Wprowadzenie do geotechniki (okładka  twarda, wyd. 01.2014)

Fragment wprowadzenia: "Geotechnika jest częścią wiedzy inżynierskiej, która zajmuje się gruntem, jego właściwościami, możliwościami oparcia (posadowienia) na nim obiektów budowlanych oraz sposobami wzmacniania gruntów słabych. W jej skład głównie wchodzą gruntoznawstwo, mechanika gruntów i fundamentowanie. Pokrewną dziedziną wiedzy jest geologia inżynierska, która zawiera się w obszarze nauk geologicznych".

Wiedza ta (tj. geotechnika) jest tak stara jak stara jest najstarsza budowla wzniesiona przez człowieka. Najstarszym dotychczas odkrytym przykładem siedliska ludzkiego jest kompleks 21 chatek posiadających paleniska lub jamy wyłożone kamieniami (otoczakami). Wykopalisko to odkryto w październiku 1965 roku na przedmieściu Nicei (południowa Francja) zwanym Terra Amata. Uważa się, że odkryte budynki należą do kultury aszelskiej istniejącej 400.000 lat temu.(...)

Rzeczywiste początki geotechniki są tak odległe w czasie, że dzisiaj nic o nich nie wiemy. Giną one w pomrokach niezapisanych dziejów ludzkości. Za początek klasycznej mechaniki gruntów można przyjąć rok 1773, w którym ukazało się wiekopomne dzieło Ch. A. Coulomba; "Assai sur une application des régles de maximis et minimis á quelques problémes de statique relatifs á l'architecture". W pracy tej Coulomb sformułował podstawowe zasady teorii równowagi granicznej i podał jej pierwsze zastosowanie do zagadnienia parcia gruntu na ściany oporowe.

Wzór Coulomba na wytrzymałość gruntu na ścinanie jest dotychczas podstawowym wzorem w mechanice gruntów. Za początek nowoczesnej mechaniki gruntów przyjęto uważać datę ukazania się książki K. Terzaghiego "Erdbaumechanik auf bodenphysikalischer Grundlage", tj. rok 1925. W pracy tej Terzaghi podał w sposób usyste-matyzowany metody badań fizycznych i mechanicznych właściwości gruntów oraz zależności między stanem zagęszczenia gruntów, a ich wytrzymałością na ścinanie, ściśliwością i rozszerzalnością; została podana również teoria konsolidacji gruntów. Dzieło Terzaghiego zapoczątkowało okres szybkiego i wszechstronnego rozwoju mechaniki gruntów.

W Polsce pierwszym poważniejszym opracowaniem z zakresu mechaniki gruntów była dysertacja doktorska Cz. Rusina pt.: "Badania teoretyczne i laboratoryjne gruntu, jako elementu budowli", obroniona na Politechnice Warszawskiej w 1939 roku pod kierunkiem prof. W. Żenczykowskiego. Pierwszą obszerniejszą publikacją, wydaną w 1947 r., była książka Wiłuna pt.: "Gruntoznawstwo drogowe", zawierająca m. in. metody badań gruntów do celów budowy dróg i fundamentowania. Ostatnią wydaną przez Wiłuna książką jest obszerne kompendium, skromnie przez autora zatytułowane "Zarys geotechniki" (1987).

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.