIERCI Johna Constantie’a na polskim rynku znamy już bardzo dobrze. Dostaliśmy dotąd siedem tomów zbierających regularną serię jego przygód – może nie chronologicznie, a według dokonań danych twórców, ale jednak – mamy takie albumy, jak „Potwór z bagien”, gdzie debiutował, takie, w których pojawia się w mniejszej bądź większej roli („Sandman”, „Księgi magii”) i zbiory, gdzie występuje epizodycznie („Dni pośród nocy”). Teraz nadszedł czas byśmy otrzymali przeznaczoną mu miniserię. I chociaż nie jest to album na miarę tych Gartha Ennisa, Briana Azzarello czy Warrena Ellisa, nadal pozostaje bardzo dobrym albumem wartym poznania. Kiedy ktoś spada z nieba i ginie, można to uznać za tragiczny wypadek albo zabójstwo. Jakaś katastrofa lotnicza, nieudany skok ze spadochronem, zepchniecie z dachu albo balkonu. Kiedy jednak spada człowiek ze skrzydłami, wszystko zaczyna wyglądać inaczej. A gdy trupów przybywa… Detektyw Aisha Bukhari nie za bardzo wie, jak ugryźć tę sprawę. Na szczęście jest jeszcze John Constantine, którego z panią detektyw łączy wspólna przeszłość. I właśnie przeszłość może okazać się też wspólnym mianownikiem z tym, co obecnie się dzieje. Pytanie tylko, czy oboje są gotowi poznać odpowiedzi… Wydawnictwo DC od kilku lat prezentuje nam złagodzoną wersję właściwie wszystkiego. Spójrzcie tylko na postać Lobo – kiedyś to był Ważniak, wyżynał w pień całe światy, dopuścił się wesołego masowego dzieciobójstwa własnych bękartów, rzezał całe zastępy niebiańskich i piekielnych istot itd., itd. A potem? W New 52 stał się kiepskim cieniem dawnego siebie, emo-wersją, której przygody aż bolały. I nawet, kiedy wrócił w dawnej formie, nie był już sobą – co możecie zobaczyć w albumach „Liga sprawiedliwości kontra Suicide Squad”, „Bez sprawiedliwości” czy ostatnio w „Batman: Death Metal”. I podobny los spotkał też Johna Constantine’a. Wiadomo, w głównym nurcie nie mógł być taki, jak we własnej skierowanej do dorosłych serii, ale jednak jego złagodzenia bolało nawet w „Batmanie” Toma Kinga. Jak jednak wypada teraz, we własnej miniserii wydanej pod szyldem „Black Label”, czyli linii DC dla dojrzałych czytelników? Cóż, nadal nie jest to ten Constantine, który wykiwał demony w runie Ennisa, ani ten upiorny niemalże cwaniak z dzieł Azzarello. W to jednak chyba nikt nie wątpił. Przecież nawet Neil Gaiman nie potrafił oddać jego cynizmu i wieloznaczności, a Tom Taylor to scenarzysta zdecydowanie z niższej półki. A jednak całkiem dobrze udało mu się ukazać i samą postać, i jej świat. Nie genialnie, ale na tyle dobrze, żeby zadowolić fanów. Obawiałem się trochę, co z tego wyjdzie. Taylora lubię, ale jako scenarzystę zabawnych historii akcji pokroju „All-New Wolverine”. Tu jednak jego podejście do materii opowieści okazało się całkiem udane. „Hellblazer” w wykonaniu jego i Daricka Robertsona („Transmetropolitan”), to sprawny kryminał paranormalny, opowieść akcji i horror w jednym. Lekki, ale nastrojowy, ciekawy, z dobrze nakreślonymi postaciami i udanymi ilustracjami. Robertson nie atakuje naszych zmysłów tak genialnymi planszami, jak w „Transmetropolitanie”, jednak nadal miłe dla oka i dobrze oddające całą historię. Fani „Hellblazera”, jak i nowi czytelnicy, których kupuje ta konwencja, będą zadowoleni. Chociaż nadal najbardziej warto jest czekać na kolejny tom klasycznych przygód zadziornego bohatera w płaszczu i z nieodłącznym papierosem wystającym mu z ust.

POPKULTUROWY KOCIOŁEK: Komiksowa miniseria (zawierająca trzy zeszyty oryginalnego wydania) rozpoczyna się od krótkiej retrospekcji przeszłości głównego bohatera. Poznanie wycinka jego niezbyt przyjemnego dzieciństwa jest dobrym wstępem do właściwej treści. Skupia się ona na sprawie „zbrodni”, z którą musi sobie poradzić detektyw Aisha Bukhari. Nie jest to jednak „zwykłe” morderstwo, z którymi miała do tej pory do czynienia. Mało kiedy zdarza się, że ofiara spada z nieba i ma na plecach skrzydła. Niespodziewaną pomocą okazuje się John Constantine (jej przyjaciel z dzieciństwa), dla którego tego typu „szaleństwa” to dzień powszedni. Każdy nowy zbadany ślad odsłania mroczną prawdę, która w jakiś sposób powiązana jest z ich przeszłością. Oczywiście nie obejdzie się tutaj bez kolejnych „skrzydlatych” nieboszczyków i masy różnorakich niebezpieczeństw. Okultystyczny kryminał, thriller z elementami nadprzyrodzonymi, mroczna sensacja – wszystkie te gatunki doskonale pasują do opisania recenzowanego dzieła. Jego twórca pozwala sobie jednak na wiele więcej, wykraczając poza wymienione elementy i tym samym dostarczając odbiorcy naprawdę intrygującą i złożoną historię. Tom Taylor dba tutaj również o to, aby po album mogli sięgnąć zarówno wielcy fani Johna, jak i zupełnie nowi czytelnicy. „Nowicjusze” zapoznają się z ogólnym zarysem postaci dzięki wspomnianej krótkiej retrospekcji przeszłości. Ukazanie tragedii i przerażenia w życiu młodego Constantine’a doskonale kontynuowane jest również w jego dorosłym życiu. To właśnie ten element komiksu jest tutaj uwypuklony najbardziej, stanowiąc podstawę rozwoju fabuły i dobrze korelując z rozwijającą się zagadką „zbrodni”. Nie zabrakło tutaj również masy różnorakich emocji, począwszy od mroku, śmierci, strachu i wściekłości, kończąc na charakterystycznym dla serii poczuciu humoru. Warstwa humorystyczna opiera się głównie na przesadnym sarkazmie Constantine’a i jego podejściu do życia i innych ludzi. Żarty momentami są dość „specyficzne”, ale dobrze mieszają się z horrorową otoczką albumu. Na słowa uznania zasługują również stworzone przez autora kreacje postaci. Taylor nie skupia się tu tylko i wyłączenie na Constantine, ale wprowadza do historii ciekawych drugoplanowych bohaterów, którzy stają się ważną częścią snutej przez niego opowieści.