Rachmaninov, Chopin: Cello Sonatas (CD)

Razem ze swoim partnerem duetowym - pianistą Inonem Barnatanem, ciesząca się ogromną popularnością wiolonczelistka wytwórni Decca, Alisa Weilerstein, nagrała dwie wielkie pozycje kameralnej muzyki na wiolonczelę i fortepian: sonaty Rachmaninowa i Chopina. Debiut Alisy Weilerstein dla wytwórni Decca z Koncertem wiolonczelowym e-moll Elgara (pod dyrekcją Daniela Barenboima - jego pierwsze nagranie tego koncertu od czasów legendarnego nagrania z Jacqueline du Pre) został przyjęty z entuzjazmem przez krytyków na całym świecie, podobnie jak kolejna płyta z Koncertem h-moll Dworzaka. Alisa Weilerstein i Inon Barnatan to dwoje czołowych współczesnych instrumentalistów świata, a ten album doskonale ukazuje korzyści płynące z długiego partnerstwa w dziedzinie muzyki kameralnej. Sonata na wiolonczelę i fortepian g-moll op. 19 Rachmaninowa, której pierwsze wykonanie odbyło się z udziałem kompozytora grającego karkołomną partię fortepianu, jest ostatnią kameralną kompozycją tego kompozytora. To jedno z pierwszych wielkich dzieł powstałych po przezwyciężeniu przez Rachmanionowa z pomocą hipnozy „kompozytorskiego kryzysu”, dzieło, które powinno być szczególnie cenione i niezapominane.

Sonata wiolonczelowa g-moll op. 65 Chopina to jedno z niewielu dzieł, jakie Chopin napisał na inny instrument niż fortepian, a jednocześnie ostatnia kompozycja wydana za życia kompozytora. Zadziwia tu koncentracja materiału muzycznego, żadne dzieło zresztą nie przysporzyło Chopinowi tyle trudu; „piszę mało, kreślę dużo” - pisał Chopin. Alisa i Inon wydobywają bogactwo emocji zawartych w tym utworze. Natomiast Introdukcja i Polonez C-dur op.3 to jedna z pierwszych wydanych kompozycji Chopina. Pełna brawury i energii, zawiera wyraźnie zarysowane tematy i przepełniona jest tanecznym charakterem. Po niej następuje aranżacja Etiudy cis-moll Chopina, będącej właściwie nokturnem, która wnosi dramatyczną zmianę charakteru i nastroju wiodąc nas w klimat „ciemnych snów pełnych tajemnic”(Heller), to „pieśń o szczęściu na zawsze utraconym” (Koczalski). Album uzupełniają dwie natychmiast rozpoznawalne miniatury: wspaniała, refleksyjna Wokaliza Rachmaninowa, jeden z najczęściej opracowywanych utworów, jakie kiedykolwiek zostały napisane (mówiąc językiem popu – cover) i delikatne, ulotne Andante Chopina, które jest jak wywołujący uśmiech, muzyczny sorbet. Kiedy Alisa Weilerstein i Inon Barnatan występują razem publiczność jest zachwycona, a krytycy oczarowani. Ten album stanowi nowy punkt odniesienia w historii nagrań tych wielkich dzieł, a doskonała jakość wykonania powoduje, że nagranie to będzie przez długi czas mogło uchodzić za wzorcowe.

„Para wykonawców zakończyła swój recital Sonatą Chopina na wiolonczelę i fortepian, dziełem o tak podstępnych trudnościach, że sam Chopin uważał, iż pewne fragmenty tego dzieła mogą być niewykonalne. Weilerstein i Barnatan nie przejmując się tym, pokonują trudności z zimną krwią i zbierają oszałamiające brawa” - The New York Times.

„Ich interpretacje były jak seria cudownych, pełnych ekspresji zbliżeń: każda nuta i każda fraza ukazana z właściwa emocją, a każda emocja wyrażona we właściwej formie” - The Boston Globe.