Sztab Generalny Wojska Polskiego 1918-1939. Udział w wojnach o granice i funkcjonowanie w warunkach zagrożenia państwa (okładka  miękka, wyd. 07.2012)

Sztab Generalny stanowi podstawowe ogniwo kierownictwa wojskowego, główny organ planowania strategiczno-operacyjnego, a także dowodzenia całością sił zbrojnych. W niektórych armiach stanowił ponadto organ koordynujący pewne dziedziny przygotowań państwa do prowadzenia wojny. Dzieje polskiego Sztabu Generalnego (Głównego) związane są z historią państwa i jego sił zbrojnych. W polskiej historiografii wojskowej brak jest pracy poświęconej historii Sztabu Generalnego (Głównego) w latach międzywojennych. Niewiele jest również na ten temat artykułów naukowych. Stan badań nad tym problemem przedstawia się zatem mniej niż skromnie. Badań nad dziejami Sztabu Generalnego (Głównego) tego okresu długo nie prowadzono zarówno w uczelniach wojskowych, jak i cywilnych. Ostatnio, w związku z jubileuszami 80. I 85. Rocznicy powstania tej instytucji, odnotować należy pewien postęp w badaniach nad historią polskiego Sztabu Generalnego (Głównego) lat międzywojennych. Do zadań Sztabu Generalnego (Głównego) jako podstawowego ogniwa centralnego kierownictwa wojskowego i głównego organu planowania w latach międzywojennych należało opracowanie zasad użycia sił zbrojnych w czasie wojny. Stąd też wydaje się celowe poznanie jego struktury, zadań, kompetencji, opracowywanych planów mobilizacyjnych i rozbudowy sił zbrojnych, by zrozumieć przyczyny klęski we wrześniu 1939 r. Celem książki jest przedstawienie funkcjonowania Sztabu Generalnego (Głównego) od odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 r. do wkroczenia Armii Czerwonej na terytorium Polski we wrześniu 1939 r. Autor starał się wyjaśnić, do jakich tradycji i wzorów nawiązywał powstały w październiku 1918 r. Sztab Generalny, jaką rolę odegrał Sztab Generalny Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego w czasie wojen o granice i suwerenność Polski w latach 1918-1921. Kolejne zagadnienia dotyczą kompetencji i zadań Sztabu Generalnego do przewrotu majowego oraz w latach 1926-1935, w jakim stopniu Sztab Główny przygotowywał wojsko do zbliżającego się konfliktu zbrojnego oraz jak pracował Sztab Naczelnego Wodza we wrześniu 1939 r. Ze względu na ograniczone ramy, praca pomija problematykę wychowania i inne elementy działalności tej instytucji. Nie pretendując do wszechstronnego i wyczerpującego omówienia całej działalności Sztabu Generalnego (Głównego) w latach międzywojennych, prezentuje ona jedynie najważniejsze – w mniemaniu autora – zagadnienia.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.