Uptown Special (CD)

Ciekawy romans nowoczesnej muzyki ze starymi standardami klubowymi. Płyta nieperfekcyjna, jednakże niewątpliwe godna uwagi. Świetna, taneczna muzyka w starym stylu, nie bojąca się nawiązywać do nowoczesności. Promujący ją singiel to absolutny majstersztyk, a na płycie są utwory, które wcale mu nie ustępują.

Uptown Special - Ronson Mark to najlepsza muza do słuchania na co dzień i bardzo polecił bym innym bo warto to mieć !

dwie fajne piosenki, reszta średniawka, a początek bardzo na nie.

Samodzielne wydawnictwo producenta muzycznego, który ma na swoim koncie prace nad bestsellerowymi krążkami takich ikon jak Adele, Lana Del Rey czy Amy Winehouse to bez wątpienia niesamowicie trudny sprawdzian. Mark stworzył mieszankę co najmniej niepokojącą, ale i zarazem interesującą. Mamy więc w warstwie lirycznej z jednej strony Michaela Chabona, zdobywcę prestiżowej nagrody Pulitzera, z drugiej zaś autora piosenki Shake Ya Ass Michaela Tylera; w featuringu obok legendy Stevie Wondera i gwiazdy pop Bruno Marsa pojawia się nieznana dotąd 23-letnia wokalistka gospel Keyone Starr, a stylistycznie przeciwstawiono electropopowego Andrew Wyatta i grającego na co dzień psychodelicznego rocka Miike Snowa. O miano najlepszego kawałka na tym wydawnictwie obok Uptown Funk walczą dwie sąsiadujące mu na trackliście numery: z równie chwytliwym refrenem, charakterystycznym wokalem Mystikala i sprytnie użytymi trąbkami Feel Right oraz mój ulubieniec I Can't Lose z soczystym wokalem wspomnianej przez mnie wcześniej Keyone Starr, podszyty epickimi syntetycznymi beatami i wszechobecną na Uptown Special agresywną gitarą. A jeśli o riffach mowa, to Ronson tworzy z nich element dominujący na większości propozycji. To one zostają nam w głowie po pierwszym odsłuchu Daffodils; to one również atakują nas na początku In Case of Fire czy Leaving Los Felix. Autorskiego materiału Marka Ronsona nie nazwałbym nieudanym: Uptown Special to perfekcyjnie przygotowany produkt skierowany nie tylko dla odbiorców mainstreamowych. Samo zaproszenie do współpracy artystów niemal z dwóch artystycznych biegunów, Bruno Marsa i Stevie Wondera potwierdza, że Brytyjczyk zaczyna rozumieć jak komercyjny sukces osiągnąć nie tylko jako jeden z producentów, ale również jako pełnoprawny artysta. Co tu dużo mówić, parafrazując singlowy numer don't believe me just listen.

Uwielbiam tę płytę za jej róźnorodność. Rzadko spotyka się w sklepach takie składanki, które mieszają style muzyczne i bawią się muzyką. Ta płyta z pewnością bawi się konwencją łącząc w sobie elementy romantycznych i nastrojowych kawałków z nowoczesnymi brzmieniami. Gorąco polecam