Tonąca dziewczyna (okładka  twarda, wyd. 01.2014)

Imp jest chorą na schizofrenię malarką i próbuje zapisać swoje szaleństwo słowami. Wierzy, że jeśli zamknie nawiedzające ją duchy w opowieści, w ten sposób będzie mogła je egzorcyzmować. Zapisuje swoje myśli, spostrzeżenia i wspomnienia, którym nie ufa. Różne spojrzenia na jedną chwilę. Tak powstaje pamiętnik dziewczyny tonącej w szaleństwie.
Imp w swej opowieści miesza czasy i osoby. Wybiega za daleko w przyszłość, by potem wrócić do zupełnie innej przeszłości. Pisze o sobie jako ,,ja” i jako ,,ona”. Nie dba o to, że czytelnik nie rozumie. Ona tylko desperacko chce wszystko zapisać. Zapisać, zanim zapomni, zanim jej chory umysł stworzy kolejną wersję przeszłości.
Ta historia to powolne zanurzanie się w niezwykłości. Im mniej leków krąży w żyłach Imp, tym bardziej odrywamy się od rzeczywistości i dryfujemy w coraz mniej pożądanym kierunku. Rytm powieści zmienia się w zależności od tego, jak trzeźwo na świat patrzy główna bohaterka. Od codzienności przechodzimy do gęstego mroku, zalewa nas niepokój, jawa miesza się ze snem.
Tonąca dziewczyna. Pamiętnik to szalenie oryginalna powieść i przede wszystkim popis wspaniałej wyobraźni. Autorka łączy ze sobą elementy, które chyba jeszcze nigdy nie były ze sobą zestawiane. Dziecięca baśniowość nasiąka krwią, splata się z brutalnym morderstwem, pojawiają się syreny, wilki i duchy. Oraz mnóstwo symboli w dużej mierze związanych z malarstwem. Wielopłaszczyznowość powieści idealnie oddaje stan chorego umysłu, tak samo jak całkowicie zatarte granice pomiędzy fantastyką a realizmem.
Tonąca dziewczyna. Pamiętnik wymaga od czytelnika skupienia i zaangażowania. Są rozdziały, przez które się płynie, wysłuchując kolejnych historii Indii, a są fragmenty, fascynująco chaotyczne, które uderzają falami, próbując zatopić czytającego. Nie raz i nie dwa miałam problem, by przebrnąć przez monologi Imp, naszpikowane symbolami i tylko jej znanymi historiami. Często trzeba wytężyć wyobraźnię podczas lektury.
Napisanie, że jest to historia o duchach, syrenie i wilku to mijanie się z celem, bo tak naprawdę to nie przygotuje was na to, co czeka na stronicach powieści. Napisanie, że jest to historia o Czerwonym Kapturku, Alicji w Krainie Czarów i Czarnej Dalii to mijanie się z celem, bo tak naprawdę to nie przygotuje was na to, co czeka na stronicach powieści.
Napisanie, że jest to historia o szaleństwie, to tak naprawdę…

7777

To jest opowieść o duchach.

Zapewne nie jest to książka dla każdego i ja zaliczyła by ją raczej do literatury grozy niż do mieszanki fantasy z science fiction. Historia jest mroczna i bardzo wciągająca. Główna bohaterka, schizofreniczka Imp próbuje napisać swój pamiętnik, lecz ma z tym spore problemy, bo jak tu odróżnić prawdę od fałszu gdy twój mózg co rusz podsuwa ci własne interpretacje rzeczywistości. W książce jest sporo odwołań do mitów i legend, co nadaje jej niesamowity klimat. Imp zdaje sobie jednak sprawę z nieprawdziwości swoich wspomnień i za wszelką cenę próbuje dociec prawdy, czy to jej się uda sprawdźcie sami. Gorąco polecam każdemu kto ma otwarty umysł.

Książka wymaga skupienia i czytania z wielką uwagą. Coś innego na rynku aniżeli romansidła w stylu "Greja" co nic nie wnoszą. Dużo symboliki i porównań, co powoduje powstawanie swoistego klimatu wokół głównej bohaterki, która do końca nie wie czy to wszystko dzieje się na prawdę. Polecam tym co mają dość już pustych romansideł.

Uczta Wyobraźni MAGa zaserwowała mi książkę na którą nie zwróciłabym uwagi w księgarni, nie przepadam za "realistycznymi książkami", a właśnie to sugeruje opis - schizofreniczka zmagająca się ze swoją chorobą. Nic z tych rzeczy. "Tonąca dziewczyna" jest niezwykła, niepokojąca i na długo zostaje w głowie czytelnika.

"Tonąca Dziewczyna" to dziennik pisany przez Indię Morgan Phelps - Imp, młodą schizofreniczkę, malarkę, lesbijkę, która próbuje poukładać swoje wspomnienia związane z tajemniczą Evą Canning. Cała reszta pozostaje kwestią interpretacji czytelnika. W tej książce nic nie jest jednoznaczne , pozbawione ukrytego drugiego dna. Pomocny jest spis inspiracji załączony w posłowiu autorki, jednak ja jestem pewna, że nawet z nim nie odkryłam nawet połowy odniesień.

Część czytelników może irytować takie nagromadzenie motywów nawiązujących do popkultury i kultury wysokiej, jednak w tym wypadku nie jest to irytującym wtrąceniem (jak np. w przypadku ostatnich "tforów" Ćwieka"), ale zrozumiałym dla fabuły zabiegiem. Poza tym książka jest wędrówką po schizofrenicznym umyśle, który dodatkowo zmaga się z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi, więc jak dla mnie szczegółowe, wręcz katalogowe opisy omawianych przez Imp dzieł sztuki są jak najbardziej uzasadnione.

5/5 Nie przepadam za pierwszoosobowym narratorem i literaturą zakrawającą na horror, ale "Tonąca Dziewczyna" zahipnotyzowała mnie i wciągnęła do schizofrenicznego świata Imp, jej syreny i wilków. "Spektakularne osiągnięcie literacie... arcydzieło" - tym razem okładka mówi szczerą prawdę.

India Morgan Phelps,Imp, cierpi na schizofrenię paranoidalną.Jej matka popełniła samobójstwo w szpitalu psychiatrycznym a teraz jej własna córka podąża podobną drogą.Zresztą w tej rodzinie często występowały przypadki obłędu.Tak czy inaczej dziewczyna ma świadomość,że jest z nią coś nie tak.Lekarze postawili swoją diagnozę, ale czy rzeczywiście jest chora?Aby wszystko usystematyzować zaczęła pisać pamiętnik, co pozwala dać jej upust wyobraźni i swoim lękom. Opowiada historię o duchach, spotkaniach z tym co nadprzyrodzone,co nierealne. Gubi się w tym, co było dawniej, ponieważ jej wspomnienia nie są do końca jej własnymi.Rzucona w mroczny,nieznany świat, wewnętrznie zagubiona, próbuje dowiedzieć się kim jest. Pogoń za własną tożsamością, zmaganie się z postrzeganiem i percepcją wrażeń, balansowania na granicy świata rzeczywistego i urojonego, to jej chleb powszedni. Niesamowite studium przypadku młodej dziewczyny,która doświadczyła niemożliwego. Zagadkowa, symboliczna, wielowarstwowa!

Niepokojąca powieść fantasy, w której zacierają się granice świata realnego i fikcyjnego. Główna bohaterka jest schizofreniczką mającą poważne problemy z postrzeganiem rzeczywistości. Ten brak właściwej percepcji wymusza na niej rozpaczliwe próby określenia tego, co namacalne i tego, co stanowi jedynie projekcję jej chorej wyobraźni. Dziedzicznie naznaczona, opętana wizją tonącej dziewczyny, zmaga się ze swym naigrywającym się z niej rozumem. Kiernan napisała książkę wielce intrygującą, w której dokonuje niejako wiwisekcji chorego umysłu, przy okazji zwodząc na manowce umysł czytelnika.
Beata Adler, empik Toruń

Książka ta jest idealna dla czytelników preferujących mocną prozę, oczekujących mrocznego klimatu, mrożących krew w żyłach opisów, niezwykłej oryginalności oraz ciekawych charakterów. Autorka w rewelacyjny sposób połączyła świat realny ze światem fantastycznym, fantasy z science fiction, a sferę iluzji ze wspomnieniami schizofreniczki. Zaletą powieści jest nie tylko zwariowana treść i chaotyczna fabuła, ale także bardzo sugestywne opisy, które wręcz wchłaniają czytelnika zatopionego w lekturze. Książka tylko dla odważnych!
Ewelina Menkarska, empik Częstochowa

Po przebrnięciu przez pierwsze strony powieści można już się mniej więcej przyzwyczaić do chaotycznego, pełnego powtórzeń, przerwanych wątków i nieścisłości stylu dziewczyny – bo tekst, który do nas dociera, to wpisy z jej pamiętnika, a także przedruki opowiadań. Bo Imp to niezwykle uzdolniona postać – pisze opowiadania, ale przede wszystkim jest malarką. Sztuce, wrażliwości na piękno, barwom i interpretacjom malarstwa i literatury dziewczyna poświęca bardzo wiele miejsca. Przyznam, że te fragmenty czytało mi się wybornie. Książka jest bardzo intertekstualna, co sprawia, że sami zaczynamy poszukiwać – obrazów, o których wspomina Imp, opowiadań, baśni, wydarzeń historycznych (nie wszystkie istnieją rzeczywiście, niektóre są wymysłem autorki). Opisywane przez Imp dzieła sztuki naprawdę działają na wyobraźnię. Klimat jej opowieści bywa mroczny, podstępny, zdecydowanie niepokojący.

Jest dosłownie i metaforycznie zarazem. Lektura tej książki pozwoliła mi utwierdzić się w przekonaniu, że niebanalne historie, nie potrzebują ozdobników. Caitlin R. Kiernan ich nie stosuje. Pisze “po męsku”. Lekki chaos dostarcza czytelnikowi konkretnych treści. Tonąca dziewczyna jest chaotyczna niczym umysł schizofreniczki. Jest oszczędna w formę, nastawiona na treść, ukierunkowana na myśli. Właśnie myśli są bohaterem tej książki.




Pisanie o fabule mija się z celem. Historii Imp trzeba doświadczyć. Odczuć. Przeżyć. Jest to powieść odrobinę dziwna, temu nie można zaprzeczyć. Czytając zadawałam sobie pytanie: o czym do cholerki jest ta książka? Nic nie jest powiedziane wprost. Liczne retrospekcje zaburzają percepcje. Pierwszoosobowa narracja pozwala wniknąć z umysł Imp. Umysł zawładnięty urojeniami, myślami, doświadczeniami.

Na wstępie chciałabym napisać, że Uczta wyobraźni jest najlepszą serią, jaką kiedykolwiek wydano. A teraz opinia o "Tonącej dziewczynie". Czytają opis, byłam przekonana, że dostanę książce o jakiejś tam dziewczynie, która choruje na rozdwojenie jaźni. Jednym słowem spodziewałam się książki płytkiej i banalnej. Tymczasem od pierwszej strony byłam po prostu porażona nie tylko kunsztem literackim, fabuła, ale całą budową książki, którą mogę porównać do pajęczej sieci. Nigdy wcześniej nie czytałam powieści tak doskonale rozbudowanej, w której żadne słowo nie jest przypadkowe, a żeby zrozumieć sens całości niejednokrotnie trzeba cofać się o kilkanaście stron. Jestem w ogromnym szoku i jestem przekonana, że za kilka dni będę musiała powtórzyć lekturę, a by zrozumieć jej sens.