Wieczory na Miodowej 3. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 05.2021)

Seria „Miodowa” Joanny Szarańskiej za każdym razem mnie zachwyca. Autorka w subtelny sposób przemyca w niej kobiece troski, życiowe wartości oraz tematy, które z czasem stają się nam bliskie. A to za sprawą kreacji bohaterów, zwłaszcza kobiecych postaci, które są pełnokrwiste, tak inne, i tak podobne zarazem... W najnowszym tomie autorka zaprasza nas do życia Justyny. Kobieta na co dzień prowadzi lokalną kwiaciarnię. I choć pozornie wydaje się osobą niezwykle spokojną, ciepłą i pogodną, to tak naprawdę skrywa bolesną tajemnicę. Justyna nie może odciąć się od przeszłości, która pewnego dnia postanawia zastukać do jej drzwi. Wszystko wskazuje na to, że oczekuje od kobiety rozliczenia... Joanna Szarańska w ciekawy sposób zbudowała postać głównej bohaterki. Początkowo wydawać nam się ona może nieco chaotyczna, nieżyciowa, a nawet dzika. Budzić politowanie... Z czasem wszystko staje się jasne. Autorka stopniowo zdradza sekrety z przeszłości Justyny, dając tym samym czytelnikowi możliwość na zrozumienie jej aktualnej postawy. Jej lęku przed bliskością i otwarciem się na drugiego człowieka. To, co mnie zaskoczyło w „Wieczorach na Miodowej 3” to fakt, że Joanna Szarańska wplotła w fabułę watek kryminalny. Może nie tyle zaskoczyło, ile nie spodziewałam się go akurat na Miodowej, bo ta seria jest subtelną odsłoną autorki. A jednak — niepokorny duch, jeśli tak mogę to określić, który znany jest czytelnikom jej książek, przemówił. Wszystko to jednak jest wyważone, a pomysł na ten motyw jest dobrze wkomponowany w tę niespieszną opowieść o kobiecie, która musiała wybaczyć innym, ale przede wszystkim sobie wszystko to, co zostało, miało miejsce w przeszłości. Nowa powieść autorki to także opowieść o kobiecej sile i przyjaźni. O sile, której często nie jesteśmy świadome, zbyt skupione na kruchości naszej psychiki, na emocjonalności, która czasem wpędza nas w życiowe tarapaty. O wsparciu osób, z którymi łączy nas coś więcej niż tylko miejsce zamieszkania. Ale także o budowaniu swojego życia na nowo, bez tego złego bagażu doświadczeń, który został nam spakowany w dzieciństwie i zamiast dawać możliwość rozwoju, ciągnie nas w dół. Podsumowując: „Wieczory na Miodowej 3” to kolejna ciepła opowieść, która wyszła spod pióra Joanny Szarańskiej. Słodko-gorzka historia o bólu, łaknieniu miłości i ciepła. O domu, który pachnie całą gamą zapachów, dla każdego czymś innym. O relacjach z bliskimi i o ich braku, który zbiera pokłosie w dorosłym życiu. Ale także o miłości, która często przychodzi niespodziewanie, lecz jeśli jest prawdziwa, potrafi przetrzymać każdą burzę i życiową zawieruchę. I choć ten tom cechuje nostalgia, to nie zabrakło w nim zapachu kawiarni Basi oraz azylu, jakim niewątpliwie jest księgarnia i znany z poprzednich części — uszak. Polecam! (NIEnaczytana)

Joanna od dziecka była inna. Żyła w swoim świecie, była szaleńczo zakochana w naturze. To właśnie szum strumyka, ruchy drzew czy zapach kwiatów wywoływały u niej uśmiech i budziły szczęście. Jej odmienność nie była akceptowana przez rodziców, rodzeństwo czy rówieśników. Jedynie w ramionach babci czuła się kochana. Gdy zapadła decyzja, że wraz z rodziną opuszcza ukochaną wieś na rzecz miasta, dziewczyna była załamana. Z czasem jednak poznała w Nowej Hucie chłopaka, który na lata stał się jej przyjacielem, co więcej, on również tęsknił za swoją wsią. Teraz Joanna, jako dorosła kobieta prowadzi kwiaciarnie na spokojnej i sielskiej ulicy Miodowej. Otacza się przyjaciółmi, a Tomasz okazuje jej coraz większe zainteresowanie, z którego rodzi się coś poważnego. Mimo to, przeszłość nie pozwala Joannie o sobie zapomnieć, pojawiając się najpierw w ciemności pod jej oknem, w bibliotece czy w kwiaciarni. Kobieta znów czuje potrzebę ucieczki, aczkolwiek tym razem postanawia walczyć o swoje szczęście na Miodowej. Autorka przedstawia nam powieść, gdzie czas teraźniejszy przeplata się z wydarzeniami z przeszłości. Życie Joanny nie potoczyło się tak, jak sobie wyobrażała. Ucieczka nie okazała się idealnym rozwiązaniem, gdyż teraz ciągle musi oglądać się za siebie. Co więcej, boi się komukolwiek powiedzieć o tym co się dzieje. Przez to odtrąca Tomasza, nie pozwala mu się do siebie zbliżyć, krok po kroku łamie mu serce. To właśnie bardzo mnie irytowało. Miałam ochotę potrząsnąć główną bohaterką i wykrzyczeć jej w twarz, że nie jest sama, a temu mężczyźnie na niej zależy. Czekałam niecierpliwie, aż w końcu mu zaufa i zdradzi co z dnia na dzień doprowadza ją do coraz większej rozpaczy. Ulica Miodowa to miejsce, gdzie człowiek może liczyć na pomoc drugiej osoby, gdzie ludzie pomimo swoich tragedii starają się budować szczęście. Miejsce, gdzie nikt nie będzie przymykał oko na ludzką tragedię. Przyznaję się, że kilka łez popłynęło po moim policzku, szczególnie w momentach powrotu do przeszłości Joanny. Pomimo mojej złości na bohaterkę spowodowaną jej tajemnicami, książka bardzo mi się podobała. Co prawda, jest to trzecia część serii, osobiście pierwszych dwóch nie czytałam, ale nie jest to żadna przeszkoda. Tak czy inaczej, pewnego dnia będę chciała poznać poprzednie tomy, opowiadające o życiu innych mieszkańców Miodowej.

Tak jak w każdej poprzedniej części, bohaterką jest jedna z mieszkanek kameralnej ulicy Miodowej. Do tej pory poznaliśmy już Małgosię - pisarkę, właścicielkę księgarni, Klarę i jej najbliższych, prowadzących piekarnio-kawiarnię, a tym razem przyszedł czas na Justynę - założycielkę kwiaciarni. Justyna jest młodą, lecz już bardzo doświadczoną przez życie, kobietą. Miłośniczka przyrody, posiadająca niezwykłe przywiązanie do drzew i kwiatów, kochająca życie na wsi i niezwykle silnie emocjonalnie związana ze swoją babcią, była niezrozumiana i traktowana z dystansem i ironią przez rodziców oraz starsze rodzeństwo. Przeprowadzka do Krakowa jeszcze pogłębiła ten stan, aż na drodze młodziutkiej dziewczyny stanął Sławek - jej przyjaciel i pokrewna dusza. Wydawało by się, że Justyna przy nim rozkwitnie, znajdzie zrozumienie i wszystko na to wskazywało. Niestety, w pewnym momencie los pokrzyżował ich drogi i bardzo boleśnie doświadczył oboje, co wpłynęło na całe dorosłe życie bohaterki. Justyna bardzo głęboko w sercu ukryła swoją tajemnicę i próbowała sama się uporać z traumatycznymi wspomnieniami i doświadczeniami. Jednak los postanowił się o siebie upomnieć i zburzyć pozorny spokój jaki odnalazła prowadząc kwiaciarnię na Miodowej. Na szczęście miała tu grono prawdziwych przyjaciół, którzy zrobiliby wszystko, by uratować dziewczynę od strasznej przeszłości… Tak, jak miałam przyjemność wspomnieć podczas rozmowy z Autorką, dla mnie zachowanie Justyny było trudne do zrozumienia j zaakceptowania. Ja na pewno nie postawiłabym na szali miłości do Tobiasza i nie zrezygnowałabym z wymierzenia sprawiedliwości tym, którym się to należy. Mimo to wspaniale było śledzić historię Justyny, obserwować proces jej dorastania i kibicować w pokonaniu demonów przeszłości. Z radością powróciłam na Miodową, by przekonać się co słychać u pozostałych bohaterek serii - Małgosi, Basi i Klary, poczuć niemal namacalnie aromaty ciast unoszące się z piekarni i zajrzeć do przepełnionej książkami i zapachem aromatycznych świec księgarni. Liczę bardzo na to, że Joanna Szarańska zaprosi nas jeszcze raz do tego klimatycznego zakątka gdzie łzy i złe wspomnienia przeplatają się z radościami dnia, śmiechem dzieci i wspaniałymi przydomowymi ogrodami dającymi wytchnienie w gorące południa i wieczory…

Witajcie na Miodowej! Joanna Szarańska, autorka powieści zaprasza nas na Miodową 3 już po raz trzeci i tym razem spędzać tam będziemy wieczory:) Były poranki, popołudnia, a wieczory należeć będą do Justyny Kotowicz. Dokładnie poznamy jej historię, która na ulicy Miodowej otworzyła jakiś czas temu kwiaciarnię. Kobieta powili pragnie odbudować swoje życie i znaleźć upragniony spokój właśnie na Miodowej. Justyna w końcu czuje, że po długich latach "tułaczki" w końcu znalazła swoje miejsce na ziemi. Powoli zaprzyjaźnia się jej mieszkańcami i w końcu czuje się powoli tu jak u siebie. Kiedyś jedynym miejscem gdzie czuła się naprawdę szczęśliwa był dom jej babci. Kiedy wraz z rodzicami wyprowadziła się do wielkiego miasta sielanka się skończyła. Miasto nie oszczędzało Justyny, a bolesne doświadczenia sprawiły, że kobiecie nie było już tak łatwo nikomu zaufać. Cała powieść podzielona jest jakby na dwie części, dzięki czemu możemy dokładnie i ze szczegółami prześledzić życie Kotowicz, jej teraźniejsze życie i okres kiedy była mała dziewczynką. Justyna podczas całego swojego życia zebrała spory bagaż doświadczeń. Kobieta wprowadzając się na Miodową ma nadzieję, że najgorsze ma już za sobą i chce wierzyć, że trudne doświadczenia z przeszłości zostawiła już za sobą. Jednak jak się okazuje, nie do końca tak jest. Niestety nie wszystkie sprawy udało jej się załatwić i przeszłość powoli coraz mocniej zaczyna się o nią upominać. Jednak nie jest w tym wszystkim sama... w końcu ma przyjaciółki, które pomimo swoich problemów na pewno nie zostawią sąsiadki samej.. Jednak czy Justyna, która nie jest nauczona przyjmować pomocy ją przyjemnie? Cudownie było po raz trzeci gościć na Miodowej 3.. Nie będę ukrywała, że czekałam z utęsknieniem na kolejną część, a cała seria Na Miodowej jest jedną moich ulubionych. Każda kolejna książka jest lepsza od poprzedniej, a trzecia cześć po prostu pozamiatała. Justyna miała trudne życie, los jej zdecydowanie nie oszczędzał. Jednak jest to bardzo silna kobieta, którą nie łatwo złamać. Zdecydowanie podziwiam takie kobiet za hart ducha i odwagę. Cudowna powieść, którą polecam każdemu! Moja ocena: 8,5

"Trzeba marzyć " to druga część serii "Willa pod jodłami " autorstwa Bogny Ziembickiej. Poznajemy dalsze losy Jagi, która zamieszkała wraz ze swym czworonożnym przyjacielem Parerasem, w przedwojennej willi Pod Krakowem. Nie chciałabym zbyt wiele zdradzić tym osobom, które nie czytały pierwszego tomu, więc powstrzymam się od szczegółów fabuły. Muszę natomiast powiedzieć, że "Trzeba marzyć " to powieść, która jest utrzymana w podobnym stylu do swej poprzedniczki, mamy tu do czynienia z całym mnóstwem bohaterów i wydarzeń. Bardzo łatwo jest się zgubić w tym zamieszaniu. Raz autorka zabiera nas do Bombaju, za moment do Krakowa, tylko po to, żeby wraz z inną bohaterką udać sie na wschód i w lata czterdzieste. Jak sami widzicie jest to niesamowita miszanka. Trzeba sie naprawdę wczuć, żeby nie zgubić wątku, ponieważ książka sprawia wrażenie chaotycznej. To taki typ powieści, którą najlepiej sie chyba rozumie czytając po raz drugi. Bo przy pierwszym jej poznawaniu pewne wątki wydają się być zbędne. Były takie chwile, że już wczuwałam się w konkretną sytuację, nadążałam za wydarzeniami a wtedy nagle wątek się urywał, zastępował go inny, po to, żeby w końcu kiedyś się połączyć. Plusem tej opowieści są fajne, zadziorne dialogi i dobrze wykreowani bohaterowie. Kolejnym atutem jest to, że dużo się dzieje, szybko się ją czyta i nie ma czasu na nudę.Ogólny pomysł na historię wydaje się być fajny i chyba nawet ta część podobała mi się bardziej niż pierwsza. Jednak wolałabym większego porządku na kartach powieści. Czy ją polecam? No cóż, nie będzie to jedna z moich ulubionych serii, ale nie skreślam jej całkowicie.

Seria "Na Miodowej" jest jedną z moich ulubionych serii autorki. Zawsze zachwycają mnie lekkością, spokojnym rytmem i ogromną naturalnością. To seria, która po głębszym czytaniu może mieszać się z rzeczywistością a wierzcie mi, że nigdy nie miałam podobnych doświadczeń z wszelakimi powieściami. "Wieczory na Miodowej 3" to trzeci tom serii. Tym razem opowiada o losach Justyny. O kobiecie, która miała najwspanialsze dzieciństwo, jednakże dorosłe życie jej nie rozpieszcza, przez co zamknęła się na świat. Wiele lat później znalazła bezpieczne miejsce, oazę spokoju, która pozwoliła jej być szczęśliwą - Miodowa. Justyna otworzyła tam kwiaciarnie i wydawałoby się, że jej życie zaczyna wracać na właściwe tory, jednak wizyta pewnej osoby wywraca jej życie do góry nogami. Autorka po raz kolejny zabrała mnie w doskonale znane mi okolice. Cudownie móc było wrócić na Miodową aby ponownie przeżyć nową przygodę. W porównaniu do poprzednich książek z serii "Wieczory...." trzymają poziom. Choć wydawałoby się, że będzie to kolejna lekka, odrobinę sielska fabuła idealna na letnie dni, to niestety nie ma nic bardziej mylnego. Joanna Szarańska bardzo zaskoczyła mnie wplatając w Miodową wątek kryminalny. I to zaskoczenie było na ogromny plus. "Wieczory na Miodowej 3" to powieść słodko-gorzka opowiadająca o bólu, stracie, ale nadziei i odbudowywaniu swojego życia. Mam wrażenie, że jest to najlepsza historia jaka wyszła spod pióra autorki. Zdecydowanie polecam.

Moje kolejne spotkanie na ulicy Miodowej! W trzeciej części poznajemy bliżej Justynę, która po śmierci babki nie mogła odnaleźć swojego miejsca, aż do czasu, gdy trafiła na Miodową. To tutaj znalazła bezpieczną przystań i poczuła się jak w domu. Justyna prowadzi własną kwiaciarnię i ma czworonożnego przyjaciela o imieniu Bruno. Przez przykre życiowe doświadczenia Justyna stała się bardzo skryta. Przeszłość zaczęła ponownie dawać o sobie znać i ogarnął ją strach. Jednak nasza bohaterka będzie musiała stawić jej czoła. Historia głównej bohaterki z pozoru wydawała mi się zwyczajna. Opowieść o kobiecie, która zatęskniła za dawnymi czasami, a dokładnie za babką, z którą czuła się bardzo związana. Jakie było moje zdziwienie, gdy historia nabrała tempa i wszystko ułożyło się w całość! Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że w książce czuć lekki powiew kryminału. Momentami czułam wzbierające się napięcie. Bardzo imponowało mi zachowanie przyjaciół Justyny. Nie narzucali niczego, ale wspierali ją w swoich decyzjach. Główna bohaterka mogła czasami irytować swoim uporem i ucieczką przed przeszłością, ale przecież każdy musi sam dojrzeć do odpowiednich decyzji. Osobiście brakuje mi rozwinięcia relacji Małgosi z Leonem, Justyny z Tobiaszem i wątku Klary z jej przyjacielem. Chciałabym w kolejnej części trochę więcej o nich poczytać. Mam nadzieję, że do zobaczenia!

Trzecia część serii o mieszkańcach ulicy Miodowej za mną. Autorka bardzo skutecznie zachęciła mnie do zapoznania się z losami Justyny odsłaniając rąbek jej tajemniczego życia w poprzedniej części. Justyna prowadzi kwiaciarnie przy ulicy Miodowej. Skryta i nieśmiała zbudowała wokół siebie mur, zza którego próbują zaglądać Małgosia i Klara. Niespodziewana wizyta nieproszonego gościa wywołuje lawinę zdarzeń, które przypominają Justynie o radzie, której udzieliła jej babcia w dzieciństwie "Uciekaj dziecko". Od małego niezrozumiana i wyśmiewana, wrażliwa na naturę i otoczenie. Bardzo zaciekawiła mnie historia jej życia nakreślona przez autorkę. Odrzucona przez najbliższych szukała szczęścia u obcych. Bardzo fajnie poprowadzona fabuła. Nieśpiesznie poznajemy przeszłość kobiety. Bulwersujemy się i smucimy czytając tekst zapisany kursywą, by za chwilę rozchmurzyć się wracając na Miodową i ponownie uwierzyć w dobroć ludzi. Świetnie opisane trudne relacje rodzinne ukazują prawdziwość powiedzenia, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu. Przyjemny styl i realni bohaterowie. Szczere relacje i ciepła atmosfera, które chce się wdychać z każdą stroną książki bardziej. Gorąco polecam Waszej uwadze, jeśli lubicie pozytywne zakończenia trudnych spraw i opowieść o sile kobiet, zawartą w pięknym obyczajowym klimacie.

Justyna wśród najbliższych czuła się niechciana i nierozumiana. Jedyną osobą dającą jej wsparcie i serce była jej babcia. Po jej odejściu wszystko straciło sens a dziewczyna rozpoczęła samodzielne dorosłe życie. Kiedy znalazła swoje miejsce na Ziemi, otworzyła wymarzoną kwiaciarnię na Miodowej, okolicy spokojniej i pełnej przyjaznych dusz oraz spotykała się z mężczyzną, który brał ja bardzo na poważnie, jej przeszłość postanowiła o sobie przypomnieć. Historia Justyny jest bardzo poruszająca, jest dowodem na to, że niezamknięte sprawy z przeszłości bardzo lubią o sobie przypominać. Niezależnie jak bardzo słuchasz je na dno swych myśli i uciekasz od nich ma drugi koniec świata i tak powrócą jak bumerang. Myślą przewodnią Justyny była ucieczka przed złem, przykrościami i niebezpieczeństwem, w tym czuła się najpewniej, ale czy było to najlepsze wyjście? Strach przed powrotem przeszłości wpływa na wszystkie podejmowane przez główna bohaterkę decyzje, skutecznie blokując normalne funkcjonowanie. Nie potrafi otworzyć się na miłość i spełniać swoich marzeń. Czy podejmie decyzję, która zmieni jej przyszłość? O tym musicie już przeczytać sami 😉 Bardzo lubię styl pisania Pani Joanny, przez książkę się płynie, opisy pięknie wprowadzają w klimat Miodowej, co pozwala poczuć się częścią tej społeczności.

Justyna, główna bohaterka trzeciej części, mieszka na Miodowej i jest właścicielką kwiaciarni. Jakiś czas temu uciekając przed przeszłością, na urokliwej ulicy odnalazła spokój. Niestety przeszłość do niej wróciła i nie pozwala o sobie zapomnieć. Czy Justyna ponownie poczuje się szczęśliwa i bezpieczna? Książki z ulicy Miodowej biorę bez zastanowienia! Dwie pierwsze części urzekły mnie swoją historią, pokochałam bohaterów, a ulica Miodowa otuliła mnie swoim ciepłem. Tym razem było trochę inaczej.. Nie była to zła książka, była jak zawsze świetna, ale po prostu poprzednie tomy wysoko zawiesiły poprzeczkę. Autorka serwuje nam literaturę obyczajową z elementami kryminału. Przez całą lekturę buduje napięcie, funduje nam ogrom emocji, intryguje i zaciekawia. Przedstawiła nam również historię pełną trudnych wyborów, wspomnień i wzruszeń. Jak zwykle lekturę czyta się cudownie lekko, z ogromną przyjemnością. Choć tym razem odczuwa się również jakąś nostalgię... Jest to powieść, w której odnajdziemy siłę kobiecej przyjaźni, ale także siłę skrywaną w nas samych. Cudownie było ponownie gościć na Miodowej!