Ostrze zdrajcy. Wielkie płaszcze. Tom 1 (okładka  miękka)

Do Ostrza zdrajcy podchodziłam dość nieufnie – po pierwsze, ciągle trafiałam na same bardzo pochlebne recenzje, a ostatnio mój gust jest jakoś mało mainstreamowy. Po drugie, jak zawsze przy powieściach spod znaku „płaszcza i szpady” obawiałam się nadmiernych skojarzeń z muszkieterami Dumasa, zwłaszcza że w tej konkretnej mamy na dodatek nierozłączne trio bohaterów. Na szczęście powieść Sebastiena De Castella to pełnoprawne dzieło, wymykające się schematom i z budzącymi sympatię bohaterami, w których cechy Atosa, Portosa i Aramisa nie są zbyt żywe. Wielkie Płaszcze zostały powołane, by z rapierem w dłoni i pieśnią na ustach wymierzać sprawiedliwość w ramach królewskich praw, ukrócając tym samym samowolę lokalnych książąt. Jak można się domyślić, po śmierci monarchy (z rąk tychże książąt) znaleźli się w nędznym położeniu. Falcio, Kest i Brasti próbują dochować wiary ideałom, jednak w praktyce upadli do roli najemników i… zwierzyny łownej, niewygodnej dla możnowładców. Jak w tym zachować honor i realizować ostatnią wolę króla, który wysłał ich na poszukiwania „czaroitów”, co do których nie ma nawet pewności, czym są? De Castell nie ma litości dla swoich bohaterów: od pierwszej strony stawia ich w sytuacjach bez wyjścia, a dzięki retrospekcjom dowiadujemy się też, że również ich przeszłość obfitowała w różnego rodzaju dramaty i nieszczęścia. Wrażenie trochę psuje fakt, że postacie są wyraźnie nieśmiertelne i nawet po rozdziale spędzonym w lochach już następnego dnia zdają się nie pamiętać o wyrafinowanych torturach. Ta naiwność fabuły nie pozbawiła mnie jednak przyjemności z lektury – po prostu w pewnym momencie nie wierzyłam już, że naszej świętej trójcy może się coś nie udać. Na szczęście nie przekłada się to na jednowymiarowość bohaterów, krórzy są niejednoznaczni, czasem irytujący, ale budzą niezaprzeczalną sympatię. A ci źli – no cóż, główny kobiecy czarny charakter to postać, przy której zadrżałaby nawet Milady, jeśli już zostajemy w klimatach „Trzech Muszkieterów”. Na uwagę zasługuje też styl autora. Po przeczytaniu Amberu Zelazny’ego byłam zakochana w narracji w pierwszej osobie i sięgałam w ciemno po każdą książkę z takim sposobem opowiadania. Niestety, szybko wyleczyłam się z zachwytów, bo wszystkie okazywały się zupełnie przeciętne. Uwaga: Ostrze zdrajcy przywróciło mi wiarę w narrację pierwszoosobową! Mało tego, poruszyło dokładnie te same czytelnicze struny co Kroniki Amberu. Falcio jest autoironiczny, zdystansowany i kąśliwy, co pięknie komponuje się z jego stabilnym kręgosłupem moralnym. Narracja jest błyskotliwa, bardzo dynamiczna, a dialogi przypominają szermierkę – bohaterowie równie dobrze radzą sobie z rapierem, jak i ze słownymi przepychankami. Cała recenzja: http://gry-w-bibliotece.blogspot.com/2017/07/ostrze-zdrajcy-sebastien-de-castell.html

Do Ostrza zdrajcy podchodziłam dość nieufnie – po pierwsze, ciągle trafiałam na same bardzo pochlebne recenzje, a ostatnio mój gust jest jakoś mało mainstreamowy. Po drugie, jak zawsze przy powieściach spod znaku „płaszcza i szpady” obawiałam się nadmiernych skojarzeń z muszkieterami Dumasa, zwłaszcza że w tej konkretnej mamy na dodatek nierozłączne trio bohaterów. Na szczęście powieść Sebastiena De Castella to pełnoprawne dzieło, wymykające się schematom i z budzącymi sympatię bohaterami, w których cechy Atosa, Portosa i Aramisa nie są zbyt żywe. Wielkie Płaszcze zostały powołane, by z rapierem w dłoni i pieśnią na ustach wymierzać sprawiedliwość w ramach królewskich praw, ukrócając tym samym samowolę lokalnych książąt. Jak można się domyślić, po śmierci monarchy (z rąk tychże książąt) znaleźli się w nędznym położeniu. Falcio, Kest i Brasti próbują dochować wiary ideałom, jednak w praktyce upadli do roli najemników i… zwierzyny łownej, niewygodnej dla możnowładców. Jak w tym zachować honor i realizować ostatnią wolę króla, który wysłał ich na poszukiwania „czaroitów”, co do których nie ma nawet pewności, czym są? De Castell nie ma litości dla swoich bohaterów: od pierwszej strony stawia ich w sytuacjach bez wyjścia, a dzięki retrospekcjom dowiadujemy się też, że również ich przeszłość obfitowała w różnego rodzaju dramaty i nieszczęścia. Wrażenie trochę psuje fakt, że postacie są wyraźnie nieśmiertelne i nawet po rozdziale spędzonym w lochach już następnego dnia zdają się nie pamiętać o wyrafinowanych torturach. Ta naiwność fabuły nie pozbawiła mnie jednak przyjemności z lektury – po prostu w pewnym momencie nie wierzyłam już, że naszej świętej trójcy może się coś nie udać. Na szczęście nie przekłada się to na jednowymiarowość bohaterów, krórzy są niejednoznaczni, czasem irytujący, ale budzą niezaprzeczalną sympatię. A ci źli – no cóż, główny kobiecy czarny charakter to postać, przy której zadrżałaby nawet Milady, jeśli już zostajemy w klimatach „Trzech Muszkieterów”. Na uwagę zasługuje też styl autora. Po przeczytaniu Amberu Zelazny’ego byłam zakochana w narracji w pierwszej osobie i sięgałam w ciemno po każdą książkę z takim sposobem opowiadania. Niestety, szybko wyleczyłam się z zachwytów, bo wszystkie okazywały się zupełnie przeciętne. Uwaga: Ostrze zdrajcy przywróciło mi wiarę w narrację pierwszoosobową! Mało tego, poruszyło dokładnie te same czytelnicze struny co Kroniki Amberu. Falcio jest autoironiczny, zdystansowany i kąśliwy, co pięknie komponuje się z jego stabilnym kręgosłupem moralnym. Narracja jest błyskotliwa, bardzo dynamiczna, a dialogi przypominają szermierkę – bohaterowie równie dobrze radzą sobie z rapierem, jak i ze słownymi przepychankami. Cała recenzja: http://gry-w-bibliotece.blogspot.com/2017/07/ostrze-zdrajcy-sebastien-de-castell.html

Cudowna książka! Jak rzadko mi się to zdarza głównych bohaterów pokochałam już od pierwszego rozdziału. Są absolutnie fantastyczni. Sama fabuła też jest interesująca i trzyma za serce od początku do ostatniej karty. Ja tę książkę dosłownie pochłonęłam. Dodam, też duży plus za piękną okładkę. Jedno ale - niestety narracja jest prowadzona w pierwszej osobie. Nie wiem po co autor sięgnął po tę metodę psując taki dobry efekt, który udało mu się uzyskać ciekawymi wątkami i nietuzinkowymi postaciami. Ale przyznaję, że po kilku rozdziałach idzie się pogodzić z tym "pamiętnikowym" spojrzeniem, bo historia za bardzo wciąga :)

Tradycyjne, dobre Fantasy bazujące na męskiej przyjaźni i przygodach z kanonu Trzech Muszkieterów. Polecam i czekam na kolejne tomy!

Jak dla mnie czyta się to rewelacyjnie. Warta akcja, świetnie skreowani bohaterowie. Polecam

Bardzo fajna książka z humorem i akcja

Super seria. Bardzo polecam :)

Jakoś tak ciepło w sercu mi się robi, kiedy widzę, że jakaś książka ma naprawdę mocną kampanię marketingową. Od razu wraca mi wiara w ludzkość i nachodzi człowieka takie spostrzeżenie, że jeszcze czytelnictwo w tym naszym kraju nie przepadło, skoro tworzy się tak spore reklamy. Dokładnie takie myśli przechodziły mi przez głowę, gdy widziałam dosłownie na każdym kroku informacje na temat Ostrza Zdrajcy - pierwszej książki w naszym rodzimym przekładzie, spod pióra Sebastiana De Castella. Z początku niepozornie pojawiały się pierwsze informacje nęcące ciekawość, później bannery na stronach internetowych, by w ostateczności z grubej rury ruszyć na targach książki w Warszawie, gdzie uzbrojeni jegomoście rozdawali próbki owej powieści, i to w całkiem zgrabnych torbach z okładkową grafiką. Równie uderzający jest fakt, że książka ta niejednokrotnie wspominana jest jako odpowiedź na Trzech Muszkieterów, dlatego też nabuzowana myślą, że czeka mnie naprawdę świetna przygoda, postanowiłam po nią sięgnąć, gdy tylko nadarzy się okazja. Ostrze zdrajcy wprowadza nas w świat, w którym od lat toczy się konflikt o władzę. Książęta zabili króla, zyskując przy tym możliwość stanowienia własnego prawa na należnych im ziemiach, a królewska organizacja Wielkich Płaszczy straciła swój dawny blask. To właśnie z jej członkami przeżyjemy przygodę na łamach książki. Falcio, Kest i Brasti po pięciu latach od śmierci swego pana starają się związać koniec z końcem, byleby tylko przetrwać kolejny dzień. Całkiem przypadkowo zostali wciągnięci w pewien spisek, i jak to w życiu bywa cała wina została zrzucona właśnie na ową trójkę. Starają się rozwikłać sprawę zarzuconego im morderstwa, przy okazji wpadając w jeszcze większe tarapaty niż poprzednio i na tym chyba poprzestanę, bo jak zacznę wyjaśniać przebieg poszczególnych zajść, to zdradzę Wam wszystkie najlepsze smaczki! Jeśli czytacie ten tekst w dniu jego ukazania się na łamach mojego bloga, to wiedzcie, że mimo upływu czasu, w dalszym ciągu czuję adrenalinę. Matko, tę książkę czytałam jednym tchem i z trudem było mi przestać! Sposób w jaki Sebastian De Castell opisuje wydarzenia, te genialne wstawki z retrospekcjami i sceny walki (w szczególności sceny walki!), tworzą mieszankę tak wybuchową, że kiedy już było po wszystkim, kiedy odłożyłam tytuł na bok, złapałam się za głowę i rzuciłam cicho "co ja właśnie przeczytałam". Czuć tutaj ewidentną inspirację Trzema Muszkieterami, jednak w tym przypadku rolę narratora odgrywa sam Falcio, który nie dość, że wprowadza do swego umysłu i rozważań podczas trwania bieżącej akcji, to jeszcze raczy nas wspomnieniami, które przypominają mu się w określonych sytuacjach. Tego typu zabieg wyśmienicie sprawdza się w tłumaczeniu w sposób lekki i nie kolidujący z fabułą, zawiłości historii naszych trzech towarzyszy, która pewnie opowiedziana w inny sposób byłaby trudna do przyjęcia przez szeregowego czytelnika. Szczególną sympatią darzyłam właśnie fragmenty z przytaczanej przeszłości, gdyż niekiedy w swych opisach przypominały baśń, bądź wywód barda z odpowiednio podkoloryzowanymi fragmentami. Prawie każda wypowiedź bohaterów jest swoistą grą słów i niedopowiedzeń, dzięki czemu to czytelnik jest stawiany przed zadaniem odpowiedniego zinterpretowania tekstu i w ten sposób każdy może odebrać tę książkę zupełnie inaczej. W branży growej jest takie świetne słowo, które opisuje "wtopienie się" w świat i rozgrywające w nim wydarzenia. Chodzi mi dokładnie o "immersję" i muszę przyznać, że Sebastien De Castell jest mistrzem w tej dziedzinie. Sceny walki są niesamowicie realistyczne, dynamiczne i ciekawe. Po prawdzie prawie cała książka to jedna wielka scena walki, jednak nie martwcie się - żadna bitwa nie jest taka sama, a sposoby pokonania wrogów są niekiedy tak finezyjne i zarazem przezabawne, że lepsze to od czytania o kolejnych intrygach. Podoba mi się również fakt, że żaden z bohaterów nie gra roli pierwszoplanowej w rozgrywających się wydarzeniach. Zdecydowanie można odczuć, że świat poradziłby sobie bez tej trójki i trwałby dalej niezależnie od tego, czy by im się powiodło, czy też nie. Mimo to, każda wykreowana osoba ma swój niepowtarzalny charakter i cel w życiu, przedstawiony w sposób tak dobitny i skrajny, że nikt, ale to absolutnie nikt nie jest pominięty. Muszę też wspomnieć, że osoba Krawcowej ma swoje szczególne miejsce w mej pamięci, bo bezlitośnie rozgromiła wszystko i wszystkich na łamach powieści, przez co tylko co chwilę zbierałam szczękę z podłogi za każdym razem, gdy tylko wkraczała do akcji. I cóż mogę Wam powiedzieć? Zatkało mnie, moi drodzy, bo Sebastien De Castell jest mistrzem budowania nastrojów oraz ich nagłej zmiany. Jestem zauroczona tą książką do głębi i to w tak dużym stopniu, że mam gorącą nadzieję, iż kiedyś uda się tę serię przerzucić na duży ekran, bądź pod postacią serialu (tę formę nawet wolałabym bardziej). Kupujcie, pożyczajcie, czytajcie, bo zdecydowanie warto. Szykuje się nam bowiem ewidentny pretendent do książki roku.

Odkąd pamiętam z wielkim zainteresowaniem oglądałem filmy z muszkieterami w roli głównej, a nieco później zaczytywałem się m.in w powieściach Aleksandra Dumasa. Trzej Muszkieterowie stanowią jedną z moich ulubionych powieści przygodowych, dlatego bardzo się ucieszyłem na wieść o wydaniu Ostrza Zdrajcy Sebastiena de Castella. Jest to powieść fantasy, w której autor bardzo zręcznie połączył tak cenione przeze mnie pojedynki i przygody muszkieterów z elementami magii oraz wspaniałego, acz brutalnego świata. Trójka głównych bohaterów - Falcio, Kest i Brasti znajdują się w sytuacji nie do pozazdroszczenia. Król nie żyje, Wielkie Płaszcze rozwiązano, a ich członkowie są rozsiani po wszystkich księstwach i nie mają za dobrej opinii. Trójka przyjaciół zostaje wynajęta jako straż przyboczna pewnego szlachcica, który na domiar złego nie chce im płacić. Szybko się jednak okaże, że jest to najmniejsze z ich zmartwień... Na dodatek zawiązuje się spisek koronacyjny, który może jeszcze bardziej zanurzyć całą krainę w zepsuciu, a bieżąca sytuacja nie prezentuje się najlepiej, gdzie każdy arystokrata jest tyranem, a każdy rycerz bandytą i grabieżcą. Jeśli Falcio, Kest i Brasti chcą udaremnić spisek i wypełnić postanowienia zmarłego króla, to stają przed niełatwym zadaniem za oręż mając jedynie własne szpady. W pierwszej chwili, kiedy usłyszałem o tej książce, miałem pewne obawy, czy aby na pewno można stworzyć historię, która za głównych bohaterów obrała muszkieterów, a jednocześnie nie będzie po prostu kopią słynnych Trzech Muszkieterów Aleksandra Dumasa, tylko w nieco innych realiach. Moje obawy okazały się jednak bezzasadne. Sebastien de Castell stworzył bardzo interesującą książkę, w której nie brakuje emocjonujących pojedynków, udaremniania spisków, wspaniałych bohaterów oraz mrocznego i brutalnego świata. Chociaż nie sposób nie ustrzec się od porównań Ostrza zdrajcy do Trzech Muszkieterów, to powieść Castella bardzo dobrze się broni. Jak wspomniałem, świat w jakim przyszło żyć bohaterom jest jednym z bardziej pesymistycznych o jakich czytałem. Nikt nie może się w nim czuć bezpiecznie, a ci najsłabsi i najubożsi są jak zwykle najbardziej poniewierani. Nikt nie dba o ich interesy, wielcy panowie mogą wziąć co tylko zechcą, nawet żonę od poddanego, a mąż nie ma prawa się sprzeciwić, inaczej czeka go smutny koniec. Książęta pomnażają tylko swoje majątki, a drogi niszczeją i grasują po nich coraz to nowe grupy bandytów. Jedyną iskierką nadziei był Król, który chciał zmienić świat, wprowadzić reformy i skończyć z gierkami arystokracji. Choć zginął, to pozostawił po sobie Wielkie Płaszcze - obecnie jedyną nadzieję tej krainy... Falcio val Mond jest głównym bohaterem tej książki - to z jego perspektywy zostaje poprowadzona cała historia i siłą rzeczy jego poznajemy najlepiej. Jest to mężczyzna, który musi dźwigać ogromny ciężar na swoich barkach dotyczący śmierci Króla i nie tylko. Stara się zawsze postępować honorowo, może nawet przymierać głodem, ale nie zniży się do obrabowania żywego, ani tym bardziej martwego człowieka. Jeśli dodamy do tego silny charakter i ogromne pokłady empatii, to otrzymujemy bohatera, którego nie sposób nie polubić i któremu można szczerze kibicować w jego przygodach. Jeśli chodzi o Kesta i Brastiego, to po pewnym czasie zacząłem ich rozróżniać, jacy są i który czym walczy, ale nie mam poczucia, że dobrze ich znam. Z początku sądziłem, że będę miał okazję poznać w równym stopniu całą trójkę, ale niestety tak się nie stało. Nie jest to jakaś wielka wada, ponieważ to Falcio odgrywa główne skrzypce w całej historii, a Kest i Brasti są potraktowani jako bohaterowie poboczni. Nie brakuje oczywiście innych postaci, lecz nie jest ich na szczęście jakaś za duża ilość. Autor dobrze poradził sobie z ich kreacją, każdy ma własną osobowość i charakter, co pozwala ich łatwo rozróżniać, ale do ideału troszkę jeszcze brakuje. Nie obyło się jednak bez drobnych wad. Na samym początku odniosłem wrażenie, że autor nie do końca wiedział jak pokazać sceny z przeszłości głównego bohatera, przez co są one niejako "wrzucone" pomiędzy rozdziały z bieżącymi wydarzeniami. Ponadto, w wielu momentach bohaterowie mają bardzo duże szczęście, a kiedy sytuacja wydaje się beznadziejna, nagle udaje im się cudem ocalić, bądź otrzymują niespodziewaną pomoc. Oczywiście, czasami wpływ na to mają wydarzenia z wielu stron wcześniej, ale są sytuację, w których autor wyraźnie chce ocalić bohaterów za wszelką cenę. Z jednej strony Castell pokazuje brutalny świat, zmagania bohaterów, a z drugiej jakby bał się zabić którąś z postaci, bądź poważnie okaleczyć. I jest to element, który najbardziej mi przeszkadzał. Ostrze zdrajcy stanowi bardzo interesującą i wartą uwagi powieść przygodową o muszkieterach osadzoną w świecie fantasy, przepełnionym złem i zepsuciem. Podczas czytania tej książki bawiłem się wyśmienicie i już się nie mogę doczekać kolejnych tomów. Polecam! Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Insignis!

Falcio miał plany na przyszłość, Chciał założyć szczęśliwą rodzinę, marząc o spokojnych dniach u boku ukochanej żony. Jednak rzeczywistość nie była tak różowa. Po stracie najważniejszej dla niego osoby spotyka przyszłego króla, który proponuje mu przyszłość pełną cierpienia, ale również wyznaczenia celu w życiu, do którego mógłby dążyć. Takim oto sposobem powstają Wielkie Płaszcze, które mają przynieść stabilizacje w królestwie i rozsądzać spory w miastach. Jednak również wtedy los pokrzyżował wielkie plany króla i Falcio. Po śmierci władcy Płaszcze zostają rozwiązane i uznane za zdrajców. Aczkolwiek Falcio zgodnie z prośbą swojego najlepszego przyjaciela, ale i także władcy, ma wypełnić jego ostatnią wolę. Wraz z Brastim i Kestem wyrusza na podróż pełną niebezpieczeństw. Ich losy splatają się z karawaną, której podróż będzie decydująca dla nich wszystkich. Po przeczytaniu opisu moją uwagę przykuła nazwa Wielkich Płaszczy. Jeszcze wtedy nie do końca zdawałam sobie sprawę kim tak naprawdę oni są. Dlatego też pokładałam wielkie nadzieję, w wykreowaniu tej organizacji, która zdawała się podwalinami powieści. Wielkie Płaszcze nie okazały się takie jakie z początku sądziłam, że będą. Jednak była to pozytywna zmiana ich kierunku funkcjonowania. Struktura tej "władzy" jest bardzo prosta. Zamiast wielkich czynów na polach bitwy, o których śpiewaliby minstrele, podróżują oni po miastach, by głosić prawa króla oraz rozsądzać miejscowe spory. Nie wydaje się to arcyważna struktura, jednak autor uczynił ją wyjątkową. Cała otoczka Wielkich Płaszczy była bardzo dobrze wykreowana. Dzięki czemu bez problemu stają się głównym wątkiem w książce, bez zbędnych problemów. Czytelnik z ciekawością śledzi historię Płaszczy przez Falcio i jego kompanów czekając na kolejne wspomnienia z okresu ich wielkich dni. Zgodnie z tym co przed chwilą wspomniałam książka zawiera fragmenty o okresie przed zabiciem króla, jak i o obecnych wydarzeniach. Przeszłość i teraźniejszość jest bardzo dobrze wyważona. Każdej informacji dowiaduje się czytelnik stopniowo i niezwykle szczegółowo, Dzięki czemu przed zakończeniem książki ma się obraz w pełnej krasie bez jakichkolwiek luk fabularnych. Przeszłość Falcio jest niezwykle ważna w powieści, gdyż właśnie z niej dowiadujemy się wszystkich informacji począwszy od momentu spotkania z królem, po jego śmierć. Jednak nawet w momentach mniej ważnych, nadal historia jest intrygująca i poznaje się kolejne etapy z wypiekami na twarzy. Autor bez żadnych problemów prowadzi przez cały czas ciekawą historię. Widać, że całą fabułę miał od początku do końca zaplanowaną. Mimu kilku potknięć, o jakich wspomnę za chwilę, książka jest intrygująca. Co ważniejsze potrafi ona nie raz zaskoczyć. Pisarz zaplanował niezwykłe zwroty akcji, o których nie pomyślałby żaden czytelnik. Dzięki temu powieść jest bardzo wciągająca i nie można się od niej oderwać. Zgodnie z moimi przewidywaniami pojedynki na śmierć i życie były na porządku dziennym. Pisarz zadbał by były bardzo szczegółowe, jednak nie męczące. Wszystkie ruchy były dokładnie opisane, dzięki czemu czytelnik uczestniczył bohaterom w pojedynkach. Wymieniwszy największe zalety tej książki muszę niestety przejść do jej gorszych aspektów, które psują dobrze zapowiadającą się serię. Na początek największy zarzut dotyczy bohaterów. Falcio jako główna postać jest najlepiej przedstawiana na kartach powieści. Czytelnik ma szansę poznać całą historię mężczyzny. Jego rany, szczęścia i wybory. Ogólnie rzecz biorąc, bardzo przypadł mi on do gustu, gdyż jest dobrze napisaną postacią pierwszoplanową. Jednak znacznie gorzej wypadają inni bohaterowie, którzy nie dostają tak dużego pola do popisu przez autora. Czytelnik praktycznie nie dostaje szansy by wczuć się w ich sytuację i lepiej poznać ich charakter. Pisarz przedstawia Kesta, Brastiego i wielu innych powierzchownie, mimo że mieli szansę wybić nawet poza Falcio, gdyby dostali szansę. Bardzo tego żałuję, gdyż zostali potraktowani po macoszemu. Podczas poznawania kolejnych rozdziałów zauważyłam dziwną rzecz i do tej pory nie umiem wyjaśnić jej logicznie. Co jakiś czas pisarz starał się zawrzeć sytuacje, które miały zawierać w sobie magię z krwi i kości. Nie obraziłabym się za to, gdyż bardzo lubię takie niespodzianki. Jednak moim zdaniem wyszło to fatalnie. Za każdym razem nie było logicznego ciągu wydarzeń. Bez żadnego ostrzeżenia wyskakiwały takie rozwiązania psując racjonalną akcję. Gdyby jeszcze w jakiś sposób była ta "magia" wyjaśniona, to z pewnością nie byłoby problemu. Jednakże autor nie poradził sobie z takimi sytuacjami, przez co książka momentami była infantylna i śmieszna. Ostrze zdrajcy okazało się miłą lekturą. Dzięki wciągającej fabule i prostym rozwiązaniom trudno się od niej oderwać, a wystarczą zaledwie dwa wieczory by skończyć tę historię. Mam nadzieję, że szykują się w przyszłości kolejne części, gdyż chciałabym poznać kolejne przygody Falcio i jego kompanów oraz odkryć kolejne nieprawdopodobne fakty.