Szpinakowa Staruszka (okładka  twarda, wyd. 04.2024)

"Szpinakowa Staruszka" to przepięknie ilustrowana opowieść o stracie, przyjaźni i emocjach, z którymi często nie potrafią poradzić sobie nawet dorośli. Czasem nie jest łatwo zaprosić do swojego serca wiosnę ale warto zdać się na pomoc innych. Mówi się, że las i przyroda mogą pełnić funkcję terapeutyczną i właśnie ta książka pokazuje to najlepiej. Mnie oczarowała już sama okładka, a zaglądając do wnętrza książki przenosimy się prosto w piękną, choć nie łatwą historię. Taka historia może dotyczyć każdego z nas, może mamy w swoim otoczeniu osoby pełne gniewu i warto się zastanowić czy za maską złości nie skrywa się coś więcej.

"Szpinakowa staruszka" to najnowsza książka wydawnictwa Mamania stworzona w przez Martina Widmarka i Emmę Karinsdotter odpowiedzialnych za tekst oraz Emilię Dziubak - autorkę ilustracji. Nie jest to pierwszy tytuł nad którym Martin Widmark i Emilia Dziubak pracowali wspólnie. Wcześniej już oddali w ręce młodych czytelników książki takie jak "Biblioteka Astrid", "Dinks", "Tyczka w Krainie Szczęścia" czy "Długa wędrówka". Mieliśmy więc już okazję aby poznać ich możliwości stąd też można było domyślić się, że i tym razem stworzyli wspólnie coś niezwykłego. Tak też się stało, gdyż "Szpinakowa staruszka" to przepiękna lektura, z którą zapoznaliśmy się z ogromną przyjemnością... Nastała wiosna. Przyroda budzi się do życia. Niemal wszyscy mieszkańcy lasu się tym cieszą. Z podziwem patrzą na nieśmiało rozkwitające kwiaty czy rozwijające się w koronach drzew pąki. Zachwycali się nimi wszyscy z wyjątkiem Szpinakowej Staruszki. Ona nienawidziła wiosny. W jej sercu nieustannie panował chłód. Nieustannie więc marudziła i wygrażała się wszystkim kogo na swej drodze spotkała czy to były zwierzęta czy rośliny. Podobnie jak ona zachowywał się pewien mały chłopiec, który pewnego dnia przyszedł do lasu na spacer wraz z mamą. On również nie dostrzegał uroków wiosny. Nie cieszył go ani żaden napotkany kwiat, ani motyl przelatujący koło jego nosa ani też nic innego. Szpinakową Staruszkę i małego chłopca łączyło coś jeszcze, coś co oboje skrywali głęboko w swoich sercach. Co to było? Wszystko wyszło na jaw dopiero kiedy ścieżki tych dwojga się przecięły. Myślicie, że na ich narzekanie i zły humor znalazło się jakieś lekarstwo? A tak w ogóle to dlaczego byli tacy niegrzeczni? Koniecznie sięgnijcie po tę cudowną książkę aby się o tym przekonać! Lektura jest bardzo mądra i magiczna zarazem, a płynące z niej przesłanie trafia wprost do serca małych czytelników. Jest to jedna z piękniejszych i mądrzejszych zarazem książek dla dzieci jakie miałam okazję czytać w ostatnim czasie. Poruszono w niej temat przyjaźni, samotności, smutku czy straty, a wszystko to w iście baśniowej scenerii lasu, w którym przyroda budzi się do życia wraz z nadejściem wiosny. Czy podobnie jak w przyrodzie w sercach bohaterów również zagości wiosna? Przyznam, że do sięgnięcia po tę książkę zachęciła mnie w pierwszej kolejności jej rewelacyjna oprawa. Autorką zarówno jej jak i ilustracji znajdujących się wewnątrz książki jest Emilia Dziubak, jedna z moich ulubionych polskich ilustratorek. Ilustracje wewnątrz książki są przepiękne, trochę tajemnicze, magiczne i klimatyczne. W połączeniu z równie interesującą i zajmującą historią, publikacja wypada naprawdę świetnie.

Nie większa od dłoni, w przywdzianym kapeluszu w odcieniu ciemnej zieleni, dzierżąc w dłoni jałowcowy kijek, z grymasem na twarzy kroczyła przez dąbrowę. Szpinakowa Staruszka... Na jej widok wszystkie leśne zwierzęta uciekały w popłochu, a pierwsze rośliny zwiastujące wiosnę zwieszały nad ziemią swe kwiaty. Zrzędliwa Staruszka nienawidziła lata, jesieni, a najbardziej wiosny, gdy świat budził się do życia. W jej sercu królowała zima, a przeraźliwy chłód niemal snuł się za nią niczym cień. Nadszedł jednak dzień, który wywrócił jej życie do góry nogami, a to wszystko za sprawą chłopca spacerującego z mamą po leśnych ścieżkach. Mama zachwycała się naturą i świeżym zapachem, on natomiast nie podzielał jej entuzjazmu, tylko kroczył rozgniewany kilka metrów za nią do czasu, aż dostrzegł małą istotkę Szpinakową Staruszkę. To spotkanie pokazało, że za kurtyną złością kryje się smutek przeplatany żalem i tęsknotą. Złość była wyłącznie mechanizmem obronnym, ale przed czym? Przed otaczającymi ich istotami, przed toczącym się życiem, przed całym światem? Gdy cała prawda wyszła na jaw, wystarczyła jedna jedyna sytuacja, by w ich sercach na nowo zaczęło kiełkować zapomniane uczucie i wdzięczność... Twórczość Emilii Dziubak od dawna przykuwa moją uwagę. Jej charakterystyczne ilustracje mają w sobie jakąś nutkę magii, dzięki czemu z powodzeniem oczarowuje nimi czytelników i ja ten zachwyt szczerze podzielam. Gra światłem jest mistrzowska, ale i warstwa literacka jest równie piękna. Ta nieco metaforyczna opowieść udowadnia, że nawet po najdłuższej zimie w końcu nadchodzi wiosna, czas rozkwitu i wszelkich zmian. W książce możemy dostrzec nie tylko niesamowitą siłę przyjaźni zbudowanej na zrozumieniu i życzliwości, ale także potęgę natury, która daje przestrzeń na refleksję i odnalezienie spokoju ducha. Córka słuchała tej historii z zapartym tchem, przeżywając emocje bohaterów i uśmiechając się przy pełnym nadziei zakończeniu. Bardzo nam się ta książka spodobała, więc polecamy dalej!

mamakawaiksiazki.blogspot.com "Szpinakowa Staruszka" to książka,która już na pierwszy rzut oka przyciąga wzrok. Monumentalne,stare drzewo z twarzą człowieka ma w sobie coś magicznego i tajemniczego. Ilustracje w środku również czarują czytelnika i przynoszą nas do świata baśni,starego lasu i historii małej szpinakowej staruszki,która nie lubi wiosny... dlaczego? Oczywiście więcej przeczytacie w książce 😉 Język tej historii jest bardzo platystyczny i barwny,także pięknie współgra z ilustracjami,które fascynują i jednocześnie budzą lekki niepokój,mają w sobie coś ciężkiego do uchwycenia i melancholijnego. Tak samo jak cała historia,bo pod opowiadaniem o staruszce kryje się piękne przesłanie i moc ważnych życiowych lekcji. "Szpinakowa Staruszka" to opowieść o przemijaniu,godzeniu się ze stratą, siłą przyjaźni,bezinteresownej pomocy,kojącym działaniu natury i trosce o drugiego człowieka. Myślę,że wiele dobrego można z tej historii wyciągnąć i nie tylko porozmawiać na ten temat z dziećmi,ale i samemu na chwilę się zadumać... Piękna pozycja do czytania na dobranoc albo przy wieczornym wyciszaniu. Myślę,że będzie dobra na wiek 3-4 +.

mamakawaiksiazki.blogspot.com "Szpinakowa staruszka" to książka,która już na pierwszy rzut oka przyciąga wzrok. Monumentalne,stare drzewo z twarzą człowieka ma w sobie coś magicznego i tajemniczego. Ilustracje w środku również czarują czytelnika i przynoszą nas do świata baśni,starego lasu i historii małej szpinakowej staruszki,która nie lubi wiosny... dlaczego? Oczywiście więcej przeczytacie w książce 😉 Język tej historii jest bardzo platystyczny i barwny,także pięknie współgra z ilustracjami,które fascynują i jednocześnie budzą lekki niepokój,mają w sobie coś ciężkiego do uchwycenia i melancholijnego. Tak samo jak cała historia,bo pod opowiadaniem o staruszce kryje się piękne przesłanie i moc ważnych życiowych lekcji. "Szpinakowa staruszka" to opowieść o przemijaniu,godzeniu się ze stratą, siłą przyjaźni,bezinteresownej pomocy,kojącym działaniu natury i trosce o drugiego człowieka. Myślę,że wiele dobrego można z tej historii wyciągnąć i nie tylko porozmawiać na ten temat z dziećmi,ale i samemu na chwilę się zadumać... Piękna pozycja do czytania na dobranoc albo przy wieczornym wyciszaniu. Myślę,że będzie dobra na wiek 3-4 +.