Wilcze dzieci. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 10.2015)

Super

WILCZE DZIECI, LUDZKA MAMA Drugi i zarazem przedostatni tom "Wilczych dzieci" to manga równie znakomita, co jej pierwsza część. Czego jednak innego można by oczekiwać po komiksie, który stanowi adaptację filmu kinowego i sama w sobie jest jedną, zamkniętą historią? Co nie zmienia faktu, że mamy tu do czynienia z dziełem naprawdę znakomitym: ciekawym i pełnym emocji, z łagodną nutą fantastyki w tle. Życie Hany nie jest łatwe. Związała się z wilkołakiem, urodziła dwójkę jego dzieci, ale po stracie ukochanego musiała wychowywać je same. Ponieważ jednak potomstwo potrafiło zmieniać się w wilki, zmuszona była kryć oboje przed światem, a świat, jak to świat, próbował ingerować. Wilcza rodzina uciekła więc na wieś, do miejsca, gdzie mieszkał kiedyś mąż Hany. To tu znaleźli dom i teraz zaczynają nowe życie. Jak się jednak można spodziewać, nie jest łatwo, oszczędności szybko się kurczą, Hana nie może znaleźć pracy, a na polu sobie nie radzi. Z pomocą przychodzą jej sąsiedzi, zawiązują się pierwsze przyjaźnie, wszyscy zaczynają się wspierać. Piękny finał? Ame i Yuki zaczynają dorastać, chcą iść do szkoły, ale czy będą potrafili powstrzymać się przed zmianą w wilki? Co czeka na nie w świecie, którego dotąd nie znały? I co jeszcze przyniesie im życie? Pisałem o tym już kilka razy, ale wspomnę raz jeszcze. Jeśli chodzi o komiksowe adaptacje filmów, bywam bardzo ostrożny, bo najczęściej są one niczym więcej, jak odcinaniem kuponików. Co za tym idzie są też tworami niskiej jakości. Inaczej rzecz ma się w przypadku mang, które rzadko kiedy schodzą poniżej pewnego poziomu. A bynajmniej nie jest to poziom niski. I tak samo jest w przypadku "Wilczych dzieci". Bo to manga naprawdę znakomita. Pełna humoru i wzruszeń, ciepło-gorzka opowieść o samotnym rodzicielstwie i dwójce nietypowych dzieci. Sama historia jest w zasadzie prosta, ale w tej prostocie tkwi siła. I emocje. "Wilcze dzieci" są urocze, są lekkie w odbiorze i bardzo przyjemne. Wszystko tu jest takie łagodne i stonowane, w co aż trudno uwierzyć, kiedy główna bohaterka zmaga się z brutalną niemalże naturą: tak swoich dzieci, jak i świata. Cywilizacja jest tu nie mniej dzika od pierwotnych instynktów. A przesłanie, choć doskonale od dawna znane, zawsze pozostaje aktualne. Wszystko zilustrowane w świetnym, delikatnym stylu, wypada naprawdę znakomicie. Lepiej, niż się spodziewałem. Ta opowieść bardziej nawet pasuje do formy komiksowej, niż filmowej, bo zyskuje dzięki niej większą intymność. Polecam bardzo gorąco.

Życie na odludziu, które wybrała Hana dla swoich wilczych szczeniąt, nie jest łatwe. Ziemia wymaga wiele pracy, by uprawy rosły, dom okazuje się być ruiną, ale kobiet nie marnuje czasu na marudzenie, tylko bierze się do roboty. Co jednak taka miastowa dziewczyna może wiedzieć o życiu na wsi? Na szczęście japońska prowincja lubi nowych i z pomocą przychodzą jej sąsiedzi: radzą, użyczają sprzętu, dzielą się nasionami i sadzeniakami. W ramach wdzięczności Hana stara się podzielić tym, co sama wyhodowała. Jakie zdziwienie następuje, kiedy dowiaduje się, że tylko jej pól nie zryły dziki. Czy to ma coś wspólnego z tym, że jej dzieci to małe wilki? Czas na wsi szybko mija i z maluchów Ame i Yuki zmieniają się w przedszkolaki. O ile Yuki chce chodzić do przedszkola, a później szkoły, o tyle Ame niekoniecznie. Jego ciągnie do przyrody, do lasu. Jest niczym samotny wilk i nawet nie wzbrania się, by stać się nim naprawdę. Za to Yuki z całych sił ukrywa swoją wilcza naturę. Dotąd udawało się jej gładko, jednak do klasy przychodzi nowy uczeń o znakomitym węchu. To on wyczuwa od Yuki zapach zwierzęcia, przez o dziewczyna unika towarzystwa nowego chłopaka jak może. Jednak zostaje to zupełnie inaczej odebrane przez nowego. Więcej na: http://www.monime.pl/wilcze-dzieci-tom-2/

BARDZO POLECAM KOCHAM TO❤💮😸Dobra kreska i bardzo wciąga,piękna historia🍭