Siemowit. Zagubiony (okładka  miękka, wyd. 03.2024)

Czekam na następne

Czytam bo lubię.M

„Nie dane Ci zażyć spokoju (…). Sam już się gubię w natłoku nieustannych wydarzeń.” Mity, podania i legendy od zawsze w pewien sposób fascynowały czytelników. Opisywane w nich, owiane tajemnicami wydarzenia mogły być zarówno całkowitą fantazją autorów, jak i mieć miejsce naprawdę… Jako dziecko z innej, zapewne zamierzchłej już epoki, odwiedzałam podstawówkę z „Mitologią…” Parandowskiego pod pachą, a po powrocie ze szkoły sięgałam po zmęczony życiem z racji częstego używania zbiór „Legendy Pałuckie” Feliksa Malinowskiego. Historie o nastoletnich bohaterach nigdy nie wydawały mi się równie fascynujące co te, którymi zapewne co wrażliwszych można by po nocach straszyć. Jako Pałuczanka zakochana byłam w opowieści o zatopionym weselu (czyli legendzie o Jeziorze Kierzkowskim), diable weneckim czy tajemniczym kamiennym głazie w Annowie. Z dużą dozą prawdopodobieństwa to dzięki nim cieszę się dziś niezwykle barwną wyobraźnią. Doceniając te skrawki twórczości z pogranicza jawy i snu, szybko nauczyłam się również odróżniać dobro od zła – każda z nich opatrzona była morałem. Tych zaś próżno było szukać w ówczesnych historiach dla młodzieży… a obecnie w ich poszukiwaniu nie wystarczyłaby zapewne nawet najdłuższa świeca (mam nadzieję, że nastolatkowie wiedzą jeszcze czym jest i do czego służy – z przymrużeniem oka!). Tyle słowem wstępu, którego w przypadku cyklu „Przodkowie” nie mogłam pominąć. Uważam bowiem, że doskonale wyjaśnia on jakiego rodzaju lektury można oczekiwać po drugim tomie – „Siemowicie Zagubionym”, który zdecydowanie spodoba się miłośnikom historii naszego państwa u samego początku jego dziejów, ale również wszystkim pasjonatom tego, co tajemnicze, owiane mrokiem i znajdujące się gdzieś na pograniczu prawdy i fantazji. „Z jednych kłopotów nie wybrnąłeś, motasz się w następne.” Statystyczny ośmiolatek będzie umierał z nudów na klasowej wycieczce, której głównym celem jest zobaczenie Mysiej Wieży, w której to według legend króla Popiela zjadły myszy. Jak jednak często powtarzam, normalność jest skrajnie nudna i przereklamowana – do dzisiaj (choć dawno zaprzyjaźniłam się z kremami przeciw zmarszczkom i tymi na wysypkę po usłyszeniu nowomowy nastolatków) pamiętam tamtą wyprawę. Prawdopodobnie jako jedyna byłam zaciekawiona słowami przewodnika, który opowiadał nam wiele krążących od dawien dawna po Kruszwicy pogłosek na temat Popiela i jego siedziby. Polanie, Goplanie, mury obronne, historie z dreszczykiem, trucizną i jakże tragiczną śmiercią w tle… Tu wyżej wspomniany kilkulatek prawdopodobnie nieco się przestraszy (zakładając, że słuchał – a nie słuchał). Ja byłam tym zafascynowana, co tłumaczy zapewne w pewnym stopniu moją wieloletnią miłość do mrocznych lektur i biegłość w ich temacie. Robert F. Barkowski swoim cyklem sprezentował mi niespodziankę, dzięki której poznaniu mogłam jeszcze na chwilę wrócić do tamtych wspomnień, a następnie zanurzyć się w tak odległym, w dużej mierze nieodkrytym i do tego zdecydowanie fascynującym świecie. Wierzenia w wielu bogów, pojedynki na śmierć i życie oraz zupełnie inne obyczaje egzystujących wówczas ludzi to taki obszar tematyczny, który przyciąga swoją innością. Coś, co prawdopodobnie jest tylko fantazją będącego specjalistą w tej dziedzinie Autora, ale co jednak w stu procentach mogło wydarzyć się naprawdę, otwiera ogromne pole do stwarzania historii, rozmyślania i tego, by pozwolić w pełni ponieść się wyobraźni. Barkowski rzuca na czytelnika czar dawnych lat i robi to nader umiejętnie. Znać mistrza! „Uparł się, że dopełni zemsty, niszcząc stolicę Pomorzan.” Na szczególne wyróżnienie zasługują w moim mniemaniu sceny bitewne, które Autor opisał w sposób nader obrazowy. Słuchając o starciu Polan z Wikingami z dalekich ziem, czułam się, jak gdybym widziała to wszystko oczyma wyobraźni. Próżno szukać u Barkowskiego epatowania ohydą (jeśli poszukujesz walających się tu i ówdzie flaków oraz morza krwi, lepiej sprawdzi się jednak slasher klasy Z) – jest sztuka walki podana na bardzo wysokim poziomie. To właśnie ta część fabuły wzbudziła u mnie największą liczbę emocji. Z każdego rozdziału spływa na czytelnika pewność, że Autor ma niezmierzoną ilość informacji na opisywany temat i… że liczy zapewne, że zarazi miłośnika lektur swoją zajawką, o co wcale nietrudno. Jedynym wyzwaniem dla czytającego jest tak naprawdę język – na wskroś urzekający, ale jednak stylizowany na starodawny, co wymaga dużego skupienia podczas lektury. Barwne opisy ówczesnych ludzkich charakterów i poczynań, potyczek oraz zakulisowe spoglądanie na wartości i obyczaje sprzed tak wielu lat doskonale współgrają jednak z takim, a nie innym sposobem podania. Jestem przekonana, że tom drugi (tak samo jak i pierwszy) spodoba się wszystkim, którzy lubują się w poszerzaniu wiedzy oraz wyobraźni, spozieraniu daleko wstecz oraz tym doceniającym motyw walki o władzę, przetrwania w trudnych warunkach, walczenia o swoje czy knucia mrocznych intryg, których wielopiętrowość budzi podziw. 7/10

Książek historycznych o władcach Polski jest naprawdę sporo, ale tych traktujących o zamkniętym okresie i dedykowanych wyłącznie władcom Polan chyba nie ma. Barkowski oddaje w nasze ręce cykl takich właśnie powieści pod ogólnym tytułem Przodkowie. Co ciekawe, większości materiałów nie znajdzie się na zwykłych portalach i stronach poświęconych historii. Większość to informacje pozyskane z kronik Galla czy Kadłubka. Biorąc to pod uwagę pochylam się nad pracą włożoną przez Barkowskiego by ten cykl powstał – na razie dostępne są dwa tomy: Siemowit. Burzliwy; Siemowit. Zagubiony. Tom trzeci jest w przygotowaniu i będzie nosił tytuł Siemowit. Nieustępliwy. Tym, którzy nie poznali pierwszego tomu i są z historią na bakier, delikatnie przybliżę postać Siemowita. Nie wątpię, że nawet laik historyczny zna Mieszka I. Siemowit był jego pradziadkiem. Czas, w którym rzecz dzieje przypada na początek IX wieku. Możemy się tylko domyślać, lub dać wiarę zapisom i ewentualnie filmom, jaki to był niespokojny okres w dziejach. Tym bardziej, że to nie do końca jest tylko historia, ale także w jakiejś mierze pomysłowość i wyobraźnia autora. Jak już się wczytałam, to było z górki, ale musiało to potrwać. Książka nie porywa od samego początku, zwłaszcza gdy nie czyta się pierwszego tomu. Od mnogości postaci może się zakręcić w głowie. Bardzo dobrym pomysłem jest umieszczenie na początku książki spisu postaci w niej występujących. Bez tego byłoby krucho. Zdecydowanie więc zalecam czytanie cyklu Przodkowie w kolejności, żeby zachować chronologię (w końcu to historia). Siemowit Roberta Barkowskiego zabiera nas w fantastyczną podróż do świata, który możemy poznać tylko dzięki książkom. Do świata, gdzie historia miesza się z gusłami i magią. Gdzie religia opierała się na kulcie przyrody, a wiara w siły nadprzyrodzone była na porządku dziennym. Ale także do świata, gdzie trudno o spokój, gdzie bardzo szybko sięga się po broń, a jutro stanowi wielką niewiadomą. Jedno pozostaje bez zmian do czasów dzisiejszych – nasza mentalność; nasze podejście do niektórych spraw; nasz stosunek do trudów codzienności. Choć „narzędzia”, które dzisiaj mamy w rękach się zmieniły, to nasze zachowania prawie wcale nie uległy zmianie. Siemowit. Zagubiony okazał się lekturą trochę wymagającą, ale jednocześnie niezmiernie interesującą. Przyznam, że bardzo przyjemnie spędziłam czas w IX wieku, ale cieszę się, że trwało to tylko chwilę. Wolę jednak XXI. Jestem pewna, że nadrobię tom pierwszy, a później będę poznawać w kolejności wychodzenia. Nie wiem w jaki sposób pisze Barkowski, ale historią o wczesnych Polanach mnie uwiódł.

“Druhowie ledwo nadążali za rozjuszonym Siemowitem, prącym do przodu bez utraconej tarczy, jedynie z dzierżonym oburęcznie mieczem”. Początek IX wieku, czasy, w których państwo polskie dopiero się tworzy, jego zalążkiem jest Wielkopolska. Siemowit dorastał w przybranej rodzinie. Młodzieniec od zawsze odznaczał się odwagą, charyzmą, siłą. Niestrudzenie i z brawurą, razem z wierną sobie drużyną zapuszcza się na tereny należące do wroga. Teraz gdy został młodym księciem, musi zmagać się z innymi problemami. Nastały niespokojne czasy, okoliczne grody okazują mu nieufność, przywódcy sąsiednich plemion są wrogo nastawieni, kapłani z Gniezna nie są mu przychylni. Z przyczyn politycznych bierze sobie drugą żonę Dobiechnę, Świętana jest bardzo niezadowolona. Wierni druhowie trwają przy Siemowicie, a ten nie odpuszcza. Podejmuje wyprawę nad Gopło, ma zamiar odnaleźć legendarne skarby Popiela. Wojenne zawirowania, trudy bitewne to jego codzienność. Młody władca walczy o przyszłość swojego narodu. Z rosnącą ciekawością dałam się porwać. Fabuła ciekawie poprowadzona, dopracowana, intryguje. Fakty historyczne idealnie współgrają z fikcją literacką. Jest dosadnie, chwilami mocno, realnie oddany klimat tamtych czasów, niejednokrotnie miałam wrażenie, że jestem jego częścią. Zajmująco ukazani bohaterowie, ludzie pełni pasji, wojennego zacięcia, odważni i słabi tchórze. Jest ich całkiem sporo, nie wszystkich polubiłam nie dało się. Siemowit jest postacią bardzo intrygującą, pełną sprzeczności. Jest ambitny, wytrwały, odważny, waleczny, doskonały strateg. Życie Polan w całej okazałości, ich trudna codzienność, walka z przeciwnościami, walka o przetrwanie, podejmowane boje, tradycje, zwyczaje, wierzenia, magia. Zupełnie inny świat, a ludzka mentalność pozostaje bez zmian. Intrygi, knowania, krwawe walki, zaginiony skarb. Piękno i niepowtarzalny urok tamtego świata, otaczającej przyrody. Chwilami zadziwiał mnie spryt i pomysłowość tych ludzi. Klimatyczna, specyficzna, wciągająca i jednocześnie wymagająca lektura. Czekam na ciąg dalszy. Była to ciekawa lekcja historii i zaskakująca przygoda. Bardzo polecam cały cykl, Tatiasza i jej książki :)

„Siemowit. Zagubiony” to drugi tom cyklu Roberta F. Barkowskiego „Przodkowie”, jest to kontynuacja pierwszej części „Siemowit. Burzliwy”. Przyznam szczerze już na samym początku, że dobrze jest zachować odpowiednią kolejność i najpierw przeczytać tom pierwszy, a dopiero później pokusić się o drugi tom, gdyż w książce dużo się dzieje, występuje duża ilość bohaterów i bardzo łatwo jest się w tym wszystkim pogubić. Autor przenosi nas w niezwykle realny sposób do innego, dawnego świata, w którym żył Siemowit. Zabiera nas w podróż po kraju, w którym panuje wiele bóstw. Główny bohater jest młodym księciem, który napotyka na swojej drodze wiele przeciwności losu i niesprzyjających mu osób. Poznajemy jego skomplikowane, zagmatwane życiowe losy, które wciągają nas w wiele przeprowadzonych bitew, liczne intrygi, których nie brakowało na każdym kroku, ale i interesujące przygody i dużą dawkę wiedzy, którą niesie ze sobą ta książka. Siemowit w tej części boryka się z małżeńskimi problemami, ale i rodzinnymi, a dodatkowo niepewnościami i nieufnościami wśród grodów i plemion. Główny bohater wyrusza także na poszukiwania swojego wujostwa Ludomira i ciotki Nawojki, ale czy poszukiwania okażą się skuteczne… Czy uda mu się ich odnaleźć i jak potoczą się losy Siemowita i ludzi z jego otoczenia… Zachęcam do sięgnięcia po ten tytuł! Powieści historyczne nie są łatwe, są specyficzne i wymagają od czytelnika skupienia i poświęcenia się danemu tytułowi, ale jeśli damy się wciągnąć w całości w ten świat z pewnością będziemy zachwyceni. Przewija się dużo postaci, akcja rozgrywa się szybko, ale to znaczy, że podczas czytania z pewnością nie będziemy się nudzić, a to również jest niezwykle istotne! Bitwy, których w książce nie brakuje, opisane są w sposób interesujący i przejrzysty! Fanom powieści historycznych z pewnością książka przypadnie do gustu, a tym którzy po tego typu literaturę nie sięgają zbyt często, może pomóc przekonać się do tego gatunku! Ja bardzo serdecznie polecam ten tytuł i całą serię, bo choć!

Robert F. Barkowski w mistrzowski sposób przenosi czytelnika w czasy średniowiecznej Polski, gdzie honor, odwaga i lojalność były na wagę złota. Bohaterowie tej książki to postacie pełne życia i dramatycznych wyborów, którymi łatwo się zżyć i którym trzymamy kciuki podczas każdej bitwy. Przygody Siemowita to wciągająca podróż przez epokę pełną napięcia i niebezpieczeństwa. To nie tylko opowieść o jednym młodym księciu, ale również o społeczeństwie, w którym żyje, o jego zwyczajach, wierzeniach i marzeniach. Książka ta to nie tylko emocjonująca przygoda, ale także subtelne odniesienia do historii Polski i Europy w tamtych czasach. Siemowit, zanurzony w wirze wydarzeń, stara się odnaleźć swoje miejsce w świecie pełnym niebezpieczeństw i tajemnic. Super! Czy warto sięgnąć po „Siemowita. Zagubionego”? Oczywiście!

„Siemowit. Zagubiony” to kontynuacja historii, którą rozpoczęliśmy w „Siemowicie. Burzliwym”. Tym razem autor przenosi nas w świat jeszcze bardziej skomplikowanych relacji i niebezpieczeństw. Widać, że akcja świetnie się rozkręca! Główny bohater, mimo młodego wieku, musi stawić czoła nie tylko wrogom zewnętrznym, lecz także wielu wewnętrznym konfliktom, które tu spotkamy. Siemowit to postać pełna sprzeczności i ambicji -w tej książce nie ma miejsca na nudę. Czytelnik zostaje porwany w wir wydarzeń, gdzie każda strona książki to nowe zaskoczenia i niespodzianki. Podoba mi się ta nieoczywista i bardzo wyjątkowa forma! Czy możecie zacząć od tej części nie czytając pierwszej? Według mnie tak!

Czytałam pierwszy tom i bardzo mi się on podobał. Z czymś takim wcześniej się nie spotkałam! Autor zbudował dla nas wyjątkowy świat, który nie dość, że przenosi nas w zupełnie odległy nam wiek, to jeszcze łączy powieść historyczną z obyczajową. Jest to świetna książka zarówno dla kobiety, jak i dla mężczyzny i my czytaliśmy ją wspólnie z moim partnerem. Ten tom okazał się równie dobry co pierwszy! Akcja widać, że świetnie się rozwija, pojawiają się nowe powiązania między bohaterami i przeciwności z którymi musi zmierzyć się nasz Siemowit. Niesamowite, że autor w średniej długości powieści zawarł tyle wydarzeń i rzeczy. Jest super i wciąga!

Siemowit, znany z pierwszego tomu cyklu, powraca w drugiej części przygód, by zmierzyć się z jeszcze większymi wyzwaniami! Autentyczność średniowiecznych realiów, w które wprowadza nas autor, Robert F. Barkowski, przykuwa uwagę od pierwszych stron. Jest to podróż przez czas i przestrzeń, gdzie losy młodego polańskiego księcia splatają się z losami całego narodu. Od opolskich niepokojów po wojenne zawirowania na pruskiej ziemi, Siemowit walczy nie tylko o swoje, lecz o przyszłość swojego ludu. Zaginione skarby, intrygi i bitwy, wszystko to sprawia, że lektura książki staje się niezapomnianym doświadczeniem.