Tranquility Base Hotel & Casino (CD)

PO LE CAM

Brawo

👍🏻

Cudo

Ależ się naczekałam! Czy powinnam się czuć głupio dlatego, że zapiszczałam z radości jak małolata, gdy przeczytałam kilka miesięcy temu, że Małpy wydają nowy album? Dla podkreślenia powagi sytuacji przypominam, że pierwszy po najdłuższej (bo aż pięcioletniej!) przerwie w ich karierze. No, naczekałam się. Po wynikach sprzedaży i pozycjach na listach przebojów widać, że nie tylko ja. Arctic Monkeys pojawili się, gdy miałam 16 lat. Czterech pryszczatych nastolatków znikąd. Ich muzyka nieźle narozrabiała w mojej głowie i wiele razem przeszliśmy. I ufam im. Przyjmuję wszystko, co tworzą i rozwijam się z nimi. A raczej to oni rozwijają mnie. I za to zawsze będę im wdzięczna. Każda płyta Małp jest inna. Nie odgrzewają wciąż tego samego kotleta, więc tym razem też upichcili coś nowego. Za każdym razem pokazują, że nie można włożyć ich do szufladki. I mądre głowy mogą sobie pisać, że Małpy skończyły z rock and rollem, ale oni po prostu nie rozumieją. To jest właśnie prawdziwy rock and roll! Arctic Monkeys stają może nie tyłem, ale bokiem do żywiołowych melodii w stylu „I Bet You Look Good On The Dancefloor” czy „R U Mine?”, które przyniosły im międzynarodowy sukces i próbują czegoś nowego. Przekraczają kolejną granicę. Pokazują jak duży dystans mają do mediów i popularności. Nie promowali tej płyty przed premierą. Nie stworzyli radiowych hiciorów. Alex śpiewa coś o tym, że chciałby być w The Strokes i tańczyć w samych gaciach. Są tak kultowym zespołem, że nie muszą stawać na głowie, żeby przypodobać się masom. Kochałam Arctic Monkeys, gdy byli rozczochranymi, pryszczatymi małolatami z gitarami pod samą pachą i kocham ich teraz, gdy są już dorośli, a Alex nauczył się śpiewać i grać na pianinie. Słucham „Tranquility Base Hotel & Casino” w kółko od kilku tygodni i jeszcze mi się nie znudziła, ale już czekam na kolejny album. Jestem ciekawa, w którą stronę poprowadzą mnie następnym razem.

Ten album jest prawdziwym odejściem od poprzednich Arctic Monkeys, ale uważam że jest to progres. Cenię ich decyzję i rozumiem, że nie chcieli robić ciągle tego samego. Ten album to mieszanka jazzu lounge, elektroniki, rocka lat 70. i okazjonalnego rytmu hip-hopowego. Muzyka jest idealną ścieżką dźwiękową towarzyszącą koncepcji albumu o ucieczce do hotelu i kasyna na księżycu.To album, który z pewnością podzieli ludzi i odrzuci hardcorowych fanów, ale każdy, kto szuka dobrego albumu, powinien go posłuchać. Jest to z pewnością jeden z bardziej intrygujących albumów ostatnich kilku lat i nie należy go ominąć.

teksty jak teksty, nie uważam za jakieś odkrycie, wokal daje radę, ale najfajniejsza jest tu strona muzyczna - basik chodzi jak w polskich komediach z lat 80 ;-) naprawdę lotne, ironiczne oldskulowe i wpadające w ucho. no i trzeba to powiedzieć - Mitch and Mitch robią taką muzę od lat.

Genialny album! Przerosła moje oczekiwania, dobrze że nie poszli jeszcze raz w AM. Przebija zdecydowanie wcześniejszą płytę (co nie znaczy, że AM było złe). Płyta mega klimatyczna, Wystarczy przesłuchać kilka razy i wczuć się, by móc zrozumieć co Alex chciał nam przekazać. 9,5/10

Uwielbiam ten zespół i zawsze z ciekawością oczekuję ich kolejnej płyty. Przede wszystkim mają rewelacyjne brzmienie, typowe dla brytyjskiego rocka i popu. Fajne głosy cudnie współbrzmią ze stroną muzyczną. Najnowsza płyta Arctic Monkeys Tranquility Base Hotel & Casino nie przestaje pozytywnie mnie zaskakiwać, nie ma na niej słabszych kawałków według mnie, ma bardzo równy poziom. Na muzycznej scenie są obecni od ponad 10 lat, a wciąż potrafią zaprezentować coś atrakcyjnego dla swoich fanów. Jeśli jeszcze ich nie znacie, macie szansę żeby spróbować czegoś muzycznie ciekawego i porywającego.

Świetny album, nowe oblicze Arctic Monkeys, a szczególnie Alexa Turnera. Co prawda płyta zdecydowanie nie dla każdego, ale mnie urzeka i liczę na więcej takich dzieł czy to Alexa czy to Małp.