The Real Hope. Hope. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 11.2023)

Styl autorki lepszy ale nudniejszy tom

Super książka polecam

[Współpraca reklamowa/recenzja patronacka] Na wstępie chciałabym z całego serca podziękować Alicji, za uwierzenie we mnie i pozwolenie mi patronować obie części serii Hope. To naprawdę wiele dla mnie znaczy, cudownie mi się z tobą współpracowało, mam nadzieje, że to nie ostatnia nasza współpraca. Dzisiaj przychodzę do was z recenzją the real hope, czyli drugim tomem serii Hope, który zawładnął moim sercem jeszcze bardziej, niż poprzedni. Nie wiedziałam, że się tak da, a jednak, Alicja podołała. W tym tomie czuję, że styl pisania Ali się polepszył, a sama fabuła wciągnęła mnie jeszcze bardziej. Jak w the fake hope, w moim odczuci dostaliśmy więcej nienawiści głównych bohaterów, to w tym tomie oswajają się ze sobą, a na światło dzienne nie tylko wychodzą uczucia, którym siebie darzą, ale i też sekrety, które bardzo namieszają. Sama fabuła wywarła na mnie ogromne wrażenie i trzymała mnie taka euforia, że poznaje dalsze losy bohaterów. Przysięgam, że uwielbiam to, w jaki sposób Ala poprowadziła fabułę. Niczego jej nie brakowało, a piosenki na początku ich, idealnie oddawały to, co zawarte jest w danych rozdziałach. W tamtym tomie była "laleczka" a w tym "motylek". Przysięgam, że kocham i wielbię w tym tomie, jak ich relacja zaczęła być mniej toksyczna, a w dodatku rozwija się w dobrym kierunku. Chociaż sekrety odkryte na końcu mogą niejednego wyprowadzić z równowagi. Christian to mężczyzna zagubiony, a mimo to, skradł jakąś część mojego serca i to nie tak, że nie widzę jego złych zachowań. Bo widzie i zdecydowanie nie popieram, a nawet czasem go wyzywam, ale im więcej jego poznaje tym bardziej wiem co nim kieruję. Za to Madeline, to dziewczyna, którą uwielbiam w każdym znaczeniu tego słowa. Przysięgam, że ich dwójka razem, gdyby tylko się dokładała i wyjaśniała od razu niejasności mogłoby być potężną parą. Podsumowując: Czyta je serię hope, bo inaczej się nie lubimy...i możecie dawać znać, czy te adnotacje są okej? Bo ja mam mieszane uczucia hahah

O rany co to był za rollercoaster emocjonalny. Jeśli szukacie książki, która poturbuje was i złamie serce na milion kawałków to trylogia Hope jest idealna. Muszę przyznać, że ta część była o niebo lepsza od pierwszej. Aż nie bardzo wiem jak ubrać w słowa to co chcę wam powiedzieć. Dosłownie przed chwilą skończyłam ją czytać i nadal niedowierzam co się tam wydarzyło. Mnóstwo emocji, łez, strachu i jeszcze więcej niepewności. Tu naprawdę wydarzyło się tak wiele, że czasami się zastanawiam jakim cudem autorka na to wpadła hah🥹❤️ Książka jest świetnie napisana. Prostym językiem, który się przyjemnie czyta i po prostu się płynie, ale nie małym wolnym strumyczkiem, lecz sztormem, wodospadem. Raz jest spokojnie, a później znów wpadacie w otchłań, by po wynurzeniu znów zgubić linie horyzontu pod wodą. Autorka wplata do historii wiele pięknych słów o miłości, o przyjaźni. A jeśli jesteśmy przy tym temacie to najpiękniejszy w całej tej hitorii był stosunek naszych bohaterów względem siebie. Ich miłość była widoczna na kilometry. Oddali by za siebie życie. Ilekroć tylko się wspierali, miałam łzy w oczach bo to było tak piękne i mam wrażenie, że teraz już rzadko spotyka się takich ludzi. A prawdziwym skarbem jest posiadanie takich przyjaciół. Cóż więcej mogę wam powiedzieć oprócz tego, że czytanie tej książki było piękną przygodą? Jeśli nie mieliście okazji przeczytać pierwszej części to mocno was zachęcam. Na jaw wychodzi wiele sekretów, wiele się wyjaśnia a jeszcze więcej komplikuje..

Muszę powiedzieć, że przez negatywne recenzje, które widziałam przed przeczytaniem tej książki sprawiły, że negatywnie się do niej nastawiłam. Co było w ogóle nie potrzebne! Styl pisania Alicji jest bardzo przyjemny i prosty, zdecydowanie widać w nim zmianę na lepsze w porównaniu do pierwszego tomu. Książkę czyta się niesamowicie, co jest dużym plusem. Działo się tu dużo więcej niż w poprzednim tomie i ta akcja zdecydowanie bardziej mnie wciągnęła. I uwaga naprawdę miałam problem z odłożeniem tej książki. Jeśli chodzi o bohaterów to w przypadku TRL znowu wypadają lepiej. Nie byłam fanką Christiana w pierwszym tomie, głównie przez jego wahania nastroju, które miewał też tu, ale było ich mniej, więc zdołałam go polubić. Co do Melanie nie mam żadnych zastrzeżeń i bardzo ją lubię. Chciałam powiedzieć, że ta pozycja nie wzbudziła we mnie uczuć, ale to byłoby kłamstwo. Ponieważ gdy na myśl przychodzą mi postacie, których nie lubię, przepełnia mnie irytacja. Ekscytowałam się też wątkiem romantycznym, który znowu wypadł lepiej tutaj niż w poprzedniej części. Oczywiście było też kilka minusów, ale te rzeczy spowodowane były głównie moim upodobaniami itd. Podsumowując, „The Real Hope” nie jest wcale złą książką. Bawiłam się na niej dobrze i cieszę się, że autorka zrobiła naprawdę duży progres. Na pewno będę chciała przeczytać kolejne tomy! Zachęcam do lektury! [współpraca reklamowa z Wydawnictwo NieZwykłe]

Polecam