Trąbka do słuchania (okładka  twarda, wyd. 06.2023)

,,Zastanawiałam się często, jak ten ich gniewny i złośliwy Bóg mógł zyskać taką popularność. Ludzkość jest bardzo dziwna i nie żywię pretensji do zrozumienia czegokolwiek, ale jak można wielbić kogoś, kto zsyła na was wyłącznie plagi i masakry? I dlaczego to Ewa ma być wszystkiemu winna?" Potrzebujemy manifestów feministycznych i ekologicznych. Literatury, która przypomni, że po dziś dzień kobietom odbiera się sprawczość, w tym możność decydowania za siebie, jak ważna jest korelacja człowieka z naturą. Autorka doskonale portretuje, że starość się Panu Bogu nie udała... Proza przesiąknięta absurdem istnienia, traktująca głównie o osobach w jesieni życia, które zrzuca się najczęściej na margines społeczeństwa. Jestem zachwycona zabawą formą, konwencjami, bizarnością, ilością perspektyw, przez które można to odczytać. Pokazaniem, do czego doprowadza brak wolności, uciemiężenie człowieka przez człowieka, władza. ,,Nigdy nie jestem samotna [...] A raczej nigdy nie cierpię z powodu samotności. Za to bardzo cierpię na myśl, że moją samotność może mi odebrać grono bezlitosnych osób, które chcą dobrze. Wiem, oczywiście, że mnie nie rozumiesz, więc proszę cię tylko o to, żebyś nie wyobrażał sobie, że mnie do czegoś przekonujesz, podczas gdy faktycznie zmuszasz mnie do tego wbrew mej woli." Została obleczona w surrealizm. Autorka wskazuje, jak wielkim dobrem jest możliwość obcowania z braćmi mniejszymi. Pisze o kondycji wszystkiego, co w ruchu. Mnogość perspektyw ( przez które można ją czytać mimo upływu lat)budzi mój podziw. Muszę nadmienić, że przed laty nie potrafiłam jej docenić. To proza, do której trzeba dojrzeć. Jest eksperymentalna, metafizyczna momentami. Z widokiem na wykluczonych na wielu płaszczyznach, zbywanych milczeniem. Mowa, chociażby o głuchych. Wymaga skupienia I czasu. Ale odwdzięcza się mnogością refleksji o tym, jak jałowo potrafimy przejść przez życie. Cieszę się z powrotu po latach do tej książki. Bo można ją z powodzeniem nazwać moralitetem. Tak wiele w,,Trąbce do słuchania spraw" oprószonych ekscentrycznością, oniryzmem, etyką lub egzystencjalnym bólem, którym bezwzględnie należy się zająć. Sięgając, musicie być gotowi na zdania iskrzące się wielowymiarowością, które pobudzają synapsy. To się dopiero nazywa wyciągać esencję ze słów. Jaram się niesamowicie faktem, że seria ,,inne konstelacje" ma właśnie taką formę. W końcu za tyle dóbr przykrytych patyną czasu nie trzeba przepłacać. ,,To niepojęte, że całe miliony ludzi pokornie słucha gromadki chorych umysłowo dżentelmenów, którzy nazywają siebie "Rządem"! Myślę, że samo to słowo napędza ludziom strachu. To jakaś zbiorowa psychoza na planetarną skalę, wybitnie niezdrowa (...)"

Wielbiciele twórczości artystycznej Leonory Carrington powinni powinni poznać tę powieść. Jednak z dzieł literackich, tej ciekawej i ekscentrycznej artystki, wyżej cenię opowiadania zebrane w tomie "Siódmy koń"! De gustibus non est disputandum.

Książka o tym, że mimo lat i ubytków na zdrowie wciąż jesteśmy tymi samymi ludźmi. Język jak w przypadku Tokarczuk. Czasami zawiły.

Pozycja obowiązkowa dla szukających wytchnienia od codzienności, jednocześnie głęboka i zabawna. Intelektualna uczta.

Zupełnie inna i bardzo feministyczna.

Cudowna książka. Warto