Święto ognia (okładka  miękka, wyd. 09.2021)

„Święto ognia” Jakuba Małeckiego to historia rozpisana na trzy głosy. Opowieść o życiu naznaczonym stratą, bólem i cierpieniem, o ambicji oraz mierzeniu się z ograniczeniami i przekraczaniu własnych granic.  Bohaterowie „Święta ognia” są dojmująco samotni, samotnością, która wynika z braku komunikacji. Ojciec i córki, zdawałoby się najbliższe sobie osoby, dotknięci stratą, uciekają do wewnętrznego świata własnych emocji i wspomnień. Zamykają się na uczucia i potrzeby innych. Ból, cierpienie, nie łączą ich, a dzielą. Ojciec, obecny w domu tylko ciałem, stale szukający okazji, by móc z niego choć na chwilę uciec, nie stanowi oparcia dla córek. Starsza z nich, Łucja, ucieka w ambicję, w świat baletu. Za wszelką cenę stara się udowodnić, przede wszystkim ojcu, swoją wartość, zasłużyć na jego miłość. Paradoksalnie, to chora na porażenie mózgowe Nastka zdaje się w tej rodzinie funkcjonować najlepiej. Przykuta do wózka, uzależniona od innych, mimo swoich fizycznych ograniczeń potrafi „dobrze patrzeć”, widzieć i odczuwać najwięcej. Początkowo, tylko ona, codziennym, na pozór zwyczajnym momentom potrafi nadać moc uszczęśliwiania. Dostrzec, docenić i pielęgnować w sobie ulotne chwile szczęścia. W „Święcie ognia” bowiem, tak jak w życiu, zdają się one ginąć pod ciężarem codziennych zmagań. Żeby je dostrzec, żeby móc być naprawdę szczęśliwym, trzeba nauczyć się je wyławiać z szarej codzienności. Nie tylko „dobrze patrzeć”, ale również nie mieć zbyt wygórowanych oczekiwań.  Po raz kolejny Jakub Małecki daje nam szerokie pole do własnych interpretacji, otwiera drzwi do dyskusji i przede wszystkim prowokuje do refleksji nad sobą, życiem, relacjami z bliskimi. Prosty język, a jednocześnie świadomość wagi każdego użytego słowa. Wnikliwa obserwacja świata i niezwykła umiejętność pisania o rzeczach ulotnych. Emocjonalnie i głęboko refleksyjnie. Małecki jest w doskonałej formie. 

Książka o pasji, wewnętrznym spalaniu, cierpieniu, chorobie, codzienności, życiu dla innego człowieka, pracy nad umysłem i ciałem. O ucieczkach na różne sposoby. O melancholii i małych radościach. Takie jest właśnie „Święto ognia”. Jakub Małecki niezwykle subtelnie, z wyczuciem i głęboką wrażliwością opisuje życie ojca i dwóch córek. Buduje napięcie w historii opowiedzianej na trzy głosy. Mówi o ambicji i przekraczaniu własnych granic. I przypomina, że ogień hipnotyzuje, ale może też poparzyć. Żałuję, że to już. Jednocześnie cieszę się, że jeszcze tylu Małeckich przede mną.

Kolejna bardzo małecka powieść. Uwielbiam to ciepło w środku, które towarzyszy czytaniu każdej książki tego autora. Małecki jest magiczny ♥️

Z każdą kolejną książka Małecki jest jeszcze lepszy !

Czekałam na tę książkę kilka miesięcy, zamówiłam ją w ofercie przedsprzedaży i przeczytałam jednego popołudnia. Czekam na kolejną. Obiecałam sobie, że będę dawkowała te emocje, powoli odkrywała kolejne uczucia, poznawała bohaterów. Nie udało się. Zachłannie chciałam pędzić dalej, odkryć więcej i szybciej dowiedzieć się jakie będzie zakończenie. „Święto ognia”, jak każda książka autora, zostawiło we mnie pustkę i płomyk nadziei. To historia o patrzeniu, dogłębnym i dokładnym, po czym zastanawiam się od razu co by zobaczyła Nasta patrząc na mnie? Czy ujrzałaby mój pęd, chociaż staram się nie pędzić, celebrując każdą chwilę. Czy łaknęłaby mojej uwagi, chociaż staram się nawiązywać kontakt wzrokowy z każdym patrzącym na mnie człowiekiem i okazać mu minimum zainteresowania. Czy to wystarczy? Jak oceniłaby moje zaangażowanie, skoro sama potrzebowała zupełnie innych wartości od życia? Przybliżę zarys fabuły cytatem: "bardzo potrafię patrzeć, a patrzenie nie jest takie proste, jak by się mogło wydawać, no ale to wiedzą tylko ci, co patrzą bardzo długo i bardzo uważnie". Lektura zostawiła we mnie zdecydowanie więcej pytań niż odpowiedzi, ale to jest fenomen Małeckości, uwielbienie dla prostego stylu autora, zatapianie się w prozie życia, jasnej, przejrzystej, dobrze znanej każdemu z czytelników. Jakub Małecki zmusza mnie do myślenia o wartościach podstawowych, nakłania do refleksji w życiu codziennym. Zastanawiam się nad tym, czy ja organizuję sobie święto ognia, żeby zrekompensować niezrealizowane marzenia, jeszcze tego nie wiem, usiądę i pomyślę.

Cisza. Powoli łapię oddech. Gwar. Oddycham już pełną piersią... Spokój i chaos przeplatają się w każdej sekundzie. Te sekundy należą do nich... One... Tak różne, a jednak takie same. Tańczą łapiąc z życia to co najcenniejsze i najsmutniejsze. Tańczą... Jedna w myślach, zaglądając w dusze innych ludzi. Druga na scenie, kręcąc piruet nie myśli już o niczym innym. Jest jeszcze On... On też tańczy. Pomiędzy tym co było, a co jest.... Tańczą. Cała trójka na swój wyjątkowy sposób. Niesie ich muzyka, miłość, radość, żal i tęsknota. Płyną w tym tańcu przez życie, płyną tak jak najpiękniej potrafią... Piękna i chwytająca za serce historia opowiedziana przez Jakuba poruszy nawet najbardziej skamieniałe serce. Opowieść, którą przedstawia nam trójka bohaterów, dwie wspaniałe siostry i ich ojciec, dotknęła najgłębszych zakamarków mojej duszy. I chociaż nie jest wielka objętościowo to swoją wielkość niesie nam jej przekaz. Zapadamy się w cudownie wyczarowany świat. Z jednej strony balet, marzenie niemalże każdej małej dziewczynki, z drugiej życie z porażeniem mózgowym i jego piękno, z trzeciej egzystencja z bólem po stracie bliskiej osoby...To opowieść o przekraczaniu wszelkich granic... Jak dużo trzeba poświęcić aby być szczęśliwym, ale i uszczęśliwić innych...?

kocham te książkę, wzbudziła we mnie tyle emocji. Na początku wtdawało mi się że jest o niczym, wyrwana z kontekstu.Cały czasz oczekiwałam aż wkońcu wydarzy się coś ciekawego i wartego mojej uwagi.Momentami była tak smutna że miałam ochote płakać, niejednokrotnie też rozpłakałam się. Jest zdecydowanie warta polecenia, sposób w jaki jest napisana historia z perspektywy Nastki jest czasem ciężka do zrozumienia,ale ma swój urok.Bohaterowie nie są czarno-biali, ukazują tyle emocji że często czułam się,jakbym na moment oderwała się od rzeczywistości i przeniosła w ich ciała.Podziwiam autora za niesamowitą wiedzę na temat baletu który jest tutaj wątkiem pobocznym,czas który poświęcił on na doszukanie się wiadomości na ten temat. Kocham,kocham i jeszcze raz kocham zarówno autora, jak i bohaterów książki. CZYTAJCIE KONIECZNIE!<33

„Święto ognia” rozłożyło mnie na łopatki. Kilka chwil po skończeniu zalałem się łzami, taka natura i wrażliwość. Faceci też płaczą. Bez zbędnych impresji i ceregieli. Kawał pięknej literatury, zupełnie inna powieść niż poprzednie i paleta ogromnych emocji. Wulkan życia, który trudno udźwignąć i który tak mocno daje w kość, że lepiej się poddać i zostawić wszystko w tyle. Byłem wręcz zahipnotyzowany tempem narracji, życiem i dążeniami Łucji, postawą i tajemnicami Poldka, mikrokosmosem Anastazji i wreszcie wielką tajemnicą Leny. Narodziło się w mej głowie wiele scenariuszy i dziesiątki pytań, a finał książki poraża pięknem. Nadal to wszystko wrze. Kocham literaturę, która tak miota mózgiem.

Kupiłam kiedy tylko się dało, ale tak się ułożyło, że jakoś się nie złożyło. I żeby nie zepsuć sobie niespodzianki tylko przemykałam bokami, unikając opinii i wywiadów. Teraz rozumiem co to znaczy mieć nagrany mecz, którego wynik inni już znają. No, ale w końcu się udało. Lubie styl Jakuba Małeckiego. Jak pierwszy akord rozwarstwia się, tworzy własne melodie, żeby na koniec znowu się spleść. I choć w postać Nastki nie do końca uwierzyłam. Całość sprawiła mi dużą satysfakcję, a kilka scen zauroczyło swoją poetykę. Warto było czekać.

Jak można ocenić twórczość Jakuba Małeckiego?! Zazdroszczę tym którzy dopiero sięgają po jego książki poznają cudowne historie, bohaterów, przenoszą się do miasteczek i chłoną od pierwszej strony... Ja jestem zakochana, zauroczona i z niecierpliwością czekam na każdą kolejną książkę Jakuba. Uwielbiam podziwiam i dziękuję za to co nam daje.