The Walking Cat. Apokalipsa Zombie oczami kota. Tom 2

Super fabuła, piękna historia polecam <3

Trochę była no zniszczona ale to trochę

Fajna (lekka) manga, dobrze narysowana.

Obdarowanemu się podobało.

Bardzo ciekawe

Okej

KOT WĘDRUJĄCY (Z RĄK DO RĄK) Kitku apokalipsy powraca. Pierwszy tom był przyjemny i nabity całkiem sporym ładunkiem emocjonalnym. I zaskoczyć też potrafił. I drugi podtrzymuje dobre wrażenie, jakie zarobił na mnie poprzednik i szczerze powiedziawszy naprawdę podoba mi się ta kolejna dojrzała seria o kotach i ludziach. Jin zginął. Przygarnął kota, był już tak bliski, by w świecie po apokalipsie, świecie zamieszkanym przez zombie, odnaleźć ukochaną, ale niestety – poległ. Teraz kot trafia w kolejne ręce i… Właśnie, co czeka go u nowej właścicielki? Może i jestem fanem horroru, ale fanem opowieści o zombie jakoś już nie. Nie kupiły mnie więc „Żywe trupy”, za to klasyka Romero jeszcze miała swój urok i chętnie raz na kilka lat do niej wracam. I urok miało jeszcze kilka komedii tego typu. Ale poważnych historii, które do mnie by trafiły było niewiele, a „The Walking Cat” jest poważny i zadziwiająco mocno do mnie przemawia. A przy okazji robi to w sposób, który trafia i do serca, i do umysłu. Oczywiście, jak na mangę przystało, seria ma momenty rozprężenia czy sceny, które można by uznać czasem za zabawne. Ale są to raczej sporadycznie występujące drobiazgi, bo cała reszta jest przede wszystkim dojrzał i poważna. Nasycona emocjami, depresyjna, ale niepozbawiona nuty nadziei, którą jednocześnie często potrafi nam jakże dosadnie odebrać. I takie granie na uczuciach, nieprzesadzone na szczęście, do mnie trafia i przemawia. Oczywiście jest to też postapo i opowieść o zombie, ale mało w tym horroru jako takiego. Elementy gatunkowe są, jednak przede wszystkim mamy tu do czynienia z historiami obyczajowymi o ludziach. Ale są to opowieści, które bardziej niż na codzienności i przetrwaniu, skupiają się na uczuciach i emocjach, nie zapominając jednocześnie o klimacie. I tu na scenę wkraczają rysunki. Dobre rysunki, z detalami, realistyczne, nastrojowe. Bywa więc i odpowiednio brutalnie, i nostalgicznie niemalże. Bywa prawie słodko, a przede wszystkim jest gorzko i ponuro. A jednak fascynująco. Ot taka to manga. Mnie kupiła. I jeśli lubicie dojrzałe rzeczy i emocje, kupi i Was.

PopKulturowy Kociołek: Spiesząc z odpowiedzią na zadane we wstępie recenzji pytanie - tom drugi serii jest równie dobry i interesujący jak początek mangowej trylogii. Czytelnik naprawdę miło jest zaskoczony tym, ile popkulturowej dobroci (rozrywki) idzie wycisnąć z obserwowania losów kota. Pomimo tego, że pierwszy plan opowieści (teoretycznie) wypełniony jest losami czworonożnego puchatego białego bohatera (Yuki), nie można tutaj nie zwrócić uwagę na ludzi. Wokół kota pojawia się sporo postaci, które stanowią o sile serii. Tomo Kitaoka, wykorzystuje bowiem zwierzaka do zaprezentowania ogromu cierpienia, smutku i szeregu innych emocji, z którymi muszą sobie radzić ludzie w obliczu prawdziwej apokalipsy (sam kot również nie jest pozbawionym uczuć stworzeniem). Po tym, jak Yahiro bezpiecznie dostarcza Yukiego na wyspę, opiekę nad kotem przejmuje młoda dziewczyna Kaoru ze znajdującego się tam obozu dla ocalałych. Początkowo kot jest trochę zagubiony w nowej rzeczywistości i musi przywyknąć do nowych osób. Wraz z nim poznajemy realia obozowe, piętrzące się tam problemy, czy złożone rozterki ocalałych ludzi. Każdy z tragedią stara się radzić na zupełnie inny sposób, co często prowadzi do uzewnętrzniania jego wewnętrznych „demonów”. Dodatkowo gdzieś w tle całej opowieści pojawiają się drobne odniesienia do poprzedniej części, np. jedna z kobiet zamieszkująca wyspę to żona Yahiro, która nie ustaje w poszukiwaniu męża. Nie można tutaj również zapomnieć o samych „zombie”, które cały czas stanowią zagrożenie i często znacząco podsycają klimat grozy.

Akcja mangi rozgrywa się w świecie, gdzie zmarli powstają do życia i zarażają kolejnych ludzi. Jak wskazuje tytuł produkcji, obserwujemy apokaliptyczne wydarzenia z perspektywy pewnego białego kota i ludzi, jakich napotyka podczas swoich przygód. Zombie są praktycznie wszędzie i zdobycze ludzkiej cywilizacji sypią się niczym domek z kart. Manga nadal koncentruje się bardziej na ludziach i ich relacjach niż samych zombie. W tym wypadku Kaoru ma problem spowodowany przez swoją mamę. Porzucona dziewczyna ma traumę i nie jest zbyt ufna co do innych ludzi. Yuki przychodzi jej z pomocą i dzięki niemu bohaterka bardziej się otwiera i przestaje żyć tylko dramatem ze swojej przeszłości. Żywe trupy pojawiają się dopiero pod koniec tego tomu i stawiają Kaoru i białego kota w niezwykle trudnej sytuacji. Recenzując pierwszy tom The Walking Cat. Apokalipsa zombie oczami kota miałem pewne wątpliwości. Był to solidny kawałek mangi, ale czegoś mi brakowało. Drugi tom wypada pod tym względem lepiej i jestem usatysfakcjonowany z tego, jak potoczyła się historia, że mieliśmy okazję lepiej poznać bohaterów i że całość idzie w ciekawą stronę. Zombie nadal pozostają jedynie tłem dla akcji, ale tym razem działo się więcej i było trochę gore, plus żywe trupy stały się zagrożeniem. Między innymi dlatego jestem bardzo ciekawy, jak ta historia potoczy się dalej.