Ukochane równanie profesora (okładka  miękka, wyd. 07.2019)

Matematyka nazywana królową nauk, od zawsze spędzała mi sen z powiek. Od najmłodszych lat nie darzyłyśmy się wielką sympatią. Przelotne "cześć" i skinienie głową w jej stronę podczas cotygodniowych lekcji w szkole, wystarczały mi w zupełności. W moim młodym umyśle nigdy nie było miejsca na zastanawianie się nad istotą liczb, twierdzeń czy pochodzeniem wzorów. Pogląd ten został nadszarpnięty przez książkę "Ukochane równanie profesora" Yoko Ogawy, w której odnalazłam matematyczny pierwiastek królewskiej dostojności. Bo właśnie tutaj wprowadza się czytelnika do nieograniczonego świata matematyki "zapisanego w grubym zeszycie Boga", dzięki któremu chcemy wiedzieć więcej i czerpać garściami z wiedzy Profesora, głównego bohatera tej opowieści. Matematyka to kolejny bohater, który łączy kolejne postacie ze sobą, nawiązuje z nimi relację, fascynuje i cieszy. Jest to smutna historia gosposi, która zajmuje się chorym Profesorem matematyki, który z powodu poważnego wypadku cierpi na zaniki pamięci krótkotrwałej. 80 min to czas, w którym gosposia i jej syn, nazywany pieszczotliwie Pierwiastkiem, stają się dla Profesora całym światem. Tak jak w przypadku innych zapadających mi w pamięć książkach, kiedy pomyślę o tym tytule przywołam obraz garnituru z przyczepionymi do niego karteczkami, widok pierwszej gwiazdy na niebie pojawiającej się jeszcze w blasku dziennego słońca i metalowe pudełko po ciastkach, w którym ukryte są skarby bliskie nieskończoności

"Ukochane równanie profesora" autorstwa Yoko Ogawy to książka, o której słyszałam masę pozytywnych komentarzy. Stwierdziłam, że skoro taka dobra, to wstyd nie przeczytać 😁 I w ten o to sposób pewnego dnia poszłam do księgarni, a w moje ręce wpadła jedna z najpiękniejszych powieści jakie dane mi było przeczytać. ✨ Styl autorki jest niezwykle prosty i lekki, ale to właśnie w tej prostocie kryje się piękno książki. Minimalistyczna okładka tylko dodaje jej uroku i od razu skradła moje serce. ✨ Fabuła koncentruje się na relacji Profesora, wybitnego matematyka, który na skutek wypadku traci znaczną część swojej pamięci (pamięta jedynie osiemdziesiąt minut, po nich następuje "reset" i zaczyna się poznawanie rzeczywistościod nowa), Gosposi, czyli opiekunki Profesora i Pierwiastka - syna Gosposi. Przez chorobę Profesora komunikacja między nimi jest trudna, ale Gosposia znajduje wspólny język jakim jest matematyka - królowa nauk. Szczerze to nigdy nie czytałam książki, w której matematyka jest przedstawiona w tak piękny sposób. Profesor z uwielbieniem, błyskiem w oku opowiada o liczbach, zależnościach między nimi, skomplikowanych równaniach, na skutek czego po czytaniu tej lektury zawsze z uśmiechem na twarzy siadałam do pracy domowej z tego przedmiotu i starałam się widzieć piękno liczb tak jak Profesor (taka mała anegdotka 😆). Wracając, matematyka w tej książce odgrywa bardzo ważną rolę, śmiem twierdzić, że jest tak naprawdę jednym z bohaterów, nie pobocznym, epizodycznym, ale głównym, stąd tez tytuł... ✨ Moja ulubioną postacią jest oczywiście Profesor. Chociaż jest chory, to niezbyt się tym przejmuje, czerpie radość z prostych czynności, a matematyka jest jego najlepszą przyjaciółką. Jego postać bardzo mnie urzekła, a najbardziej fakt, że aby nie zapomnieć jak wygląda oraz kim są Gosposia i Pierwiastek, przykleja sobie do marynarki karteczki z najważniejszymi informacjami o nich. Co prawda wygląda śmiesznie, ale dzięki temu może normalnie funkcjonować. ✨ Jest to lektura bardzo przyjemna, lekka, bez żadnych gwałtownych wzniesień, akcja toczy się leniwie, powoli, z każdą stroną zagłębiamy się w rodzinną atmosferę, jaką autorka wytworzyła pisząc tę książkę. Chociaż nie ma tu przekazanych niewiadomo jakich wartości czy motywów, to i tak polecam tę książkę KAŻDEMU. Jestem przekonana, że większość z Was zakocha się w tej prostej historii o miłości, wzajemnej pomocy i szczęściu, jakie daje obecność drugiej osoby. A, i nie zapominajmy o matematyce 😎

Za co kochasz czytać? Szczerze, istnieje zbyt wiele powodów, bym mogła wymienić je wszystkie. Ale spokój. To jest dla mnie najważniejsze. Po gorszym dniu, po kłótni z chłopakiem, czy rodzicami potrzebuję tylko spokoju, oderwania się od świata. A książki mi to dają. Pozwalają zapomnieć o wszystkim. Choć na krótką chwilę. Właśnie to słowo ciągle chodzi mi po głowie, kiedy myślę o "Ukochanym równaniu profesora". Spokój. Błogie oderwanie się od świata. Cisza. I bohaterowie. Nie poznałam nawet ich imion, a i tak się do nich przywiązałam. Bo przecież są tak ludzcy, tak prawdziwi. Ich życie, ich zmartwienia, ich radość, ich pasje. To wszystko jest tak znajome. Inne, a jednak znajome. Podziwiam profesora. Za jego oddanie się matematyce, którą traktuje nie jak naukę, a jak przyjaciela. Jedynego bliskiego, jedynego ciągle obecnego przyjaciela. Ona go nie zostawia. Jest zawsze wtedy, kiedy jej potrzebuje. Jedyna stała rzecz w jego życiu. O niej nie zapomni. O reszcie rzeczy tak, ale nie o niej. Nie o liczbach, którą są we wszystkim. Przepięknie napisana, krótka i wartościowa historia. Nie dzieje się w niej wiele, ale większa ilość stron nie jest potrzebna. Żałuję tylko, że tak mało czasu mogłam spędzić z bohaterami. Tak szybko musiałam się z nimi rozstać. Chociaż tak naprawdę nigdy do końca się nie rozstaliśmy. Zostali w moim sercu, w mojej głowie. We mnie.

“Ukochane równanie profesora” to ciepła i prosta opowieść o przyjaźni i relacjach międzyludzkich,w której bardzo doceniam pomysł na całą historię, która była dla mnie bardzo oryginalna,bo jeszcze nigdy nie spotkałam się z takim pomysłem na fabułę książki gdzie matematyka odgrywałaby tak ważną rolę i gdzie główny bohater ma tak duże problemy z pamięcią,ale jednocześnie bardzo wiele mi w tej książce brakowało,a przez to czuję się mocno zawiedziona.W szczególności mam wrażenie,że ta książka była nie dla mnie ze względu na matematykę,która jest bardzo ważną częścią tej opowieści i to na tyle ważną,że cała historia się na niej opiera,a mi bardzo przeszkadzała w czytaniu,więc bardzo często opuszczałam linijki tekstu gdy matematyki zaczynało być za dużo,a przez to cała książka wydawała mi się bardzo nudna i strasznie męcząca,nie czerpałam z niej żadnych przyjemności i jakbym mogła to bym z całej książki wymazała matematykę. Cała historia oprócz kilku ciekawszych momentów związanych z Pierwiastkiem i baseballem nie wzbudziła we mnie żadnych emocji oprócz znużenia i pod koniec niechęci do dalszego kontynuowania książki.

Nietuzinkowa. Inna. Dużo w niej matematyki jednak jest ona równorzędna z historia i pasja Profesora. Profesor pp wypadku miał pamięć 80-minutową. Resztę zapominał. Żadna gosposia nie umiała z nim dłużej wytrzymać przez jego ciagle pytania i odpowiedzi na nie związane z liczbami. W końcu znalazła sie gosposia która nie dosc ze była mu oddana to profesorowi udało sie zarazić ja pasja do liczb. Także jej syn nie pozostał na to obojętny. Był stałym bywalcem u Profesora i dzielili wspólne pasje liczb i baseballu. Polecam tą książkę.

Pozycja „Ukochane równanie profesora” to nieskazitelnie czysta, prosta i piękna historia, która opisuje, jak ludzie zupełnie sobie obcy, o różnych charakterach stają się rodziną. W moim mniemaniu ocena 5/5 jest niewystarczająca, opowieść jest ponadprzeciętna, wywołała u mnie łzy i jak najbardziej zasługuje na uwagę jeszcze większego grona czytelników.

Matematyka i baseball to dzidziny na krawędzi moich zainteresowań . W tej książce okazały się wstążką przeplataną przez codzienność trojga ludzi . Ciekawie napisana historia ,ogromna praca tłumaczki. Proszę sięgnąć po tę książkę i dać się ponieść niebywałej opowieści. Jeśli interesują Cię podobe klimaty polecam wydawnictwo Tajfuny

To jest dobra książka ale nie jestem tak pełna zachwytów jak wszyscy, którzy mi ją rekomendowali. Może mój brak miłości do matematyki mi nie pozwolił w pełni jej docenić. Nie wiem...

Trochę przereklamowana

Cudo.