Tylko w mojej głowie (okładka  miękka)

Książkę czyta się szybko, porusza ważny temat i jest smutna, jednak styl pisania mnie nie porwał, szczególnie dialogi były niedopracowane, zbyt dosłowne i naiwne. Być może książka jest skierowana do młodszych czytelników, wtedy zdecydowanie polecam.

Ciekawa, wzruszająca opowieść o chorym dziecku. Jeśli narzekamy na problemy dnia codziennego, po lekturze tej książki, docenimy to, co mamy.

Jezeli lubi ktos ksiazki zyciem pisane, to ta lektura jest doskonalym wyborem Bardzo emocjonalna,ale godna polecenia

Melody ma 11 lat, jest inteligentna, wrażliwa, spostrzegawcza, ma poczucie humoru. Niestety nikt o tym nie wie, bo jest uwięziona we własnym ciele, które jej nie słucha. Nie może normalnie się poruszać ani mówić, nie może samodzielnie jeść ani iść do toalety. Może z siebie wydawać tylko pomruki i wrzaski, gdyby nie pasy nie potrafiłaby utrzymać ciała w pionowej pozycji. Ma porażenie mózgowe i kontakt z otoczeniem ma bardzo utrudniony. Ludzie widzą jej kalekie ciało i na jego podstawie wyciągają wnioski co do stanu jej umysłu. Historię Melody poznajemy z jej punktu widzenia i jest ona bardzo poruszająca. Książkę czyta się jednym tchem, chwyta za serce i nie pozwala przejść obojętnienie. Obserwujemy naszą bohaterkę w domu, gdzie ma kochającą, opiekuńczą rodzinę i znajomych, ale nawet oni mają czasem problem ze zrozumieniem tego, co chce im przekazać dziewczyna. Obserwujemy też Melody w szkole, gdzie uczy się, a raczej przebywa z innymi niepełnosprawnymi dziećmi, które tak jak ona, pomimo że mają już po kilkanaście lat, traktowane są nadal jak małe dzieci. Na szczęście szkoła wprowadza program integracyjny, Melody ma w końcu własną opiekunkę, która pomaga jej się poruszać i porozumieć z otoczeniem. Dzieci niepełnosprawne coraz częściej spotykają się na prawdziwych lekcjach ze zdrowymi rówieśnikami. Czy Melody znajdzie sposób na dotarcie do „normalnych” dzieci, czy poznają się one i nauczyciele na niej i jej inteligencji, czy nauczą się od niej empatii i zrozumienia, czy zaakceptują ją taką, jaka jest? „Tylko w mojej głowie" Sharon M. Draper porusza wiele zagadnień związanych z życiem i funkcjonowaniem osób niepełnosprawnych, chorych w naszym społeczeństwie. Czy potrafimy dostrzec ich potencjał? Czy zdajemy sobie sprawę, jakie mamy szczęście, że możemy się normalnie poruszać, komunikować z otoczeniem? Widzimy tutaj, jak ważni są dobrzy nauczyciele, opiekunowie. Ile zależy od nas samych, czy będziemy umieć otworzyć się na takie osoby. Zachęcam wszystkich do zapoznania się z historią Melody, która uczy nas wrażliwości i miłości do drugiego człowieka. MJ źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl

Pierwsze zdanie, jakie nasuwa mi się po przeczytaniu książki „Tylko w mojej głowie” brzmi, że tak właśnie wyobrażam sobie powieści dla młodzieży na miarę XXI w. Z wielu powodów jestem ogromnie poruszona historią jedenastoletniej dziewczynki, u której zdiagnozowano czterokończynową postać Dziecięcego Porażenia Mózgowego. Melody nie chodzi, nie siedzi samodzielnie, potrzebuje opieki we wszystkich czynnościach samoobsługowych. Dziewczynka również nie mówi. Uwięziona w swoim ciele pragnie porozumieć się z najbliższymi, ze światem. W swojej głowie mieści własny, prywatny wszechświat zbudowany ze słów, kolorów i znaczeń. Przestrzeń, którą bardzo trudno jest jej wyrazić, a która w pełni na to zasługuje... Bardzo się cieszę, że powstała ta książka, że spośród wielu innych trafiła w moje ręce. Polecam.