Wojna nie ma w sobie nic z kobiety (okładka  miękka)

Książka, przy której łzy poleciały mi już na kilkunastej stronie. I nie - zupełnie nie dlatego, że jest łzawa, o ile ludzkie tragedie i towarzyszące im stany emocjonalne można opisać w sposób nieprzesadnie łzawy. To mądry i pouczający reportaż, w którym autorka oddaje głos przede wszystkim swoim rozmówczyniom. To one opowiadają nam o krótkich zdarzeniach, jakie pamiętają z wojny - o śmierci ukochanych, o zbieraniu fiołków podczas przemarszu wojsk, o za dużych męskich butach, o nienawiści do wroga, o dzieleniu się chlebem z wrogiem, kiedy nie potrafiły nienawidzić, o swoich pierwszych zabitych, pierwszych amputacjach, których dokonywały, o bliskich, którzy zginęli za skrzypce. Poruszająca, prawdziwa, świetnie napisana i przede wszystkim - bardzo potrzebna, żebyśmy ponownie nie kroczyli w kierunku podobnego bagna.

Krótkie, lakoniczne wspomnienia ale jakże przejmujące. Jeśli ktoś myślał, że o wojnie powiedziano już wszystko, to był w błędzie. Wspomnienia tych "zwykłych" kobiet bardziej chwytają za serce niż najbardziej patetyczne przemówienia czy natchniona proza. Polecam, smutna książka ale nie przygnębiająca, wręcz przeciwnie, skłania do rozmyślań, m.in. o tym jak bliscy i znajomi, kiedy koszmar się kończy i ofiara nie jest już potrzebna, reagują na kobiety, które zabijały i tyle lat żyły wśród mężczyzn i jak "dziękują" im, wstydząc się ich. Książka, którą powinno się przeczytać.

Książka pozwala spojrzeć na wojnę oczami kobiet i robi to w sposób niesamowity. Mimo ciężkich relacji, pełnych przeżyć i emocji, czyta się ją lekko i przyjemnie. Niesamowicie ważna książka niezależnie od czasu.

Pozycja obowiązkowa szczególnie teraz w czasie szczucia na uchodźców. Szczepionka na nietolerancję i brak empatii.

Przerażająca, ale warta przeczytania. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie.

Niesamowita książka.Płakałam.

Warto przeczytać.

Najwyższej klasy czytanie, literatura ważna - nie tylko dla tamtego regionu.