Wieża świtu. Szklany tron. Tom 6 (okładka  twarda, wyd. 01.2024)

Świetna

Kocham

🙂

Gdy sześć lat temu po raz pierwszy przeczytałam Wieżę Świtu nikt mi nigdy nie mówił, że jest to nijako integralna oraz piekielnie ważna część, którą istotnie należy przeczytać przed finałowym tomem serii Szklany Tron. Co więcej wydawnictwo Uroboros wskazało, że Imperium Burz oraz Wieżę Świtu można czytać na zmianę. Nie ukrywam, ale od końcówki drugiego tomu nie polubiłam Chaola wręcz drastycznie zaczęłam pałać do niego niechęcią ze względu na jego zachowanie względem Aelin. Obarczył ją winą o wszelkie zło tego świata. Jednakże charakteryzuje mnie niezdrowa fascynacja względem książek Maas, jestem od nich uzależniona i raczej nie zrezygnuję z jej historii, zbyt mocno przypadły mi do gustu. Więc jak wcześniej wspomniałam jest to integralna część, a nie nowelka do serii, Chaol Westfall wraz z Nesyrn wyruszył do odległego miasta Antica aby mógł on na nowo odzyskać władzę w nogach. Jednakże z biegiem czasu przyjdzie mu zmierzyć się z wrogiem od którego myślał, że uciekł, goni go czas, oraz nie tak łatwo jest mu zdobyć zaufanie Yrene, uzdrowicielki. Kolejna część z serii, która powala swoją objętością, co zabawne tego upływu stron po prostu nie jesteś w stanie śledzić. Dzieje się naprawdę dużo, to pod koniec, ale cała książka obfituje w jakieś mniej lub ważne wydarzenia. Pomimo moich wcześniejszych animozji względem tej postaci mogłam na spokojnie odpocząć od niego i śledzić losy również innych bohaterów, których przygody ogromnie mnie ciekawiły. Pomogło mi to małymi kroczkami zaufać i polubić na nowo Chaola, a nie było łatwo. Podoba mi się że ta książka została bardzo solidnie przemyślana przez autorkę, budowała napięcie, tworzyła nowe wątki i po nitce do kłębka prowadziła nas, mamiła i żywcem igrała na moich emocjach. Nie jest to łatwa w odbiorze książka, mogę spokojnie napisać, że od kłębiących się emocji prawie eksplodowałam, panowała dość mroczna i smutna atmosfera, postaci mierzyły się ze swoimi lękami, dały upust swoim emocjom, w tym nie zabraknie tu miłosnych animozji. Spokojnie można odczuć niespokojną atmosferę, Chaol ma również misję, w której pragnie na swoją stronie przenieść wojska potężnego kagana, którego wojownicy latają na legendarnych rukach. Nie ukrywam ostatni rozdział był jak cios w serce, najmniej lubię myśleć o tym co spotkało Aelin, aczkolwiek nie o niej ta konkretna historia. Uważam, że spokojnie można by było skrócić odrobinkę tę opowieść, panują tu ogromnie długie opisy, obfitujące w szczegóły, lecz dla miłośników tej autorki to nie powinna być niespodzianka. Wydaje mi się że w tym tomie autorka wróciła do korzeni, mianowicie nijako w podobny sposób opisała wydarzenia z pierwszego tomu, mnożą się tutaj kryminalne zagadki, od których czytelnik ma ciarki. Uważam, że nie warto skreślać z góry tej książki, warto dać jej szansę.

Mam wrażenie, że jestem jedną z nielicznych osób, które po pierwsze: uwielbiają Chaola. A po drugie: uwielbiają „Wieżę Świtu”. Przyznaję się do tego i nie wstydzę się tego. Kocham tę część jak wszystkie poprzednie i o dziwo, pamiętam ją najlepiej ze wszystkich. Podczas kartkowania poprzednich tomów, co chwilę przypominałam sobie rzeczy, które mi umknęły, a tu… nawet nie było czego przypominać. Tak, jak poprzedni tom opierał się na poszukiwaniu sojuszników, tak tutaj Chaol razem z Nesryn również próbują przekonać kagana i jego rodzinę do wzięcia udziału w wielkiej wojnie. Zostają jednak wciągnięci w polityczne intrygi, a Chaol wciąż ma jeden poważny problem: nie ma władzy w nogach i nie zapowiada się na to, żeby można było mu ją przywrócić. Dodatkowo zajmuje się nim Yrene, która całym swoim sercem nienawidzi mieszkańców Adarlanu. Uwielbiam tę książkę nie do końca przez intrygi (choć one też są naprawdę wciągające, a doza kryminału świetnie uzupełnia wydarzenia), ale przez podróż przez umysł Chaola. Jego leczenie zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Nie wiem dlaczego, ale od początku go lubiłam i się z nim utożsamiałam, dlatego ten tom tak mnie ujął. Jego przeprawa od nienawiści do siebie i po części do Aelin, do zrozumienia i ODPUSZCZENIA, jego choroba duszy ujęta w przenośni w chorobie ciała, które mogła uleczyć tylko Yrene stawiająca mu ciągłe wyzwania. Dodatkowo nie ukrywam, że wciągnął mnie świat Ruków i poznawanie go wraz Nesryn i księciem Sartaqiem. To wszystko wydawało mi się niezwykle angażujące. Zarówno kiedy czytałam to po raz pierwszy, jak i niedawno podczas wspominek. Choć wiem, że większość osób uważa tę część za najgorszą i najnudniejszą dla mnie była przyjemnym odstąpieniem od pogoni za Aelin i pozostałymi bohaterami. Może przez to, że skupiałam się na tym psychologicznym przesłaniu. Ale tak jak podkreślam za każdym razem, wobec tej serii nie potrafię być obiektywna.

Współpraca reklamowa @wydawnictwo_uroboros 🛕”Wieża Świtu” to kolejny, znakomity rozdział w epickiej serii „Szklany Tron” autorstwa Sarah J. Maas. Po wstrząsających wydarzeniach poprzednich tomów, autorka przenosi czytelnika na Południowy Kontynent, otwierając drzwi do magicznego świata Antica. 🛕 Główni bohaterowie, Chaol Westfall i Nesryn Faliq, których wcześniejsze postacie mogły budzić mieszane uczucia, stają się kluczowymi elementami tej wciągającej opowieści. Autorka sprawia, że czytelnik nie tylko zmienia zdanie na ich temat, ale również zaczyna ich wspierać i emocjonalnie angażować się w ich losy. Podróż do Antica odsłania nie tylko nowe terytoria geograficzne, ale również bogactwo kultur i tradycji, co czyni świat przedstawiony jeszcze bardziej fascynującym. 🛕 Wątki miłosne i przygodowe splatają się ze sobą, tworząc dynamiczną narrację, która trzyma czytelnika w napięciu przez całą lekturę. Autorka świetnie balansuje pomiędzy scenami pełnymi emocji a momentami akcji, co sprawia, że trudno oderwać się od książki. 🛕Nieoczekiwane zwroty akcji, tajemnicze wydarzenia i rozwinięte postacie sprawiają, że „Wieża Świtu” to powieść, do której chce się wracać. Sarah J. Maas ponownie udowadnia swoje mistrzostwo w konstruowaniu fantastycznych światów i poruszających historii. Dla fanów serii to absolutne must-read, a dla tych, którzy mogą mieć wątpliwości, ta książka może okazać się miłym zaskoczeniem i oknem do niezwykłego świata stworzonego przez utalentowaną autorkę.

#wieżaświtu czyli VI tom serii #szklanytron od @wydawnictwo_uroboros (współpraca) skupia się na Chaolu i Nesryn. I tak jak w poprzednich tomach, przez ponad 800 stron, jesteśmy rozbijani emocjonalnie, wrzucani w zwroty akcji i przestajemy oddychać z wrażenia. Już dawno w trakcie czytania nie odczuwałam takiej złości do autorki, za to co robi bohaterom swojej powieści. @sarahjmaas nie oszczędza naszej pary wysłanej na misję pozyskania wsparcia. Daje nam za to kolejne ciekawe postaci, następną piękną krainę i nowe informacje związane z Valgami, Maeve i magią. Ta część jest też mocno uczuciowa. Związek Chaola i Nesryn przechodzi kosmiczną transformację. (Więcej nie spoileruje). Pojawiają się również intrygi, niedomówienia i kłamstwa. Jest sporo chwil strachu i łez. Wszystko doskonale zgrane, trzymające w napięciu i dające ogrom wrażeń. Tu zdecydowanie nie czuć ilości stron, bo zaraz po zakończeniu chce się więcej. Rozpaczam, że zaraz zakończy się moja przygoda z Aelin, Rowanem i Dorianem. Tom VII będę dawkować, by jak najdłużej delektować się tą historią. Jeśli jeszcze nie znacie - koniecznie sięgnijcie po tę serię. Obiecuję, że złamie wam serce miliony razy, ale jednocześnie sprawi, że mocniej pokochacie fantasy. ❤️ No i to wydanie! 🔥🔥🔥🔥