Tajemnice królów (okładka  miękka, wyd. 06.2015)

Książka jest po prostu świetna ! Mile się ją czyta, fabuła wciąga i zaskakuje. Trzyma się też w miarę szczegółów historycznych, co jest dużym plusem, bo w pierwszej części cyklu ( "Kochanka królewskiego rzeźbiarza" ) autorka miała z tym spory problemy. Osobiście nie przemawia do mnie ta wersja śmieci Tutanchamona, jaką zaproponowała autorka, rozumiem jednak, że miała prawo do własnej interpretacji i taki scenariusz teoretycznie tez był możliwy. Z różnic historycznych warto wspomnieć, że powieściowa żona faraona Horemheba, naprawdę istniała, tyle że... nigdy nie była królową, bo zmarła kilka lat przed koronacją męża. A faraon objął tron prawdopodobnie poślubiając ( nie pojawiającą się w książce ) siostrę królowej Nefretete. Kolejną rzeczą, która mocno mnie irytowała było nazywanie Anchesenamon w kółko " księżniczką ". Sam napis na okładce głosi : " na tropie zaginionej księżniczki " . Naprawdę trudno o większą gafę. Anchesenamon była żoną Tutanchamona, a zatem k r ó l o w ą i tak powinno się ją było tytułować. W porównaniu jednak z pierwszą częścią, błędy historyczne w "Tajemnicach królów" są naprawdę drobne i do zniesienia. Wartką i interesującą powieść polecam zarówno miłośnikom starożytnego Egiptu, czytelnikom romansów, jak i wielbicielom kryminałów.

wciągająca intrygująca a momentami zabawna powieść i Starożytnym Egipcie. Ciekawa książka dla fanów historii.

Zgodnie z informacją umieszczoną na okładce, powieść miała być wielowarstwowa, pełna tajemnic, przygód, zdrad, sensacji. Na kartach powieści powinna toczyć się walka o prawdę i władzę, walka wypełniona emocjami oraz niebezpiecznymi decyzjami. Słowem: tajemnica, akcja, tajemnica. Mój odbiór tej książki to ziewanie, irytacja i wymęczanie jej drugiej połowy, kiedy zrozumiałam, że nic ekscytującego mnie już nie spotka. Nie jest to książka tragiczna, uwierzcie, czytałam powieści jeszcze bardziej pozbawione logiki, zupełnie wyzute z akcji. Z Tajemnicami królów mam ten problem, że udało mi się je przeczytać bez większej depresji. Nie odkładałam książki całkiem na bok, ale przymykałam strony, żeby przetrawić bardziej irytujący fragment. Pomysł na powieść niewątpliwie jest. Więc co jest nie tak?

Victoria Gische tworzy bogate opisy scenerii, z dbałością konstruuje przestrzenie, budynki. Fakty historyczne, chociaż oczywiście musiały się w tego typu powieści pojawić, nie są rzeczą najistotniejszą. Stanowią interesujące tło, łagodnie wkomponowywane w akcję. Klimat Egiptu można rzeczywiście poczuć, tak samo jak usłyszeć gwar głosów na jednym z opisywanych przez autorkę targów. Przed lekturą powieści bałam się najbardziej tego, że w Starożytnym Egipcie będzie za dużo starożytności i za dużo Egiptu, że historia lub orientalizm przeważą nad fabułą i bohaterami. Tak się nie stało, co liczę na plus, ponieważ nigdy nie czułam się dobrze w historiach osadzonych w Starożytnym Egipcie. Problem powieści leży jednak w tym, że główny motor wydarzeń, czyli bohaterowie, nie mają w sobie nic, co byłoby reprezentatywne i intrygujące. Postaci dzielą się na miłe i chcące prawdy oraz złe, występne i pełne kłamstwa. Występny zawsze pozostanie występnym, a dobry - dobrym, niezależnie od jego życiowych doświadczeń oraz sytuacji, w jakiej się znajduje. Sposób prowadzenia narracji, dialogów czy przedstawiania myśli bohaterów nie pozwolił mi stworzyć sobie ich bardziej szczegółowych wizji. Dobrzy wygrywają i żyją długo, źli zostają ukarani i wszyscy wiedzą, jak brzydkie było ich zachowanie. I nie jest to spoiler, bo takie rozwiązanie przeczuwa się już po ćwierci lektury. Z takich postaci trudno utkać akcję. Bohaterowie gdzieś dążą, przemieszczają się, rozmawiają, ale mam wrażenie, że autorka chciała zbyt szybko zmieniać miejsca i klimat. Czasem miałam problem ze zrozumieniem, czy bohater już dojechał do celu swojej podróży czy zatrzymał się gdzieś po drodze. Nie było płynnych i logicznych przejść, ale fragmenty oderwane od siebie i zlepione w nie całkiem przyswajalny sposób. Jak na złość, kilkakrotnie odniosłam wrażenie, że najciekawsze momenty autorka pomija, przytaczając je jedynie w rozmowach między bohaterami, jakby miała problem z opisywaniem żywej akcji. Ujmuje to wiele powieści, która jest reklamowana jako pełna przygód. Opisy relacji wydają mi się mało logiczne, a wiele prawdziwie potężnych i istotnych postaci (władców) nie działała zgodnie z logiką, ale była motywowana mało uzasadnionymi wrażeniami i przeczuciami. Najmniej prawdopodobne i najbardziej naruszające mój zmysł poszukiwania związków przyczynowo-skutkowych były jednak przypadkowe spotkania Sherdana z dobrymi, miłymi ludźmi, którzy w pierwszym zdaniu proponowali mu pomoc, a w trzecim zapraszali tego obcego człowieka do swojego domu na kolację, nocleg i długie rozmowy z całą familią. Samo zawiązanie akcji - powód poszukiwania zaginionej księżniczki - też nie poruszył mnie tak, jak powinien. Czytelnik powinien chcieć rozwikłać tajemnicę na równi z bohaterami. Gdy jednak doszło do prawdziwych poszukiwań w powieści, księżniczka była mi zupełnie obojętna. Owszem, historia jej oraz jej młodego męża, który z dnia na dzień został władcą, była interesująca, może nawet raz poruszyła serce (jeden, jedyny raz), ale nie wykorzystana na tyle, na ile powinna. Miałam wrażenie, że jedynym powodem, dla którego Horemheb chce odnaleźć Anchesenamon jest jego widzimisię. Widział ją na oczy raz, kilka lat przed tym, jak sam został władcą. I teraz, choć ma swoją władzę dopiero przez chwilę i mnóstwo innych problemów, postanawia szukać zaginionej kobiety. Powód poszukiwań jest dla mnie pozbawiony logiki i zwyczajnie słaby. Nie mrozi krwi w żyłach. Nie zaciekawia. A niech księżniczka będzie sobie zaginiona - nawet przez moment nie interesował mnie jej los. Powieść nie dała mi powodu, by było inaczej.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2015/08/tajemnice-krolow-victoria-gische.html

Starożytny Egipt kojarzy się większości z piramidami, Sfinksem i bezkresną pustynią. Jakież było moje zdziwienie, gdy dostałem w swoje ręce książkę Victorii Gische Tajemnice Królów. Zagadka kryminalna,tajemnice,przygody,zdrada i romanse.Sekret śmierci Tutenchamona, próba jej wyjaśnienia ... Akcja powieści jak dowiadujemy się z okładki dzieje się w czasach panowania ostatnich królów XVIII dynastii. Główny bohater to Shardan który stara się pogodzić swoje życie z zadaniami które stawia przed nim monarcha. Pogodzić się z siostrą, uporać się z przeszłością, a równocześnie zapewnić bezpieczeństwo i stabilizację ukochanej kobiecie. Książka odpowiada mi pod każdym względem.Kolejne sceny następują jedna po drugiej, bez zbędnych dłużyzn,bohaterowie są pełnokrwiści i prawdziwi.Wszystko mogłoby się zdarzyć tu i teraz. Finał zaskakuje i muszę powiedzieć jeszcze jedno-to lubię! Historyczny romans w pustynnym żarze Egiptu.Cóż chcieć więcej. Polecam jak najbardziej. Wydawnictwu Bellona dziękuję za udostępnienie mi tej pozycji.